ELLiS.D - LIVE - ANNABEL - ROTTERDAM - 16-4-2025

Reuze verheugd was ik al toen ik vernam dat Fat Dog weer in Rotterdam zou optreden. Verheugder werd ik nog toen ik kennis had genomen van de muziek gespeeld door support band ELLiS.D, uit Brighton. Minder verheugd was ik toen ik me dagen later pas realiseerde dat deze artiestennaam gewoon een alternatieve spelling voor 'LSD' is. Zo deed ik er ook ooit buitengewoon lang over om de betekenis van de woordspeling op de achterzijde van de T-shirts van medewerkers van de Vlaardingse Kroepoekfabriek, 'Crewpoek', te ontcijferen. Voor een genie heb ik zo nu en dan buitengewoon veel uitleg en duiding nodig. Het ontbreekt nog net aan een juffrouw die me bij de hand neemt en er verklarende tekeningen bij moet maken. Al is het de vraag of die zouden helpen. Ik ben dusdanig beeldblind dat als iemand me via een sociaal medium een hartjesemoji (of is het een emoticon?) stuurt, ik nog net niet angstig vraag of er een defibrillator in de buurt is.

In een eerdere instantie had ik vanwege de voornaam 'Ellis' nog gevreesd hier met een singer-songwriteres/--songwriterin/--songwritester van doen te hebben. Die op de loer liggende dystopie verdween spoorslags nadat ik de eerste tonen van de band tot mij had genomen. Dit zou geen minstreliaans opwarmgebeuren worden. Dit was snoeiende en schurende rock zoals mijn oren en hersenen het believen, zo werd me duidelijk via een zoektocht op Bandcamp. Zoektocht op Bandcamp? Het is toch eenvoudig muziek via dit medium op te speuren en vervolgens te beluisteren? Daar komt toch nauwelijks zoeken bij kijken? 

In het geval van ELLiS.D was het verre van simpel. Er bestaan op deze planeet meer muzikale wijsneuzen die vergelijkbare en gelijkluidende verbasteringen van 'LSD' als artiestennaam gebruiken. De correcte spelling van de bandnaam is al niet bepaald wat je noemt 'een sinecure'. Drie hoofdletters, een kleine letter i, gevolgd door hoofdletter S, een punt, plus hoofdletter D. De punt hoort in werkelijkheid ter hoogte van de middellijn van de hoofdletters te zijn geplaatst. Ik vermouth dat de punt op die hoogte terecht laten komen ondoenlijk is voor mijn tekstverwerkingsprogramma. Ik weet zeker dat ik niet ga uitzoeken of het mogelijk is. In dit geval sta ik mijzelve een toefje vrije spelling toe.

Na binnenkomst in Annabel ga ik direct via de verst van de entree gesitueerde trap het balkon op. Ik zie dat de plek vanaf waar ik nog geen week tevoren Tramhaus en Real Farmer in beeld bracht, bezet is. Ik zal waarschijnlijk niet de motoriek vertonen van een op zijn prooi loerend roofdier als ik op zoek ben naar een geschikte plek om opnamen te maken – ik loop nu eenmaal op twee benen en niet op vier poten – maar enige verbetenheid en een jagersoog zijn onderdeel van wat inmiddels tot ongeveer een ritueel is uitgegroeid. Ik heb er niet voor niets voor gezorgd ruim op tijd binnen te zijn. Dan wil ik ook een goede uitkijkplaats hebben. Na niet al te lang vind ik die. Iets links ten opzichte van het podium staat pal naast een kolom een kruk. Ik kan mijn opnamen niet alleen vanaf een geschikte locatie, maar ook nog eens zittend maken. Dit voorrecht, gecombineerd met het hoge borstweringshek en daar bovenop een brede leuning die ik eerder met loftrompetterende hymnen bezong, maken deze plek bijna tot opnamehemel op de third rock from the sun. Bijna. Tijdens vooraf in- en uitzoomen blijkt dat ik delen van de lichtinstallatie onmogelijk buiten beeld kan houden.

Bij opkomst verrast de omvang van de band me. Waarschijnlijk doordat ergens toch nog de gedachte aan een singer-songwriter in mijn geest huist. ELLiS.D bestaat uit een zanger, die ook regelmatig de sologitaar ter hand zal nemen, een bassist, een toetsenist, een ritmegitarist en een drummer. De toetsenist zal – neemt u het me niet svp niet kwalijk – grotendeels buiten beeld blijven, want schuil gaand achter een deel van de lichtinstallatie. Nog iets over uiterlijkheden? Vooruit maar weer. De zanger, wiens werkelijke naam ik nergens via het web weet op te sporen, is lang. En slank. Zeg maar: dun. De verbeelding van een bonenstaak. Zijn veelal hoge zangtoonsoort stoort me nooit. Waar hoge stemmen van mannelijke zangers me vaak geforceerd voorkomen en me soms echt ergeren, is er in zijn geval geen sprake van. Ik kan absoluut niet uitleggen waarom; zijn vocalen passen exact bij de muziek. Of vind ik de hoge stem bij zijn lengte passen? In dat geval zou het correct zijn mijn schrijven verder van ieder recenserend karakter te ontdoen en het sec bij lulverhaaltjes te houden.

Aangezien er bij de meurtzj geen cd's worden verkocht, zoek ik mijn heil na thuiskomst direct op Bandcamp. Het voorkomen van dubbele muziekaanschaf vergt het nodige uitpluiswerk. ELLiS.D biedt er veel tracks aan die op single zijn verschenen. Op één na zijn die nummers ook terug te vinden op de twee ep's die de band uitbracht. Daar komt nog bij dat de digitale opnamen via Bandcamp worden aangeboden op de BC-site van label Crafting Room Recordings. Als je niet uit je doppen kijkt, scheep je jezelf buiten verwachting op met werk van andere ensembles. Nu hoeft zulks kwalitatief niet per se problematisch te zijn. Zeker als het om kleinere labels gaat niet. Veelal richten die platenmaatschappijen zich op een zelfde genre. Zo weet ik dat ik van maatschappij Fuzz Club Records ongeveer alles onbeluisterd zou kunnen kopen, zonder me er een buil aan te vallen. Toch bevindt er zich niets aan, op of in mijn hoofd dat daarover ook maar piekert. Ik gun muziekartiesten een hoop voorspoed; ik ben tevens budgettair uiterst strikt. Ik heb niet eerder de behoefte gehad de touwtjes waar en wanneer mogelijk in handen te hebben. De belangrijkste touwtjes, die van het leven zelf, heb ik moeten inleveren bij de medische wetenschap, afdeling oncologie.

Hoe dan ook: inmiddels mag ik mij de bezitter van het complete oeuvre van ELLiS. D noemen. Zonder doublures.

GIRL SCOUT - LIVE - VESSEL 11 - ROTTERDAM - 15-4-2025

Ik geloof niet dat ik zo lang voornemens was om niet naar een gepland optreden op Vessel 11 te gaan als in dit geval. Ik had de muziek van het Zweedse Girl Scout vooraf beluisterd en was er niet zeer van onder de indruk geraakt. En ik had gelezen dat het concert uitverkocht zou zijn. Nu kwam ik, tot nog toe, met mijn jaarabonnement altijd binnen in het geval van een vooraf vol bezoek verwacht lichtschip. Volgens de huisregels heb je als jaarabonnementhouder géén recht op bijwonen van een concert als het is uitverkocht. Nooit wist ik mij – tijdens inmiddels drie jaar lidmaatschap – in de praktijk geconfronteerd met navolging van die regel.

Tot voorafgaand aan het concert van THUS LOVE en voorprogramma Dream Nails. De dienstdoende toegangscontroleur vertelde mij toen ik hem mijn V11-entreesleutelhanger toonde, dat hij me niet kon toelaten. Het evenement was uitverkocht. Ik vertelde hem rustig dat ik al een aantal jaren vaste bezoeker ben. Dat dit de eerste keer was dat mij de toegang werd geweigerd. En ik wees hem naar de plek die ik altijd inneem om opnamen te maken. Een hele riedel over de promotiewerking van mijn opnamen voor de muziekavonden op Vessel 11 en de ermee toegenomen publieke belangstelling kon ik achterwege laten. Hij had al bakzeil gehaald en gezegd dat ik door kon lopen. Mooi. Ik weet totaal niet of mijn opnamen ter promotie dienen. Ik betwijfel het zelfs. Het is bepaald niet zo dat het aantal views per optreden in de meerdere k's lopen.

Waar staan die k's eigenlijk voor? Ik moet dat toch eens zien uit te zoeken. Het heeft volgens mij iets met duizendtallen te maken. Maar een afkorting van 'thousand' kan ik er zo snel niet van maken. Ik ken de k als politiek correcte, woke afkorting voor zeikerds die menen dat het er iets toe doet als je het woord 'kanker' in zijn geheel uitspreekt of in de verkorte versie uitspreekt. Goed nieuws. Dit schrijvende schiet het me ineens te binnen dat de 'k' staat voor 'kilo'. Een kilo is duizend gram en een kilo is duizend views. Dat moet het wezen. Na mijn binnenkomst werd ik direct aan mijn jas getrokken. Wat nu weer? Het bleek een vriendin te zijn. Zij meldde me dat ze op het laatste moment nog een kaart via Ticketswap had weten te bemachtigen.

Iets over de muziek van Girl Scout? Wacht nog even. 's Middags herinnerde ik me dat de optredende band van de avond waarop me in eerste instantie de toegang werd geweigerd het publiek verzocht dichter bij het podium te komen staan. Hoe kunnen toeschouwers in een volle zaal nader tot de bühne komen zonder verdrukkingstaferelen te veroorzaken? Het schiet me ook weer te binnen dat de vriendin van de Ticketswapkaart me vertelde dat er op dat medium erg veel toegangsbewijzen werden aangeboden. Hoe zat het dus, naar alle waarschijnlijkheid? Alle tickets waren via de daartoe dienende www-kanalen afgenomen, maar niet elke koper had zin zich daadwerkelijk te Vessel 11 te vervoegen. Of één koper had zich rijk gerekend door meerdere kaarten aan te schaffen, in de tot gedachte gecorrumpeerde wens die alle te kunnen slijten en zat nu thuis zijn financiële domper weg te zuipen met weliswaar goedkope, maar ondanks de lage prijs toch gestolen rode wijn.

Dus checkte ik 's middags Ticketswap al om te kijken of er veel toegangsbewijzen aangeboden stonden. Zou dat zo zijn, dan zou ik – als mij de entree werd geweigerd – de toegangskaartcontroleur erop wijzen dat uitverkochtheid hoogstens een administratieve kwestie was, die in de praktijk bepaald niet tot een vol huis zou leiden. Toen ik niet lang voor aanvang nog eens op de kaartverkoopwebzijde keek, bleken weliswaar niet alle aangeboden entreebewijzen verkocht; er werd echter een veelvoud van het aantal aangeboden tickets gevraagd. Ik zag de bui al hangen. Dit zou weer tot weigering van toegang leiden bij het tonen van mijn sleutelhanger. Daarnaast had ik al zoveel geestelijke inspanning besteed aan mij informeren over de stand van kaartverkoopzaken en het verzinnen van de smoes die tóch tot mijn aanwezigheid zou leiden, dat de lust tot daadwerkelijk afzakken naar het lichtschip in de Wijnhaven me geheel was vergaan. Wie waren ze dan, van dat kutbandje Girl Scout, dat ik mij al die moeite had getroost? Met de muziek die ik tevoren had beluisterd, hadden ze me niet over de streep weten te trekken.

Onmiddellijk erna deed ik mijn schoenen en jas aan en verliet mijn woning. Mijn luimen kunnen vrij snel wisselen, qua volstrekt zeker zijn dit te zullen doen en direct compleet in het tegenovergestelde veranderen. Op de boot toonde ik mijn sleutelhanger aan de toegangscontroleuze/-controleuster (hoe noem je iemand van het vrouwelijk geslacht die erop toeziet dat je niet ticketloos naar binnen piept?) en mocht zonder welk mankeren dan ook verder lopen. Ik weet in ieder geval hoe ik deze toegangscontroleuze/-controleuster noem: tof wijf. Hoe de muziek was, kunt u zelf via de YouTube-link beluisteren. Ik ga dat echt niet iedere keer ook nog eens zitten recenseren. Al wil ik best kwijt dat het concert beter was dan ik naar aanleiding van het vooraf beluisterde had verwacht.

ALIEN CHICKS - LIVE - PAARD CAFÉ - DEN HAAG - 14-4-2025

 

Al vaker stond ik versteld van het niveau van bands die in de bescheiden venue Paard Café optreden, de kleinste van de drie zalen in het Haagse Paard. Bij Alien Chicks uit de Londense wijk Brixton besprong die indruk me al bij het vooraf beluisteren van de muziek. Onnavolgbare tempo- en ritmewisselingen en er dan toch nog in slagen cadans te handhaven. Van de drie Alien Chicks zijn er slechts twee werkelijk alien. Zanger-gitarist Josef Lindsay en bassist Stefan Parker-Steele zijn van het mannelijk geslacht, wat voor chicks best alien is. Slechts drumster Martha Daniels is vrouw, wat vooralsnog normaal is voor een chick. Haar percussie is wel alien. Wat een tempo, wat een energie. Bijna buitenaards. Of geheel van een andere planeet? Het is maar de vraag. Hoe de drie musici het voor elkaar krijgen is me ook na bij hun optreden aanwezig te zijn geweest nog volstrekt onduidelijk. Gitaarspel, drums én zang klinken alle ongeveer voortdurend tegen de complete hysterie aan. Hier wordt de luisteraar/toeschouwer voortdurend op het verkeerde been gezet door snel veranderende ritmes, maar krijgt hij/zij/hen er hoe dan ook energie van.

Er bestaat een theorie die stelt dat er een conflict in het geestesleven aanwezig moet zijn als noodzaak voor artisticiteit en het maken van kunst. Ik ontkom niet aan de vraag welke botsing in de hoofden van Alien Chicks er heeft plaatsgevonden. Bij de naam Brixton gaat mijn oude rellenbelletje rinkelen. Waren daar niet ooit stevige onlusten uitgebroken, toen ik nog in het bezit was van een leeftijd waarop ik zulks reuze interessant en aantrekkelijk vond? Ik moet dat googlen. In het geval van 'ja, inderdaad' veronderstel ik dat er in de geesten van Alien Chicks door een niet makkelijk opgroeien in dat oord een conflict is ontstaan dat – een al of niet bestaand opperwezen en anders de voorzienigheid zij gedankt – tot hun zeer pruimbare muzikale uitspattingen heeft geleid.

Er is natuurlijk ook de mogelijkheid dat Brixton zich nadien, als voormalig achterstandswijk, al lang en breed heeft weten omhoog te stuwen in de vaart der volkeren. Dat er gentrificatie heeft plaatsgevonden zoals in Katendrecht, om het met een ontwikkeling dichtbij huis te vergelijken. Een snelle blik op Wikipedia leert me dat de rellen plaatsvonden in het begin van de jaren tachtig. Brixton werd toen wel aangeduid als de hoofdstad van Jamaica. De plaatselijke hermandad mocht er graag negers rammen. Nee, zo staat het niet op de Wiki-site geformuleerd. Ik permitteer me de vrijheid e.e.a. als zodanig op te vatten en de oorzaak van de rellen bij de handhavende macht te leggen. Daar ben ik leftie genoeg voor.Tegenwoordig zou Brixton 'een bruisende wijk' zijn. Ik denk dat daar inderdaad gentrificatie aan ten grondslag ligt.

Het zou goed kunnen dat mijn conflicttheorie daarmee de prullenbak in kan. Lindsay, Parker-Steele en Daniels zijn waarschijnlijk te jong om de onlusten te hebben meegemaakt. Ze zijn gewoon zeer getalenteerde muzikanten. Muzikanten, wier werk ik via Bandcamp het mijne heb gemaakt. Ook al las ik later dat ze over niet al te lang met een nieuw album komen. Op dat album zullen vast nummers staan, die ik nu al in de single-versie heb aangeschaft. Dat komt me in de toekomst wellicht op dubbele aankoop te staan. Wat moet, dat moet. Ik ga toch werkelijk niet aan de Spotify. Spotify is voor sloebers die graag artiesten uitmergelen. Mocht u toch Spotifyen: nog hoogstaander dan het reeds hoogstaande overig werk van Alien Chicks zijn de nummers “Steve Buscemi” en “Woodlouse”. Stream die tot voorbij het einde der tijden. Het zal uw leven, dat van al uw omringenden, de planeet Aarde, het zonnestelsel, het melkwegstelsel en alles eromheen verrijken.

TRAMHAUS - LIVE - ANNABEL - ROTTERDAM - 11-4-2025

Tramhaus is een Rotterdamse band. Het Oude Tramhuys was een uiterst Rotterdamse nachtuitspanning op het Eendrachtsplein, vlakbij waar ik zo langzamerhand al 100.000 jaar zou wonen, als de tijd werkelijk voorbij vloog. Ruim dertig jaar is het inmiddels wel, in werkelijkheid. Het Oude Tramhuys staat er niet meer. Het wordt opgeknapt en in Oude Luyster hersteld. Het krijgt na de opknapbeurt geen horecabestemming; het wordt een of ander paviljoen van waaruit wandelingen door de stad Rotterdam worden georganiseerd. Ik ben benieuwd of ik tegen de tijd dat het Oude Tramhuys terug op de locatie staat weer in staat zal zijn tot het volvoeren van wandelingen. Dat ik me daarbij niet tegengehouden weet door blijvende neuropathieklachten in mijn voeten. Met wat meer pech besta ik omstreeks die periode niet eens meer. Ben ik aan de kanker ten ondergegaan. Ja, lieve mensen. Het benne me daar even spannende tijden. Zo spannend dat ik afzie van het ver vooruitkijken. Daar heb ik geen tijd voor. En geen zin in. En u kunt van mij, als autodidactisch vrijetijdsfilosoof, gerust aannemen dat er zelden een belangrijkere reden is te bedenken om iets na te laten dan er domweg geen zin in hebben. Een stukje doe-het-zelluf Kritik der reinen Vernunft.

Hoe zat het ook weer? Was de band Tramhaus nou vernoemd naar het Oude Tramhuys? Ik meen er iets over te hebben gelezen, maar ik weet het niet meer. Zeker is dat het Oude Tramhuys momenteel een tijdelijk foetsie ondergaat. Tramhaus is daarentegen springlevend. Niet lang geleden zag ik ze nog spelen in het gezelschap van de Rotterdamse muziekgroepen Texoprint (voorheen Kalaallit Nunaat geheten) en M.U.G, in Worm. Dit was tijdens een snel opgezette benefietavond voor de venue Stroomhuis in Eindhoven, die niet lang daarvoor was afgebrand. Een sympathiek gebaar, waar Tramhaus-frontman Lukas Jansen een belangrijke hand in had, als ik dat correct heb onthouden. In Stroomhuis maakte ik slechts één maal een concert mee en niet van de minste band: het Canadese Crack Cloud.

Nu is het echter de beurt aan Tramhaus. Na al in een volle grote zaal van Paradiso te hebben gespeeld, een optreden dat in de Volkskrant een knetterend lovende vijf sterrenrecensie kreeg, geven ze nu acte de présence in een uitverkocht Annabel. Er wordt in Rotterdam nog regelmatig met weemoed omgekeken naar Nighttown; ik vind Annabel een minstens zo prettige zaal. De programmering is wat minder alternatief dan die in de door nostalgici opgehemelde goeie ouwe tijd. Daarom kom ik er niet zo vaak. Maar ik realiseer me dat het afgenomen alto-gehalte te maken heeft met de veranderde smaak van het grote publiek. En wie ben ik om daar iets van te vinden? Behalve dat ik het als reuze stompzinnig en een aankondiging van het einde der tijden beschouw.

Heel even lijd ik stress bij de ingang. Mijn naam blijkt niet op de lijst met genodigden te staan. Heremetijdje, wat is dit? Mijn contact had een afzegging van één harer contacten ontvangen, die eerst zou gaan. Ik had nog gevraagd wat de reden kon zijn van die afzegging. Bij het annuleren van je huwelijk of de geboorte van je eerste kind kan ik me nog iets voorstellen; bij het niet komen opdagen voor een bezoek aan een optreden van Tramhaus verdwijn ik in een rabbit hole van onbegrip. Maar goed. Ieder zijn meug. Ik sta niet op de lijst, het meisje dat me toegang moet verlenen spreekt slechts Engels, geen Nederlands. Ik spreek echter ook Engels en ik hoef slechts aanstalten te maken om nogmaals, nu in andere, overigens zeer rustige en nette, bewoordingen duidelijk te maken wie me heeft willen matsen met de gratis toegang of het meisje zegt al dat het oké is en drukt een stempel op mijn pols. Het gaat zo goedgemutst en makkelijk dat ik me afvraag of simpelweg een gladde babbel me vaker en elders ook entree zal verlenen. Het is slechts een overweging. Ik heb een gruwelijke hekel aan lulpraatjes en liegen. Als ik iets uit mijn duim wil zuigen, schrijf ik een fictief verhaal. Dat is het voordeel van over voldoende fantasie beschikken.

Wat valt er over het concert van Tramhaus te typen? Als enige dissonant wellicht dat de zang op mijn opnamen te zacht is ten opzichte van het volume van de instrumenten. Ik ben bang dat ik mijn telefoon daar dit maal niet de schuld van kan geven. De volumeverhouding van voorprogrammagroep Real Farmer was wel in orde. Verder is er over Tramhaus geen wanklank te melden. Tevoren was ik al gegrepen door het afspelen van hun complete oeuvre, dat ik via Bandcamp eens tot het mijne had gemaakt. Op de fiets, in bus, metro, trein en de supermarktrij belandden de Tramhausklanken via den draadlozen in mijn geestesleven. En wel behoorlijk continu. De live ervaring doet de studio-opnamen ei zo na vergeten. (Ik typ 'ei zo na', omdat het ineens in me opkomt en weer eens wat anders is dan 'bijna' of 'welhaast', edoch hetzelfde betekent, echter veel vaker in Vlaanderen dan in Nederland wordt gebezigd.) Het moet erg lang geleden zijn dat ik nog eens zo gegrepen werd tijdens een concert. De intensiteit doet me terug denken aan het optreden van Pixies in de Amsterdamse Jaap Edenhal, begin jaren negentig. Exact de juiste soort rock naar mijn smaak, op het podium gebracht door muzikanten waar de eenheid vanaf straalt. Ieder doet zijn ding, maar naadloos passend in het collectief.

Bassiste Julia Vroegh en gitarist Micha Zaat staan redelijk roer- en uiterlijk emotieloos, gedisciplineerd en zeer kundig hun snaren te beroeren. Van het gezicht van drummer Jan Luijten is meer enthousiasme af te lezen. Het interesseert me overigens geen ruk of muzikanten wel of geen emotie uitstralen. Een belangrijk kenmerk van muziek is dat het om het geluid gaat. De rest lijkt me bijzaak. Desalniettemin schets ik de uiterlijkheden nog wat verder, nu ik toch begonnen ben. Gitariste Nadya van Osnabruggen toont meer motoriek. Ze zwaait vaak, haar hoofd voorover houdend, met haar blonde haren heen en weer, alsof ze in trance verkeert. Het wekt soms bijna een autistische indruk. De zweem van autisme doorbreekt ze doordat ze soms even kort zichtbaar contact met bandgenoten heeft. Ál te veel onderling overleg hebben de Tramhaus-musici niet meer nodig. Daarvoor vormen ze inmiddels een veel te op elkaar ingespeeld collectief, een mate van collectiviteit die voor een werkelijk autist geheel onbereikbaar is.

Dan frontman en zanger Lukas Jansen. Hoe je het ook wendt of keert, hij is toch het gezicht van Tramhaus. De energie en motoriek die hij op het podium brengt zijn indrukwekkend. Nog belangrijker: de afwisseling die hij tussen rustiger zang en harmonisch blijvend geschreeuw weet te brengen, moet, naast de instrumentale prestatie van Tramhaus, ook een gewicht van importantie in de aantrekkingskrachtschaal van de groep leggen. Daarbij wisselt hij wilde sprongen en in de lucht trappen af met veel meer ingehouden, zwoele dansmoves. Het schijnt dat Mick Jagger bij Lukas Jansen heeft geïnformeerd of die hem een cursus podiumpresentatie wil geven. En het schijnt dat ik er in mijn schrijven soms een fictieve hyperbool tegenaan smijt om mijn waardering kenbaar te maken.

Lukas Jansens dictie van de Engelse taal is Brits met een natuurlijke vanzelfsprekendheid. Een grappig detail in het nummer “Make it Happen” is het met puur Rotterdamse tongval gebracht 'Rottudam', waarna hij 'make it happen' en de rest van de lyrics met onmiskenbaar Engelse klank zingt. “Make it Happen” is een persiflage op een gelijkluidende, Rotterdam hypende slogan van het gemeentebestuur. Ik vraag me af hoe groot het deel van het publiek is dat door heeft dat Tramhaus het als meer dan plat, ééndimensionaal chauvinisme brengt. Als er na het concert direct een Feyenoord-lied uit de muziekinstallatie schalt, word ik na een geweldig optreden alsnog overvallen door een wat al te fors naar mijn zin zijnd 'helaas'.

REAL FARMER - LIVE - ANNABEL - ROTTERDAM - 11-4-2025

 

Tot mijn verrassing zie ik in mijn archief dat het niet de derde, maar al de vierde keer is dat ik Real Farmer live zie optreden. Alle vier keren in Rotterdam. En dan nog op even zo veel verschillende podia ook: Vessel 11, Rotown, Roodkapje en Annabel. Ik ben een groot liefhebber van hun muziek. Hoe die te omschrijven? Stevige garagerock, gelardeerd met een agressieve zang? Zoiets. Voor een veelvuldig concertganger en –archivaris raakt de voorraad genreomschrijvingen op een bepaald moment uitgeput. Je zou nog balorig alles onder de noemer postklassieke muziek gaan scharen

Het kwartet bestaat uit een zanger, gitarist, bassiste en drummer. Een nogal standaard bezetting, maar dat maakt geen ruk uit als je muziek maakt als Real Farmer. Waar ik tegenwoordig toevoegingen aan het palet standaard instrumenten vaak een verrijking vind, bewijst Real Farmer hoe het met een geijkte invulling, die bij de basis van rock blijft, met de oren zo wijd mogelijk open ook uitstekend vertoeven is. Koperblazers en/of synthesizer en/of viool en/of piano en/of desnoods doedelzak beschouw ik tegenwoordig vaak als welkome aanvulling. Real Farmer laat horen hoe die aanvullingen totaal overbodig kunnen zijn, zouden voelen als bijwerkingen van een chemokuur, om er eens een charmante metafoor met de nog altijd aanwezige haren bij te slepen.

Nadat de groep het concert heeft afgesloten met, naar mijn mening, hun beste nummer, “Perry Boys”, nemen mijn gedachten weer eens afslag absurdisme. Zou Real Farmer het huisorkest zijn van de BoerBurgerBeweging, mijn stem zou bij iedere verkiezing naar Caroline van der Plas gaan. Tenzij een van de bandleden ook op de kieslijst terug te vinden zou zijn. Dan zou mijn voorkeur naar die persoon uitgaan. En misschien is het een idee om de groep voortaan, evenals Real Madrid, “De Koninklijke” te noemen.

Daarnaast mag ik over venue Annabel de loftrompet graag weer eens steken. Het muziekonderkomen is vrij geruisloos en in relatief korte tijd aan de bouwgrond ontsproten. Ik vind het – een voorwaarde is dat ik op het balkon sta – een uitermate prettige zaal. Omdat ik wist dat deze avond was uitverkocht, zorgde ik vroeg binnen te zijn. Zo kon ik een plaats vooraan, tegen het hekwerk bemachtigen. Annabel beschikt op het balkon over een hekwerk dat de prijs voor meest functionele afscheiding in Nederlandse concertzalen zou moeten krijgen. Het reikt tot net iets boven de borst. Je krijgt nimmer het gevoel naar beneden te kunnen pleuren, wat in andere zalen wel zo is. Borstwering+, als het ware. Het bood mij de gelegenheid dusdanig relaxt te staan dat ik van zowel supportband Real Farmer als van hoofdact Tramhaus alle nummers van hun optredens kon vastleggen. Als je op de vloer in de zaal achteraan staat, in de buurt van de bar, wordt het zicht deels geblokkeerd door twee robuuste kolommen. Andere minpunten heb ik in Annabel nog niet kunnen ontdekken.

Als extraatje kreeg ik nog het wellicht tot waarheid uitgroeiende gerucht dat muzieketablissement Roodkapje zal verhuizen van de Delftsestraat naar een locatie in het Vierhavengebied. Het zou voor mijn opnamen een verbetering kunnen zijn. Het huidige onderkomen van Roodkapje is vanwege het ontbreken van verhogingen in het zaaltje verre van een ideale omgeving om niet geblokkeerd muziekuitvoeringen in beeld te brengen. Het was al het tweede extraatje van de avond. Het eerste was dat er ondanks de hoge mate van uitverkochtheid vooraf een plaats voor me was gereserveerd op de genodigdenlijst. Ik schijn ook nog eens over de juiste connecties te beschikken.

BETTER JOY - LIVE - VESSEL 11 - ROTTERDAM - 10-4-2025

Hoeveel veiliger naar het centrum van middle of the road kan mijn gevoelige aard het verdragen? Ik vraag het mij af als ik de muziek van Better Joy voor het eerst heb beluisterd. Is er meer reden om hun concert te bezoeken dan het bezit van een jaarabonnement, waarmee ik voor de bescheiden somma van € 60,- elk concert op Vessel 11 kan bijwonen? Geen idee. Ik ben niet aan het beantwoorden van de vraag toegekomen. Ik heb mijn schouders opgehaald, mijn fiets gepakt en heb de bescheiden afstand naar het rode lichtschip in de Wijnhaven wederom afgelegd. Op de fiets gaan zou overbodig zijn als ik in een conditie van totale fitheid verkeerde. Chemokuren hebben me met nogal pijnlijke voetzolen opgezadeld. Ik verkies het fietsen boven de wandeling. Dit bespaart me ook nog de aanspraak van straatdealers als ik door de Witte de Withstraat wandel.

Aanspraak waarop ik sowieso al nooit heb zitten of lopen wachten. En nu al helemaal niet meer. Ik krijg tegenwoordig mijn drug of choice op dokstersrecept; ik heb geen behoefte aan middelen van jeugdige stoethaspels, waarvan ik na inname wellicht rust en overzicht verlies. En er hoe dan ook te veel voor moet betalen. De pijnstiller oxycodon onderdrukt de pijn in mijn voetzolen. Het neemt ook de zorgen weg over mijn toekomst en de sores over – volgens de medische gemiddelden – een redelijk aanstaand afscheid van mijn verblijf tussen de levenden. Een leuke bonus is dat de medicatie euforie als bijwerking kan hebben en die in mijn geval ook heeft. Speel ik thuis goede muziek af en heb ik 10 mg geslikt, dan komen de composities harder binnen. Het brengt meer emotie teweeg. Vaker kippenvel. Vaker een glimlach van verbazing over het moois dat kundigen met een instrument in hun handen op me over weten te brengen.

Ik heb mezelf een strikt regime van oxycodon-inname opgelegd. Ik slik het nooit voor 0:00 uur. Nooit buitenshuis. Je zou wellicht denken dat het middel bij uitstek geschikt is voor concertbezoek; ik heb de proef nooit op de som genomen. Ik ben de leeftijd van experimenteren met stimuli voorbij. Dus met middernacht sta ik mijzelve inname van twee dragees van 5 mg toe. En dan om 2:00 uur nog eens twee. Ik kan in die tijd muziek draaien en daar extra van genieten. Ik kan ook proberen te schrijven. Dat laatste gaat me met oxycodon stukken beter af dan wanneer ik % zou hebben gedronken. De lompheid, Dutch courage, het gebrek aan overzicht en geheugenverlies die je met % over je krijgt, maken de invloed die oxy heeft er tot één van exquise verfijndheid.

Nog een groot – misschien zelfs het grootste – voordeel: iedere vorm van kater blijft achterwege. Oxycodon schijnt twee maal zo sterk te zijn als morfine. Als dat zo is, moet morfine worden voorgeschreven als iemand een snotneus heeft. Van een ervaringsdeskundige las ik dat hij oxy – ja, ik ben al in een fase beland dat ik het middel met een als koosnaam bedoelde afkorting aanduid – slechts één maal in de week slikte. 5 mg vergeleek hij met een aspirientje. Op zondag nam hij 80 mg en dan ging hij reuze lollig uit zijn bol. Ik kan me er wat bij voorstellen. Toch ga ik zijn voorbeeld geen navolging geven. Het is goed zoals het nu is. 20 mg in totaal, te verdelen over twee etappes. Een bijwerking is ook dat de ademhaling vertraagt. Ik merk dat na vier pilletjes al. Heel soms leidt het tot niet in slaap durven vallen, uit vrees niet meer te ontwaken. Dan lig je dus langer wakker dan gewenst. Lastig voor slaven en mensen in het bezit van zoiets onwenselijk en onmenselijk als een baan. Ik kan ertegen. Ik functioneer ongeveer hetzelfde als ik om drie uur 's middags uit mijn bed ben gekomen als wanneer het om vijf uur 's middags tijd was om eens op te staan.

Hoewel het middel als stevig verslavend wordt omschreven, heb ik nog steeds niet de lust tot inname van meer ervaren. Toen ik uit logeren was en ik geen pilletjes voorhanden had, bleef ieder onthoudingsverschijnsel achterwege. Oxy slikken is bepaald geen conditio sine qua non. Ik hoef het niet per se te nemen. Ik gun het mezelf vanwege de ontspannende werking. Misschien is de zorgeloosheid die het bij me teweegbrengt verslavend. En is het dus uitwijkgedrag. Welbeschouwd is alles fucking uitwijkgedrag. Op vakantie gaan is uitwijkgedrag van thuis blijven. Thuis blijven van de hort op gaan. Kinderen op de wereld plempen is uitwijkgedrag van kinderloos blijven, eten uitwijkgedrag van honger of trek hebben, of van slank blijven. Obesitas hebben is uitwijkgedrag van het beschikken over een lichaam als dat van een marathonloper. Oxycodongebruik is uitwijkgedrag van pijn lijden. En van de behoefte aan %. En uitwijkgedrag van over het naderende einde van je leven nadenken. En van minder van muziek genieten dan je mét doet. Kortom: ga een neukend eind wandelen met je voor de hand liggende gezever over uitwijkgedrag.

Juist ja. Wie typte daar 'muziek'? Dat was ik. En waar was ik over begonnen? Het optreden van Better Joy op Vessel 11. Hoewel de band inderdaad nogal binnen de lijntjes van het zogenaamd betamelijke blijft, heb ik geen spijt van mijn gang naar de rode boot. De muzikanten verstaan hun kunstje, voorvrouw Bria Keeley heeft een prima stem. Het geluid is nogal aan de veilige kant, maar nooit zodanig dat het me stoort. Uit mijn plaat ga ik er echter ook niet van. Better Joy is op tournee ter ere van, en ter promotie van het verschijnen van hun EP “heading into blue”. De titel van de EP én die van alle tracks zijn slechts weergegeven in kleine letters. Er zijn meer bands die dat doen, het gebruik van kleine letters. Ik vraag me af waarom? Is het een geforceerde poging tot bescheidenheid? Zoals het op een of ander zwakzinnig sociaal medium van goede smaak zou getuigen het gebruik van CAPITALS geheel achterwege te laten?

In dit geval mislukt de verdoezeling van ambitie door bescheidenheid te faken. De voorvrouw kondigt met bombarie aan dat het concert in Rotterdam het eerste is van het deel van de tournee buiten het United Kingdom, op het Europese vasteland. Als ik na het concert – ik heb inmiddels mijn rustbrengers ingenomen – naga waar Better Joy na het optreden op Vessel 11 nog zal optreden, ontwaar ik slechts één venue. De volgende dag zullen ze Supersonic te Parijs aandoen. Die twee optredens op het Europese vasteland zijn het dan, kennelijk. Vergeleken met de aaneengesloten periode die ze in Groot Brittannië weken achtereen op podia hebben doorgebracht, is het Europese deel aan de nogal magere kant. Haar enthousiasme over de publieke opkomst en de reactie van de toehoorders is niet nep, heb ik het idee. Het verzoek om een laatste lied honoreert Better Joy met een toegift. Bria Keeley geeft eerlijk toe dat ze door hun voorraad eigen nummers heen zijn. Ze besluiten nogmaals “waiting on time” te spelen. Helaas dit maal niet met hoofd-, maar alweer met kleine letters. Al is dát aan de muziek niet af te horen.

KIND HUMAN - LIVE - VESSEL 11 - ROTTERDAM - 10-4-2025

Kind Human is de artiestennaam van Isabelle van Beek. Tijdens haar solo-optreden op Vessel 11, als support van hoofdact Better Joy, maakt ze tussen de nummers door al duidelijk dat het leven haar bij tijd en wijle vermoeit, vanwege de overweldigende indruk die ziektes en oorlogen op haar maken. Wat het laatste betreft, verbaas ik me over de hoeveelheid onwelkome bullshit, die er over de wereld raast. Bullshit veroorzaakt door mannen die in het merendeel van de gevallen in een fatsoenlijk functionerende rechtstaat achter slot en grendel zouden zitten in hun eigen land. Doordat ze in het vaak ten onrechte opgehemelde staatssysteem democratie op een positie zijn beland waar ze min of meer onaantastbaar zijn voor rechtspraak die op anderen wél van toepassing is. Democratie lijkt een leuk systeem. Het is de wens van de meerderheid. Dat die meerderheid per individu totaal niet in staat is verstandige keuzes te maken, is nogal jammer. Tot zo ver mijn persoonlijke tegenwerpingen tegen de dictatuur van de meerderheid.

Het helpt de hoeveelheid informatie, nieuws, non-informatie, fake news en wat dies meer zij te temperen door de werkelijkheid minder via media tot me te laten komen. In winkels, bij concerten en in het verkeer – het dagelijks leven, dus – valt het me juist op hoe redelijk de sociale omgang tussen mensen is. Als ik op mijn fiets stap, heb ik na een flinke tocht veel vaker momenten waarop ik even netjes voorrang geef of heb gekregen; gepaard gaand met een glimlach plus waarderend handgebaar dan onmin; de middelvinger krijg ik zelden. En dat komt waarschijnlijk niet doordat ik op mijn tweewieler een vervaarlijke indruk wek jegens bestuurders van een SUV. Het is makkelijk het recht van de sterkste claimen in een zich als personenauto voordoende vrachtwagen. Bezoek aan muziekensembles in plaats van dat aan foebelle wil ook helpen een prettiger luim te krijgen. Allen voor één in plaats van stompzinnig tribalisme doet deugd. Al blijf ik het ondertussen hypocriet reuze lollig vinden als Feyenoord met 6-0 van Ajax wint. Nieuwsberichten over Gaza of de Westbank weten weer totaal andere emoties en overtuigingen in me boven te krijgen. Laat ik nu mijn aandacht maar op het optreden van Kind Human vestigen, voordat ik toch in een koleerte door aangewakkerd ongenoegen schiet. Je kan het niet even over Gaza of Ajax hebben of die lieden van het ouwe volkje komen weer om de hoek kijken. (Denk achter de laatste zin de knipogende, ironie aanduidende emoticon. Of kijk op www.genomineerdvoorhihihibokaal.com)

Waar hoofdact Better Joy, in de persoon van Bria Keeley, tijdens optredens ondersteund door bandleden haar act op het podium uitvoert, doet Kind Human het op haar gitaar, geholpen door slechts opgenomen begeleidende muziek van digitale tape. Een ander optreden, tijdens Concert At SEA bij de Brouwersdam, gaf ze wél met een begeleidende band, bestaande uit heuse humans, mensen van vlees en bloed, zie ik later. Het leverde een voller geluid en betere muziek op. De composities van Kind Human laten zich minder goed lenen voor een solo act dan voor een collectief gebrachte uitvoering.

Op Vessel 11 laat ze haar microfoonstem enigszins vervormd horen. Hierdoor verdwijnt het menselijk segment van haar optreden juist weer iets naar de achtergrond. Ik vind het geen storende, eerder een welkome vondst. Ze wist zo mijn eerste indruk, dat ik te schaften heb met niet meer dan een minstreleres, singer-songwriter nummer zoveel in een wat mij betreft onafzienbare rij onderling inwisselbare artiesten, naar de achtergrond. Doordat de opbouw in haar optreden – gechargeerd gesteld – van rustiger naar heftiger nummers oploopt, verdwijnt het idee van minstreelster steeds verder. “Wasted Love” is nog een rustige track; de laatste song, “Try Again”, draagt veel meer het karakter uit van 'Jan pak de leuning'. De bijdrage van ondersteunende bandleden zou de indruk van singer-songwriter nóg verder naar de achtergrond dringen.

AVALANCHE PARTY - LIVE - VESSEL 11 - 8-4-2025

 

Avalanche Party. Lawine Partij. Je zou nog gaan denken dat LP een nieuwe loot aan de politieke spectrumboom is. Dat Thierry Baudet een afsplitsing van Forum voor Democratie is gestart, omdat hij binnen die partij met te veel weerwoord werd geconfronteerd. Baudet, die de volgende stortvloed van onzin van de Dutch Mountains wil laten rollen en er de Tweede Kamer onder wil bedelven. Maar ik wijk af. De band die vanavond op Vessel 11 optreedt, is geen Nederlandse, maar een Engelse. Niet afkomstig van de Dutch Mountains, maar uit de Yorkshire Moors. Avalanche Party is ook geen politieke beweging onder leiding van Eddy the Eagle, de kolderieke skispringer van weleer, die zijn heil in een bestuursfunctie is gaan zoeken. Niks geen bergen. Het meest waarschijnlijk zou nog zijn dat AP de nieuwe partij van Nigel Farage is, maar ook dat is gelukkig een kwestie rijp voor het rijk der fabelen. Ik schetste slechts wat dystopieën.

Dus laat ik ter zake komen. Muziek. In 2022 was ik aanwezig bij een concert van And You Will Know Us By The Trail Of Dead, in Rotown. Het viel me me toen op dat de supportgroep van dienst – en ja, het ging hier om Avalanche Party – beter voor de dag kwam dan AYWKUBTTOD. Die had ik eerder meegemaakt in de oude zaal van de Melkweg, waar ze een veel geschiktere indruk achterlieten. Kan allemaal best wezen. Zelfs om het niveau van And You Will Know Us By The Trail Of Dead te evenaren of te overtreffen als die een mindere dag hebben, moet je e.e.a. in je mars hebben. En dat liet Avalanche Party die bewuste avond in Rotown horen. Een indruk die beklijfde bij het beluisteren van de cd “24 Carat Diamond Trephine”, die ik toen tot de mijne maakte.

Deze avond op Vessel 11 is hun concert wederom meer dan ruim in orde. Ik kan nauwelijks een zwak moment in de performance aanstippen. Of het zou de wat ongelukkige keuze voor “Ecstasy” als laatste nummer voor de toegift moeten zijn. Niet omdat ik mij bij het horen van de lyrics afvraag of de track een aubade aan de MDMA bevattende, stimulerende, per dragee te nuttigen partydrug behelst. Ik vermoed van wel, al is het ook mogelijk dat het gewoon om een meissie gaat. “Ecstasy” is vergeleken met de rest van de gespeelde tracks rustig, ballad-achtig en had daarom misschien beter vroeg in de setlist gepast. De band voorkomt de indruk van de vergelijking met een nachtkaars om het eind van het optreden aan te geven door ook nog de veel steviger encore, “Dream Johnny Dream” te spelen.

Sterk is ook dat Avalanche Party de laatste songs duidelijk oprekt; de live versies duren langer dan het studiowerk. Hierdoor krijgen de nummers een karakter van jamsessie. Doordat de muzikanten voortdurend vrij dicht bij het origineel op geluidsdrager blijven, voorkomen ze dat het jammen ontaardt in geneuzel en freewheelen in de ruimte.

Ook tijdens dit concert meende ik weer te merken dat mijn voorkeur voor sec luide rockmuziek iets aan het verschuiven is. Ik houd nog van een redelijke stortvloed aan lawaai; steeds vaker heb ik net iets meer waardering als bands de – grof gestelde – standaard bezetting van zang, gitaren, bas en drums verrijken met extra instrumenten. Viool, koperblazer en synthesizer zijn meestal zeer welkom. Avalanche Party voegt aan de standaard bezetting saxofoon en synthesizer toe. Als gesteld: het verrijkt.

Het optreden op Vessel 11 is het laatste van de tour, die de leden eerst door het Verenigd Koninkrijk en vervolgens over het Europese vasteland voert. De musici wekken geenszins de indruk vermoeid te zijn. Ze weten plichtmatigheid verre van zich te houden. Misschien is het eind van de tour de reden dat ik na afloop bij de meurtsj (dat is nieuwe spelling voor 'merch', dat op zijn beurt weer een afkorting van 'merchandising' is) geen cd met hun nieuwste album, “Der Traum über alles”, kan aanschaffen. Zelfs op vinyl hebben ze het werk niet meer. Het kan zijn dat ze onderweg inmiddels veel van hun meurtsj hebben verkocht. Geen nood. Bandcamp biedt uitkomst. Al is toegift “Dream Johnny Dream” er nog niet terug te vinden.

