Dus ik heb aan het eind van de middag/begin van de avond Heracles - Feyenoord zitten kijken. Uitslag: 0-7. Drie doelpunten van Ayase Ueda, die daarmee op 11 doelpunten in 9 wedstrijden komt.
Ik neem de metro terug naar huis. Verkeer in een naar optimisme neigende luim. Hoe moet ik het noemen? Ik ben best wel ietwat bevangen door enthousiasme. De metrocoupé is totaal leeg, op één bankje na. Daar zit een schoonheid van een schoonheid. Ze heeft een hoofdtelefoon op. Ik ga - het is allemaal onschuldig enthousiasme - tegenover haar zitten. Ik zie haar blik nerveus naar de ruit wijken. Kennelijk heeft ze geen telefoon om te doen alsof ze daar haar aandacht op vestigt. Met een vriendelijke glimlach probeer ik e.e.a. aan ijs te breken. Ze tracht nog verder door te ruit heen te kijken.
Als womanizer pur sang ken ik al die trucjes van vrouwen vanzelfsprekend al jaren. Eerst negeren, dan willig. Dus haal ik die koptelefoon van haar bevallig hoofdje en zeg: "Ayase Ueda heeft nu 11 goals in 9 wedstrijden gemaakt. Denk jij dat de kans er eindelijk in zit dat hij het record van Coen Dillen, 43 doelpunten in één eredivisieseizoen, daterend uit 1956/1957, in 34 wedstrijden, exact zoveel als tegenwoordig, zal breken?"
Gewoon een ter zake dienend antwoord zit er kennelijk niet in. Ze drukt direct op de metroalarmknop.
Waar is het toch ooit misgegaan tussen man en vrouw?
(Pic from YouTube)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten