R.M.F.C. + TUFF GUAC - ROTOWN - 26-8-2025

Toe maar. Ik zie nu dat er liefst twee volle weken tussen mijn laatste concert en dat van dinsdagavond zaten. Het moet een tijd geleden zijn geweest dat er nog eens sprake was van een dermate langdurig hiaat. Ik zou dat kunnen opzoeken. Ik verkies het zulks na te laten, wegens een toenemende mate van geen zin meer in van alles. Van het voorlaatste concert herinner ik me nog de pijnlijke neuropathievoetjes. Normaal zou ik mijn hand niet omdraaien voor een wandelingetje van Utrecht CS naar poppodium Ekko. Nu had ik het gevoeld. Aan heuse pijn grenzende irritatie was mijn deel geweest.

De voorstellingen van dinsdagavond vonden gelukkig plaats in Rotown, stukken dichter bij huis. Zelfs tegen de gang daarnaartoe zag ik op, tegen die paar honderd meter voetverkeer. De kanker begint inmiddels ook geestelijk zijn weerslag op me te krijgen, in de zin van: steeds meer geen zin in steeds meer. Niet heel erg verwonderlijk. Nog geen anderhalve week tevoren waren er een ambulance en politie komen voorrijden, toen er voedsel in mijn inwendige was blijven steken, ik chronisch de hik had gekregen en het gevoel had gehad te moeten kiezen uit direct de moord steken, ofwel onmiddellijk geopereerd worden. Zelden zo'n behoefte aan narcose gehad. Het algehele einde had het ook mogen zijn. Een idee dat telkens vaker begint te spelen. Slechts behoefte aan verdoving. En de donkere dagen moeten nog komen. Zijn ook altijd van die vreugdeverschaffers. Deze vuist op deze vuist en joepiedepoepie.

Dinsdagavond had ik vooraf mijn maag zonder al te veel pijn bij het slikken weten te vullen. Het verschafte me de hoop dat dit het begin was van het – tijdelijk – herstel in mijn slokdarm. Dat de bestralingen resultaat begonnen af te leveren en dat de mij voorspelde bijwerkingen, zwellingen, al eerder dan verwacht aan het afnemen waren. De bevredigde maag verschafte me daarnaast de moed naar Rotown af te zakken, zonder angst om de volgende uren te worden overvallen door een of andere hongerflauwte. Het is lastig genieten als je telkens het idee hebt tegen de vlakte te kunnen gaan.

Achteraf beschouwd ben ik zeer tevreden tóch naar de Nieuwe Binnenweg te zijn afgezakt. Mijn contact had me geschreven dat ze op de gastenlist – 'guestlist', in modern Nederlands – zou staan. Als ik haar naam noemde, zou ik toegang krijgen. Zelf zou ze niet komen opdagen. Nospray had de avond georganiseerd. De smaak van Nospray en die van mij willen nog weleens overeenkomen. Ik had de muziek van de bands vooraf weliswaar beluisterd en de concerten als bijwoonbaar verklaard, in de praktijk overtroffen ze mijn verwachtingen. Tuff Guac uit Antwerpen beet als voorprogramma het spits af. Even voordat ze begonnen was ik nog stevig in de stress geschoten. De nieuwe telefoon waarmee ik tegenwoordig opnamen maak, bleek dagen achtereen aan – 'on' in modern Nederlands – te hebben gestaan. Er resteerde nog twaalf procent batterijvermogen. Moest ik daarmee alle nummers van twee bands opnemen? Dat zou nooit lukken. Nog niet zo lang geleden zou ik bij dit soort tegenslag onherroepelijk aan de neut zijn gegaan. Dat heb ik afgeleerd. Neut betekent meer neut en nog meer neut, neut totdat het licht uitgaat en vanaf het ontwaken direct neut. Dat dag in, dag uit en voor ik het weet kliniekopname, als ik in de tussentijd de pijp nog niet ben uitgegaan. Ik ben bang dat ik 0,0 tussenweg heb als ik één slok % neem. Dat maakt ook geen ruk uit. Ik heb geen enkele trek in alcohol meer. Terugkijkend vind ik het een nogal zwakzinnig middel. Een substantie die debiliseert en wilskracht wegneemt. Na het drinken van % schijn je ook nog genoegen te moeten nemen met het effect: kater of – de wat mildere variant – nauwelijks vooruit te branden zijn.

Er zijn voldoende middeltjes die wenselijker effecten veroorzaken. Ze zouden kinderen – 'kids' in modern Nederlands – op de lagere school al moeten leren dat er allerlei ander lekkers bestaat. Misschien wordt het tijd voor een utopische roman waarin de protagonistenkids geen schoolmelk te drinken, maar school-xtc te slikken krijgen. Nee, ik ga geen poging wagen die roman te schrijven. Iets te veel kans dat ik voor het eind te hebben bereikt, ben getransfereerd naar het eeuwige foetsie.

Ik had dinsdagavond een andere keuze gemaakt dan school-xtc. Voor het de deur uitgaan had ik de mij voorgeschreven fentanyl genomen. Een prettig pijn stillend goedje, driehonderd maal sterker dan morfine. Er staan zeer vermakelijke filmpjes op YouTube over fentanylgebruik. Delen van steden in de VS zijn uitgegroeid tot gezellige, geïmproviseerde campings, waar het bovenlichaam van de staande gasten in een hoek van negentig graden ten opzichte van het onderlichaam is gepositioneerd. Het kan ook voorkomen dat de campinggasten compleet gestrekt liggen, omdat het voortdurend staan in een hoek van negentig graden ze is gaan vervelen. De gasten in de filmpjes zijn niet direct te kenschetsen als 'de typische Trump-stemmer'. Ook niet als 'de typische Biden-stemmer' of 'karakteristieke Kamala Harris-stemmer'. Ik verdenk de campinggasten ervan dat ze van hun stemrecht helemaal geen gebruik hebben gemaakt. Tja. Dat is natuurlijk een beetje vragen om moeilijkheden. Het voorrecht hebben te leven in een democratie en niet stemmen. Bij sommige mensen ligt het er duimendik bovenop dat ze terecht wensen te komen aan de verkeerde kant van zowel de geschiedenis, als het heden en de toekomst. Het cijfer driehonderd (uit “driehonderd maal sterker dan morfne”, weet u nog) zegt overigens weinig. Medici en apothekers in ons gave land zijn voldoende ontwikkeld om hoeveelheden voor te schrijven en/of toe te dienen, die in de praktijk niet direct fatale doses blijken te zijn.

Ik vraag ik me af in hoeverre fentanyl al is doorgedrongen tot mijn gave directe omgeving. En dus die van Rotown. In de buurt van het Nieuwe Instituut, Entrepotgebouw en Huis Sonneveld is de aanwezigheid van talloze toeristen en museumbezoekers enerzijds, en dopeheads anderzijds, ronduit kolderiek. Het straatbeeld lijkt zelfs het absurdisme ontstegen te zijn. Ongeveer een maand geleden mocht ik na concertbezoek al eens een crackroker op de opgang naar mijn voordeur begroeten. De man maakte, niet zonder te laten merken dat ik hem stoorde, voldoende ruimte vrij om me er langs te laten. Het is maar één keer voorgekomen en als het daarbij blijft, vind ik het allemaal prima. Ik heb bij die voordeur vervelender gebeurtenissen meegemaakt. Als iemand netjes opzij gaat en mij die zware voordeur achter me laat sluiten: halleluja, niks-aan-de-handa. Voor wat er verder met die persoon gebeurt, geldt hetzelfde: het zal me kroket wezen. Het me allemaal geen fuck meer uitmaken, lijkt me geen aan te raden levenshouding. Het me zeer veel geen fuck meer uitmaken lijkt me in mijn situatie aanraad- en aanvaardbaar. Noem het stoïcisme. Noem het wat je wil. Maakt me niet de minste fuck uit. We leven in een vrij land. Als je maar tien minuten voor de afspraak aanwezig bent in de daartoe aangewezen zone.

Goed. Ik wilde iets over muziek schrijven. Het voorprogramma van het Antwerpse Tuff Guac was buitengewoon in orde. Naast sterke eigen composities bevatte het werk ook nog eens een verrassend uitgevoerde cover van Otis Reddings (Sittin' on) The Dock Of The Bay. R.M.F.C. uit Sydney voldeed als hoofdact meer dan ruim voldoende. R.M.F.C., de afkorting schijnt voor Rock Music Fan Club te staan. Een naam die 'middle of the road' als eerste indruk bij mij teweegbrengt. R.M.F.C. had een probaat middel tegen die eerste indruk: met het nummer Harmless Activity, waarmee ze aftrapten, dirigeerden ze het vooroordeel direct naar de vergetelheid. Al vrij snel daarna kregen ze de moshpit los, die hoogstens tússen nummers heel even zou kalmeren. Mijn situering in de hoek, pal voor het podium, zorgde ervoor dat ik lichamelijk gevrijwaard bleef van geduw en gedrang.

En, nu ik eraan terugdenk, bij mijn voorlaatste concertbezoek aan Ekko in Utrecht was ik nog blij dat ik regelmatig op het podium had kunnen zitten om beeld en geluid op te nemen. Deze avond had ik nul keer de behoefte gehad om de bilpartij neder te vlijen. Betekent dit dat mijn fysieke toestand toch – voor zo lang dat dan weer duurt – aan de beterende hand is? Geen idee. En geen zin om er over na te denken. Al helemaal geen zin om te hopen. Fuck 'hoop doet leven'. Hoop is uitgestelde teleurstelling. Ik heb wel het idee dat ik, ondanks deze goed bevallen avond, steeds minder zin heb om nog activiteit buitenshuis te ontplooien. Wat dat betreft, is de dalende lijn ingezet. De vraag is of de curve weer omhoog zal gaan.

Nu ga ik eens koptelefoongewijs bij Bandcamp te rade of ik de muziek van Tuff Guac en R.M.F.C. digitaal tot de mijne zal maken. Een mens mot wat met zijn leven.

DE GROTE REÏNCARNATIESHOW

Leeft Jos Brink eigenlijk nog? Het was niet de kwestie die me hevig kwelde na het ontwaken. Het schoot me zojuist te binnen, omdat ik voor de serie “Een prachtige dag om...” iets absurdistisch en surrealistisch wilde schrijven over het door de gigantische vergrijzing immens populair geworden televisieprogramma, de Grote Reïncarnatieshow. Het overlijden nabij zijnde medemensen kregen in deze show de keuze hoe ze op het ondermaanse wensten terug te keren. 'Keuze' is overigens een groot woord. Tijdens de show kregen ze slechts de mogelijkheid van óf het één, óf het ander. Er was al een aflevering geweest waarin kandidaten of als Duitser of als Fransman konden terugkeren. A. vuilnisman of B. veganistisch kok in een keuken met levende runderbouillonblokjes in bio-industriehokjes was gepasseerd. En vuilnisman in een ligfiets of bewust kinderloze bakfietsmoeder, die poppen vervoert, waartegen ze tijdens het fietsen graag ellenlange monologen afsteekt, was aan de orde geweest. Voor wie de uitslagen van deze shows wil weten of ergens herhalingen van de uitzendingen terug wil zien...dat kan niet. Ik schrijf fictie, nitwit. Fictie. Dat betekent dat het verzonnen is.

Hoe ik op Jos Brink kwam? Toen het fenomeen 'spelletjesshow' mijn gedachten penetreerde zag ik hem ineens voor me. Hij stond iets duimen draaiend aan te geven op de televisie. Ja, volgens mij was het bij de publieke omroep, in de tijd dat die nog niet door de linkse elite was gekaapt. Een mooie tijd was dat, toen Jos zijn assistente Sandra Reemer, nog gewoon mocht uitmaken voor wat ze was, een blauwe. Of weet ik hoe hij haar precies noemde. Mijn geheugen wordt er niet beter op. Als beiden nog leven, adviseer ik Sandra die onverkwikkelijkheden nú weer op te rakelen en Jos een beste financiële poot uit te draaien. De tijd is er rijp voor. Of hoe noem je dat tegenwoordig? Ze heeft momentum. Goed. Ik ga u nu even alleen laten. Even op het www nagaan hoe het met de levens en eventuele einden daaraan van Jos en Sandra is gesteld. Ik ben zo terug.

Oké, oké. Duidelijk Die rechtszaak kunt u vergeten. Brink en Reemer zijn beiden al honderd jaar dood. Nou ja, bij wijze van spreken. Jos is tien jaar langer niet meer onder ons dan Reemer. Een hele tijd bedoelde ik met honderd jaar. Overdrachtelijk, begrijpt u wel. Als u er niet uitkomt vraagt u ChatGPT maar er een verklarend staafdiagram bij te vervaardigen. Dan probeer ik van ChatGPT los te krijgen hoe Jos Sandra ook weer noemde. Iets – nee, best wel e.e.a. meer dan iets – zegt mij dat hij er these days niet mee zou zijn weggekomen. Van seksisme zou men Jos ook tegenwoordig nog steeds moeilijk kunnen betichten, omdat hij zich zou verschuilen achter zijn geaardheid, ZRAEK (Zo Ruig Als Een Kokosmat, red.). Aan het verwijt van racisme zou hij niet ontkomen, de koloniale tyfusuitbuiter. Goed, even een momentje nog. Ik kijk of ik kan vinden wat die arme Sandra allemaal te verduren kreeg.

Yep. Gevonden. Werkelijk misselijk makend. Hij noemde haar 'kroepoekje'. Daarvoor moest ik van ChatGPT uitwijken naar YouTube. ChatGPT kwam met de ongeloofwaardige veronderstelling dat hij haar 'mijn Indonesisch nichtje' zou hebben genoemd. Ik kon me nog net inhouden om niet “Indonesisch nichtje, geloof je het zelf, stuk achterlijkheid?” terug te typen. 'Kroepoekje' was het dus, om haar afkomst te benadrukken. Dat heb ik ChatGPT direct na mijn vondst op YouTube fijntjes onder de neus gewreven. Al vraag ik me af of het wondermedium er iets van onthouden of opgestoken heeft. Waarschijnlijk zal dit stuk kunstmatige intelligentie volgende keer weer exact hetzelfde doen bij de vraag hoe Jos Brink Sandra Reemer noemde. Veel sneller dan het de individuele mens mogelijk is internetpagina's afspeuren en mogelijk zelfs wederom met 'mijn Indonesisch nichtje' op de proppen komen. Misschien dat ik het ooit nog eens probeer. Niet nu.

Ik vraag me af wat ik kwalijker vind, de verwijzing van haar komaf uit ons Indië of het bijna net zo walgelijke verkleinende 'je' achter 'kroepoek', waarmee hij haar gebrek aan lengte er nog maar eens fijntjes in wreef. ChatGPT lijkt me vooralsnog het bewijs dat artificial intelligence een vorm van intelligentie is die – zouden we die bij mensen aantreffen – als 'sub-Downsyndroom' zou worden gekwalificeerd. Laat defensie over aan AI en de wereldbevolking is eerder in een atoomoorlog met spontaan afgeschoten kernraketten compleet van de aardbol gevaagd dan ik aan kanker ben overleden. Leg de verantwoordelijkheid voor de medische wetenschap in de handen van AI en je zit voor de herfst opgescheept met een mondiale epidemie van AIDS die je al oploopt bij het denken aan snoepgoed. En dan van een soort die met geen AIDS-remmer te stuiten is.

Nu terug naar waarover ik was begonnen: de Grote Reïncarnatieshow. De aflevering waarin kandidaten de keuze krijgen of ze willen terugkeren als Jos Brink of Sandra Reemer schrap ik. Die twee zijn inmiddels voldoende aan bod geweest. Maar: wilt u terugkomen als barcode of als QR-code? In gedachten zie ik de spelleider al duimen draaiend het de kandidaten niet makkelijker maken. Achterbaks – het lijkt hier de publieke omroep wel – schetst hij ook al kwesties die in de toekomst kunnen spelen. Is er nog sprake van gewenste maatschappelijke integratie als een barcodevrouw met een QR-codeman in het huwelijk treedt? Wat als die twee partners kinderen krijgen? Is dat niet gewoon blöde Rassenmischung?

Zie je? Publieke omroep. De kandidaten ongemak aanpraten door dystopische vergezichten te schetsen. Expres dat Duits gebruiken. De linkse elite trekt de derderijkkaart weer om big tech in een kwaad daglicht te stellen. Natuurlijk zullen kandidaten als barcode willen terugkeren. De barcode dateert uit 1952 en refereert aan wederopbouw en veiligheid. De QR-code is modern en doet denken aan toekomst, chaos, een tsunami aan groene mannetjes, vrouwtjes en hennetjes. Alsof de toekomst van iemand die op het punt van overlijden staat nog niet voldoende ongewis is. Echt de publieke omroep weer, typisch het gemanipuleer van de linkse elite. Mensen wier sterven aanstaande is de duimschroeven nog eens aandraaien door op het eerste oog twee keuzes te bieden en die gepaard laten gaan van uiterst gestuurde consequenties, waaraan niet te ontkomen zou zijn. Persoonlijk zou ik het wel weten of ik als barcode of QR-code zou willen terugkeren. QR-code, 100%. Mijn telefoon herkent geen barcodes.

Na mijn reïncarnatie wil ik overigens wel gewoon hetzelfde telefoonnummer als voor mijn heengaan hebben. Ik zal eens aan ChatGPT vragen of dat bij alle mobiele telefoonproviders mogelijk is, of dat ik voor mijn afzwaaien uit het alhier voor een andere communicatiedienstverlener moet hebben gezorgd.

GESTUURDE ARBEIDSMARKT

 

Toen Wim Lex nog prins was, hadden de Oranjes liefst vier hofsysteembeheerders in dienst. Zij verzorgden een YouTube-kanaal voor W.L. onder de naam W.A. Van Buuren, het pseudoniem waaronder hij in 1994 de Elfstedentocht voltooide. In eerste instantie abonneerden veel schaatsliefhebbers zich op het kanaal, maar zij haakten bijna allen af. Er waren op het channel van het destijds nog als 'Prins Pils' door het leven gaand aanstaand staatshoofd slechts bewegende beelden te zien van stagedivers die na hun sprong niet door medeconcertgangers werden opgevangen.

Dag in, dag uit speurden de systeembeheerders het wereldwijde web af, op zoek naar valpartijen. Wim Lex noemde die missers 'epic'. Totdat zijn gezellin Maxima hem aan zijn verstand wist te brengen dat hij komend koning van Nederland was. En dat de taal die er in dat land werd gesproken steeds boller van anglicismen ging staan, terwijl het toch werkelijk Nederland was. En welke taal diende er in Nederland te worden gebezigd? Juist ja, Nederlands. De taal die zij al jaren trachtte onder de knie te krijgen. In eerste instantie had Maxima haar aanwijzing nog als verzoek overgebracht. Totdat W.L. bijdehand ging doen en meldde dat er in Argentinië mooi geen Argentijns werd gesproken. Toen werd Maxima's toon directief, to put it mildly: “Fuck you. Double U. L. Fuck you. Met je anglicismen.” Inmiddels was al ongeveer duidelijk wie er na de troonsbestijging in koninklijken huize Oranje de broek aan zou hebben.

Als Double U. L. de beelden van te pletter vallende stagedivers bekeek, bekroop hem een groot, noem het gerust 'majesteitelijk', gevoel van gemis. Waarom had zijn gezellin hem met slechts dochters opgezadeld? Hier had hij met een zoon naar willen kijken. Dit was altijd 'èch kankâhgènig', zo dacht hij regelmatig, zonder uit zijn rol te vallen, want hij dacht het slechts, sprak het nooit hardop uit, zoals hij zich ook nooit in het openbaar beklaagde over het slechts aan de natie geoffreerd hebben van dochters en hij aangaande zijn wederhelft de term 'mijn lekkere juntasnolletje' slechts door zijn hoofd, nooit door zijn mond liet spelen. Hij keek wel uit om dat woord hardop te gebruiken. W.L. wist donders goed uit welk soort nest zijn toekomstig gemalin afkomstig was. Daar kon je een beetje mee dollen, in de onschuldige trant van Argentijnen die geen Argentijns beheersen, maar je kon het beter uit je hoofd laten beledigend over te komen. Voor je het wist lazerden ze je in coma vanuit een vliegtuig de zee in.

Eenmaal het koningschap aanvaard, was het uit met de stagediveblooperpret. Maxima had keihard ingegrepen. Als prinses had zij het YouTube-channel met crashes nog oogluikend toe kunnen staan, als koningin zou zij het niet over haar kant laten gaan. Tenminste, de stagedivers die een harde landing maakten na sprongen tijdens klassieke concerten. Met missers tijdens de overige events, bij andere muziekstijlen, had ze geen moeite. Sterker, gepeupel dat het moest bezuren na de onaantrekkelijke zijde van de aardse aantrekkingskracht te hebben ervaren, kon zij waarderend aanzien. Misschien was dat iets genetisch, iets dat zij dna-gewijs had meegekregen, wellicht was het een familietrekje om zich te vermeien met neer pletterend Jan Hagel.

Een van de vier hofsysteembeheerders is na het afschaffen van het kanaal met beelden van mislukte stagedives bij klassieke voorstellingen gedwongen de ene week vijf en de week erop vier dagen te werken, in plaats van twee volledige werkweken te kunnen blijven draaien. Geheel in der minne geschikt met behoud van compleet salaris. Van de drie anderen werd hun volledige baan gehandhaafd. Daarnaast ontvingen zij een salarisverhoging die percentagegewijs gelijk stond aan hetgeen de in arbeidstijd gekorte aan loon had behouden. Dit bracht als publicitair nevenvoordeel mee dat de Oranjes er niet van konden worden beticht goedwillende landgenoten in het uitkeringscircuit te doen belanden. Niet onwaarschijnlijk is dat de Rijksvoorlichtingsdienst inzake het standpunt van Maxima een soufflerende rol heeft gespeeld. Het gerucht gaat dat de financiële afhandeling met de hofsysteembeheerders tot stand kwam na tussenkomst van de VvWvN (Vakbond voor Wilhelmussen van Nassauwe, red.)

DE AGRESSIEVE VERKOOPTECHNIEK VAN BIG TECH

Ik liep door een straat in een nieuwbouwwijk. Ik zou er het etiket 'Vinex' op kunnen plakken. Aangezien ik totaal niet weet of het stadsdeel waar ik mij bevond als stedelijk uitbreidingsgebied stond aangewezen in de Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra, houd ik het minder specifiek bij "nieuwbouwwijk". Juist toen ik mij weer eens kwaad wilde maken over 'Vinex', niet vanwege het onterechte verwijt dat de architectuur er armzalig zou zijn, maar omdat bij 'Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra' niet de afkorting 'Vinex', maar het moeilijker als één woord uit te spreken 'VNROE' hoort te staan, werd ik zachtjes, maar wel degelijk duidelijk toegesist.

“Pssst,” klonk het. Ik keek om me heen. Geen kut-Marokkaan in de buurt. En ook al niks anders buitenlands dat ik van pssst-en kon betichten. Drugs werden me niet aangeboden, noch werd ik om een bijdrage kleingeld gevraagd. Ook een groene gelukszoekende transseksueel uit een ver melkwegstelsel die van de belastingcenten van ons hardwerkende aardebewoners op onze planeet de boel kwam potverteren, viel nergens te bekennen.

“Pssst, kom eens wat dichterbij. Ik moet je wat vertellen.” Het geluid kwam van de voordeur van de nieuwbouwwoning die ik net passeerde. Op ooghoogte zag ik een rood lichtje knipperen. Dat moest de deurbel zijn. Toen ik dichterbij kwam, zag ik niet slechts de druktoets om te bellen en het lampje, maar ook een camera.

“Kom hier,” hoorde ik. De stem klonk weliswaar menselijk, maar was overduidelijk artificial intelligent gerealiseerd. Ik kwam nog een stap nader en hield mijn hoofd zijwaarts, tot vlak voor het rode lichtje. “Zal ik je iets verklappen?” fluisterde de stem. “E=MC2, klopt geen klote van. Oerknaltheorie? Nonsens. Binnen een mum van tijd leg ik je uit hoe de berekeningen zouden moeten zijn en wat de oorsprong van al het bestaan dan wél is. En ik verklaar het je niet slechts in het Nederlands, maar in honderd en twaalf verschillende talen. Ik ben namelijk niet zomaar een slimme deurbel. Ik ben de nieuwste generatie buitengewoon intelligente deurbel. De hyperintelligente deurbel. De IQ320. Ook hebben? Ga naar CoolBlue of MediaMarkt.”

Ik verbaas me niet snel meer. Dus ook deze ontmoeting – hoewel die me amuseerde – nam ik voor kennisgeving aan. Ik denk niet dat ik een exemplaar aanschaf. Ik ben niet in het bezit van een eigen woning, dus niet verantwoordelijk voor plaatsing van hang- + sluitwerk en aanverwant. Wel overweeg ik volgend jaar huurverhoging te weigeren als de huisbaas niet overgaat tot aanschaf en plaatsing van een buitengewoon intelligente deurbel. En dan absoluut de hyperintelligente versie, type IQ320. Want wat me ontzettend intrigeert, is dat de stem zachter ging spreken, toen ik mijn hoofd dichterbij hield. Aanwezigheidsdetectie to the max. Daar houd ik van.

Als de huisbaas betaalt.

HAPPEN NAAR DE BAAS

DNA-onderzoek moet uitwijzen of het jongetje door een wolf of een krokodil is aangevallen. In het geval van een kaaiman of alligator zou het erop kunnen duiden dat er op de Veluwe naast terugkeer van de wolf ook sprake is van de introductie van de krokodilachtige. De kans dat krokodilachtigen zijn voortgesproten uit gevallen boomvruchten wordt klein, maar niet onmogelijk geacht. "In theorie is het mogelijk dat er uit uit bomen gevallen kastanjes, eikels of dennenappels kaaimannen of alligators groeien. Dat hangt af van het soort mos waarop de boomvruchten terecht zijn gekomen. Andere soorten krokodilachtigen zijn zeer onwaarschijnlijk, zo niet onmogelijk," zo verwoordde een Veluwse boswachter het. Naast het wachten op bos staat de boswachter in kwestie ook bekend om het kweken van de Veluwse champignon, die een sterk hallucinogene werking heeft.

De VvVVW (Vakbond van Veluwse Vrije Wolven, red.) laat weten verstoord te zullen zijn als blijkt dat er zich ook krokodillen op de Veluwe bevinden. "Onze leden was toegezegd het alleenrecht op het bijten van mensenkinderen te hebben," aldus een woordvoerder.

AANRRRECHT

 

“Toen de boten nog van hout en de mannen van staal waren,” zei mijn grootvader vaak tegen me, om te laten blijken dat het er in zijn tijd wel even anders aan toeging. Hij liet me weten dat mijn generatie een stel softies was, een partij mietjes, miskleunen, potverdeerders, hangmathangers, dekantjeservanaflopers, rustigaandanbreekthetlijntjenieters. Een wereldoorlog zou ons leren. Hij had er één meegemaakt. Zijn ouweheer, mijn overgrootvader, liefst twee. Waren zij er minder van geworden? Precies. In wereldoorlogen werden kerels gemaakt. Vredestijd was voor transgendervoetbalcentrumspitsen, voorstoppers die na negentig minuten altijd met een hagelwit broekje van het veld stapten omdat het woord 'sliding' nog tot hun praktijk diende door te dringen, ausputzers die bij een temperatuur van zeventien graden boven nul in een maillot op het veld stonden en vrouwelijke voetbalanalisten die ervoor zorgden dat jij op zondagavond na Studio Sport nog altijd met een even vol bord eten op schoot zat als dat je voorgezet had gekregen, omdat je van weerzin over hun zogenaamd tactische uitleg geen hap had kunnen weg krijgen.

“Ja, opa. Onze generatie is een verzameling zoetebroodjesbakkers. We zijn me daar een stelletje pisnichterige suikerpopjes bij elkaar,” antwoordde ik dan, vermoeid van zijn voorspelbare, veel te vaak herhaalde riedel, die ik nog slechts met bijval als repliek kon aanvullen, omdat hem tegenspreken me inmiddels stukken erger vermoeide. “Jullie staken anders in mekaar. Mooie tijden waren dat. Toen de mannen nog stagediveden in lege concertzalen. Zonder iemand die ze opving. Onze generatie staat bij het begin van een song op het podium achterom te kijken of het luchtbed al is opgepompt en gaat pas liggen als het volgende nummer al halverwege is. En mannen waren het, in uw tijd. Hoofdletter M-mannen. Geen vrouw in het publiek te bekennen. Het enige recht van Riot Grrrl was het aanrrrecht. Van tussen de geslachten zwevende snoeshanen die in afwachting van overleg tussen bands, concertpodia en de snoeshaanvakbond nog geen keuze hadden kunnen maken tot welk gender ze wilden behoren, had al helemaal nog nooit iemand gehoord.”

“Ik geloof dat je eindelijk eens wat zaken op een rijtje begint te krijgen, knul. Maar met dat stagediven zonder publiek zit je toch mis. Wij gingen niet naar concerten. Wij voeren de continenten af. We deden bommetje vanuit het kraaiennest op het scheepsdek. Piraten, waren we. Maar aardige piraten. Zo keken we donders goed uit dat we niet bij elkaar op de nek sprongen. We belandden altijd op het dek, niet op onze scheepskameraden. Soms kwam het voor dat het hout van de schepen niet stevig genoeg was. Dan versplinterde het en kwamen we een verdieping eronder terecht. Lagen we ineens op het benedendek, tussen de slaven, die de galei naar de thuishaven roeiden. Zo integreerde je toch nog een beetje met het andere ras. Was er ineens ook veel minder sprake van rangen-, standen- of klassenverschil. Maar nooit namen we de riemen van ze over. Ons vanuit het kraaiennest droppen op dek – of per ongeluk zelfs onderdek – deden we. Door niet de knieval van zelf roeien te maken, voorkwamen we muiterij. De slaven zouden dat als de gegeven vinger hebben beschouwd, die ze tot hele hand mochten uitvergroten.”

Ik corrigeerde opa niet door te trachten hem bij te brengen dat 'slaven' inmiddels 'tot slaaf gemaakten' heetten. Dat zou een brug te ver en water naar de zee dragen zijn geweest. Maar, hoewel onze generaties onverenigbaar waren, kon ik mijn grootvader een zekere mate van VOC-mentaliteit niet ontzeggen. Toch, zo maakte hij op familiefeesten altijd duidelijk, wilde hij wat betreft politieke overtuiging niet met Balkenende in verband worden gebracht. Hij wilde niet in de CDA-hoek worden gepositioneerd. Als zeeman had hij zich voortdurend moeten aanpassen aan weersomstandigheden, waterstanden en -stromen, en windkrachten en -richtingen. Dat had van hem de karakteristieke zwevende kiezer gemaakt. En wat symboliseerde het zweven beter dan die schitterende meeuw uit het logo van de Partij Voor de Vrijheid? Exact. Hij was een zwevende kiezer. En daar zou hij standvastig in zijn.

PARTY DOZEN + IOANA IORGU - DE KROMME HARING - UTRECHT - 23-7-2025

Ik had het optreden van Party Dozen in het Bredase Mezz wél al een tijd tevoren in mijn agenda genoteerd; beluisterd had ik de muziek nog steeds niet. Dat deed ik in een laat stadium. De Australiërs, een man en een vrouw, vormen een duo. De taakverdeling is duidelijk: man, Jonathan Boulet, drumt; vrouw, Kirsty Tickle, speelt saxofoon. Veel van hun werk is instrumentaal, soms zingt Tickle ook. Verrassend vaak draait ze dan haar sax honderdtachtig graden en zingschreeuwt haar teksten door de brede uitgang van het blaasinstrument terug de hoorn in. Het levert een verrassend geluid op. Hoewel ik me altijd afvraag in hoeverre dit soort geintjes gimmick om de gimmick is, concludeer ik in het geval van Party Dozen dat het de muziek verrijkt.

Zou ik het optreden bezoeken, dan zou ik voor de derde maal in nog geen maand op een vocale verrassing worden getrakteerd. Basgitariste Tine Hill van Gustaf klonk bij de concerten in Rotown en TivoliVredenburg met behulp van technische stemmodulatie als Darth Vader. Ook Metdog nam een loopje met natuurlijk stemgeluid. Of de zang van Kirsty Tickle slechts door haar zang in de koperblazer of óók met eletronische modulatie tot stemvervorming kwam, heb ik niet kunnen waarnemen. Of de effecten met behulp van vocoder, pitch shifter of formant shifting werden veroorzaakt, is ook een vraag die ik onbeantwoord moet laten.

Een bezoek aan Mezz in Breda zou het niet worden. Dat evenement zou plaats vinden in de kleine zaal en het bleek al te zijn uitverkocht. Niet vreemd. Party Dozen is een goede band, die al een aantal jaren bezig is en verschillende albums uitbracht. Nota bene Nick Cave was dusdanig enthousiast over de muziek van Party Dozen dat hij bereid was een mopje mee te zingen in het nummer “Macca The Mutt” op het album “The Real Work”. Het wil carrièregewijs nogal helpen als een grote naam als Nick Cave heeft aangegeven geporteerd te zijn van je werk en er zelfs een vocale bijdrage aan heeft geleverd. Laat ik mijn eigen mening over Cave dit maal maar voor onder de stoelen of banken bewaren. Al zijn er naar mijn mening weinig artiesten op wie het adagium 'Fuck you, you poser' meer van toepassing zijn dan op hem. (Oei, ik kan het uithalen naar die man kennelijk niet laten. Welaan. In ieder geval een reden om zo op Bandcamp “Macca The Mutt” te beluisteren. Misschien dat Caves bijdrage me in dit geval eindelijk eens mild stemt.)

Belangrijker reden voor de Bredase uitverkochtheid: 'zaal' is een groot woord voor de kleine zaal van Mezz. Ik ging dus direct op zoek naar een andere mogelijkheid om ze live aan het werk te zien. Die bleek er te zijn. Er stond, de dag erop, een optreden gepland op de webzijde van het Utrechtse Ekko. Het optreden bleek niet op de hoofdlocatie aan de Bemuurde Weerd Westzijde te zijn, maar in een “De Kromme Haring” genoemde venue. Die locatie was me nog totaal onbekend. Ik vind het altijd prettig een concertgelegenheid te bezoeken waar ik nog niet eerder kwam.

Toen ik het adres, aan de Europalaan, had opgezocht, dacht ik dat mijn reis me via treinstation Vaartsche Rijn naar De Kromme Haring zou voeren. Bekend terrein. Ik stap daar uit en weer in als ik naar een concert in De Helling ga. Die gelegenheid is een stuk dichter bij het station gelegen dan de Europalaan, zag ik op Google Maps. Per Streetview maakte ik een proefwandeling. Met mijn chronische neuropathie in gedachten was ik zittend op mijn bureaustoel al spierpijn en een flauwte nabij. 9292OV opperde gelukkig een ander plan. Ik zou pal naast Utrecht CS de bus aan de Jaarbeurszijde kunnen nemen en mij op drie minuten wandelen van voor de deur van De Kromme Haring uitstappen.

Zo geschiedde. Ik had de luxe in te kunnen stappen in een bus, die door materiaalmalaise met enige vertraging vertrok. Dat was wél ongeveer direct na mijn arriveren op busperron C5. De chauffeur had me voor mijn instappen vrolijk en joviaal verteld dat hij halte Lanslaan zou aandoen; sterker, het was zelfs de eerste stop die hij zou maken. Ik denk dat zijn goede luim voortkwam uit opluchting dat hij nu een passagier met een ter zake dienend antwoord op een vraag kon helpen, waar hij de overige te vervoeren lieden wegens motorische perikelen had moeten laten wachten. En, zoals de belasting betalende burger donders goed weet; wachten, vertragingen of welk ongemak dan ook, in het openbaar vervoer of wherever , dat moeten we niet willen met zijn allen. Dan wordt ons tekort gedaan. Door wie? Door de overheid. Door wie anders? Hoge bloeddruk? De overheid. Lauw bier? De overheid. Toch muggen ondanks hor? De overheid. Je friet te doorbakken bij Smullers? De overheid.

De Kromme Haring bleek te zijn gevestigd op een heuse rafelrandlocatie, die zich ondanks die benaming dichter bij het centrum dan bij gemeentegrens of stadsrand van Utrecht bevindt. Er houden diverse andere uitgaansgelegenheden domicilie. Langs het geheel, dat als overkoepelende naam 'De Vechtclub' heet, ligt een ruime tuin waarin houten tuinmeubilair staat opgesteld. Voorafgaand aan het concert kon ik daar mijn meegenomen boterhammen oppeuzelen. Wegens mijn slokdarmperikelen ben ik gedwongen mijn voedsel inderdaad op te peuzelen; schransen is er absoluut niet bij. De grote, niet goed fijn gekauwde happen komen me op een gruwelijke pijn te staan. Door mijn peuzelactiviteit was ik te traag om de start van voorprogramma Ioana Iorgu van nabij mee te maken. De artiesten – het bleek tot mijn verrassing om een drummer + gitariste/zangeres te gaan – waren reeds begonnen toen ik nog druk doende peuzelen was. Eenmaal binnen hoorde ik pas dat het werkelijk zonde was een deel van haar optreden slechts vanuit de verte te hebben gehoord. Ze bracht stevige gitaarmuziek, ondersteund door een heftig drummende paukenist. Tevoren was ik er kennelijk té makkelijk en bevoordeeld van uitgegaan met een saaie singer-songwriteres te maken te zullen hebben.

Hoofdprogramma Party Dozen maakte ik wel van begin tot eind mee. Ik had me wat verder richting podium weten te wurmen dan tijdens de muziek van Ioana Iorgu, ideaal was het bepaald niet. Gelukkig kon ik tussen nummers even zittend rusten, met mijn bips op een tafel waar ook het mengpaneel van de geluidsmeneer stond. Bijna altijd weet ik een plek te vinden waar ik met een van mijn schouders tegen een wand of staander steun heb. Dat was er in De Kromme Haring niet bij. Jammerlijk, want door de neuropathie mis ik een deel van mijn evenwicht. Iets wat je gaat krijgen met afgestorven of tijdelijk niet werkende zenuwen aan je voetzolen. Doordat zich in het volle – achteraf bleek het evenals in Mezz ook hier te zijn uitverkocht – etablissement geen enkele verhoging bevindt en het podium nog geen twintig centimeter hoog was, bleken mijn opnamen achteraf wat betreft beeld niet prettig kijkmateriaal op te leveren. Over de geluidskwaliteit had ik niet te klagen. Dat was in orde en niet te hard. Dat laatste kwam me mooi uit. Want aan mijn gewoonte altijd wel iets te vergeten, had ik ook dit maal niet getornd. Ik was zonder oordoppen van huis vertrokken.

KINDEREN VOOR KINDEREN...MAAR DAN NIET VOOR KINDEREN (RØYKING - ZEEHELDENFESTIVAL - DEN HAAG - 10-7-2025)

Zelfs als ik in een gedisciplineerde conditie verkeer, lukt het me zelden mijn plannen te laten uitgroeien tot op te volgen dictaten, die de voornemens tot werkelijkheid promoveren. Donderdag was het architetuurfotografieweer, wat eigenlijk slechts inhoudt: zo blauw mogelijk zwerk. Of het koud of warm is, maakt niet uit. Op mijn te fotograferen wenslijst stond nog een aantal bouwprojecten in Den Haag - e.o. - dat ik wilde vastleggen. Donderdag was ook één van de vier dagen waarop op het Prins Hendrikplein het Zeeheldenfestival werd gehouden. Aangezien ik steeds fanatieker bezig ben met het vastleggen van concerten en deze ter verrijking van de mensheid achterlaten op YouTube, zou dit een uitgelezen kans zijn beide activiteiten - de registratie van stenenstapelarij in beeld, en die van het publiekelijk veil geven van schone tonen in beeld én geluid - op dezelfde dag uit te voeren.

Tevoren had ik al uitgevogeld dat ik de muziek van twee bands, Røyking en Noordwal, de moeite waard vond. Gezien de programmatijden betekende dit wel dat ik mijn fiets zou achterlaten in de stalling van Hollands Spoor. Ik zou de trein terug nemen, de volgende dag wederom per chemin de fer naar Den Haag gaan, er nog wat bouwprojecten vereeuwigen én wellicht nogmaals e.e.a. muzikaals vastleggen. Ik zou in ieder geval niet in het donker terug fietsen. Overdag scheren automobielen al iets te dicht naar mijn zin langs me heen. 's Avonds is de kans op de tyfus gereden worden me te groot. De automobilist heeft dan niet slechts minder zicht; hij/zij/hen/hun/hunnie/zullie heeft dan ook al een dag lang de kans gehad zich vol % te laten lopen.

Ik besloot over de parallelweg langs de A13, westelijk voorbijgaand aan vliegveld Zestienhoven, richting Delft te cruisen. Ik had tevoren gezien dat de wind uit het noordwesten woei, drie Beauforts krachtig. (Of is het "Beauforten"? In de tijd van de Romeinen was het "Beaufortae", dat heb ik onthouden van mijn lessen Latijn, van lang gelee. Of was het toch "Beauforti"? Hè, nu zit ik mezelf weer aan het twijfelen en in de war te brengen.) Welnu. Ik heb tactisch sterkere beslissingen genomen. Bijvoorbeeld door met wind in de rug heen te fietsen en terug per ov te reizen. Ik merkte dat ik aardig wat van mezelf vergde. Dat kan op zich pas kwaad als er kramp in ledematen schiet, er een bloeding in het brein plaatsvindt of het hart dienst weigert. Op zich doet de fietstraining me goed. De lichamelijke inspanning maakt stofjes in de herse...vul de riedel maar aan.

Van kramp was bijna sprake toen ik circa op het Prins Hendrikplein was aanbeland, het oorspronkelijk doel van de rit. Het moet voor het fietsersstoplicht op de kruising van de Koningin Emmakade en de Laan van Meerdervoort zijn geweest. Het was zo'n thrillseekermoment dat mij een behoorlijk aantal fracties te nabij het ideale thrillseekermoment was. Niet slechts op een infrastructureel kruispunt; ook op het kruispunt van: kan ik door berekenend mijn voet plat op het plaveisel te plaatsen kramp voorkomen of lig ik binnen enkele seconden luide kreten onderdrukkend naast mijn fiets, vergaand van de pijn, het overig verkeer op te houden?

Het werd gelukkig de eerste optie. Een paar minuten later stond ik al op het PH-plein opnamen te maken van Røyking. Hoe hun muziek te genreficiren? Garagepunk met opvoedkundig onverantwoorde teksten, die ik zo grappig acht, dat gitaarsolowerk dat ik bij andere bands soms over the top vind, me in dit geval totaal niet stoort. Of, zoals op de Bandcamp-site van Røyking uiterst pakkend staat vermeld: "Kinderen voor kinderen...maar dan niet voor kinderen."

"LIEVER LUI DAN MOE

Ik heb geen zin meer, krijg de tering.
Dus nu heb ik een uitkering.
't Is misschien een beetje fout.
Maar liever dat, dan een burn-out.

Weet je wat het is gewoon?
Ik sta niet op voor minimumloon.
Veertig uur is veel te veel.
Gratis geld is wat ik wil.

Dus ik zou me maar bekeren.
Waarom zou je nog studeren?
Want ook jij hoeft niets te doen.
Leef lekker op gratis poen.

Ik blijf liever in mijn bed.
Draai een jointje voor de pret.
Ik ga nergens meer naartoe.
Ik ben liever lui dan moe."

Na het optreden fietste ik nog verder, de Laan van Meerdervoort af. Ik wilde geenszins de indruk wekken liever lui dan moe te zijn. De Laan van Meerdervoort roep ik hierbij uit tot een straat die erin is geslaagd pleurislang te zijn. Na die te hebben uitgereden, bevond ik mij omstreeks Ockenburgh, bij Kijkduin en Loosduinen. Hier had ik de International School of The Hague nog op mijn lijst staan met te fotograferen, ooit beschreven bouwprojecten. Toen had ik al besloten dat de rit terug naar Rotterdam niet per spoor, maar met bips op eigen zadel zou worden volvoerd.

DE DAAR AHOY/AHOI BERENBOOT KOMT

Om tot een meer verantwoordelijke bedrijfsvoering te komen probeerde het Rotterdamse evenementencomplex Ahoy het voorbeeld van het Amsterdamse Ziggo Dome te volgen en zijn naam aan een sponsor te verbinden. Lange tijd leken onderhandelingen met een kandidaat een succesvol resultaat tot gevolg te hebben. Een internationale rederij, met Nederlandse wortels, was bereid financieel zéér ver te willen gaan om haar naam aan de event venue in Rotterdam Zuid te verbinden. Uiteindelijk sneuvelde het plan niet op een economische, maar op een taalkundige kwestie. De combinatie van Ahoy en de naam van scheepvaartonderneming, “Daar Komt De Berenboot, zou als naam voor het evenementencomplex Daar Komt De Berenboot Ahoy hebben opgeleverd.

“We vreesden dat die naam te veel afweek van het origineel 'Ahoy, daar komt de Berenboot' en daardoor voor verwarring zou zorgen,” aldus woordvoerders van beide onderhandelende partijen, die over de oorzaak van het mislukken opvallend eensgezind, wellicht zelfs verdacht unaniem waren.

Insiders, experts en deskundigen twijfelen dan ook ernstig aan de lezing. Zij beweren dat het plan sneefde omdat de naam van het evenementencomplex eindigt op een i-grec, waar het in de spreuk, gevolgd door 'daar komt de berenboot', 'Ahoi' – eindigend op de i – zou moeten zijn. Het oplossen van die uitdaging zouden de onderhandelende partijen te machtig hebben gevonden.

KIM DEAL - SCHOUWBURG - ROTTERDAM - 21-6-2025

Het was in het vorige millennium dat ik Kim Deal nog eens in levenden lijve aan het werk zag en hoorde, als bassiste van Pixies. Haar latere band, The Breeders, heb ik nooit live meegemaakt. In het huidig millennium was ik tevens nooit meer getuige van een Pixies-concert. Ik was dus buitengewoon opgetogen toen ik vernam dat Kim Deal in de Rotterdamse schouwburg zou optreden. Die venue schijnt tegenwoordig organogramgewijs Theater Rotterdam Schouwburgzaal genoemd te moeten worden. Een omschrijving waartegen ik met klem protesteer. Het is 'de schouwburg', gesitueerd aan het Schouwburgplein. En niks anders. Ook ik moet in mijn bestaan hier en daar een rode lijn trekken.

Wat betreft setlist heeft Kim Deal het niet te moeilijk gemaakt. Ze speelt avond aan avond – (wellicht dat er soms een uitzondering op deze regel is of is geweest) – de nummers van haar debuutalbum Nobody Lives You More, in de volgorde zoals die op de geluidsdrager staan. Daarna schakelt ze over naar oud werk van The Breeders, dat ze afwisselt met de twee nummers die ze solo opnam en die wél op single, maar niet op de langspeler verschenen: Beautiful Moon en Biker Gone. Ook de Pixies-klassieker Gigantic komt tot mijn vreugde nog voorbij. Om het geluidsopname voor mij te vereenvoudigen, vallen er tussen de diverse tracks ruime pauzes. Songs lopen niet in elkaar over. Ik heb hierover vooraf geen contact met haar persoonlijk gehad. Ook geen overleg met haar management gevoerd. Die klantvriendelijke geste komt puur uit haarzelf. Ik vermouth dat die een gevolg is van een in- en ingoede inborst. Sommige mensen hebben de beschikking over zo'n inborst.

Wat valt er verder nog op? Waar ik me de concerten van Pixies meen te herinneren als een orkaan van geluid, die startte, zonder zintuiglijk waarneembare hapering circa anderhalf uur aanhield en dan plotsklaps was afgelopen, valt het getreuzel van Kim Deal tussen de nummers me op. Ze staat behoorlijk aan te kutten met het stemmen van haar drie verschillende gitaren. Ook lijkt ze onmin te hebben met elektronica als pedalen en versterkers. Het maakt mij verder niet uit. Ze mag zeeën van tijd nemen. Ik zit inmiddels op een heerlijk relaxte stoel op het balkon in de schouwburg de plucheklever uit te hangen, waar ik het voorprogramma van Our Girl nog voor het podium staand heb gevolgd.

Ik heb me eenmaal genoopt te zien op het balkon van plaats te wisselen. Tijdens de eerste nummers zaten er twee luidruchtige, onder invloed van % verkerende heerschappen pal achter me. Hoewel ik niets van hun behoefte begrijp zich zo overdreven kenbaar te maken – toen ik zelf nog weleens een glaasje achterover sloeg, bleef ik altijd de ingetogenheid zelve – heb ik een discussie en eventueel ermee gepaard gaande in lichamelijkheden uitvloeiende ruzie voorkomen door simpelweg op te staan en mijn heil elders te zoeken. De irritantste delen van hun commentaar waren op de opnamen vooral hoorbaar tijdens Kim Deals gekut met instrumenten en elektronica tussen de nummers. Ik kan u met trots mededelen dat ik een deel van mijn digibiliteit achter me heb weten te laten. Inmiddels lukt het me met de montagefunctie van YouTube overbodige en/of storende delen van opnames weg te knippen.

TOET, TOET. BOING, BOING.

Edelachtbare. Tijdens de sit-in op het Malieveld tegen verwarde vrouwen die verplicht met een verwardemannenraket terug worden gestuurd naar hun eigen planeet bleek het tevoren dagen lang te hebben geregend. Ik kreeg dus volkomen gender-onafhankelijk een natte bips. Pas na de gewaarwording van vloeistofgevoeligheid aan het achterwerk ben ik om heen gaan schoppen naar hulpverleners, edelachtbare. Waren de hulpverleners in de gedaante van een doekje opgedaagd, dan zou ik het nooit zo ver hebben laten komen. De doekjes gingen echter vermomd als BOA, ambulancemedewerker of politieagent. Uit het feit dat ik even tevoren mijn bh en jarretels al had uitgetrokken, kan duidelijk worden geconcludeerd dat ik gedurende de periode tevoren misschien licht verward ben geweest. Daarna juist absoluut niet meer.

Nu zou ik graag per vliegende schotel, die tijdens het transport sirene en zwaailichten in werking heeft, worden vervoerd naar elders. Het maakt me niet zo veel uit naar welk zonnestelsel. Ik verzoek u er wel voor te zorgen dat ik tijdens de vlucht zo veel mogelijk afleveringen van Peppi en Kokki heb kunnen bingewatchen, opdat ik bij aankomst in het andere zonnestelsel duidelijk aanneembaar kan maken dat de publieke omroep in het stelsel waar ik oorspronkelijk vandaan kom decennia geleden al niet deugde. Ik neem aan dat u begrijpt dat ik niet ga omrekenen hoeveel decennia er in een lichtjaar passen, daar eerstgenoemde tijdsmaten betreft, waar het in het geval van lichtjaren om afstanden handelt. Begrijpt u het niet, dan wordt het tijd dat de rechtspraak verhuist van de auspiciën van het Ministerie van Justitie en Veiligheid naar dat van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.

U hoeft zich geen zorgen te maken over vluchtgevaar. Zou ik de kuierlatten willen nemen, dan zou ik de vliegende schotel dienen te verlaten. Op de meeste plekken in het heelal tussen de diverse zonnestelsels is het vanwege het gebrek aan aanwezigheid van zuurstof lastig ademen. Mocht ik ondanks alle bemoeilijkende omstandigheden tóch een vluchtpoging wagen, dan ben ik eenvoudig en live traceerbaar, aangezien er al voor mijn geboorte een GPS-tracker in mijn hersenen is geïnjecteerd, ten tijde van de mondiale epidemie ter ere van het nog ongeboren kind, een epidemie waarover de publieke omroepen op de planeet Aarde hebben gezwegen als het graf en die ook in geen geschiedenisboek of encyclopedie is terug te vinden.

Nu kunt u mij een complottheoreticus noemen; ik lach er om. De goegemeente noemt me ook complottheoreticus als ik beweer dat de Braziliaanse keeper Heurelho Gomes minder wedstrijden onder de doellat stond bij PSV dan bij Watford. Nu is dat laatste eenvoudig na te gaan via Wikipedia, terwijl je zelfs aan de hand van de meest vergevorderde artificiële intelligentie geen jota wijzer wordt van de mondiale epidemie ter ere van het nog ongeboren kind. Inderdaad, edelachtbare, duidelijker word ik er niet op. Ik schets dit slechts om de publieke opinie, de wanstaltige mening van de goegemeente, die er jegens mijn persoon heerst te verduidelijken. Men schildert mij doorgaans gitzwart af. Ik raad u daarom aan, edelachtbare, de verblijfsvergunning van de goegemeente in te trekken. Ongeacht wat de nationaliteit van de goegemeente is en n'importe quoi waar zij verblijft. De bevolking pikt het niet langer van de goegemeente.

Van een vluchtpoging mijnerzijds zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn. De kans op recidive is in mijn geval wél buitengewoon ernstig – zeer zwaar tegen honderd procent leunend – groot. Immers, bingewatchen vereist meermaals, om niet te zeggen 'veelvuldig', bekijken van hetzelfde programma. Kortom, recidive. Afhankelijk van het aantal lichtjaren én de snelheid van het mij transporterende voertuig zou vast te stellen moeten zijn hoeveel afleveringen van Peppi en Kokki het mij vergund is te aanschouwen. Als ik met het pistool op de borst vooraf moet schatten, kom ik op een enkele tientallen malen recidive. Zonder pistool op de borst op exact even veel, maar dat is – ik raad u aan mij hier op mijn woord te geloven – zuiver toeval.

Goed, edelachtbare. Deze monoloog diende als het zogenoemde 'gesprek bij de koffieautomaat'. Gewoon, omdat ik weliswaar gesteld ben op gesprekken, zo lang ik de enige ben die aan het woord blijft. Bij een dialoog gaat het al mis. Dialogen dragen het risico van tegenspraak in zich. Daar moet ik niets van hebben. Ik ben gesteld op BOA's, ambulancepersoneel en politieagenten, die zich voordoen als doekjes. En op edelachtbaren die tot mij komen in de verschijning van koffieautomaat.

KEPI GHOULIE - ROTOWN - STARDUMB 25 - ROTTERDAM - 7-6-2025

Kepi Ghoulie. Zijn naam was de reden dat ik mij meer ging verdiepen in de muziek van bands die in Rotown zouden optreden tijdens het tweedaags festival ter ere van het 25-jarig bestaan van platenlabel Stardumb. Al verder luisterend kwam ik tot het oordeel dat bezoek aan de fuif weliswaar niet als absolute must kon worden gekwalificeerd; zonde van mijn tijd was een andersoortig uiterste. Om het in bewoording beeldend trachten uit te leggen: de wijzer helde stevig over in de richting van absolute must en hield zich ver van de zijde zonde van mijn tijd. Kepi Ghoulie had ik eerder al eens meegemaakt op Vessel 11. Dat was me goed bevallen. Zo goed dat ik destijds niet eens had gepoogd de nummers onafhankelijk van elkaar op te nemen, maar het hele concert achtereen had vastgelegd en het zo op YouTube had geplaatst.

Hoe de muziek te kenschetsen? Fast country, is een term die me ineens te binnen schiet. Korte nummers, snel achtereen gespeeld, zonder lange pauzes tussen de tracks. Met diverse vleugjes redneck en hillbilly. De snelheid zou goed de reden kunnen zijn dat het helemaal geen bewuste keuze van me was liedjes niet afzonderlijk op te nemen; dat de praktijk me daartoe had gedwongen. Laat ik eerlijk zijn: dat is stukken waarschijnlijker.

Bob Dylan on steroids, zo zou Kepi Ghoulies muziek, positief omarmend bedoeld, ook kunnen worden genoemd. Misschien zou ik het werk van de Nobelprijs-minstreel beter te verhapstukken vinden als het op 78-toeren ten gehore zou worden gebracht. Al kleeft aan dat aantal toeren het nadeel van smurfenstemgeluid. Persoonlijk zou ik er geen bezwaar tegen hebben als het oeuvre van Dylan veel sneller én zonder zang zou worden afgespeeld. Maar een tekstloze singer-songwriter die de Nobelprijs voor Literatuur wint, is zelfs voor díe jury nogal veel van het ongeloofwaardig goede.

De uptempo muziek van Kepi Ghoulie vormde een heftig contrast met dat van het concert dat ik een avond tevoren had bijgewoond. Ook toen was er sprake geweest van een festival, genaamd 'Plein Public', gehouden op het Piet Heynsplein in Delfshaven. Rootz Lion speelde er, vergezeld van gastzanger Royalee (of de muzikanten waren de gasten van de zanger, wie het naadje van de kous wil weten, raad ik aan over te gaan tot onderzoeksjournalistieke actie) het ene puike mopje reggae na het andere. Nu ga ik iets verklappen, noem het – mocht je de behoefte niet kunnen weerstaan – een 'spoiler': reggae is een muziekgenre dat diverse slagen trager wordt gespeeld dan fast country.

Ik was tijdens 'Plein Public' in gezelschap van vrienden. Even had ik getracht ook daar opnamen te maken. Mijn neurose gebiedt mij dat namelijk in steeds heviger mate. Toch daalde het besef in dat ik met anderen op stap was. Het was nota bene mijn voorstel geweest de bijeenkomst te bezoeken. Misschien was het een idee over te gaan tot zoiets als het hebben van sociaal contact, in plaats van wederom de hele tijd uit een gefingeerde innerlijk noodzaak met mijn telefoon in mijn klauwen te staan.

Voor het eerst in jaren liet ik het maken van opnamen bij een concert achterwege. Hoewel ik mij, weer eenmaal thuis, een weinig ontaard voelde doordat ik geen opnamen hoefde te rangschikken, geen songtitels hoefde te achterhalen, niets op het www diende te werpen, geen territorium hoefde af te bakenen door mijn hondenplasje aan mijn abonnees veil te geven, heb ik niet de indruk er een posttraumatische stressstoornis door te hebben opgelopen. Ook op het Piet Heynsplein heb ik me vermaakt. Al is het best jammer dat ik het optreden nu niet via mijn laptopscherm visueel en auditief kan herbeleven.

Eén groot voordeel: doordat mijn aandacht niet de hele tijd was gevestigd op het zo goed mogelijk kadreren van camerabeeld maakte ik de afspraak dat een van de vrienden mij binnenkort een televisie cadeau komt doen. Een televisie met een heel groot scherm. De visuele herbeleving van concerten zal per dan van een andere, betere orde zijn. De wereld een dansfeest. Sociaal contact, soms heb je er nog iets aan ook. Veel gekker moet het niet worden.

PRIMAL SCREAM - TIVOLIVREDENBURG RONDA - UTRECHT - 9-5-2025

Alweer een poosje terug maakte ik een top 100 met bands die ik graag eens live in concert zou meemaken, omdat het er nooit van kwam. Gisteren was ik eindelijk in de gelegenheid het optreden van een groep bij te wonen die al erg lang bestaat, maar die ik desalniettemin nooit in levenden lijve bezig zag en hoorde. Daar is nu een eind aan gekomen. Ik kan het Schotse Primal Scream afvinken.

Zojuist lees ik op Wikipedia dat frontman Bobby Gillespie de enige muzikant is die vanaf het ontstaan in 1982 deel uitmaakt van de groep. Gillespie was tijdens de beginjaren van de band óók drummer van The Jesus and Mary Chain. De leden van die shoegazers van het eerste uur dwongen hem te kiezen tussen beide groepen. Gillespie koos voor Primal Scream. Als dat inhoudt dat het universum daardoor verrijkt is geweest met alle twee de ensembles en er anders sprake was geweest van alleen The Jesus and Mary Chain, is het universum spekkoper geweest. Met maar één van beide bands had ons universum er een stuk kariger uitgezien en geklonken. Andere universums zouden over ons hebben gemeesmuild.

Was het de nogal hoge entreeprijs van bijna € 50,- dat Ronda verre van uitverkocht was? Was het de maandagavond? Was het een door de Pinkstergemeente afgekondigd veto op uithuizigheid tijdens de tweede Pinksterdag? Geen idee. Het balkon was niet eens toegankelijk. Het kwam mij aardig uit om een rustige plek op een van de twee zijtribunes te vinden. Vanaf hier kon ik bijna totaal ongestoord mijn opnamen maken. Wél kreeg ik behoorlijk last van mijn neuropathie. De angst voor kramp in mijn tenen noopte me het opnemen een korte periode te staken en te gaan zitten. Dit lukte zonder dat mijn zicht op het podium ineens werd belet door staand publiek, vlak voor me. Zo rustig was het waar ik mij bevond. Zittend merkte ik dat ik te weinig had gegeten. Een hongerig gevoel kan me behoorlijk op de zenuwen werken. Ik had kunnen beslissen bier te eten, maar aangezien ik zeer dik tegen een recordtijd alcoholische droogstand verkeer, overwoog ik het niet eens. In plaats daarvan dropte ik een 5 mg dragee diazepam. Zenuwen én het zeurend hongergevoel verdwenen vrij snel. Door die in de kiem te smoren had ik er maar mooi voor weten te zorgen dat ik in alle rust en – bij mij bekende nummers – met heus kippenvel van de muziek genoot. Dit was een uitermate doelgericht pilletje geweest. Een meester in functionaliteit. Het resultaat ervan pakte exact uit zoals ik het had bedoeld. Ik werd er niet duf van, niet traag; slechts het zeurende gevoel van een knorrende maag en de vrees voor wat dat gevoel eventueel aan schrik kon wekken en/of zelfs paniek veroorzaken, verdwenen ver naar de achtergrond. Ik was nog slechts bezig met de muziek.

De muziek, ja, laat ik daar iets specifieker op ingaan. Het Primal Scream van heden ten dage bestaat voor het studiowerk uit vier muzikanten. Tijdens live uitvoeringen komen er nog een saxofonist en toetsenist bij. Zéér typerend voor de PS-sound vind ik de twee achtergrondzangeressen. Ik weet niet hoe lang ze al bij de band betrokken zijn; hun vocalen waren in ieder geval ruimer dan ruim in orde. Als esthetische verrassing heeft Primal Scream ruimhartig ingespeeld op mijn bassistes-fetisj. Toen ik nog een schoolgaand type was, kon ik in de ban raken van het basspel én de ermee gepaard gaande motoriek van Kim Deal (Pixies; Breeders) en Kim Gordon (Sonic Youth). Primal Scream beschikt over Simone Butler. Het fijne aan schrijven is dat je er niet aan af kunt zien dat ik ben begonnen te stotteren. Het is een omgangsinvaliditeit waarvan ik slachtoffer zou kunnen worden door haar voorkomen. Haar uiterlijke presentatie was dusdanig dat ik geen zinnig woord over haar snaarberoering weet neer te schrijven. Te zeer in beslag genomen door de fetisj van een ooit schoolgaand type, dat dreigt uit te groeien tot vieze oude man. Hoewel, vies? Alles klopte aan haar verschijning. Haar ritmisch bewegen, haar interactie met het publiek en haar samenspel met de bandgenoten. Geen redenen om direct naar haar Only Fans-pagina op zoek te gaan. Haar basspel zal ongetwijfeld goed zijn geweest, bij Primal Scream spelen gitaar en saxofoon een duidelijk pregnantere rol in het collectieve geluid. Bas en drums vormen zeer specifiek de ritmesectie.

Weet je wat? Bekijk en beluister de opnamen zelf maar. Dan verheug ik me intussen over de volgende grootheden van vroeger tijden, die ik binnenkort bezoek: Happy Mondays (vrijdag in Paradiso), Kim Deal (nu solo, 21 juni in de Rotterdamse Schouwburg) en Nine Inch Nails (29 juni, tijdens mijn publieksdebuut in Ziggo Dome).

MANNEQUIN PUSSY - DOORNROOSJE KLEINE ZAAL - NIJMEGEN - 28-5-2025

Tevoren begreep ik niet waarom ik mezelf toch weer had over weten te halen helemaal af te reizen naar Doornroosje in Nijmegen om er optreden nummer de tel al lang kwijt van band aantal zo veel meer dan er nog wijs uit te kunnen bij te wonen. Ik had de muziek van Mannequin Pussy een dag voor het concert nog eens beluisterd en was er niet dusdanig van onder de indruk geraakt dat deze een treinreis tot bijna in Duitsland rechtvaardigde. Enigszins merkwaardig was mijn plotselinge innerlijke weerbarstigheid wel. Eerder was ik kennelijk dermate geïmponeerd geweest door de klanken van het ensemble uit Philadelphia, dat ik al hun werk via Bandcamp mijn verzameling had binnengeloodst. Misschien was het de combinatie van de ruim vier uur reistijd en het aantal voorstellingen dat ik de laatste tijd bezoek, die me nu tegen de borst stuitte.

Toen ik dit typte, drie uur na thuiskomst, onderwijl mijn opnamen uploadend naar YouTube, zag ik om en kwam tot de conclusie dat mijn uitstapje tóch weer de moeite waard was geweest. Mede doordat de Nederlandse Spoorwegen uitermate puik (er staat 'puik'; niet 'punk') aan de voorspelde vertrek- en aankomsttijden hadden voldaan. Omdat ik met korting wilde reizen, was ik gedwongen geweest de daluren te benutten. Dit hield in dat ik Doornroosje later zou betreden dan dat de voorprogramma-act, Shortstraw, zou beginnen. Dat was willens en wetens. Ik had vooraf hun tonen niet voldoende aanlokkelijk gevonden om er ofwel een hoofdprijs heenreisgeld voor te betalen, ofwel enkele uren eerder in Nijmegen te arriveren en die tijdspanne ter plaatse moeten zien zoet te brengen. Vooral omdat langer wandelen momenteel pijnlijk is vanwege neuropathie. Vanwege een van kantoorregelmaat afwijkend dag- en nachtritme, had ik ook niet zo vroeg kunnen arriveren dat ik ter plekke een NS-fiets had kunnen huren om in Nijmegen en omstreken een tocht te maken, die de moeite waard was geweest.

Maar, ik broedde op een snood plan. De week erop zou Manu Chao in Park Brakkenstein spelen. Laat dat park, evenals het Goffertpark, nu ook in de stad aan de Waal liggen. En nu wilde het toeval bovendien dat ik in het bezit was van een toegangsbiljet voor dat evenement. In het geval van een aantrekkelijke weersgesteldheid zou het een dag bij uitstek zijn om mijzelve vroeg op de dag mijn nest uit te verordonneren en bijtijds in de trein oostwaarts te zitten. Bevonden zich in Nijmegen nog bouwprojecten waarover ik ooit schreef en die ik wilde fotograferen? Nee, nul. Ik zou ter plaatse mijn doel geheel zelf moeten zien te bepalen.

Gisteren bleek dat mijn bezoek aan Manu Chao er weer een zou worden in de serie 'Als je God wil laten lachen, vertel Hem je plannen'. Vrijdag staken de NS-medewerkers. In een groot deel van (of misschien zelfs geheel) het land zal er geen of nauwelijks transport per trein mogelijk zijn. Het was dus uiterst dubieus of ik in de mogelijkheid zou worden gesteld bijtijds in Park Brakkenstein te arriveren. Of ik weer thuis zou komen, werd me een stevig aantal maten té twijfelachtig. Denkt u hierbij aan het maatverschil tussen small en xxl. Daarmee is de omvang van mijn weerzin om against all odds toch een poging te wagen Noviomagum te bereiken ongeveer geschetst. De Latijnse naam van de Nijmegen benadrukte het idee van paard en wagen en/of trekschuit nog eens. Nee. Manu Chao zou er niet van komen.

Ik zwiepte mijn entreebewijs Ticketswap op. Op de webzijde van het evenement zelf zag ik dat het was uitverkocht. De vorige keer dat ik op de kaartverkoopwebsite een ticket had aangeboden, voor een concert van een band met de illustere naam Politie Warnsveld, was dat onverkocht gebleven. Ik besloot op Facebook de vraag te plaatsen of er wellicht iemand was die Manu Chao ook zou bezoeken, per voiture zou reizen en mij een lift wilde aanbieden. (Jahaaaaa. Ik bood aan een deel van de benzinekosten voor mijn rekening te nemen. Hoewel ik in de diepe overtuiging verkeer dat ik voor de verpozing die ik mensen met mijn aanwezig bied – een wieks hier, een grol daar, een gevatheid zus en allerlei ter zake dienende te berde gebrachte wetenswaardigheden zo – in wezen rijkelijk beloond dien te worden en dus eigenlijk een vergoeding zou moeten krijgen in plaats van een bijdrage in de reiskosten te moeten leveren.)

Goed. Met het lettertype in Times New Roman en de letterafmeting op 16 is mijn gewauwel al tot anderhalf A4 geraakt, waarbij ik nog nauwelijks iets over het eigenlijke onderwerp heb geschreven, het concert van Mannequin Pussy. Daarover was ik immers begonnen. Ik zal eens een poging wagen ermee verder te gaan. Het evenement werd op woensdag 28 mei gehouden in de kleine zaal van Doornroosje. Daar kun je slechts plaats nemen op vloerniveau. In de grote zaal heb je de uitwijkmogelijkheid van een ruim balkon. Als je in die grote zaal op tijd bent, heb je een prima opnamelocatie. Hier begaf ik me naar de zijkant van de zaal en ging tegen de muur staan. Daardoor had ik geen zicht op het complete podium. Eén bandlid zou gedurende het concert grotendeels buiten beeld blijven. Godschuwelijk vervelend, maar wie ruim 55 jaar op planeet Aarde vertoeft, weet dat het verblijf aldaar van godschuwelijke narigheid aan elkaar hangt en dat er niets anders opzit dan daar manmoedigheid tegenover te plaatsen. Zijn er geen andere keuzes? Nee.

Ik had tevoren geen setlist kunnen fotograferen, omdat ik bang was mijn opnameplek te verliezen als ik me voor de muziek naar het podium zou begeven. Ik kreeg de indruk dat Mannequin Pussy getrouw de volgorde van setlists tijdens vorige concerten volgde. Dat zou al te veel puzzel- en speurtochtwerk voorkomen als ik thuis aan het archiveren zou slaan. Soms vind ik het niet bezwaarlijk nog mijn best te moeten doen de correcte titels bij de nummers zien op te sporen. Dan vind ik het zelfs leuk, ja dan is dat vermaledijde woord 'uitdaging' bij wijze van hoge uitzondering eens wél op zijn plaats. Daarvan is slechts sprake als ik een concert dichtbij huis heb bijgewoond. Om na een terugreis van twee uur 's nachts nog lang aan de bak te moeten, bevalt me minder. Nu was daar gelukkig geen sprake van. De band speelde de tracks strak tegen de klanken waarop ze via het studiowerk tot de luisteraar komen. Tevens hielden de muzikanten tussen de nummers stiltes van gewenste lengte om eenvoudig eind en begin in mijn opnamen te kunnen aanbrengen.

Bij het inspelen was me al opgevallen dat gitariste en organiste Maxine Steen schaars gekleed ging. Een bikinitopje en -broekje, dat was het wel. Ik moest erom glimlachen. Ik zag dat ze – zou het haar interesseren – er aantrekkelijk uit zou kunnen zien. Met wat vetrolletjes bij haar buik en een beetje te dikke kont straalde ze uit dat haar voorkomen haar totaal geen ene hol interesseerde. Hier stond iemand die best zin had om muziek te spelen en dat deed ze dan ook kundig. Zelfs het aantrekken van de schaarse kledij leek haar vooral een hoop overbodige moeite te hebben gekost. Nee, Maxine Steen deed kennelijk niet aan dresscode. Een houding die me geweldig bevalt als iemand met muziekspel laat horen e.e.a. Aan het te berde brengen van schone kunsten beheerst. Tijdens de eerste drie nummers floepte haar linker tiet soms haar topje uit. Ze had haar handen vol aan haar snaren; iedere poging esthetisch iets te corrigeren liet ze achterwege. Tussen het derde en vierde nummer zonderde ze zich even af. Vervolgens keerde ze terug op het podium zonder topje; haar tepels had ze afgeplakt met kruislings aangebrachte fluorescerende tape. Mocht je buitengewoon geïnteresseerd zijn geraakt; in combinatie met het stroboscopische podiumlicht levert het aan het begin van “I don't know you” even een verrassend schouwspel op. Genoeg over het visuele aspect; het draait in het geval van muziek immers vooral om het geluid.

Waar ik de laatste tijd bij riot grrrl-achtige mevrouwenbands als Mannequin Pussy nogal eens mee word geconfronteerd, zijn de belerende praatjes tussendoor over hoe allerlei minderheden tekort wordt gedaan. Ik onderschrijf de mening bijna altijd totaal, echter, ik kom naar een optreden voor de muziek, niet om lessen sociale omgang te volgen. Frontvrouw Marissa “Missy” Dabice counterde die zienswijze met de mededeling dat ze hoe dan ook haar visie ging ventileren en wie het daar niet mee eens was, moest maar lekker opfucken. Het was hún show. Tja, wat valt daar tegenin te brengen? Niets en ik deed dan ook geen poging. Te veel gelul kan hoogstens een reden zijn een volgende keer af te zien van concertbezoek. Wat geleuter betreft, kan ik veel hebben. Is een kwestie van manmoedigheid. En het genre riot grrrl vind ik zo aantrekkelijk dat ik waarschijnlijk pas afhaak bij een verhouding 90% talkshow <=> 10% muziek of nog schever.

Missy hield ook een verhaal over de bandnaam en dat vooral mannen moeite hebben met het uitspreken van het tweede deel ervan – kindjes onder de achttien, doen jullie handjes even voor de ogen – 'pussy'. Ze vond het zelfs nodig het mannelijk deel van het publiek het woord te laten uitschreeuwen; gevolgd door de vrouwen in de zaal om haar stelling kracht bij te zetten. Het vermoeide me. Ik ging heel hard verlangen naar een beginakkoord of de drie tikken met drumstokjes op elkaar, ten teken dat de muziek weer een aanvang zou nemen. Het volgende nummer. Als-je-blieft! Ik ga niet op commando heel hard 'pussy' schreeuwen om te tonen dat ik het woord zonder gêne in de mond durf te nemen. Het woord 'pussy' in de mond nemen. Over de edele kunst van de cunnilingus doe ik geen uitlatingen.

PSYCHEDELIC PORN CRUMPETS - PAARD GROLSCH ZAAL - DEN HAAG - 29-5-2025

Gen Z-ers vormen een dusdanig verwende generatie dat hun stagediven erop lijkt alsof ze vanuit hun bed crowdsurfend naar een EHBO-post worden getransporteerd, waar zal blijken dat een pleister op het schaafwondje, opgelopen tijdens het openen van de verpakking om de – voor het concert genuttigde – pompoemtaartje met topping van roomkaas, niet per se noodzakelijk was, maar ter geruststelling tóch werd aangebracht.

Zo. Even een hele generatie over één kam scheren om mijn frustratie over het gedrag van de jonge vrouw naast mij kwijt te raken. Het kan maar opluchten. De schuld van de Marokkanen en de Chinezen is het sowieso; in dit geval wilde ik daar de leden van Gen Z nog aan toevoegen. Ik had ervoor gezorgd dat ik nog vóór het begin van de voorprogramma-act van de Waalse formatie Eosine een plek in de Grolsch-zaal van 't Paard van Troje had bemachtigd. Tijdens eerdere optredens in deze zaal, van respectievelijk Gruppo Sportivo en Godspeed You! Black Emperor, was ik op de balkons gaan kijken of er daar nog een goede plaats beschikbaar was om een fatsoenlijke opnameplek te bemachtigen. Ik had toen nul op het rekest moeten constateren.

Beide concerten waren uitverkocht geweest. Hoewel ik ook destijds zeker niet té laat binnenkwam, was dat waarschijnlijk de reden dat ik mijn heil op de zaalvloer moest zoeken. Bij het concert van Gruppo lukte het me na de pauze nog dichtbij het podium te raken. Tijdens Godspeed You! slaagde ik er weliswaar in redelijk vooraan in de zaal een plaats op een verhoging tegen de muur te vinden. Het podiumlicht was dusdanig karig en de kwaliteit van de camera op mijn telefoon in vergelijking met die op mijn nieuwe dermate koef, dat het beeldniveau van Godspeed You! Black Emperor om te huilen was. De musici van de band in kwestie zullen er niet rouwig om zijn geweest. Ze verschijnen zelden in de openbaarheid, geven geen of nauwelijks interviews en hechten nogal aan hun anonimiteit. Wellicht was het podiumlicht aangepast aan de wens zo onherkenbaar mogelijk te blijven. Zo kwamen mijn opnamen op het scherm inderdaad over als tegen keizerlijk zwart.

Ik laat me afleiden. Ik was nu naar Den Haag gekomen om Psychedelic Porn Crumpets voor de vierde maal mee te maken. Eerder was daar in Rotown, Bitterzoet en Paradiso sprake van geweest. Vooraf was dit evenement, in tegenstelling tot de eerdere drie, niet uitverkocht. Misschien was het de reden dat ik een klein aantal minuten voor het begin van supportband Eosine nog een plek helemaal vooraan het balkon ter hoogte van de eerste etage vond. Ik prees mij zowel gelukkig als rijk. Ik had op die plaats steun tegen een staander en kon zonder welk in de weg staand publiek dan ook de muzikanten in beeld brengen.

Het ging zonder welk horten en stoten dan ook. Tot er op een bepaald moment een jongedame naast me opdook. Een Gen Z-ster. (Misschien is Gen Z-eres of G Z-erin een duidelijk omschrijving om duidelijk te maken dat het hier een vrouw betrof. Gen Z-ster zou de indruk kunnen wekken dat het hier handelde om een geweldig en zelfs beroemd persoon uit de generatie Z. Dat was ze bepaald niet.) Jaren lang heb ik in de veronderstelling verkeerd dat 'gen Z' een uit de biologie afkomstige term was, die op een genetische afwijking duidde. Inmiddels weet ik dat de afwijking slechts leeftijdgebonden is. Niet iets buitengewoon catastrofaal. Als je geluk hebt, ontgroei je de aandoening. Met wat goeie wil zou je er ook nog de afwijking van een dooie in kunnen zien, een persoon van gene zijde. Maar goed. Ik ben weer aan het afdwalen.

De gen Z-ster wurmde zich tussen mij en de pilaar in. Wild bewoog zij heen en weer op de muziek. Ik moest mijn telefoon telkens verder buiten het balkon bewegen om haar woeste armgebaren uit beeld te houden. Had deze trut niet in de gaten dat ik beeld- en geluidsmateriaal aan het vervaardigen was? Mijn ergernis groeide, tot ik de mogelijkheid overwoog het schepsel een kontje te geven en haar zaalvloerwaarts te dirigeren. Echter, daar stonden mensen onwetend te zijn van deze onverwachte soort stage diving, te weten: balkony falling. Ook ik heb zo mijn grenzen. Al gebiedt de eerlijkheid me te melden dat ik mij niet slechts uit medemenselijkheid niet liet overhalen tot het volvoeren van de geschetste reprimande. Ook met het oog op ingrijpen van, en verwijdering uit de venue door fors schouderbemeten leden van de sukjoeretie hield ik me gedeisd en liet ik corrigerend opvoedkundig ingrijpen achterwege.

Even vond de jongedame rust. Ze benutte haar pauze om zich – in het Engels – te excuseren. Ze was laat binnengekomen en had dus haar toevlucht niet meer in de zaal kunnen zoeken. Ze was gedwongen pal naast mij druk te staan doen. Ik vond het netjes dat ze tenminste de moeite deed uitleg te geven en antwoordde haar daarom dat ik het geen probleem vond. Was ik zelf ook niet een drukdoenerig baasje geweest, toen ik haar leeftijd had en 'moshpit' nog 'pogo' heette? Nou dan. Op mijn opmerking dat ik juist zo onbeweeglijk mogelijk bleef, omdat ik opnamen maakte, liet ze slechts geringschatting volgen. Dat kon volgens haar niet de bedoeling zijn. Zo kon je niet uit je ster gaan. Je niet laten verzwelgen door de euforie. (Let wel: ik citeer haar nu niet, noch parafraseer ik haar. De muziek stond werkelijk te hard om haar Engelse antwoord te verstaan. Ik schat nu slechts haar denkwijze in naar aanleiding van haar afkeurende houding en gezichtsuitdrukking.)

Erg veel empathie met mij toonde ze sowieso niet. Wel met de vriendin die zich tot nu toe in haar kielzog had opgehouden. Die liet ze zich tussen haar en mijn voormalig steunpunt, de staander, in wurmen. Dus kwam zijzelf nog dichter in mijn buurt staan, waardoor ik verder zijwaarts werd gedwongen. Ze dwong mij de elleboog van mijn nog vrije arm in haar richting te priemen. Die zou haar bewegingen tot binnen de marges van 'tot rede vatbaar' beperken. De vriendin was een obesitaire prop, die, ondanks het feit dat ik nu nog minder manoeuvreerruimte tot mijn beschikking had, mijn hart wist te stelen. Ze droeg een shirt met daarop de charmante tekst “I love sluts!”. Geen idee waarom ik altijd weer geroerd word door dit soort puberuitingen. Ergens gedurende mijn leven moet ik de afslag naar volwassenheid hebben gemist. Gelukkig is volwassenheid niet een voorwaarde om van muziek te kunnen genieten. Noch is druk bewegen dat.