SNAPPED ANKLES - LIVE - EKKO - UTRECHT - 4-4-2025

Dat was best een poosje geleden, dat ik het Utrechtse EKKO nog eens bezocht. Tenminste, in die veronderstelling verkeerde ik. Als ik het weer eenmaal thuis nakijk, blijkt het niet eens een half jaar te zijn. De grote hoeveelheid concerten die ik bezoek, corrumpeert kennelijk het tijdsbesef. Ze doet ook de herinnering geweld. Ik lees dat ik op 14 oktober 2024 een concert van Goat Girl bezocht. De naam herken ik, ik weet ook dat ik er muziek van moet bezitten, aan het optreden heb ik geen actieve herinnering.

Daar het destijds wintertijd was, moet ik mijn weg naar de venue in het donker hebben afgelegd. Geen idee of het ook koud was. Nu is het zomertijd, loop ik in de zon en is de temperatuur twintig graden. Een pleidooi voor een opwarmende Aarde, zou je bijna beweren. Een opwarmende Aarde waarop ik nog decennia verblijf, zonder kanker in mijn lichaam en bijwerkingen van chemotherapie. Dat zou welkom zijn. Mijn voetzolen zijn pijnlijk. Eerder verdween het vierentwintig uur per etmaal zeurende gevoel na ruim een week, als ik weer chemo via infuus toegediend had gekregen; nu niet. Als ik pech heb, ben ik straks naast de bezitter van tumoren ook de eigenaar van neuropathie. Afgestorven zenuwen aan de uiteinden van de ledematen zijn dat, geloof ik. Met leuk ontwikkelde neuropathie kan je op een punaise gaan staan zonder dat je iets voelt. Misschien gloort er voor mij aan den einder nog een carrière als spijkerbedwandelaar of kan ik gevoelloos over gloeiende kolen lopen. Moet ik opletten dat ik bij dat kunstje mijn enkels niet verzwik of breek.

Kijk eens wat een geinig bruggetje ik daar maak naar de hoofdact van deze avond, Snapped Ankles. En ik was helemaal niet op zoek naar het leggen van een link met de groep. Die verscheen vanzelf, al schrijvende. Dat gebeurt nogal eens. Hoewel, 'gebeurt'? Een correct en snel functionerend associatievermogen wil helpen.

Ik denk niet dat de bandleden van Snapped Ankles mijn pleidooi voor een opwarmende Aarde een warm hart zouden toedragen, als ik het werkelijk zou menen. Hun songteksten staan bol van aanklachten tegen onrecht, klimaatzorgen, het grootkapitaal en meer onverkwikkelijkheden. Als ik bijna bij EKKO ben, zie ik dat twee bandleden worden geïnterviewd door een televisieploeg. Al antwoordend op vragen omarmen ze een boom. Boomknuffelaars, zijn die niet verschrikkelijk woke?

Ongeveer anderhalf uur later laat Snapped Ankles horen hoe je sociaal bewogen en maatschappijkritische teksten combineert met hypnotiserende muziek, die uitnodigt tot heupwiegen en voetjes van de vloer in het kwadraat. Het is dat mijn huidige conditie na drie dagen achtereen concertbezoek me parten begint te spelen, anders zou ik hun optreden van de volgende dag, in de Amsterdamse Tolhuistuin, ook bezoeken. Snapped Ankles maakt duidelijk hoe je met synthesizers en echte drums ingeblikte muziekgenres als house en dance naar de overbodigheid verwijst. Ze zijn niet de enige band die daarin slaagt. Wel een van de beste die ik ken.

L.A. SAGNE - LIVE - EKKO - UTRECHT - 4-4-2025

 

L.A. Sagne. Wat deze groep met de stad Los Angeles te maken heeft? Compleet totaal helemaal niets, voor zo ver ik heb kunnen nagaan. Of het tempo waarin de band de nummers afwerkt, zou een referentie aan dat van het leven in de Californische metropool moeten zijn. Dat lijkt me nogal vergezocht. Net zoals Los Angeles 'metropool' noemen logisch lijkt, maar in werkelijkheid vergezocht is en in feite als kut op Dirk slaat. Los Angeles is een stad met bijna vier miljoen inwoners. De agglomeratie Los Angeles County telt er net iets minder dan tien miljoen. Het metronetwerk beslaat 182 km. Dat is nog geen tachtig kilometer meer dan dat van Rotterdam en ommelanden. Het is 7,5 keer minder afstand dan dat van de metrotrajecten in New York.

Voor het schrijven van iets dat op een recensie moet lijken, heb ik alweer redelijk snel een als kut op Dirk slaande afslag genomen. Denk je iets over muziek te zullen lezen, krijg je steden vergelijkende faits divers om je oren. Ach. L&L, zal ik maar denken, hetgeen staat voor 'Leuk en Leerzaam'. Waar was ik? L.A. Sagne. Hun werk kenmerkt zich door nummers die uitblinken in beknoptheid. Vanwege het tempo waarin die worden gespeeld zou je de muzikanten nog van haastige spoed verdenken. Laat ik nu een liefhebber voor dit soort straight garage punk zijn.

De vocalen van zangeres Tara Wilts komen misschien over als vals gekrijs. Het is een hysterie die uitstekend bij de tonen van gitaar, bas en drums aansluit. Instrumenten die in handen zijn van muzikanten die een opleiding aan het conservatorium op hun curriculum hebben. De individuele vaardigheid is er aan af te horen. Het prettige is dat die instrumentale bekwaamheid nergens wordt benadrukt door van het collectief afleidende solo's. En ik vraag me af of op het conservatorium ook samenzang wordt gedoceerd. Regelmatig vallen de gitarist en bassist zangeres Tara Wilts bij met de vocalen. De timing is klasse. Of de sekserolverdeling tijdens het nummer “I'm a girl” de juiste is, vereist misschien nog een kamerdebat.

Op YouTube zie ik later een live opname van L.A. Sagne waarbij de gitarist bij dit optreden, voorafgaand aan hetzelfde nummer, “Berlin”, zijn shirt en broek uittrekt. Gekleed in slechts lederen ondergoed, dat de bilpartij onbedekt laat, zet hij zijn gitaarspel voort. Ik typ weliswaar 'lederen ondergoed', ik moet toegeven dat ik de onderzoeksjournalistieke omissie heb begaan daadwerkelijk met mijn handen na te gaan of het hier inderdaad leer betrof. Misschien is zijn uitkleedpartij een vaste gimmick, die hij tijdens elk concert, voor telkens dezelfde track ten tonele voert. Het maakt op mij een indruk van 0 die dichter bij nul ligt dan nul zelf. Ik kende de sokken van Red Hot Chili Peppers al. Ook een gevalletje van tja, wat moet ik ermee?. Echter, leidt dit soort gimmicks tot meer aandacht voor goede muziek, waardoor de uitvoerenden in staat zijn de planeet langer met meer schoonheid te verrijken, dan krijgen ze van mij een zegen van 100%, die dichter bij honderd ligt dan een percentage van honderd.

Bij de merchandisingtafel kijk ik na afloop of L.A. Sagne cd's verkoopt. Helaas. Wel een cassettebandje, maar het wordt me te veel gedoe muziek van tape te digitaliseren. Ik moet en zal muzikaal digitaal maken om die per MP3-speler via mijn hoofdtelefoon tot me te kunnen laten komen. In de openbare ruimte is muziek per koptelefoon mijn vaccin dat me immuun houdt voor het domme gelul waar mijn medemens patent op schijnt te hebben.

Thuis kijk ik of de groep het oeuvre wellicht op Bandcamp aanbiedt. Er staan inderdaad twee ep's op. Eén digitale versie duurt vijftien minuten; de ander acht. Live heb ik genoten van de korte nummers. Deze beknoptheid is me te weinig waar voor mijn geld. Ik heb me afgeleerd om als inwoner van Rotterdam op de hoofdstad te katten. Nu wordt secondcitysyndromen jegens dit grotendeels Amsterdamse ensemble verleidelijk en zou ik bijna mijn sleets geraakte bijnaam 'Verwendemensenstad' weer van stal halen. Hebben zullie bij hunnie daaro een andere munteenheid? Is een Rotterdamse euro maar € 0,50 Amsterdamse waard? Of zitten er vier keer zoveel seconden in een minuut? Laat ook maar. Op 1 augustus speelt L.A. Sagne als voorprogramma van Dead Ghosts in Rotown. Ja verdomd, in Rotterdam. Ik zie er nu al naar uit. Hopelijk hebben ze dan hun muziek op cd. Voor een faire prijs.

MASTERS OF REALITY - LIVE - DOORNROOSJE - NIJMEGEN - 3-4-2025

 

Masters of Reality is een naam waarbij ik ten gevolge van mijn anti-autoritaire opvoeding en overmaat aan zelfbewustheid direct in de contramine schiet. Masters? Wie zijn ze dan? Me mijn achtergrond en ego realiserend probeer ik een stapje terug te doen qua vooringenomenheid om tot een realistische beoordeling te kunnen komen.

Bij het vooraf beluisteren van de muziek vraag ik me af waarom ik ertoe ben overgegaan een ticket voor het concert te kopen. Dit geluid bezit niet een zweem, maar te veel zwemen van metal. Ik check of de bijeenkomst al is uitverkocht. In dat geval bied ik mijn entreebewijs via Ticketswap te koop aan. Dan bespaar ik mij de treinrit naar en uit Nijmegen.

Ondanks de melding 'De Laatste Kaarten' op de site van Doornroosje wil het concert vooraf niet uitverkocht raken. Ik besluit tóch af te reizen, hoewel ik mij door bijwerkingen van mijn chemokuur niet fit voel. Me niet fit voelen is al enige maanden niet voldoende reden meer om thuis te blijven hangen. Misselijkheid, angst om onderweg in mijn broek te schijten of werkelijke diarree zouden dat kunnen zijn.

Op Utrecht Centraal overweeg ik toch direct de trein terug naar Rotterdam te pakken. Ik heb zojuist de mededeling gekregen dat de intercity mij niet verder zal vervoeren dan naar Arnhem. Wat zullen we nou weer krijgen? In gedachten zie ik me al een meier voor overnachting in een of ander fuckhotel uitgeven, zonder een minuut concert tot me te hebben gekregen. Ik besluit na wat innerlijk overleg en getalm toch de bewuste IC te nemen. Ik zal in de Gelrese hoofdstad wel zien of en hoe ik verder kom. Onderweg kom ik er reeds achter dat ik weer eens ten prooi ben geweest aan een van mijn sterkste karaktereigenschappen: mij druk maken om niks. Deze trein mag dan niet doorrijden naar Nijmegen; binnen een uur zijn er – slechts per trein, niet eens met andersoortig ov – minstens vier alternatieven.

Ik beland dan ook redelijk kort na het begin van het voorprogramma, Pete Skipper, in de grote zaal van Doornroosje. Skipper is een minstreel, een singer-songwriter. Dat biedt me mooi de gelegenheid hem zijn ding te laten doen, opnamen maken achterwege te laten en een goede plaats op het ruime balkon te zoeken. Die vind ik al vrij snel. Toch voel ik me niet erg op mijn gemak. Ik overweeg twee 5mg valium te droppen. Het idee dat ik zal worden overvallen door sufheid en juist dáár weer bloednerveus van raak, weerhoudt me ervan.

Frontman Chris Gross, die tijdens dit concert de hele tijd vooraan op het podium op een soort kantoorstoel zit, heeft in het verleden als producer met Queens of the Stone Age gewerkt. De muziek van Masters of Reality doet er dan ook regelmatig aan denken. En aan die van Kyuss, waar frontman van QotSA, Josh Homme, voorheen in speelde en die Goss ook produceerde. Zijn verblijf op het podium, sedentair op kantoormeubilair, is hem vergeven. Hij is inmiddels 66 jaar oud.

Hoewel ik dit keer niet over een setlist beschik, weet ik, eenmaal thuis, de titels van de tracks redelijk snel te achterhalen. Als bands bekend zijn, volstaat het soms een deel van de songtekst plus de naam van de groep te googlen. De zoekmachine leidt me vervolgens naar lyricswebsite Genius. En schoon is uw kunstgebit, waarmee ik bedoel dat ik op die wijze vlug achter de namen van diverse tracks kom. Een voordeel van dit optreden is dat het volume van zanger Chris Goss verhoudingsgewijs luid klinkt ten opzichte van de instrumenten. Zo kan ik makkelijk verstaan wat er wordt gezongen. Op Youtube levert het verongelijkt commentaar over de afstelling van het geluid in Doornroosje op. Mij komt het mooi uit.

DUTCH CRIMINAL RECORD - LIVE - ROTOWN - ROTTERDAM - 2-4-2025

 

Het gitaarspel zit goed in elkaar, percussie deugt, de zangers vullen elkaar regelmatig uiterst netjes aan. Daar is weinig op aan te merken. Behalve dat de muziek van Dutch Criminal Record wat al te zeer naar mijn smaak binnen de lijntjes is gekleurd. Jongensmuziek volgens het boekje maakt dit kwintet uit Chichester, in het zuiden van Engeland. Vandaar waarschijnlijk dat er zich nogal wat jonge vrouwen – of zijn het werkelijk nog meisjes? – direct voor het podium tussen het publiek bevinden. Publiek dat op deze woensdagavond niet in groten getale is komen opdraven. Ik schat dat hoogstens een derde van de hoeveelheid toehoorders die voor een uitverkocht Rotown zouden hebben gezorgd zich nu daadwerkelijk in het etablissement bevindt.

Desalniettemin kwijt Dutch Criminal Record zich gedisciplineerd van zijn taak, zonder de indruk te wekken routinematig over te komen. Professionaliteit zou daaraan ten grondslag kunnen liggen. Dat de band professioneel is, hoeft geen verbazing te wekken. Hun eerste werk dateert van 2014, dus ze hebben ruim een decennium de tijd gehad zich het metier eigen te maken en ze zullen inmiddels niet meer schrikken van een zaal die wat minder is gevuld. Hun eerste album, Novium (een afgeleide van de Latijnse naam van Chichester, Noviomagus Reginorum), dateert overigens pas van zeer onlangs, in 2025. Een groot deel van de nummers die ze deze avond ten gehore brengen is afkomstig van deze langspeler.

Allemaal leuk en aardig. De vijf muzikanten brengen naar mijn zin werkelijk té veel liederen waarin de mannen met hoge stem zingen. Ik kan daar slecht tegen. Zou ik er behoefte aan hebben dan zou ik thuis via YouTube het oeuvre van de Wiener Sángerknaben afspelen. Zoals vrouwen zich verre moeten houden van het spelen van de edele voetbalsport – eigenlijk begrijp ik al niet wat ze bij die bezigheid in een stadion te zoeken hebben – moeten mannen zich bij alles wat naar rock riekt beperken tot de masculiene, minstens enigszins of, liever nog, echt zware stem. 'Zet in die bas,' luidt de vocalen aangaande mijn motto. Hoewel de bas niet tot een zeker metalgehalte verlaagd hoeft te worden.

De beste nummers van dit concert zijn “Painted Gold” en “Outside”, die weliswaar nog vele, softe kenmerken van Britpop hebben, maar prima te verteren zijn. Het zijn de eerste van hun tracks die op Bandcamp zijn terug te vinden, daterend uit 2014. De zang is bijna nergens aangezet of verkrampt. Slechts in “Painted in Gold” is heel even een eunuchesk 'whoohoohoo' te horen. De klanken van de beide liedjes zijn wat rauwer dan op later werk. De uitvoering, vooral die van 'Outside', heeft een aangenaam snel tempo. Een toekomstige terugkeer naar dit geluid zou ik een welkome stap richting mijn smaak vinden.

IN DIER VOEGE

Het moet eens klaar zijn met al die kunst op muren in de openbare ruimte. Vooral op buitenmuren. Die kunst neemt het uitzicht op de voegen tussen de bakstenen weg. Bovendien gaan onze kinderen van al die kunst op buitenmuren denken dat ze later ook hun geld als kunstenaar kunnen verdienen. Ja, dat zou lekker worden. Gesubsidieerd van onze belastingcenten, waarvoor we altijd krom hebben moeten liggen. Altijd hard voor hebben moeten knokken. Nou heb ik verder geen kinderen. Van de 1714 kwartieren die ik heb gewerkt, waren er minstens drie kwartier hard en de rest volgens 'rustig aan, dan breekt het lijntje niet'. Om het overzicht te behouden; niet om me er met een Jantje van Leiden vanaf te maken. En de toekomst interesseert me sowieso geen ene reet. Wie dan leeft, die dan zorgt. Of op zijn nest blijft liggen.

Het gaat mij erom het beeld te schetsen van het belang van onbelemmerd zicht op voegen tussen bakstenen. Zowel stootvoegen als lintvoegen, daar maak ik geen onderscheid in. Er wordt geen soort voeg met meer of minder coulance behandeld. Gelijke monniken, gelijke kappen. Strengperssteen of handvormsteen, maakt niet uit. Waalformaat, Vechtformaat, Oldenburger, Utrechts plat of Friese mop, het is me om het even. In wildverband gemetseld? In halfsteensverband? Kropholler-verband of kettingverband? Zoek het maar uit; we leven in een vrij land.

Maar: stop de terreur en weer kunst van de buitenmuren. Genoeg is genoeg en overdaad. Vrij zicht op de voeg!

DE PATHÉ WORDT GOEDKOOP BETAALD

 

Bij het scheiden van de markt heb ik op vertoning van mijn Rotterdam-pas dan tenminste mijn gratis bezoeken aan bioscopen nog alle gehonoreerd weten te krijgen. Op 1 maart begint het nieuwe Rotterdam-pasjaar, dus ik moest voort maken. Daarnaast ben ik morgen weer aan de beurt voor mijn chemo- en immunoinfuusbehandeling in Ziekenhuis IJsselland. Erna verkeer ik zeer waarschijnlijk weer een week in het ongerede en ben ik nauwelijks in staat tot het volvoeren van activiteiten buitenshuis.

Zaterdag was ik al naar Babygirl in Pathé aan het Schouwburgplein geweest; vanavond was het de beurt aan Pathé te Schiedam. Daar draaide Straatcoaches vs Aliens. Ik was nog nooit in de Schiedamse vestiging geweest. De omvang van het complex verbaasde me: groot. De hoeveelheid trappen lopen naar de ingang zal niet op iedereen publieksvriendelijk overkomen. Ik vind de stevig verhoogde entreepartij aantrekkelijk. En een pluim voor de zitruimte, zowel in de vestiging aan het Rotterdamse Schouwburgplein als in die te Schiedam is die prima. Waarmee ik niet wil zeggen dat het in Kino, Cinerama en LantarenVenster matig verzorgd is. In deze twee Pathés is het zitcomfort twee fracties beter verzorgd.

Babygirl bezocht ik n.a.v. de publiciteitshausse die ik tot me had gekregen. Het script vond ik niet buitengewoon sterk. Gelukkig ook niet zo matig en eendimensionaal als met de hoofdrol, die de tegenstelling vrouwelijke CEO is in haar werk directief en privé een kinky onderdanig brok volgzaamheid, op de loer ligt. De kwaliteiten van de acteurs Nicole Kidman, Harris Dickinson, Antonia Banderas én de puike cameravoering dragen de film en weten het aanschouwen niet als corvee te doen overkomen. Groot bezwaar: humorloos.

Met de humor in Straatcoaches vs Aliens zit het goed. Politieagenten die zo nodig moeten tonen dat hun werk de real deal is in vergelijking met dat van straatcoaches en daar natuurlijk nauwelijks in slagen. (Wat is irl het verschil tussen een straatcoach en een BOA, eigenlijk?) En twee straatcoaches die - met behulp van andere personages - uiteindelijk de heldenrol zullen vervullen. Het absurdisme en de daarin wel degelijk verpakte serieuze maatschappelijke kritiek, die misschien geloofwaardige horror in de weg zouden kunnen staan, stoorden mij nergens. Hoogstens had het einde minder 'en ze leefden nog lang en gelukkig' kunnen zijn. Knap is wel dat het verhaal een paar maal goed richting het tegendeel lijkt aan te sturen. Ik vraag me af of ik een onbevredigender einde bevredigender zou hebben gevonden.

Een lovende recensie in de Volkskrant had me doen besluiten Straatcoaches vs Aliens te bezoeken. Dit dagblad beloonde de film met een waardering van vier van de vijf mogelijke sterren. In eerste instantie was ik dan ook verbaasd dat de honorering op International Movie Data Base slechts een 5,8 was. Misschien vindt dat zijn oorzaak in het erg Nederlands zijn van de film. Een buitenlandse beoordelaar die de typisch Nederlandse referenties mist én de film vooral uit horroroogpunt aanschouwt, zal met zijn meritescijfer onder de 6 blijven.

DEN HAAG, WE WINNEN WEER VANDAAG

Toen zij nog koningin was, klaagde Beatrix regelmatig dat de Gouden Koets te weinig de uitstraling van een independent venue had. Het gebrek aan moshpits en stagedivers overtuigde haar daarvan. Het was haar zoon Wim Lex die Bea er altijd van heeft weten te weerhouden op Prinsjesdag aan crowdsurfing te doen. W.L. had een uitstekend ontwikkeld gevoel voor decorum.

Er was meer wat niet deugde in de hofstad. De Ridderzaal was het ook niet, volgens Queen B. "Te gewoontjes, middle of the road, zó ontzettend Binnenhof, wal-ge-lijk!!" stond er op een door haar geschreven briefje, dat zij ooit ongezien bij een niets vermoedende, willekeurige lakei in diens zak had weten te foefelen.

En ADO moest gewoon weer in het Zuiderpark gaan voetballen. Het Zuiderpark, met staanplaatsen op Midden-Noord. Want zittend voetbalwedstrijden bekijken was een nieuwerwetse mietjesaangelegenheid.

Wat altijd geheim is gebleven is dat Beatrix één maal hardhandig is gearresteerd. Haar gemaal Claus kon haar gezang in de gangen van Huis ten Bosch niet langer verdragen. Nadat hij haar ettelijke malen had verzocht het 'Den Haag, we winnen weer vandaag' te neuriën en Bea - met toegenomen volume - hooghartig bleef zingen, had hij de sterke arm verwittigd met de mededeling dat er een gekkin tot in het paleis was doorgedrongen.

KOEKJES VAN EIGEN DEEG

Gedroomd dat duizenden drones confetti met daarop track&trace-codes over mij uitstrooiden, ik ze alle invoerde op de webzijde van de leverancier en dat ik de bestelling nooit zou ontvangen.

Ik beschouwde het als een teken van hogerhand dat ik eierkoeken in huis moest halen. Pas na het ontwaken trok ik die conclusie. Waarom pas na het ontwaken? Omdat het in mijn dromen nooit voorkomt dat ik iets moet. Ik zou door Sigmund Freud, als hij werkelijk verstand van droomduiding zou hebben gehad, een gebiedendewijsloze dromer zijn genoemd.

Maar om niet geheel van het padje te raken en de vertelling enigszins in de richting van logica te duwen...waar was ik? Eierkoeken moest ik hebben. Dus mij aangekleed en de deur uitgegaan teneinde eierkoeken te bekomen. Daar standvastigheid mij ten enenmale ontbreekt, was het plan om eierkoeken te halen al voor het bereiken van het zebrapad veranderd in een niet te stuiten lust om mij Nobo Spritsen aan te schaffen en het niet bij aanschaf te laten, maar tevens tot verorbering over te gaan, onderwijl bedenkend hoe ik mijn acties en overwegingen zonder oeverloos gebruik van archaismen aan het papier - in werkelijkheid natuurlijk het beeldscherm van mijn computer - zou toevertrouwen.

Ja, dat was nog een hele opgave. Een uitdaging, volgens de 145 in een gros-schrijfwijzer.

 

LANGS DE SCHELDE (recensie)

 

Met mijn fietstochten van afgelopen jaar heb ik een behoorlijke mate van rivierenfetisj opgelopen. Ik vind het te gek om op die manier de Nederlandse delta te leren kennen. Dat was kennis die ik al bovengemiddeld had, maar wat betreft ritten langs rivieren heeft zich een niet te bevredigen graaimentaliteit van me meester gemaakt. Ik wil meer, meer, meer. Eerder had ik de gewoonte slechts tochten te maken die niet verder reikten dan afstanden die ik op op de terugweg ook pedalerend kon volvoeren. Later fietste ik zo ver mogelijk en zette rijwiel en mijzelf op een trein terug, Rotterdamwaarts.

Vrij uitgebreide fysieke kennis met rivieren maakte ik al eerder. Ik voer twee weken als stagiair met een binnenvaartschip en ervoer zo, vanaf het water, de Nieuwe en de Oude Maas, Beneden Merwede, Boven Merwede, Waal, Rijn en - de mooiste - Moezel. Daarvoor leerde ik al de uitloper van de Schelde, de Westerschelde, behoorlijk breed kennen. Als geluids- en cameraman werkte ik diverse keren in opdracht van Rijkswaterstaat op schepen en pontons, vanaf waar men zich bezig hield met de uitdieping van deze zeearm. Ik was dan ook verheugd toen ik vernam dat de publieke omroep de serie 'Langs de Schelde' zou uitzenden. De Westerschelde kende ik al goed; stroomopwaartser ben ik er vele malen minder goed thuis. Dit zou leuk en leerzaam worden.

Toen ik las dat Huub Stapel de presentatie van de documentairereeks zou verzorgen, slonk mijn enthousiasme. Ik vreesde dat dit wederom op een openbaring van een ziekteverschijnsel van deze tijd zou uitdraaien. Uit kijkcijfergerichtheid moet er een BN'er als talking head aan het programma worden toegevoegd.

Vandaag keek ik de eerste twee afleveringen. Werd mijn vrees bevestigd? Ja. Huub Stapel presenteert redelijk vaardig en interviewt in voldoende Frans niet onaardig. (Hoewel 'ta grand-père' het insluipen van dementie doet vermoeden. Of zou de vertaling van de Franse mannelijke en vrouwelijke versie van het bezittelijk voornaamwoord hem werkelijk onbekend zijn?)

Hét grote manco van dit soort programma's: vanwege de bekendheid van de presentator wordt die overvloedig in beeld gebracht. Ik zit niet te wachten op wat je met gevoel voor overdrijving een 'tsunami aan presentatorclose-ups' kunt noemen. Een onzichtbare commentator had ruimte gelaten voor veel meer informerend en zo niet, dan minstens esthetisch te rechtvaardigen beeldmateriaal. De irritatie is niet voldoende reden om de overige afleveringen van 'Langs de Schelde' de overige afleveringen te laten. Daarvoor resteert er naast de ergernis te veel mooi beeld en te veel ter zake dienende, mij nog onbekende informatie. Die feitelijkheden hoeven niet te worden voorzien van kreupelhoutpoëtische zinnen als: “De vooruitgang is onstuitbaar, zal de Schelde denken.”

Daarnaast is de balans in de relevantie tussen bewandelde zijpaden te vaak zoek. Een uit de lucht gegrepen faits divers-scène van Stapel die de wals danst met een 83-jarige vrouw die al zeer lang op dezelfde plaats nabij het water leeft, wordt afgewisseld met een zeer zinnig en informatief interview over een architectonisch verrassende en op een kasteel gelijkende, in onbruik geraakte kalksteenfabriek.

Zo zeer alle kanten op meanderen, zou een zichzelf serieus nemende rivier nooit overkomen, zal de Schelde denken.