Maandag was het voor mijn gevoel 100.000 jaar geleden dat ik nog eens een concert bezocht. Mijn gevoel zegt me verder weinig. '100.000 jaar geleden' kun je lezen als 'iets te lang naar mijn zin'. 's Middags had ik mijn huisarts op bezoek gehad. Een toffe vent, die ik direct openlijk meedeelde dat ik mijn 0% alcohol drinken heb gestaakt. Ik ben er weer mee begonnen, start niet vroeg op de dag en zorg dat ik een maximum in huis heb, waaraan ik mij de dag erop niet de buil kan vallen dat ik lichamelijk zo verslaafd ben, dat me de volgende dag geen andere keus rest dan direct weer met innemen te starten.
Mensen in mijn directe omgeving reageren daar hysterisch op. Ze hebben me eerder meegemaakt en menen te weten hoe het me nu ook weer zal vergaan. Complete verloedering, met kliniekopname of dit maal werkelijk de dood ten gevolge. Ik haal er verder mijn schouders over op. Ik gun mezelf na een jaar totale onthouding de kans om het weer te proberen. De eerste biertjes bevielen me wat betreft smaak absoluut niet; het effect van de % was grandioos. Na de mijzelf opgelegde maximale hoeveelheid bleef de behoefte aan meer compleet uit. Om na het ontwaken direct verder te zuipen was totaal nicht im Frage.
Mijn huisarts gaf ik te kennen dat ik absoluut niet van plan ben het drinken weer te staken. Mijn voorspellingen op nog een lang leven zijn gering. Het lijkt me zaak die korte periode zo aangenaam mogelijk door te brengen. Ik heb lange tijd het idee gehad dat dat dus zonder drank zou zijn. De avond die volgde zou me anders leren. Na nog wat over koetjes en kalfjes en over aanstaande palliatieve sedatie of euthanasie te hebben gesproken, vond mijn huisarts het verstandig dat we ons contact zouden intensiveren van tweewekelijks naar één contact per week. Hij heeft me hier eerder aangetroffen in ongeveer dezelfde setting, maar dan met een vloer totaal bezaaid met lege wodkaflessen en heel veel statiegeldblikken waarin geen fris had gezeten. Misschien was dat zijn reden.
Dus. Huisarts de deur uit en ikke eens denken. Ik had vanwege mijn weigerachtige knie mijn kaartjes voor de optredens van de band L.A. Watch en The Buttertones in de oude zaal van de Melkweg al op Ticketswap gezet. Tegelijkertijd herinnerde ik me dat ik 's nachts nog stoer op YouTube had geschreven dat ik L.A. Watch hoe dan ook zou meemaken, dan maar onder invloed van % en pijnstillers.
% was snel in huis gehaald; pilletjes waren nog voorradig. Ik kan je meedelen dat je je niets hoeft aan te trekken van de informatie op bijsluiters. Je kunt die spullen best tegelijkertijd innemen. Ja, je reactievermogen vertraagt iets. Maar als je op de fiets naar het centraal station gaat, daar de trein neemt, op Amsterdam-Zuid de metro neemt en uiteindelijk de tram naar het Leidseplein om bij de Melkweg te raken, kan er onderweg weinig gebeuren. Ik had kunnen worden betrapt op het niet betalen van mijn toeslag voor Intercity Direct. Bij de pinken als ik nog steeds was, kwam ik er in de nog een aantal minuten niet vertrekkende trein achter dat ik zulks had nagelaten, de coupé diende te verlaten om OV-kaart alsnog langs de scanner te halen.
Je hebt ook mensen die dat allemaal niks vinden en in de auto stappen. Je hebt sowieso mensen die in de auto stappen. Omringd door andere kut-amateurs die in hun dagelijks leven weinig beters te doen hebben dan zich druk maken over een maximumsnelheid van 130 ipv 120 km.uur en hun zwakzinnige gedrag onderweg is ernaar.
Bij metrostation Vijzelgracht, dat is uitgevoerd met een schitterend lange roltrap – ik moet de lengte eens zien te vergelijken met die van in 'ons' station Blijdorp- ontmoette ik mijn oude schoolkameraad O., al sinds jaar en dag woonachtig in de jezuïetenstad. (Als ik iets verkeerd typ, fuck you. Ik mag zo nu en dan graag een grapje maken dat indruist tegen hetgeen politiek correct of wenselijk wordt geacht.) Met hem dronk ik op een of ander terras – heel anders dan in Rotterdam, geen bedelende cracklowlifes, slechts toeristen, die je ook op de zenuwen werken – twee trappisten. Vervolgens begeleidde hij me, omgaand vanwege mijn brakke knie, van de tramhalte naar de ingang van de Melkweg.
Omdat ik tegenwoordig zo veel mogelijk van concerten probeer op te nemen, was ik op tijd. Een plekje vooraan bij het podium was dan ook snel gevonden. Luxediertje dat ik ben, had ik voor een puik Aquariusflesje gevuld met Crodino, tonic, sinaasappelsap en wodka gezorgd. Twee keer greep ik ook nog naar mijn voorraad Oxycodon-tabletjes. Ik had een fantastische avond, genoot van de muziek. Van L.A. Watch had ik dat verwacht. Van The Buttertones werd het me een dag later bij terugluisteren duidelijk dat ik door middelengebruik in een zekere stemming had verkeerd.
Al met al: er was me een heuglijke avond gegund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten