KEPI GHOULIE - ROTOWN - STARDUMB 25 - ROTTERDAM - 7-6-2025

Kepi Ghoulie. Zijn naam was de reden dat ik mij meer ging verdiepen in de muziek van bands die in Rotown zouden optreden tijdens het tweedaags festival ter ere van het 25-jarig bestaan van platenlabel Stardumb. Al verder luisterend kwam ik tot het oordeel dat bezoek aan de fuif weliswaar niet als absolute must kon worden gekwalificeerd; zonde van mijn tijd was een andersoortig uiterste. Om het in bewoording beeldend trachten uit te leggen: de wijzer helde stevig over in de richting van absolute must en hield zich ver van de zijde zonde van mijn tijd. Kepi Ghoulie had ik eerder al eens meegemaakt op Vessel 11. Dat was me goed bevallen. Zo goed dat ik destijds niet eens had gepoogd de nummers onafhankelijk van elkaar op te nemen, maar het hele concert achtereen had vastgelegd en het zo op YouTube had geplaatst.

Hoe de muziek te kenschetsen? Fast country, is een term die me ineens te binnen schiet. Korte nummers, snel achtereen gespeeld, zonder lange pauzes tussen de tracks. Met diverse vleugjes redneck en hillbilly. De snelheid zou goed de reden kunnen zijn dat het helemaal geen bewuste keuze van me was liedjes niet afzonderlijk op te nemen; dat de praktijk me daartoe had gedwongen. Laat ik eerlijk zijn: dat is stukken waarschijnlijker.

Bob Dylan on steroids, zo zou Kepi Ghoulies muziek, positief omarmend bedoeld, ook kunnen worden genoemd. Misschien zou ik het werk van de Nobelprijs-minstreel beter te verhapstukken vinden als het op 78-toeren ten gehore zou worden gebracht. Al kleeft aan dat aantal toeren het nadeel van smurfenstemgeluid. Persoonlijk zou ik er geen bezwaar tegen hebben als het oeuvre van Dylan veel sneller én zonder zang zou worden afgespeeld. Maar een tekstloze singer-songwriter die de Nobelprijs voor Literatuur wint, is zelfs voor díe jury nogal veel van het ongeloofwaardig goede.

De uptempo muziek van Kepi Ghoulie vormde een heftig contrast met dat van het concert dat ik een avond tevoren had bijgewoond. Ook toen was er sprake geweest van een festival, genaamd 'Plein Public', gehouden op het Piet Heynsplein in Delfshaven. Rootz Lion speelde er, vergezeld van gastzanger Royalee (of de muzikanten waren de gasten van de zanger, wie het naadje van de kous wil weten, raad ik aan over te gaan tot onderzoeksjournalistieke actie) het ene puike mopje reggae na het andere. Nu ga ik iets verklappen, noem het – mocht je de behoefte niet kunnen weerstaan – een 'spoiler': reggae is een muziekgenre dat diverse slagen trager wordt gespeeld dan fast country.

Ik was tijdens 'Plein Public' in gezelschap van vrienden. Even had ik getracht ook daar opnamen te maken. Mijn neurose gebiedt mij dat namelijk in steeds heviger mate. Toch daalde het besef in dat ik met anderen op stap was. Het was nota bene mijn voorstel geweest de bijeenkomst te bezoeken. Misschien was het een idee over te gaan tot zoiets als het hebben van sociaal contact, in plaats van wederom de hele tijd uit een gefingeerde innerlijk noodzaak met mijn telefoon in mijn klauwen te staan.

Voor het eerst in jaren liet ik het maken van opnamen bij een concert achterwege. Hoewel ik mij, weer eenmaal thuis, een weinig ontaard voelde doordat ik geen opnamen hoefde te rangschikken, geen songtitels hoefde te achterhalen, niets op het www diende te werpen, geen territorium hoefde af te bakenen door mijn hondenplasje aan mijn abonnees veil te geven, heb ik niet de indruk er een posttraumatische stressstoornis door te hebben opgelopen. Ook op het Piet Heynsplein heb ik me vermaakt. Al is het best jammer dat ik het optreden nu niet via mijn laptopscherm visueel en auditief kan herbeleven.

Eén groot voordeel: doordat mijn aandacht niet de hele tijd was gevestigd op het zo goed mogelijk kadreren van camerabeeld maakte ik de afspraak dat een van de vrienden mij binnenkort een televisie cadeau komt doen. Een televisie met een heel groot scherm. De visuele herbeleving van concerten zal per dan van een andere, betere orde zijn. De wereld een dansfeest. Sociaal contact, soms heb je er nog iets aan ook. Veel gekker moet het niet worden.

PRIMAL SCREAM - TIVOLIVREDENBURG RONDA - UTRECHT - 9-5-2025

Alweer een poosje terug maakte ik een top 100 met bands die ik graag eens live in concert zou meemaken, omdat het er nooit van kwam. Gisteren was ik eindelijk in de gelegenheid het optreden van een groep bij te wonen die al erg lang bestaat, maar die ik desalniettemin nooit in levenden lijve bezig zag en hoorde. Daar is nu een eind aan gekomen. Ik kan het Schotse Primal Scream afvinken.

Zojuist lees ik op Wikipedia dat frontman Bobby Gillespie de enige muzikant is die vanaf het ontstaan in 1982 deel uitmaakt van de groep. Gillespie was tijdens de beginjaren van de band óók drummer van The Jesus and Mary Chain. De leden van die shoegazers van het eerste uur dwongen hem te kiezen tussen beide groepen. Gillespie koos voor Primal Scream. Als dat inhoudt dat het universum daardoor verrijkt is geweest met alle twee de ensembles en er anders sprake was geweest van alleen The Jesus and Mary Chain, is het universum spekkoper geweest. Met maar één van beide bands had ons universum er een stuk kariger uitgezien en geklonken. Andere universums zouden over ons hebben gemeesmuild.

Was het de nogal hoge entreeprijs van bijna € 50,- dat Ronda verre van uitverkocht was? Was het de maandagavond? Was het een door de Pinkstergemeente afgekondigd veto op uithuizigheid tijdens de tweede Pinksterdag? Geen idee. Het balkon was niet eens toegankelijk. Het kwam mij aardig uit om een rustige plek op een van de twee zijtribunes te vinden. Vanaf hier kon ik bijna totaal ongestoord mijn opnamen maken. Wél kreeg ik behoorlijk last van mijn neuropathie. De angst voor kramp in mijn tenen noopte me het opnemen een korte periode te staken en te gaan zitten. Dit lukte zonder dat mijn zicht op het podium ineens werd belet door staand publiek, vlak voor me. Zo rustig was het waar ik mij bevond. Zittend merkte ik dat ik te weinig had gegeten. Een hongerig gevoel kan me behoorlijk op de zenuwen werken. Ik had kunnen beslissen bier te eten, maar aangezien ik zeer dik tegen een recordtijd alcoholische droogstand verkeer, overwoog ik het niet eens. In plaats daarvan dropte ik een 5 mg dragee diazepam. Zenuwen én het zeurend hongergevoel verdwenen vrij snel. Door die in de kiem te smoren had ik er maar mooi voor weten te zorgen dat ik in alle rust en – bij mij bekende nummers – met heus kippenvel van de muziek genoot. Dit was een uitermate doelgericht pilletje geweest. Een meester in functionaliteit. Het resultaat ervan pakte exact uit zoals ik het had bedoeld. Ik werd er niet duf van, niet traag; slechts het zeurende gevoel van een knorrende maag en de vrees voor wat dat gevoel eventueel aan schrik kon wekken en/of zelfs paniek veroorzaken, verdwenen ver naar de achtergrond. Ik was nog slechts bezig met de muziek.

De muziek, ja, laat ik daar iets specifieker op ingaan. Het Primal Scream van heden ten dage bestaat voor het studiowerk uit vier muzikanten. Tijdens live uitvoeringen komen er nog een saxofonist en toetsenist bij. Zéér typerend voor de PS-sound vind ik de twee achtergrondzangeressen. Ik weet niet hoe lang ze al bij de band betrokken zijn; hun vocalen waren in ieder geval ruimer dan ruim in orde. Als esthetische verrassing heeft Primal Scream ruimhartig ingespeeld op mijn bassistes-fetisj. Toen ik nog een schoolgaand type was, kon ik in de ban raken van het basspel én de ermee gepaard gaande motoriek van Kim Deal (Pixies; Breeders) en Kim Gordon (Sonic Youth). Primal Scream beschikt over Simone Butler. Het fijne aan schrijven is dat je er niet aan af kunt zien dat ik ben begonnen te stotteren. Het is een omgangsinvaliditeit waarvan ik slachtoffer zou kunnen worden door haar voorkomen. Haar uiterlijke presentatie was dusdanig dat ik geen zinnig woord over haar snaarberoering weet neer te schrijven. Te zeer in beslag genomen door de fetisj van een ooit schoolgaand type, dat dreigt uit te groeien tot vieze oude man. Hoewel, vies? Alles klopte aan haar verschijning. Haar ritmisch bewegen, haar interactie met het publiek en haar samenspel met de bandgenoten. Geen redenen om direct naar haar Only Fans-pagina op zoek te gaan. Haar basspel zal ongetwijfeld goed zijn geweest, bij Primal Scream spelen gitaar en saxofoon een duidelijk pregnantere rol in het collectieve geluid. Bas en drums vormen zeer specifiek de ritmesectie.

Weet je wat? Bekijk en beluister de opnamen zelf maar. Dan verheug ik me intussen over de volgende grootheden van vroeger tijden, die ik binnenkort bezoek: Happy Mondays (vrijdag in Paradiso), Kim Deal (nu solo, 21 juni in de Rotterdamse Schouwburg) en Nine Inch Nails (29 juni, tijdens mijn publieksdebuut in Ziggo Dome).

MANNEQUIN PUSSY - DOORNROOSJE KLEINE ZAAL - NIJMEGEN - 28-5-2025

Tevoren begreep ik niet waarom ik mezelf toch weer had over weten te halen helemaal af te reizen naar Doornroosje in Nijmegen om er optreden nummer de tel al lang kwijt van band aantal zo veel meer dan er nog wijs uit te kunnen bij te wonen. Ik had de muziek van Mannequin Pussy een dag voor het concert nog eens beluisterd en was er niet dusdanig van onder de indruk geraakt dat deze een treinreis tot bijna in Duitsland rechtvaardigde. Enigszins merkwaardig was mijn plotselinge innerlijke weerbarstigheid wel. Eerder was ik kennelijk dermate geïmponeerd geweest door de klanken van het ensemble uit Philadelphia, dat ik al hun werk via Bandcamp mijn verzameling had binnengeloodst. Misschien was het de combinatie van de ruim vier uur reistijd en het aantal voorstellingen dat ik de laatste tijd bezoek, die me nu tegen de borst stuitte.

Toen ik dit typte, drie uur na thuiskomst, onderwijl mijn opnamen uploadend naar YouTube, zag ik om en kwam tot de conclusie dat mijn uitstapje tóch weer de moeite waard was geweest. Mede doordat de Nederlandse Spoorwegen uitermate puik (er staat 'puik'; niet 'punk') aan de voorspelde vertrek- en aankomsttijden hadden voldaan. Omdat ik met korting wilde reizen, was ik gedwongen geweest de daluren te benutten. Dit hield in dat ik Doornroosje later zou betreden dan dat de voorprogramma-act, Shortstraw, zou beginnen. Dat was willens en wetens. Ik had vooraf hun tonen niet voldoende aanlokkelijk gevonden om er ofwel een hoofdprijs heenreisgeld voor te betalen, ofwel enkele uren eerder in Nijmegen te arriveren en die tijdspanne ter plaatse moeten zien zoet te brengen. Vooral omdat langer wandelen momenteel pijnlijk is vanwege neuropathie. Vanwege een van kantoorregelmaat afwijkend dag- en nachtritme, had ik ook niet zo vroeg kunnen arriveren dat ik ter plekke een NS-fiets had kunnen huren om in Nijmegen en omstreken een tocht te maken, die de moeite waard was geweest.

Maar, ik broedde op een snood plan. De week erop zou Manu Chao in Park Brakkenstein spelen. Laat dat park, evenals het Goffertpark, nu ook in de stad aan de Waal liggen. En nu wilde het toeval bovendien dat ik in het bezit was van een toegangsbiljet voor dat evenement. In het geval van een aantrekkelijke weersgesteldheid zou het een dag bij uitstek zijn om mijzelve vroeg op de dag mijn nest uit te verordonneren en bijtijds in de trein oostwaarts te zitten. Bevonden zich in Nijmegen nog bouwprojecten waarover ik ooit schreef en die ik wilde fotograferen? Nee, nul. Ik zou ter plaatse mijn doel geheel zelf moeten zien te bepalen.

Gisteren bleek dat mijn bezoek aan Manu Chao er weer een zou worden in de serie 'Als je God wil laten lachen, vertel Hem je plannen'. Vrijdag staken de NS-medewerkers. In een groot deel van (of misschien zelfs geheel) het land zal er geen of nauwelijks transport per trein mogelijk zijn. Het was dus uiterst dubieus of ik in de mogelijkheid zou worden gesteld bijtijds in Park Brakkenstein te arriveren. Of ik weer thuis zou komen, werd me een stevig aantal maten té twijfelachtig. Denkt u hierbij aan het maatverschil tussen small en xxl. Daarmee is de omvang van mijn weerzin om against all odds toch een poging te wagen Noviomagum te bereiken ongeveer geschetst. De Latijnse naam van de Nijmegen benadrukte het idee van paard en wagen en/of trekschuit nog eens. Nee. Manu Chao zou er niet van komen.

Ik zwiepte mijn entreebewijs Ticketswap op. Op de webzijde van het evenement zelf zag ik dat het was uitverkocht. De vorige keer dat ik op de kaartverkoopwebsite een ticket had aangeboden, voor een concert van een band met de illustere naam Politie Warnsveld, was dat onverkocht gebleven. Ik besloot op Facebook de vraag te plaatsen of er wellicht iemand was die Manu Chao ook zou bezoeken, per voiture zou reizen en mij een lift wilde aanbieden. (Jahaaaaa. Ik bood aan een deel van de benzinekosten voor mijn rekening te nemen. Hoewel ik in de diepe overtuiging verkeer dat ik voor de verpozing die ik mensen met mijn aanwezig bied – een wieks hier, een grol daar, een gevatheid zus en allerlei ter zake dienende te berde gebrachte wetenswaardigheden zo – in wezen rijkelijk beloond dien te worden en dus eigenlijk een vergoeding zou moeten krijgen in plaats van een bijdrage in de reiskosten te moeten leveren.)

Goed. Met het lettertype in Times New Roman en de letterafmeting op 16 is mijn gewauwel al tot anderhalf A4 geraakt, waarbij ik nog nauwelijks iets over het eigenlijke onderwerp heb geschreven, het concert van Mannequin Pussy. Daarover was ik immers begonnen. Ik zal eens een poging wagen ermee verder te gaan. Het evenement werd op woensdag 28 mei gehouden in de kleine zaal van Doornroosje. Daar kun je slechts plaats nemen op vloerniveau. In de grote zaal heb je de uitwijkmogelijkheid van een ruim balkon. Als je in die grote zaal op tijd bent, heb je een prima opnamelocatie. Hier begaf ik me naar de zijkant van de zaal en ging tegen de muur staan. Daardoor had ik geen zicht op het complete podium. Eén bandlid zou gedurende het concert grotendeels buiten beeld blijven. Godschuwelijk vervelend, maar wie ruim 55 jaar op planeet Aarde vertoeft, weet dat het verblijf aldaar van godschuwelijke narigheid aan elkaar hangt en dat er niets anders opzit dan daar manmoedigheid tegenover te plaatsen. Zijn er geen andere keuzes? Nee.

Ik had tevoren geen setlist kunnen fotograferen, omdat ik bang was mijn opnameplek te verliezen als ik me voor de muziek naar het podium zou begeven. Ik kreeg de indruk dat Mannequin Pussy getrouw de volgorde van setlists tijdens vorige concerten volgde. Dat zou al te veel puzzel- en speurtochtwerk voorkomen als ik thuis aan het archiveren zou slaan. Soms vind ik het niet bezwaarlijk nog mijn best te moeten doen de correcte titels bij de nummers zien op te sporen. Dan vind ik het zelfs leuk, ja dan is dat vermaledijde woord 'uitdaging' bij wijze van hoge uitzondering eens wél op zijn plaats. Daarvan is slechts sprake als ik een concert dichtbij huis heb bijgewoond. Om na een terugreis van twee uur 's nachts nog lang aan de bak te moeten, bevalt me minder. Nu was daar gelukkig geen sprake van. De band speelde de tracks strak tegen de klanken waarop ze via het studiowerk tot de luisteraar komen. Tevens hielden de muzikanten tussen de nummers stiltes van gewenste lengte om eenvoudig eind en begin in mijn opnamen te kunnen aanbrengen.

Bij het inspelen was me al opgevallen dat gitariste en organiste Maxine Steen schaars gekleed ging. Een bikinitopje en -broekje, dat was het wel. Ik moest erom glimlachen. Ik zag dat ze – zou het haar interesseren – er aantrekkelijk uit zou kunnen zien. Met wat vetrolletjes bij haar buik en een beetje te dikke kont straalde ze uit dat haar voorkomen haar totaal geen ene hol interesseerde. Hier stond iemand die best zin had om muziek te spelen en dat deed ze dan ook kundig. Zelfs het aantrekken van de schaarse kledij leek haar vooral een hoop overbodige moeite te hebben gekost. Nee, Maxine Steen deed kennelijk niet aan dresscode. Een houding die me geweldig bevalt als iemand met muziekspel laat horen e.e.a. Aan het te berde brengen van schone kunsten beheerst. Tijdens de eerste drie nummers floepte haar linker tiet soms haar topje uit. Ze had haar handen vol aan haar snaren; iedere poging esthetisch iets te corrigeren liet ze achterwege. Tussen het derde en vierde nummer zonderde ze zich even af. Vervolgens keerde ze terug op het podium zonder topje; haar tepels had ze afgeplakt met kruislings aangebrachte fluorescerende tape. Mocht je buitengewoon geïnteresseerd zijn geraakt; in combinatie met het stroboscopische podiumlicht levert het aan het begin van “I don't know you” even een verrassend schouwspel op. Genoeg over het visuele aspect; het draait in het geval van muziek immers vooral om het geluid.

Waar ik de laatste tijd bij riot grrrl-achtige mevrouwenbands als Mannequin Pussy nogal eens mee word geconfronteerd, zijn de belerende praatjes tussendoor over hoe allerlei minderheden tekort wordt gedaan. Ik onderschrijf de mening bijna altijd totaal, echter, ik kom naar een optreden voor de muziek, niet om lessen sociale omgang te volgen. Frontvrouw Marissa “Missy” Dabice counterde die zienswijze met de mededeling dat ze hoe dan ook haar visie ging ventileren en wie het daar niet mee eens was, moest maar lekker opfucken. Het was hún show. Tja, wat valt daar tegenin te brengen? Niets en ik deed dan ook geen poging. Te veel gelul kan hoogstens een reden zijn een volgende keer af te zien van concertbezoek. Wat geleuter betreft, kan ik veel hebben. Is een kwestie van manmoedigheid. En het genre riot grrrl vind ik zo aantrekkelijk dat ik waarschijnlijk pas afhaak bij een verhouding 90% talkshow <=> 10% muziek of nog schever.

Missy hield ook een verhaal over de bandnaam en dat vooral mannen moeite hebben met het uitspreken van het tweede deel ervan – kindjes onder de achttien, doen jullie handjes even voor de ogen – 'pussy'. Ze vond het zelfs nodig het mannelijk deel van het publiek het woord te laten uitschreeuwen; gevolgd door de vrouwen in de zaal om haar stelling kracht bij te zetten. Het vermoeide me. Ik ging heel hard verlangen naar een beginakkoord of de drie tikken met drumstokjes op elkaar, ten teken dat de muziek weer een aanvang zou nemen. Het volgende nummer. Als-je-blieft! Ik ga niet op commando heel hard 'pussy' schreeuwen om te tonen dat ik het woord zonder gêne in de mond durf te nemen. Het woord 'pussy' in de mond nemen. Over de edele kunst van de cunnilingus doe ik geen uitlatingen.

PSYCHEDELIC PORN CRUMPETS - PAARD GROLSCH ZAAL - DEN HAAG - 29-5-2025

Gen Z-ers vormen een dusdanig verwende generatie dat hun stagediven erop lijkt alsof ze vanuit hun bed crowdsurfend naar een EHBO-post worden getransporteerd, waar zal blijken dat een pleister op het schaafwondje, opgelopen tijdens het openen van de verpakking om de – voor het concert genuttigde – pompoemtaartje met topping van roomkaas, niet per se noodzakelijk was, maar ter geruststelling tóch werd aangebracht.

Zo. Even een hele generatie over één kam scheren om mijn frustratie over het gedrag van de jonge vrouw naast mij kwijt te raken. Het kan maar opluchten. De schuld van de Marokkanen en de Chinezen is het sowieso; in dit geval wilde ik daar de leden van Gen Z nog aan toevoegen. Ik had ervoor gezorgd dat ik nog vóór het begin van de voorprogramma-act van de Waalse formatie Eosine een plek in de Grolsch-zaal van 't Paard van Troje had bemachtigd. Tijdens eerdere optredens in deze zaal, van respectievelijk Gruppo Sportivo en Godspeed You! Black Emperor, was ik op de balkons gaan kijken of er daar nog een goede plaats beschikbaar was om een fatsoenlijke opnameplek te bemachtigen. Ik had toen nul op het rekest moeten constateren.

Beide concerten waren uitverkocht geweest. Hoewel ik ook destijds zeker niet té laat binnenkwam, was dat waarschijnlijk de reden dat ik mijn heil op de zaalvloer moest zoeken. Bij het concert van Gruppo lukte het me na de pauze nog dichtbij het podium te raken. Tijdens Godspeed You! slaagde ik er weliswaar in redelijk vooraan in de zaal een plaats op een verhoging tegen de muur te vinden. Het podiumlicht was dusdanig karig en de kwaliteit van de camera op mijn telefoon in vergelijking met die op mijn nieuwe dermate koef, dat het beeldniveau van Godspeed You! Black Emperor om te huilen was. De musici van de band in kwestie zullen er niet rouwig om zijn geweest. Ze verschijnen zelden in de openbaarheid, geven geen of nauwelijks interviews en hechten nogal aan hun anonimiteit. Wellicht was het podiumlicht aangepast aan de wens zo onherkenbaar mogelijk te blijven. Zo kwamen mijn opnamen op het scherm inderdaad over als tegen keizerlijk zwart.

Ik laat me afleiden. Ik was nu naar Den Haag gekomen om Psychedelic Porn Crumpets voor de vierde maal mee te maken. Eerder was daar in Rotown, Bitterzoet en Paradiso sprake van geweest. Vooraf was dit evenement, in tegenstelling tot de eerdere drie, niet uitverkocht. Misschien was het de reden dat ik een klein aantal minuten voor het begin van supportband Eosine nog een plek helemaal vooraan het balkon ter hoogte van de eerste etage vond. Ik prees mij zowel gelukkig als rijk. Ik had op die plaats steun tegen een staander en kon zonder welk in de weg staand publiek dan ook de muzikanten in beeld brengen.

Het ging zonder welk horten en stoten dan ook. Tot er op een bepaald moment een jongedame naast me opdook. Een Gen Z-ster. (Misschien is Gen Z-eres of G Z-erin een duidelijk omschrijving om duidelijk te maken dat het hier een vrouw betrof. Gen Z-ster zou de indruk kunnen wekken dat het hier handelde om een geweldig en zelfs beroemd persoon uit de generatie Z. Dat was ze bepaald niet.) Jaren lang heb ik in de veronderstelling verkeerd dat 'gen Z' een uit de biologie afkomstige term was, die op een genetische afwijking duidde. Inmiddels weet ik dat de afwijking slechts leeftijdgebonden is. Niet iets buitengewoon catastrofaal. Als je geluk hebt, ontgroei je de aandoening. Met wat goeie wil zou je er ook nog de afwijking van een dooie in kunnen zien, een persoon van gene zijde. Maar goed. Ik ben weer aan het afdwalen.

De gen Z-ster wurmde zich tussen mij en de pilaar in. Wild bewoog zij heen en weer op de muziek. Ik moest mijn telefoon telkens verder buiten het balkon bewegen om haar woeste armgebaren uit beeld te houden. Had deze trut niet in de gaten dat ik beeld- en geluidsmateriaal aan het vervaardigen was? Mijn ergernis groeide, tot ik de mogelijkheid overwoog het schepsel een kontje te geven en haar zaalvloerwaarts te dirigeren. Echter, daar stonden mensen onwetend te zijn van deze onverwachte soort stage diving, te weten: balkony falling. Ook ik heb zo mijn grenzen. Al gebiedt de eerlijkheid me te melden dat ik mij niet slechts uit medemenselijkheid niet liet overhalen tot het volvoeren van de geschetste reprimande. Ook met het oog op ingrijpen van, en verwijdering uit de venue door fors schouderbemeten leden van de sukjoeretie hield ik me gedeisd en liet ik corrigerend opvoedkundig ingrijpen achterwege.

Even vond de jongedame rust. Ze benutte haar pauze om zich – in het Engels – te excuseren. Ze was laat binnengekomen en had dus haar toevlucht niet meer in de zaal kunnen zoeken. Ze was gedwongen pal naast mij druk te staan doen. Ik vond het netjes dat ze tenminste de moeite deed uitleg te geven en antwoordde haar daarom dat ik het geen probleem vond. Was ik zelf ook niet een drukdoenerig baasje geweest, toen ik haar leeftijd had en 'moshpit' nog 'pogo' heette? Nou dan. Op mijn opmerking dat ik juist zo onbeweeglijk mogelijk bleef, omdat ik opnamen maakte, liet ze slechts geringschatting volgen. Dat kon volgens haar niet de bedoeling zijn. Zo kon je niet uit je ster gaan. Je niet laten verzwelgen door de euforie. (Let wel: ik citeer haar nu niet, noch parafraseer ik haar. De muziek stond werkelijk te hard om haar Engelse antwoord te verstaan. Ik schat nu slechts haar denkwijze in naar aanleiding van haar afkeurende houding en gezichtsuitdrukking.)

Erg veel empathie met mij toonde ze sowieso niet. Wel met de vriendin die zich tot nu toe in haar kielzog had opgehouden. Die liet ze zich tussen haar en mijn voormalig steunpunt, de staander, in wurmen. Dus kwam zijzelf nog dichter in mijn buurt staan, waardoor ik verder zijwaarts werd gedwongen. Ze dwong mij de elleboog van mijn nog vrije arm in haar richting te priemen. Die zou haar bewegingen tot binnen de marges van 'tot rede vatbaar' beperken. De vriendin was een obesitaire prop, die, ondanks het feit dat ik nu nog minder manoeuvreerruimte tot mijn beschikking had, mijn hart wist te stelen. Ze droeg een shirt met daarop de charmante tekst “I love sluts!”. Geen idee waarom ik altijd weer geroerd word door dit soort puberuitingen. Ergens gedurende mijn leven moet ik de afslag naar volwassenheid hebben gemist. Gelukkig is volwassenheid niet een voorwaarde om van muziek te kunnen genieten. Noch is druk bewegen dat.

HIJ, DE ONDERGESNEEUWD RAKENDE MAN

Gezien het feit dat er in het dagelijks taalgebruik al een eeuwtje of twintig sprake is van 'Onze lieve Heer' en niet van 'Onze lieve Dame' als er wordt verwezen naar het opperwezen, lijkt het me vrij logisch dat mannen in het maatschappelijk debat en alles eromheen - de slaapkamer bijvoorbeeld, om maar een dwarsstraat te noemen; of ruimer, het dagelijks leven - net iets meer te vertellen hebben dan vrouwen. Waarom moet er tegenwoordig dan direct worden gesmeten met een brute, walgelijk onder de gordel stigmatiserende term als 'patriarchaat'? Dat is toch van de zotte? Alsof in een patriarchaat de mogelijkheid zou bestaan dat je als rechtgeaard burger bij het lezen van het sportnieuws berichten over vrouwenvoetbal zomaar plompverloren tussen die over écht voetbal zou aantreffen. Kom nou toch een beetje.

Goed. Ik ga een was ophangen, voordat ik weer het al te makkelijke verwijt krijg rolpatroonbevestigend bezig te zijn. En ik moet zorgen dat ik me geen deurwaarder op de hals haal. Dus als u bovenstaande tekst opvat als de start van een crowdfundactie om mijn achterstallige SGP-contributie te kunnen betalen, zal ik de laatste zijn die daar bezwaar tegen maakt. 

BHAJAN BHOY - VESSEL 11 - ROTTERDAM - 31-5-2025

Op de avond van de 31ste mei van het jaar 2025 bestond het uw verslaggever een bezoek aan het non-descripte lawaaiconcert van Bhajan Bhoy uit Bristol op Vessel 11 te verkiezen boven het aanschouwen van de als enig in zijn soort uitpakkende Europa Cup 1-finale Paris St. Germain – Internazionale Milan. De EC1-eindstrijd zou voor het eerst in de 70-jarige geschiedenis worden afgesloten met vijf doelpunten verschil tussen de deelnemende partijen (spoiler alert: 5-0 voor het team uit de Franse hoofdstad).

Uw verslaggever verklaart hierbij plechtig in het bezit te zijn van een vermoeden waarom er bij het muziekevenement op het rode lichtschip in de Rotterdamse Wijnhaven circa 18 eenheden publiek aanwezig waren, terwijl het jaarlijkse hoogtepunt van het Europese clubvoetbalspel 64.327 toeschouwers naar de Allianz Arena in München wist te trekken.

Daarnaast wil uw verslaggever kenbaar maken dat hij het niet anders dan als billijk beschouwt wanneer hij nu eerst via YouTube de beelden van de eindstrijd om de EC1, tegenwoordig beter bekend als Champions League, bekijkt en daarna pas via Bandcamp nagaat of het wellicht enige zin heeft de muziek van Bhajan Bhoy per MP3-bestanden tot de zijne te maken. Hij sluit het niet uit. Het kwam eerder voor dat op het eerste gehoor niet werkelijk aansprekende klanken na verdere beluistering wel degelijk de moeite waard bleken te zijn.

De eerste tonen van het concert wekten de indruk van verregaande islamisering. Deze op het oog zo westerse jongeman leek ten prooi te zijn geweest aan een best staaltje individuele omvolking. Het leek wel of Allah inmiddels eist dat elk concert, ook die van lieden met joods-christelijke roots, voortaan start met een moslimwelgevallige riedel en anders à la Bataclan zijn soldaten op ons afstuurt.

Euh...hoewel uw reporter van dienst het absoluut niet elke dag hoeft te horen, kan hij een moslimwelgevallige riedel, gecombineerd met repetitieve, snerpende gitaarmuziek, goed velen. Dat neemt niet weg dat hij nu eerst de beelden van die voetbalwedstrijd tot zich zal laten komen en zich later op de hoogte stelt of de muziek meerdere malen beluisteren vergt om goed tot de zintuigen door te dringen. Dat komt voor, zo heeft de ervaring hem geleerd. Hij heeft niet het risico genomen zich sowieso al met cd's bij de artiest zelve te verrijken. Daarvoor lagen de twee tegenpolen verrijking en een kat in de zak hem te onduidelijk dicht bijeen. Wat beweeglijkheid betreft, weet hij nu al dat de spelers van PSG en Inter het ruimschoots zullen winnen van Bhajan Bhoy. Die zat er, gechargeerd gesteld, als een zandzak bij. Daar hoeft – zeker in het geval van deze muzieksoort – niets kwaadaardig of kwaliteit ondermijnend in te schuilen. Wie dansmariekes wenst, dient andere voorstellingen te bezoeken.

Wat resteert uw verslaggever nu nog? U een prettige wedstrijd wensen.

BOMBSTRAP - VESSEL 11 - ROTTERDAM - 30-5-2025

 

Terrorpunk. Ja, hard. Nog steeds prima te verduren, dit genre. Ondanks het stijgen van mijn leeftijd. Misschien stijgt mijn leeftijd niet eens. Het zou goed kunnen dat al mijn 55-jarige verjaardagen complotten waren. Complotten tegen het eeuwige leven. Dat de hoge heren van de zorgverzekeraars niet willen dat we blijven leven, omdat ze dat financieel niet trekken als de premies zo laag blijven.

Wat denkt de mensheid wel niet? Dat ze gewoon kan doorgaan met leven, terwijl ze kwaal op kwaal stapelt? En maandelijks altijd maar hetzelfde futiele bedragje van bank- of girorekening afgeschreven ziet worden? Zou een mooie bedoening worden. Daarom hebben zorgverzekeraars verjaardagen verzonnen. Dat u denkt als u levend een hoger aantal jaren dan de gemiddelde stervensleeftijd heeft bereikt: nu zou het toch wel eens gerechtvaardigd zijn als ik ook eens doeidoei naar het bestaan zwaai en het eeuwige foetsie aanvaard. Zo zit het. Verjaardagen zijn een complot. Ik kreeg op Faceboekie het bericht dat er vandaag liefst zes vrienden jarig zijn. Geloof je het zelf? Zes. Op dezelfde dag. Dat zou wel zeer toevallig zijn. De algoritmen verzinnen het waar je bij op je scherm zit te kijken.

Enfin. Over het bovenstaande gewaagde de zangeres van Bombstrap niet. Tenminste, dat vermouth ik, heel goed heb ik de lyrics niet in de gaten gehouden. Hun robbertje terrorpunk is me goed bevallen. En de meneren met de snaarinstrumenten in hun handen droegen bivakmutsen. Een afgeschermd gezicht als protest tegen het ons door de strot geduwde, zogenaamde festijn, de verjaardag, die dus gewoon een complot is dat ons moet beletten oud te worden.

MAN OF MOON - VESSEL 11 - ROTTERDAM - 23-5-2025

Als ik me niet vergis, levert mijn nieuwe telefoon inderdaad beter beeld en geluid dan mijn oude. Dat had ik niet verwacht, na een nogal stroef begin. Vanzelfsprekend lukte het me niet de SIM-kaart van het oude naar het nieuwe apparaat te verplaatsen. Men is digibiel of men begrijpt de techniek wel. Op mij is - dat hoef ik niet te verduidelijken, maar doe ik voor de zekerheid toch - de eerstgenoemde kwalificatie van toepassing. Nog juist voordat ik schade ging aanrichten aan mijn interieur, lukte het me toch de SIM-kaart tenminste nog in de oude telefoon terug te plaatsen. En alle functies werkten als vanouds. Kon ik in ieder geval nog gebeld worden en bellen.

Waar had ik die nieuwe telefoon ook weer voor nodig? O ja. Om opnamen met betere beeld- en geluidkwaliteit van concerten te maken. Als alles voor de verandering eens mee zou zitten (let op, hier volgt een mededeling van gebruikershandleidingachtige aard: het is tijdens het tijdverdrijf genaamd 'het leven' volstrekt onmogelijk dat alles meezit; dit is in de praktijk op deze planeet nooit langer dan de duur van vier seconden het geval geweest), zouden de opnamen helemaal niet op SIM terecht hoeven komen, maar zou het geheugen van de nieuwe telefoon zelve voldoen. Dit bleek inderdaad het geval te zijn. Hoe was dit mogelijk? Hier was sprake van een noviteit in ons zonnestelsel. Het zat mee zoals het nooit tevoren had meegezeten. Ineens straalde de toekomst me tegemoet. Voor zo lang dat dan weer mocht duren. Het record van vier seconden in ons zonnestelsel was in ieder geval voor even verpulverd.

Wat wellicht op één en hetzelfde apparaat zou kunnen: telefoneren, opnamen maken en muziek beluisteren, blijf ik over drie toestellen verdelen: mijn oude telefoon, mijn nieuwe Samsung Galaxy A36 (die dus gewoon de functie van camera krijgt) en mijn MP3-speler. Gescheiden houden, die activiteiten. Voor de duidelijkheid. Ik heb de neiging uit mijn hum te raken van onduidelijkheid. Van onduidelijkheid zou men de muziek van Man of Moon nog verwarren met die van de Drie J's.
 

VAMPIRE BOYFRIEND - MUZIEKWERF - MOTEL MOZAIQUE - ROTTERDAM - 19-4-2025

Voornemens. Ik heb me voorgenomen er niet meer aan te beginnen. Mijn hele leven heb ik niets zo weten te fnuiken als gemaakte voornemens. Zoals stoppen met roken en stoppen met drinken. Telkens nam ik het me voor, even zo vele malen sneefde ik. Toen ik moedeloos had besloten dat het stoppen nooit zou lukken, stak ik ineens geen sigaret meer op. Vanzelf. Er kwam geen wilskracht aan te pas.

De later erop volgende diagnose van kanker maakte dat ik, onder het motto 'mijn doodvonnis is getekend', zwaar aan de drank ging. Zo zwaar dat ik voor de vierde maal in mijn leven moest worden opgenomen in een detoxkliniek. Ik wist dat het me op eigen gelegenheid niet zou lukken af te kicken van de %. Daar moesten professionele begeleiding én inname van benzodiazepinen aan te pas komen. Met als overtuiging 'ik probeer zo lang mogelijk te blijven leven, dus ik moet mijn bestaan als Jan Jajem achter me laten' liet ik me afvoeren naar het opknapverblijf. Daarna zou ik nooit meer een druppel drinken, zo had ik me voorgenomen. Dát voornemen heb ik tot nu toe gestand weten te doen. Daarmee was het voornemen om niet meer aan voornemens te beginnen kapot gemaakt. Zoals men in zo'n geval verzucht: 'Dat dan weer wel.'

Zo'n twee maanden geleden nam ik me voor op Zuckerbergs sociaal medium een top honderd te maken. Een lijst met daarin honderd bands die ik nog live wilde zien optreden. Niet dat ik het idee had dat ik erna vredig zou kunnen sterven. In de tussentijd zouden er vast weer minstens honderd muziekgezelschappen in mijn gedachten opkomen, waarvan ik óók een optreden zou willen meemaken. Zo gaan die dingen. Voor vredig sterven zal ik voorlopig nog geen tijd weten vrij te maken. Ik heb geen idee of het samenstellen van die lijst een idee was om op die manier mijn levenslust aan te wakkeren. Of dat ik zo het naderen van mijn einde wilde bezweren. Enfin. Bij de bewuste top honderd zou ik telkens een kort verhaal betreffende de band in kwestie schrijven, nam ik me voor. Ik raakte tot de beschrijvingen van iets meer dan twintig muziekgroepen, toen was de koek op.

Wat had hier een stok tussen de spaken gestoken? Wat had mijn plan om te schrijven gedwarsboomd? De realiteit. In het werkelijke leven bezocht ik inmiddels dusdanig veel concerten dat er geen tijd overbleef voor de top honderd. In die top stonden ook bands die ik in de tussentijd had bezocht. Aangezien ik over ieder concert waarvan ik getuige was geweest ook een verslag wilde schrijven, dreigden dubbelingen. Langzamerhand verdrong de lijst met werkelijk bezochte concerten de noodzaak om over bands op mijn wensenlijst te schrijven. Ik zag mij gedwongen daarmee vrede te hebben. Die top honderd met wensconcerten had zich ontwikkeld tot iets dat niet eens de moeite waard was er met welke vorm van weemoed dan ook op terug te kijken. Het was niet het schrijven waarmee ik was gestopt. Ik had slechts niet meer per definitie over bands op de lijst met wensconcerten geschreven.

Maar nu had ik ineens een gratis toegangsbewijs van deze en/of gene ontvangen voor festival Motel Mozaique. Een festival houdt in dat ik diverse – in mijn geval zo veel mogelijk, ik wil nu eenmaal al het sap uit de vrucht – concerten zal bezoeken. Dientengevolge zadel ik mezelf op met een hoop schrijfwerk. Vandaar dat ik inmiddels nogal een spanne tijds achterloop met beschrijvingen. Laat ik mij voornemen met dit epistel het begin van een inhaalslag te maken. Een inhaalslag die op zijn beurt zal worden ingehaald door de realiteit. Het voornemen hoeft daarmee niet te stranden. Het is slechts ten prooi aan beweeglijkheid. Dan bevindt het zich meer bij de eigenschap 'gestand gedaan' en dan is het daar weer verder van verwijderd.

Wat maakt het uit? Niets. Zoals alles niets uitmaakt. Uiteindelijk zijn wij slechts een verzameling atomen. Die atomen zullen individueel altijd blijven bestaan. Zou ik voortdurend volkomen doordrongen zijn van die wetenschap, ik zou overal mijn schouders over ophalen. Echter: ik ben een verzameling atomen die is opgescheept met ratio en gevoel. Ik kan mij doelen stellen. Ik wil mij zelfs doelen stellen. En me inspannen die te bereiken. De tevredenheid en beloning voor het gestelde doel moet ik zien te behalen uit het werken in de richting ervan. Of ik dat doel werkelijk behaal is van minder belang. Zo lang ik rust vind in het werken aan het bereiken van het doel ipv het per se moeten bereiken ervan krijg ik de beloning in de vorm van tevredenheid. Innerlijke genoegdoening die ik heb weten te bewerkstelligen door mijn inspanning.

Duimpjesongevoeligheid moet zo veel mogelijk een leidraad zijn. De mening van anderen moet er niet toe doen. Deadlines ontbreken totaal. Het is als op mijn fietstochten: ik heb slechts één ooit beschreven bouwproject nodig dat me een bepaalde richting op wijst; onderweg zie ik wel wat ik nog tegenkom. Ik schrijf nav een concertbezoek; ik zal wel merken wat er tijdens het schrijven verder in me opkomt.

Op deze zaterdag heb ik als eerste bij te wonen band Vampire Boyfriend gepland. (Ik ga de datum van de zaterdag er niet bij vernoemen. Die staat in de YouTube-link.) Het optreden vindt plaats in de Muziekwerf, een onderkomen dat me geheel onbekend is. Onderzoeksjournalistiek-light, ook wel 'googlen' genoemd, leert me dat de uitspanning zich in de voormalige Doopsgezinde Kerk aan de Galerij bevindt. Ja, Galerij met een hoofdletter G. Het is de naam van de straat, werkelijk. Gesitueerd op een steenworpje afstand van het politiebureau aan het Doelwater, waarmee ik de geografische gevolgtrekking wil maken dat de locatie van deze voormalige, inmiddels verbouwde mennonietenkerk, zich best wel in hartje centrum van Rotterdam bevindt.

Aangezien ik gek ben op nieuwigheden, zeker waar het mij voorheen onbekende gebouwen betreft, zag ik vooraf uit naar het optreden van Vampire Boyfriend, nog totaal afgezien van de door hen gebrachte muziek. Als ik thuis, na het concert, mijn opnamen van het concert op YouTube wil deponeren, blijkt dat ik aldaar voorheen reeds muzikale prestaties van het ensemble heb geplaatst. Ik heb delen van hun optredens eerder twee maal op Vessel 11 geregistreerd. Vampire Boyfriend is dus geen nieuwigheid. Wil het feit dat ik de band ben vergeten zeggen dat hun muziek weinig indruk op me heeft gemaakt? Nee. Het wil zeggen dat ik eigenlijk te veel nieuwe en verschillende muziek hoor om alles geordend onder mijn hersenpan op te slaan.

Het optreden van Vampire Boyfriend is absoluut goed. Daarbij blijken de bandleden met hun humor ongedwongen voor de dag te kunnen komen. “Hallo. Wij zijn Vampire Boyfriend. Jullie zijn het publiek,” zo luidt de opener van frontvrouw en zangeres Janine van Osta. Ze maakt tevens gewag van het feit dat ze een van bassiste Sophie Reekers geleende bh draagt. Met de dracht van het kledingstuk poogt ze haar naakte front voor het publiek onzichtbaar te houden. Het verhaal over de noodzaak van de geleende bh vertelt ze niet en plein public. Wie er benieuwd naar is, kan zich na het optreden melden om het te horen te krijgen. Ik voel me niet geroepen. De omvang van haar tieten is me niet voldoende exorbitant, wellicht zelfs niet bustehouderdrachtnoodzakelijk. En ik wil na dit optreden direct door naar Club Sahara om er het concert van Goblyns mee te maken.

Mocht je je afvragen waarom ik van Goblyns geen beeld en geluid en dús geen ermee gepaard gaand verhaal te bieden heb? Er ligt slechts een beperkte spanne tijds tussen het eind van het ene, en de start van het andere optreden. Bij aankomst is het in de Sahara al té druk om nog een plek te bemachtigen vanaf waar ik fatsoenlijke opnamen kan maken. In dat geval ga ik niet dringen en vervelend doen. Ik beschouw het niet als uitdaging om hoe dan ook aan opnamen te komen. De oplossing luidt: dan toch lekker niet.

Maar nu terug naar waar ik mij bevind, in de Muziekwerf. De verbouwde kerk, het volgende christelijk gebedshuis dat muziek als voornaamste invulling heeft gekregen. De kerk is fraai verbouwd, naar een ontwerp van Powerhouse Company, het architectenbureau met de naam die klinkt als die van een legendarische stonerrockband. In werkelijkheid is het de keihard aan de weg timmerende ontwerpfirma van Nanne de Ru. Dit bureau ontwierp ook veel grootschaliger projecten als de ingrijpende verbouwing van de Rotterdamse Centrale Bibliotheek en Rise, dat met 284 meter de hoogste toren van Nederland wordt.

O. En: oeps. Ik laat me weer verleiden het pad in te slaan dat is geplaveid met architectonische en bouwkundige faits divers. Nou, dan ga ik daar nog maar even mee verder. Aan de Muziekwerf is een nieuwe entreepartij toegevoegd. Die verbindt de twee voorheen los van elkaar staande bouwdelen van de kerk. Inpandig wordt het gebouw gekenmerkt door een hoge mate van daglichtinval. Dat zou een mooie uitkomst zijn geweest, aangezien het optreden 's middags plaatsvindt. Wat is echter het geval? De gordijnen zijn gesloten. Het daglicht valt slechts gefilterd binnen. Geen nood. Dit wordt knap ondervangen door een kleurrijke lichtinstallatie.

Van een bron rondom de grote Rotterdamse concertorganisatie – helaas, ik voel mij hier genoodzaakt in het vage te blijven, daar sommige zaken minder daglicht verdragen dan het interieur van de Muziekwerf gekleurd kunstlicht verdraagt – hoorde ik dat een verzoek om naast Motel MozaIque vaker concerten in deze venue te organiseren is afgewezen. De reden zou zijn dat de werf gericht is op jongeren en strikt wil vasthouden aan de gestelde maximumleeftijd van 26 jaar. Ik zie het probleem niet. Het wemelt zowel nationaal als internationaal van de groepen waarin geen van de bandleden die leeftijd al heeft bereikt. Een nog betere oplossing zou zijn minder rigide aan die maximale leeftijd vast te houden. Als regels niet voldoen, moeten regels veranderen. In het Duits verwoord: 'Prinziepen muss man so hoch halten, dass man aufrecht darunten durchgehen kann.' Ongeveer zoals ik recensie-achtig schrijf zonder recenserend te zijn.

SQUID - SCHOUWBURG - MOTEL MOZAIQUE - ROTTERDAM - 18-4-2025

 

Dus dat (a.k.a. Dat dus). Toen ik het programma van Motel Mozaique doornam, vielen mij de schellen van de ogen bij het lezen van de bandnaam Squid. Squid? Dé Squid? De band die ik zag optreden als hoofdact in de grote zaal van Paradiso én in Ronda, de door architect Jo Coenen ontworpen concerthal in het Utrechtse muziekcomplex TivoliVredenburg? Ja dus. Die groep zou op het door mij vooraf stevig onderschatte Motel Mozaique acte de présence geven.

Vind je ook niet dat 'acte de présence' mooi aansluit bij het Frans bekkende 'Motel Mozaique'? Fijn zo. Dan hebben we elkaar op dat vlak alvast gevonden en kunnen wij met malkander een high five geven, dan wel een boks uitwisselen. Als je vindt dat mijn geouweteringhoer de spuigaten begint uit te lopen, heb je mooi pech. Ook dit epistel is weer onderdeel van een aanzet op aanzet stapelende manuscriptverzameling, die moet uitgroeien tot een muziekbijeenkomstenverhalenbundel, met als titel “Koetjes, kalfjes, concerten en kanker”. Ik ben van mening dat de verhalen tot nu toe wat te recenserend van aard zijn geweest, mijn kwaal nogal veel aandacht kreeg en juist de koetjes en kalfjes er bekaaid vanaf kwamen. Kortom, per nu en direct: ruim baan voor onbenullige causerie en nauwelijks ter zake dienende faits divers.

Dat dus (a.k.a. Dus dat): Jo Coenen is de ontwerper van de Ronda-zaal. De Ronda-zaal, die een capaciteit van 2000 staanplaatsen heeft, vind ik een van de meest geslaagde grotere muziekvenues in Nederland. Hoewel het totale complex TivoliVredenburg bepaald niet uitblinkt in overzichtelijkheid, is de indeling in deze zaal zo logisch als maximaal gewenst kan zijn. De verhouding breedte <=> diepte klopt, wat betekent dat de zaal de maten van het – breed uitgevoerde – podium volgt. De zaal is dus meer meters breed dan dat hij diep is. Nergens in de Ronda krijg je het idee ergens achterin en/of achteraf te staan. Tenzij je je op de tweede rij vooraan bij het podium bevindt en er iemand van twee meter lengte en een meter breedte pal voor je staat.

Aan weerszijden van het balkon loopt een luie trap af naar het niveau van de zaalvloer. De trap is niet slechts geschikt als looproute, maar voldoet ook prima om vanaf daar bands te zien spelen. Het zicht is vanaf elke plek in deze ruimte zeer geschikt. Jo Coenen is ook de architect van het Nieuwe Instituut in Rotterdam. Voorheen heette het Nieuwe Instituut 'Nederlands Architectuur Instituut'. Het Nieuwe Instituut staat tegenover de ronde blikvanger met spiegelgevel, het depotgebouw van Museum Boymans van Beuningen. Dat is ontworpen door MVRDV, het bureau van Winy Maas. Een achternaam die dezelfde is als die van de rivier die door de stad stroomt. In Rotterdam krijgen bouwwerken heel vaak bijnamen. Het Nederlands Architectuur Instituut werd om mij onduidelijke redenen wel 'de kerncentrale' genoemd. 'De kerncentrale' heeft als bijnaam bepaald geen poot aan de grond in het Rotterdams taalgebruik weten te verwerven als – voorbeelden bij uitstek – de Kuip en de Koopgoot.

Ja, hallo. Als je faits divers wil, kun je ze krijgen ook.

Hoewel, faits divers? Nu is het tijd voor een overweging van maatschappelijke aard. Hoe kon een band met de grootsheid van Squid aanwezig zijn op Motel Mozaique? Dat kon niet anders dan het gevolg van een discutabele hobby en gemanipuleer van de linkse elite zijn. Motel Mozaique zou vast en zeker worden gesubsidieerd. Dit ging ten koste van de gewone man, die altijd hard voor zijn geld had gewerkt en dat misschien zelfs altijd nog deed. Dit was geen zuivere koffie, Dit was niet in de haak. Hier moesten de hoge heren in Den Haag maar eens diverse consultancybureaus naar laten kijken. En dikke rapporten over laten schrijven. Ja, het inschakelen van consultancybureaus kostte ook zo het een en ander, maar hier diende de onderste steen boven te komen.

WTF (a.k.a. What The Fuck). Mij ging het er eigenlijk om dat ik in de gelegenheid werd gesteld behoorlijk onverwacht voor de derde maal in mijn leven een optreden van Squid mee te maken. En dat dit keer op een toegangsbewijs dat ik zomaar in de schoot geworpen had gekregen, omdat de oorspronkelijke bezitter van het ticket plotsklaps geen trek meer had gehad in een bezoek aan Motel Mozaique. Eindelijk zou ik ook eens de Schouwburg bezoeken, in de stad waar ik inmiddels tweederde van mijn levensjaren woonachtig ben. Dat Schouwburg-debuut zat er toch aan te komen, aangezien ik inmiddels al in het bezit was van een entreekaart voor het optreden van Kim Deal. De ex-bassiste van Pixies en frontvrouw van The Breeders is – zoals het artiesten op latere leeftijd vaker gebeurt – het solopad ingeslagen. Op 21 juni van dit jaar zal zij Rotterdam met haar aanwezigheid opluisteren.

De grote zaal van de Schouwburg zat bij het optreden van Squid niet nokkie vol. Ik had de ruimte om op de een na achterste rij te zitten, zonder mensen direct naast me. De hogere regionen in de Schouwburg, ook wel 'balkons' genoemd, waren niet eens toegankelijk. Kennelijk had Squid niet voldoende enthousiasme weten te doen losbranden, dat ook die plaatsen publiek toegankelijk hadden moeten zijn.

Vanaf mijn blek moest ik het podium ingezoomd in beeld brengen. Anders zou de visuele weergave al te ruimtelijk worden. Het nadeel van inzoomen is dat je je handen beter verdomd stil houdt; hoe meer ingezoomd, hoe meer iedere beweging van je opnameapparaat in het oog springt. Dat lukte me redelijk. Hét grote nadeel: publiek met evenementitis. Het heeft zich vooraf niet op de hoogte gesteld, het zal wel zien, het zal wel horen. Het bezoek komt binnen wanneer het het belieft; het vertrekt wanneer het het goed dunkt. Kortom: het loopt al te vaak door mijn beeld. En als ik met mijn vergulde fietsketting een aantal corrigerende tikken uitdeel, ben ik malle Eppie en heb ik het gedaan. Nou ben ik niet in het bezit van een vergulde fietsketting. Het gaat om het idee. De realiteit: word ik geconfronteerd met festivalpubliek, dan ben ik vooral in het bezit van een ernstig vermoeid gemoed, dat mij doet afvragen waarom deze medemenssoort in godsnaam is komen opdagen.

Na het optreden kwam ik een oude bekende tegen bij de meurzjtafel, waar ik iets eerder de cd-versie van het laatste album van Squid, Cowards, had gekocht. Die titel deed me begrijpelijkerwijs aan een bepaald soort medemens denken dat Motel Mozaique, niet buitengewoon verrassend ook als 'MoMo' door het bestaan vliedend, met zijn aanwezigheid meende te moeten verrijken. De oude bekende opende onze conversatie met de welbekende, letterlijk beschouwd behoorlijk stupide vraag “Alles goed?”. Ik kan daar tegenwoordig niet meer mijn aloude “Alles is honderd procent en dat haal ik niet” op laten volgen. Ik moet de keuze bieden uit “Naar omstandigheden wel” of “Nee. Er is kanker bij me geconstateerd” en die opmerking, laat ik haar 'versie twee' noemen, larderen met feiten + eventueel anekdotes + voorspellingen + overige wetenswaardigheden.

Zijn antwoorden op versie twee waren zakelijk. Daarmee bedoel ik niet dat hij niet met me begaan was. Hij reageerde nuchter, zoals ik het zelf ook tracht te doen. Al schiet ik soms in de lach. Wat moet ik anders? Het is ronduit ridicuul en onbevattelijk als je te horen hebt gekregen dat je volgens de gemiddelden nog een half jaar hebt te leven als je chemotherapie achterwege zou laten; dat je volgens die medische standaard nog één heel jaar hebt te leven als je wél voor chemo kiest.

In het eerste geval zou ik inmiddels al pleitheine van het aards bestaan zijn; in het tweede geval zal ik ongeveer in september het alhier verruilen voor het eeuwige elders. Mijn voornemen is om geducht te spotten met de statistieken. Laat dat een van de weinige voornemens in mijn leven zijn die ik later als ik groot ben bewaarheid mag weten.

GURRIERS - PERRON - MOTEL MOZAIQUE - ROTTERDAM - 18-4-2025

Dat ga ik dus krijgen. Het Bevrijdingsfestival staat op het punt van beginnen. Ik heb mezelf de plicht opgelegd een stukje te schrijven n.a.v. ieder concert dat ik bezoek. En ik heb het eerste epistel over het vorige festival, Motel Mozaique, nog niet eens voltooid.

Waarom heb ik mezelf die plicht opgelegd? Is het bewijsdrang? Is het een van bovenaf gevoeld voorkomen van belanden op het oorkussen van de duivel? Bestaat er een of ander collectief christelijk bewustzijn waarvan ik – totaal buiten mijn wil om – wel degelijk deel uitmaak? In het zweet des aanschijns et cetera? Zou allemaal kunnen. Echter: verwoording belast mijn hersenen met een soort concentratie die geen plaats biedt aan noodlottige gedachten. Het zo goed mogelijk op beeld en geluid vastleggen van muziekoptredens doet dat ook. Pijntjes die vaak leiden tot hypochondrie en de overtuiging dat ze het begin vormen van een explosieve toename van uitzaaiingen in mijn lichaam verdwijnen naar de achtergrond. En wat het zweet des aanschijns betreft: laat ik op 5 mei weer eens pogen me te bevrijden van het juk waarmee ik mijn schouders heb belast. Of dat nu wel of niet is geïnspireerd door een maatschappelijk groter geheel doet niet ter zake. Laat ik weer eens een epistel voltooien en de virtuele buitenwereld in werpen.

Festivals. Ik heb het er niet zo op. Consumentitis en evenementitis zijn uitgebroken. Het publiek komt massaal opdagen, want er is weer iets georganiseerd. Vooraf kennis nemen van wat de artiesten te berde zullen brengen, is er veelal niet bij, heb ik het idee. Die visie kan ook puur op mijn vooringenomenheid over 'de ander' zijn gebaseerd, dat besef ik. 'Ik ben goed en zij zijn niet per definitie slecht, maar ik ben veel beter.' Om voor een ieder klare wijn te schenken: in mijn geval berust die overtuiging nu eens niet op narcisme, wat zij in 99.999 van de 100.000 gevallen wél doet. Ik heb het gelijk aan mijn zijde. Hoe dan ook.

Een festival betekent vooral te veel mensen naar mijn zin op de been. Nog in mijn directe nabijheid ook. Het laatste festival dat ik meemaakte, was Left Of The Dial. Toen was een vriendin zo attent geweest een toegangsbewijs voor het gehele evenement aan te schaffen; zij had het niet pietepeuterig bij entree op één dag gehouden. Van Left Of The Dial had ik onthouden dat het per venue nogal verschilde of ik ergens op mijn gemak was of niet. Daarnaast herinnerde ik me dat het bijna sisyfusarbeid is de juiste titels bij alle tracks te achterhalen. Bands zijn nog onbekend en hun liederen dus vaak ook, het is door de grote publieke belangstelling moeilijk vooraan bij de podia te komen om je een setlist eigen te maken of die te fotograferen, de onbekendheid van de optredende groepen maakt het ook niet eenvoudiger muziek achteraf, via het web, te vergelijken met je eigen opnamen en in het geval van LOTD werd ik bij één concert door het publiek in de afgeladen zaal dermate dicht op de boxen gedrukt dat ik weliswaar dichtbij het podium stond, ik door in oren aangebrachte gehoorbescherming geen tinnitus opliep, maar bij het thuis beluisteren moest concluderen dat ik mijn opnamen wegens veel te zeer vervormd geluid direct richting vergetelheid moest dirigeren.

Dit maal was er geen sprake van LOTD, maar van MoMo, Motel Mozaique. Hoewel ik nu toch best een redelijk poosje van mijn leven in Rotterdam woon, had ik het festival nooit bezocht. Ik verkeerde in de veronderstelling dat het nogal gericht was op kleinkunst, culinair cultureel verantwoorde kookcursussen, batikken, macramé, en clowns met een lach en een traan. Niks voor mij, dus. Tot ik mij enigszins had verdiept in de muziek van de optredende bands. Hiervan moest ik meer horen en me er verder op oriënteren. De donderdag besloot ik sowieso over te slaan. Mijn voeten deden nog te zeer zeer van chemobijwerkingen. Van afzakken naar de verschillende podia zou ik een hekel aan mezelf krijgen, mezelf met te veel pijn opzadelen. Thuis blijven bood me daarnaast de mogelijkheid het muziekprogramma van de twee resterende dagen intensief te bestuderen. En zo liet ik het geschieden.

Een behoorlijk aantal maal kwam het voor dat er een streep ging door een eerder gepland concert. Dan had er zich een nóg beter ensemble aangediend. Zo kwam het dat ik in de overtuiging raakte de Ierse band Gurriers, uit hoofdstad Dublin, absoluut niet te mogen missen. Sterker, ik reserveerde op de bewuste vrijdag een imaginair tijdslot voor mezelf, dat er voor zou zorgen dat ik bijtijds in Perron zou arriveren om mezelf van een prettige opnameplek te verzekeren. Prettige opnameplekken, je kunt mij er bij nacht en ontij voor wakker maken. Bij een concert of in een detoxkliniek: ik ben gek op een prettige opnameplek. Misschien moet ik die tekst op T-shirts laten drukken en die op een meurtzj-tafel in the middle of nowhere te koop aanbieden. Niet dat ik overweeg het plan werkelijk uit te voeren. Zoals ongeveer alles wat zich aan ideeën door mijn hoofd beweegt, houd ik ook dit bij het concept. Ik laat de maakbare fantasie de maakbare fantasie. Maakbaar. Ooit. Ergens. Niet tijdens mijn verblijf in het alhier.

Mooi. Genoeg geouwehoerd. En mooi weer niet welke woorden dan ook gewijd aan, en recenserende toon aangeslagen betreffende het optredend ensemble Gurriers. Behalve een verwijzing in de geest van 'uitstekend' en 'zeer de moeite waard'. De link naar de opnamen op YouTube staat wederom vermeld. Dan kun je daar zelf luisteren. Of je leven met een kwalitatief tekort opzadelen door dat niet te doen. Ik heb ze in mijn lijst 'nog te beluisteren en eventueel aan te schaffen via Bandcamp' opgenoteerd.

FAT DOG -LIVE - ANNABEL - ROTTERDAM - 16-4-2025

De ongeschreven Rotterdamse undergoundpodialogica dicteert min of meer dat een talentvolle band begint als één van de meerdere optredende gezelschappen op een festival. Left Of The Dial is waarschijnlijk Rotterdams belangrijkste muzikale beloftenfestijn. Vervolgens verzorgt een veelbelovende groep het voorprogramma van een bekender ensemble. Daarna is de band headliner op Vessel 11, promoveert een volgende keer naar Rotown en uiteindelijk valt een groep de eer te beurt het hoofdprogramma in Annabel of de Maassilo te verzorgen.

Het Londense Fat Dog sloeg de tussenstop Rotown over. De eerste keer zag en hoorde ik ze op Metropolis in het Zuiderpark en erna op Vessel 11. Ik had in 2022 vooral om hún optreden mee te maken Metropolis bezocht. Hun mengeling van punk, krautrock en jazz zou zonder de specifieke toevoeging van de mij voorheen onbekende muzieksoort klezmer misschien nog ietwat inwisselbaar zijn met die van vergelijkbare bands. Juist het extra klezmer maakt hun geluid tot de uiterst karakteristieke Fat Dog-sound. Muziek waarbij ik op zeker met de voetjes van de vloer zou gaan, ware het niet dat het mijn opnamen ten goede komt als ik juist zo bewegingloos mogelijk blijf.

Misschien dat mensen zich afvragen of het niet zonde is als je tijdens concerten wat betreft motoriek voortdurend met de rem erop aanwezig bent. Mijn antwoord daarop is simpelweg 'nee'. Ik geniet in stilstaande toestand meer dan voldoende. Genot dat – heel welkom – nu en dan tot uiting komt in het krijgen van kippenvel. Wellicht wordt die iedereen aan te raden gemoedstoestand deels veroorzaakt doordat ik het grootste deel van de tijd mijn ogen op het podium heb gericht. Ik sta niet de godganse tijd als een koekwaus op mijn schermpje te turen. Ik stel vooraf het kader vast waarbinnen de muzikanten in beeld zullen zijn. Ik zoom zelden in of uit. Hooguit beweeg ik zo rustig mogelijk iets met mijn telefoon terug naar een wenselijker stand, als ik heb gezien dat de muzikanten niet netjes meer in mijn eerder vastgestelde liggende rechthoek passen.

Ik tracht in een zaal altijd een positie in te nemen waar ik met een lichaamsdeel tegen muur, pilaar, reling of leuning steun heb. Dat is sowieso handig om het beeld zo stil mogelijk te houden. Met de door neuropathie veroorzaakte verdoofde of afgestorven zenuwuiteinden in mijn voetzolen komt het me nóg beter uit dan voorheen, aangezien mijn evenwichtsgevoel iets verstoord is. Niet alarmfase-éénwekkend verstoord; de kans op succesvol en schadeloos koorddansen is wel afgenomen. Heb ik nog meer te zeuren over mijn kwaaltjes? Nee. De rest is slechts hosanna. Voor zo ver je dat woord in het geval van levensbedreigende kanker kunt gebruiken. Na zeven gecombineerde infuusbeurten chemo- en immunotherapie zijn de afmetingen van de tumoren in een mate geslonken die de behandelend oncologiearts weinig eerder heeft meegemaakt. Het betekent naar alle waarschijnlijkheid en geconcludeerd uit de huidige medische stand van zaken helaas niet dat ik ooit genezen verklaard zal worden; uitstel van snelle aftakeling en nog niet rapido aanstaand een bewustzijnloos karkas zijn, is wél de verwachting.

Toen ik 16 april het concert van Fat Dog in Annabel meemaakte, was er nog geen CT-scan van mijn innerlijk hebben en houden gemaakt. Ik was dus nog onkundig van de hoopgevende resultaten. Het leidde op dat moment niet tot een zenuwslopende geestestoestand. Ik probeer waar en wanneer mogelijk de edele kunst van het schouderophalen uit te oefenen als het om mijn fysiek gaat. Zo lang ik niet al te veel pijn lijd, is mijn situatie te harden. Al houdt proberen een stoïcijnse levenshouding aan te nemen bepaald niet in dat ik zorgeloos door het leven ga. Zeker gedurende de week tussen de CT-scan en de mededeling over de waargenomen resultaten bekroop het idee van een nabij zijnd eind me nogal vaak. Daar hielp even een prettig muziekje luisteren weinig tegen. Steeds meer kwam de gedachte opzetten dat de pijntjes die ik in en rondom de maagstreek voelde, moesten wijzen op uitzaaiingen. De eerste drie infuusrondes hadden me zeer geholpen. De tumor in mijn slokdarm was zelfs geslonken van 1,5 naar 0,6 cm. Daarna moest het gedaan zijn geweest met de voorspoed. De behandeling zou me niet meer hebben geholpen, zo kwam de overtuiging steeds verder richting een percentage van honderd in me opzetten. Gelukkig bleek uiteindelijk ongeveer het tegendeel het geval te zijn.

Welaan. Frontman Joe Love en zijn gevolg maakten hun opwachting maken in Annabel. Het gevolg van de frontman is onderhevig geweest aan een stevige persoonswisseling. Zou dat een reden zijn waarom Fat Dog nu pas, na het een aantal jaren bij live optreden te hebben gehouden, met hun debuutalbum, Woof, is gekomen? Was de groep ten prooi aan te veel onderlinge strubbelingen om met een enigszins gerust hart de studio in te kunnen duiken? Fat Dog was vrij lang slechts bekend van hun live optredens. Op YouTube zijn prima opnamen te bekijken van complete concerten in de Londense cultvenue The Windmill, een geweldige uitgaansgelegenheid, waar je niet komt voor iets verheffend als een diepgaand gesprek, maar voor de muziek.

Hoewel? Wat weet ik eigenlijk van The Windmill? Ik neem aan dat je er niet komt voor het voeren van een diepgaand gesprek, omdat ik slechts beelden heb gezien van puike optredens, waar de muziek niet dusdanig zacht tot het publiek komt dat het de neiging krijgt zich te wijden aan een diepgaand gesprek of het uitwisselen van plaisanterieën en vrijblijvende kout. Vervolgens kom ik tot een conclusie die slechts een aanname is. Self confirmation BIAS. Ik heb alleen muziekopnames meegekregen, dús is dát hetgeen er in The Windmill gebeurt. Terwijl er in een etmaal voldoende tijd resteert voor overige bezigheden, naast instrumenten plaatsten, soundcheck, concert en podium weer leeg maken.

Wat ik Joe Love op Metropolis veel te lang zag doen, na afdalen van het podium zich mengen tussen het publiek en vanaf daar de vocalen voor zijn rekening nemen, hield hij het dit maal beperkt. Wellicht dat hij het nu mooi vond geweest, nadat de elleboog van een moshende bezoeker probeerde via zijn microfoon één of meerdere delen van zijn gebit uit zijn gelaat te verwijderen. Wie zal het zeggen? Een deel van mijn geest beschouwt de mic tegen zijn voortanden als zijn verdiende loon. Na het concert dat Fat Dog op Vessel 11 gaf, vroeg ik hem om een setlist. Daar deden ze niet aan, gaf hij me kortaf te kennen en liep hautain verder. Voorafgaand aan het concert in Annabel lagen de setlists al ruim op tijd op de uitvoerende muzikanten te wachten. Het weldenkende deel van mijn geest is blij dat de schade aan Loves gebit beperkt bleef. Op een gemankeerde frontman zat niemand te wachten.

In vol ornaat slaagde Fat Dog erin om de publieke reactie nog losser te weken dan een kleine week eerder in dezelfde venue met Tramhaus het geval was. Daarbij dient opgemerkt te worden dat het nummer 'Running' als afsluiter van een gig zich daarvoor uitstekend laat lenen. Tenminste, voor bijna iedereen in het publiek. Mij gaat running wat moeilijker af. Mijn benen werken niet mee. Is misschien maar goed ook. Ik word geacht mijn telefoon met camera zo roerloos mogelijk te houden.

ELLiS.D - LIVE - ANNABEL - ROTTERDAM - 16-4-2025

Reuze verheugd was ik al toen ik vernam dat Fat Dog weer in Rotterdam zou optreden. Verheugder werd ik nog toen ik kennis had genomen van de muziek gespeeld door support band ELLiS.D, uit Brighton. Minder verheugd was ik toen ik me dagen later pas realiseerde dat deze artiestennaam gewoon een alternatieve spelling voor 'LSD' is. Zo deed ik er ook ooit buitengewoon lang over om de betekenis van de woordspeling op de achterzijde van de T-shirts van medewerkers van de Vlaardingse Kroepoekfabriek, 'Crewpoek', te ontcijferen. Voor een genie heb ik zo nu en dan buitengewoon veel uitleg en duiding nodig. Het ontbreekt nog net aan een juffrouw die me bij de hand neemt en er verklarende tekeningen bij moet maken. Al is het de vraag of die zouden helpen. Ik ben dusdanig beeldblind dat als iemand me via een sociaal medium een hartjesemoji (of is het een emoticon?) stuurt, ik nog net niet angstig vraag of er een defibrillator in de buurt is.

In een eerdere instantie had ik vanwege de voornaam 'Ellis' nog gevreesd hier met een singer-songwriteres/--songwriterin/--songwritester van doen te hebben. Die op de loer liggende dystopie verdween spoorslags nadat ik de eerste tonen van de band tot mij had genomen. Dit zou geen minstreliaans opwarmgebeuren worden. Dit was snoeiende en schurende rock zoals mijn oren en hersenen het believen, zo werd me duidelijk via een zoektocht op Bandcamp. Zoektocht op Bandcamp? Het is toch eenvoudig muziek via dit medium op te speuren en vervolgens te beluisteren? Daar komt toch nauwelijks zoeken bij kijken? 

In het geval van ELLiS.D was het verre van simpel. Er bestaan op deze planeet meer muzikale wijsneuzen die vergelijkbare en gelijkluidende verbasteringen van 'LSD' als artiestennaam gebruiken. De correcte spelling van de bandnaam is al niet bepaald wat je noemt 'een sinecure'. Drie hoofdletters, een kleine letter i, gevolgd door hoofdletter S, een punt, plus hoofdletter D. De punt hoort in werkelijkheid ter hoogte van de middellijn van de hoofdletters te zijn geplaatst. Ik vermouth dat de punt op die hoogte terecht laten komen ondoenlijk is voor mijn tekstverwerkingsprogramma. Ik weet zeker dat ik niet ga uitzoeken of het mogelijk is. In dit geval sta ik mijzelve een toefje vrije spelling toe.

Na binnenkomst in Annabel ga ik direct via de verst van de entree gesitueerde trap het balkon op. Ik zie dat de plek vanaf waar ik nog geen week tevoren Tramhaus en Real Farmer in beeld bracht, bezet is. Ik zal waarschijnlijk niet de motoriek vertonen van een op zijn prooi loerend roofdier als ik op zoek ben naar een geschikte plek om opnamen te maken – ik loop nu eenmaal op twee benen en niet op vier poten – maar enige verbetenheid en een jagersoog zijn onderdeel van wat inmiddels tot ongeveer een ritueel is uitgegroeid. Ik heb er niet voor niets voor gezorgd ruim op tijd binnen te zijn. Dan wil ik ook een goede uitkijkplaats hebben. Na niet al te lang vind ik die. Iets links ten opzichte van het podium staat pal naast een kolom een kruk. Ik kan mijn opnamen niet alleen vanaf een geschikte locatie, maar ook nog eens zittend maken. Dit voorrecht, gecombineerd met het hoge borstweringshek en daar bovenop een brede leuning die ik eerder met loftrompetterende hymnen bezong, maken deze plek bijna tot opnamehemel op de third rock from the sun. Bijna. Tijdens vooraf in- en uitzoomen blijkt dat ik delen van de lichtinstallatie onmogelijk buiten beeld kan houden.

Bij opkomst verrast de omvang van de band me. Waarschijnlijk doordat ergens toch nog de gedachte aan een singer-songwriter in mijn geest huist. ELLiS.D bestaat uit een zanger, die ook regelmatig de sologitaar ter hand zal nemen, een bassist, een toetsenist, een ritmegitarist en een drummer. De toetsenist zal – neemt u het me niet svp niet kwalijk – grotendeels buiten beeld blijven, want schuil gaand achter een deel van de lichtinstallatie. Nog iets over uiterlijkheden? Vooruit maar weer. De zanger, wiens werkelijke naam ik nergens via het web weet op te sporen, is lang. En slank. Zeg maar: dun. De verbeelding van een bonenstaak. Zijn veelal hoge zangtoonsoort stoort me nooit. Waar hoge stemmen van mannelijke zangers me vaak geforceerd voorkomen en me soms echt ergeren, is er in zijn geval geen sprake van. Ik kan absoluut niet uitleggen waarom; zijn vocalen passen exact bij de muziek. Of vind ik de hoge stem bij zijn lengte passen? In dat geval zou het correct zijn mijn schrijven verder van ieder recenserend karakter te ontdoen en het sec bij lulverhaaltjes te houden.

Aangezien er bij de meurtzj geen cd's worden verkocht, zoek ik mijn heil na thuiskomst direct op Bandcamp. Het voorkomen van dubbele muziekaanschaf vergt het nodige uitpluiswerk. ELLiS.D biedt er veel tracks aan die op single zijn verschenen. Op één na zijn die nummers ook terug te vinden op de twee ep's die de band uitbracht. Daar komt nog bij dat de digitale opnamen via Bandcamp worden aangeboden op de BC-site van label Crafting Room Recordings. Als je niet uit je doppen kijkt, scheep je jezelf buiten verwachting op met werk van andere ensembles. Nu hoeft zulks kwalitatief niet per se problematisch te zijn. Zeker als het om kleinere labels gaat niet. Veelal richten die platenmaatschappijen zich op een zelfde genre. Zo weet ik dat ik van maatschappij Fuzz Club Records ongeveer alles onbeluisterd zou kunnen kopen, zonder me er een buil aan te vallen. Toch bevindt er zich niets aan, op of in mijn hoofd dat daarover ook maar piekert. Ik gun muziekartiesten een hoop voorspoed; ik ben tevens budgettair uiterst strikt. Ik heb niet eerder de behoefte gehad de touwtjes waar en wanneer mogelijk in handen te hebben. De belangrijkste touwtjes, die van het leven zelf, heb ik moeten inleveren bij de medische wetenschap, afdeling oncologie.

Hoe dan ook: inmiddels mag ik mij de bezitter van het complete oeuvre van ELLiS. D noemen. Zonder doublures.

GIRL SCOUT - LIVE - VESSEL 11 - ROTTERDAM - 15-4-2025

Ik geloof niet dat ik zo lang voornemens was om niet naar een gepland optreden op Vessel 11 te gaan als in dit geval. Ik had de muziek van het Zweedse Girl Scout vooraf beluisterd en was er niet zeer van onder de indruk geraakt. En ik had gelezen dat het concert uitverkocht zou zijn. Nu kwam ik, tot nog toe, met mijn jaarabonnement altijd binnen in het geval van een vooraf vol bezoek verwacht lichtschip. Volgens de huisregels heb je als jaarabonnementhouder géén recht op bijwonen van een concert als het is uitverkocht. Nooit wist ik mij – tijdens inmiddels drie jaar lidmaatschap – in de praktijk geconfronteerd met navolging van die regel.

Tot voorafgaand aan het concert van THUS LOVE en voorprogramma Dream Nails. De dienstdoende toegangscontroleur vertelde mij toen ik hem mijn V11-entreesleutelhanger toonde, dat hij me niet kon toelaten. Het evenement was uitverkocht. Ik vertelde hem rustig dat ik al een aantal jaren vaste bezoeker ben. Dat dit de eerste keer was dat mij de toegang werd geweigerd. En ik wees hem naar de plek die ik altijd inneem om opnamen te maken. Een hele riedel over de promotiewerking van mijn opnamen voor de muziekavonden op Vessel 11 en de ermee toegenomen publieke belangstelling kon ik achterwege laten. Hij had al bakzeil gehaald en gezegd dat ik door kon lopen. Mooi. Ik weet totaal niet of mijn opnamen ter promotie dienen. Ik betwijfel het zelfs. Het is bepaald niet zo dat het aantal views per optreden in de meerdere k's lopen.

Waar staan die k's eigenlijk voor? Ik moet dat toch eens zien uit te zoeken. Het heeft volgens mij iets met duizendtallen te maken. Maar een afkorting van 'thousand' kan ik er zo snel niet van maken. Ik ken de k als politiek correcte, woke afkorting voor zeikerds die menen dat het er iets toe doet als je het woord 'kanker' in zijn geheel uitspreekt of in de verkorte versie uitspreekt. Goed nieuws. Dit schrijvende schiet het me ineens te binnen dat de 'k' staat voor 'kilo'. Een kilo is duizend gram en een kilo is duizend views. Dat moet het wezen. Na mijn binnenkomst werd ik direct aan mijn jas getrokken. Wat nu weer? Het bleek een vriendin te zijn. Zij meldde me dat ze op het laatste moment nog een kaart via Ticketswap had weten te bemachtigen.

Iets over de muziek van Girl Scout? Wacht nog even. 's Middags herinnerde ik me dat de optredende band van de avond waarop me in eerste instantie de toegang werd geweigerd het publiek verzocht dichter bij het podium te komen staan. Hoe kunnen toeschouwers in een volle zaal nader tot de bühne komen zonder verdrukkingstaferelen te veroorzaken? Het schiet me ook weer te binnen dat de vriendin van de Ticketswapkaart me vertelde dat er op dat medium erg veel toegangsbewijzen werden aangeboden. Hoe zat het dus, naar alle waarschijnlijkheid? Alle tickets waren via de daartoe dienende www-kanalen afgenomen, maar niet elke koper had zin zich daadwerkelijk te Vessel 11 te vervoegen. Of één koper had zich rijk gerekend door meerdere kaarten aan te schaffen, in de tot gedachte gecorrumpeerde wens die alle te kunnen slijten en zat nu thuis zijn financiële domper weg te zuipen met weliswaar goedkope, maar ondanks de lage prijs toch gestolen rode wijn.

Dus checkte ik 's middags Ticketswap al om te kijken of er veel toegangsbewijzen aangeboden stonden. Zou dat zo zijn, dan zou ik – als mij de entree werd geweigerd – de toegangskaartcontroleur erop wijzen dat uitverkochtheid hoogstens een administratieve kwestie was, die in de praktijk bepaald niet tot een vol huis zou leiden. Toen ik niet lang voor aanvang nog eens op de kaartverkoopwebzijde keek, bleken weliswaar niet alle aangeboden entreebewijzen verkocht; er werd echter een veelvoud van het aantal aangeboden tickets gevraagd. Ik zag de bui al hangen. Dit zou weer tot weigering van toegang leiden bij het tonen van mijn sleutelhanger. Daarnaast had ik al zoveel geestelijke inspanning besteed aan mij informeren over de stand van kaartverkoopzaken en het verzinnen van de smoes die tóch tot mijn aanwezigheid zou leiden, dat de lust tot daadwerkelijk afzakken naar het lichtschip in de Wijnhaven me geheel was vergaan. Wie waren ze dan, van dat kutbandje Girl Scout, dat ik mij al die moeite had getroost? Met de muziek die ik tevoren had beluisterd, hadden ze me niet over de streep weten te trekken.

Onmiddellijk erna deed ik mijn schoenen en jas aan en verliet mijn woning. Mijn luimen kunnen vrij snel wisselen, qua volstrekt zeker zijn dit te zullen doen en direct compleet in het tegenovergestelde veranderen. Op de boot toonde ik mijn sleutelhanger aan de toegangscontroleuze/-controleuster (hoe noem je iemand van het vrouwelijk geslacht die erop toeziet dat je niet ticketloos naar binnen piept?) en mocht zonder welk mankeren dan ook verder lopen. Ik weet in ieder geval hoe ik deze toegangscontroleuze/-controleuster noem: tof wijf. Hoe de muziek was, kunt u zelf via de YouTube-link beluisteren. Ik ga dat echt niet iedere keer ook nog eens zitten recenseren. Al wil ik best kwijt dat het concert beter was dan ik naar aanleiding van het vooraf beluisterde had verwacht.

ALIEN CHICKS - LIVE - PAARD CAFÉ - DEN HAAG - 14-4-2025

 

Al vaker stond ik versteld van het niveau van bands die in de bescheiden venue Paard Café optreden, de kleinste van de drie zalen in het Haagse Paard. Bij Alien Chicks uit de Londense wijk Brixton besprong die indruk me al bij het vooraf beluisteren van de muziek. Onnavolgbare tempo- en ritmewisselingen en er dan toch nog in slagen cadans te handhaven. Van de drie Alien Chicks zijn er slechts twee werkelijk alien. Zanger-gitarist Josef Lindsay en bassist Stefan Parker-Steele zijn van het mannelijk geslacht, wat voor chicks best alien is. Slechts drumster Martha Daniels is vrouw, wat vooralsnog normaal is voor een chick. Haar percussie is wel alien. Wat een tempo, wat een energie. Bijna buitenaards. Of geheel van een andere planeet? Het is maar de vraag. Hoe de drie musici het voor elkaar krijgen is me ook na bij hun optreden aanwezig te zijn geweest nog volstrekt onduidelijk. Gitaarspel, drums én zang klinken alle ongeveer voortdurend tegen de complete hysterie aan. Hier wordt de luisteraar/toeschouwer voortdurend op het verkeerde been gezet door snel veranderende ritmes, maar krijgt hij/zij/hen er hoe dan ook energie van.

Er bestaat een theorie die stelt dat er een conflict in het geestesleven aanwezig moet zijn als noodzaak voor artisticiteit en het maken van kunst. Ik ontkom niet aan de vraag welke botsing in de hoofden van Alien Chicks er heeft plaatsgevonden. Bij de naam Brixton gaat mijn oude rellenbelletje rinkelen. Waren daar niet ooit stevige onlusten uitgebroken, toen ik nog in het bezit was van een leeftijd waarop ik zulks reuze interessant en aantrekkelijk vond? Ik moet dat googlen. In het geval van 'ja, inderdaad' veronderstel ik dat er in de geesten van Alien Chicks door een niet makkelijk opgroeien in dat oord een conflict is ontstaan dat – een al of niet bestaand opperwezen en anders de voorzienigheid zij gedankt – tot hun zeer pruimbare muzikale uitspattingen heeft geleid.

Er is natuurlijk ook de mogelijkheid dat Brixton zich nadien, als voormalig achterstandswijk, al lang en breed heeft weten omhoog te stuwen in de vaart der volkeren. Dat er gentrificatie heeft plaatsgevonden zoals in Katendrecht, om het met een ontwikkeling dichtbij huis te vergelijken. Een snelle blik op Wikipedia leert me dat de rellen plaatsvonden in het begin van de jaren tachtig. Brixton werd toen wel aangeduid als de hoofdstad van Jamaica. De plaatselijke hermandad mocht er graag negers rammen. Nee, zo staat het niet op de Wiki-site geformuleerd. Ik permitteer me de vrijheid e.e.a. als zodanig op te vatten en de oorzaak van de rellen bij de handhavende macht te leggen. Daar ben ik leftie genoeg voor.Tegenwoordig zou Brixton 'een bruisende wijk' zijn. Ik denk dat daar inderdaad gentrificatie aan ten grondslag ligt.

Het zou goed kunnen dat mijn conflicttheorie daarmee de prullenbak in kan. Lindsay, Parker-Steele en Daniels zijn waarschijnlijk te jong om de onlusten te hebben meegemaakt. Ze zijn gewoon zeer getalenteerde muzikanten. Muzikanten, wier werk ik via Bandcamp het mijne heb gemaakt. Ook al las ik later dat ze over niet al te lang met een nieuw album komen. Op dat album zullen vast nummers staan, die ik nu al in de single-versie heb aangeschaft. Dat komt me in de toekomst wellicht op dubbele aankoop te staan. Wat moet, dat moet. Ik ga toch werkelijk niet aan de Spotify. Spotify is voor sloebers die graag artiesten uitmergelen. Mocht u toch Spotifyen: nog hoogstaander dan het reeds hoogstaande overig werk van Alien Chicks zijn de nummers “Steve Buscemi” en “Woodlouse”. Stream die tot voorbij het einde der tijden. Het zal uw leven, dat van al uw omringenden, de planeet Aarde, het zonnestelsel, het melkwegstelsel en alles eromheen verrijken.