Ik
mag het natuurlijk geen toeval noemen dat ik op ze stuit. Of
serendipiteit. Alles wordt immers door de algoritmen van het
wereldwijde web bepaald. Laat ik het dan zo postuleren: de algoritmen
zijn mij gunstig gezind. Plotsklaps word ik via Youtube het bandje
Slaves
gewaar.
Normaal
gesproken haak ik af op het moment dat er onderaan een clip op
Youtube “Vevo” in beeld verschijnt. “Vevo” staat voor: te
gelikt, te mainstream, Ve(el)vo(orkomend), kan nooit wat wezen en
in dit geval – gezien het uiterlijk van de jongetjes – voor
boyband. Toch neem ik – de algoritmen zijn gedankt – de moeite
wat langer te luisteren. Wat horen mijn oren? Rap. Maar te pruimen
rap, want ondersteund door stevige drum en basgitaar, met een reuze prettig tempo erin. Dit is de boyband die de uitzondering op de boybands
is. Dat zal toch wel even wezen. Twee jongetjes uit Kent, Engeland,
die als duo een muur van geluid optrekken. Je reinste rapgrunge.
Audiobullys
on amphetamines.
De
jongetjes zien er nog leuk uit ook. De drummer lijkt een beetje op
Robbie Williams en staat heel stoer achter zijn drumstel, met
ontblote – brede – borstkas. Echte drummers gaan pas zitten als
ze de vijftig zijn gepasseerd. Tot die tijd behoren drummers te
staan. De basgitarist zit. Helemaal onder de tatoeages. Verder staat
hij. Basgitaar te spelen. Tijdens zijn meest swingende riffs met zijn
rug naar het publiek. Dan beweegt hij als een volleerd sekssymbool
met zijn heupen heen en weer. Als ik een meisje van 16 jaar oud was,
zou ik posters van Slaves
aan mijn slaapkamermuur hebben hangen. Had ik dezelfde fysieke
appetijt gehad als toen ik nog een jongeman was, dan zou ik me in
mijn meisjesbed ook zeker onzedig beroeren. Bij een optreden
zou ik zo ver mogelijk vooraan staan en misschien wel flauwvallen. Of
verdrukt raken.
Aangezien
ik een volwassen man van 47 ben, die geen posters meer aan de muur
hangt, maar slechts nog te betalen rekeningen aan de wand pal naast
zijn bureau, besluit ik mijn enthousiasme te beperken tot ervoor
zorgen bij het volgende optreden van de band in Nederland aanwezig te
zijn. Tenzij dat optreden op een festival zal plaatsvinden, want op
festivals krijg ik een overdosis medemens toegediend. Ik zal mijn
oud-buurman – hij telt reeds 57 levensjaren – vragen of hij
meegaat om er for old times' sake de jongere uit te
hangen. Eens in de zoveel tijd doen wij dat gezamenlijk, een optreden
bezoeken van een band die luide rockmuziek ten gehore brengt. Iets
volkomen anders dan avond aan avond bier drinken en darten totdat je
gedwongen bent een hand voor één oog te houden, omdat je anders
minstens twee dartborden ziet, zoals wij jaren her onze tijd plachten
door te brengen. Wat dat betreft hebben wij beiden enige positieve
culturele ontwikkeling doorgemaakt.
Wij
zullen ons niet mengen in het gedruis vooraan het podium. We zijn
immers geen meisjes van 16. Vanuit de luwte op het balkon zullen we
toezien en -horen dat er met de jeugd van vandaag niets mis is. Wij
zullen om beurten naar de bar lopen om telkens twee vloeibare
versnaperingen mee terug te brengen. Wij zullen elkaar af en toe
aankijken, naar elkaar grijnzen en knikken. Jongens zullen we zijn,
nog steeds. Jongens van 47 en 57. Zelfs de geijkte oudere jongere met
het Ramones-shirt zullen we met rust laten. We zullen hem niet vragen
of hij niet wat origineels had kunnen aantrekken. Iets met Che
Guevara erop, of zo. Ook zullen we hem niet van twee zijden synchroon
een hard knietje op zijn beide dijbenen toebedelen. Hoewel we jongens
zijn, zullen we ons als gentlemen gedragen. We kieperen hem dus
ook niet over de reling van het balkon. Dat kunnen we echt niet
maken. Het staat daar beneden vol mensen die voor Slaves zijn
gekomen, in plaats van voor een oudere jongere in een Ramones-shirt,
zo'n geitenbreier die nog van voor de algoritmen dateert en die dan
ineens van bovenaf ongevraagd in hun nek komt ploffen.
Waarom
toch moet er bij optredens van hedendaagse rockbands altijd zo'n
hippie in een shirt van Ramones paraderen met een poeha alsof
hij zelf de enige overlevende van die familie is? Leuk bandje, hoor,
de Ramones, daar niet van. Maar mooi dat ze allemaal dood
zijn. Dat hebben zelfs die sukkelaars van de Beatles niet voor
elkaar gekregen. Daar leeft de helft nog van. Papa en mama Ramone
moeten er een genetische knoeiboel van hebben gemaakt, waar zelfs de
algoritmen steil van achterover slaan. Alle zestien broertjes Ramone
zijn inmiddels overleden: Joey, Deedee, Johnny, Walter, Ricky,
Herbert, Frank en Ronald Ramone; Willy en René Ramone; Suske en
Wiske Ramone; de Olijke Tweeling Ramone en Jansssen & Janssen
Ramone.
Nou
ja. Over de doden niets dan goeds verder. Dat zij in vrede mogen
rusten, en zo. We hebben hier en nu sowieso geen tijd om om te zien,
want beneden op het podium is een nieuwe lichting bezig. Het leven
gaat verder.
“I
love you more when you're angry with me, 'cause you're so boring when
you're nice,” zingt
de drummer, onderwijl op zijn pauken raggend. Wij zien en horen dat
het goed is. En: “Cheer
up, London. It's not that bad. Cheer up, London. You're already dead
and it's not that bad.”
Die
track wordt wel beschouwd als hét Brexit-anthem
bij
uitstek.
Als
Slaves
een direct gevolg zijn van de Brexit, wens ik de wereld nog vele
Brexits toe. Zonder gezeik over kinderfeestjes met figuren die op
slaven lijken. Was ik Brits geweest en las ik dat ze zich daar in Europa
druk over maakten, dan zou ik ook Brexit willen.
