TOET, TOET. BOING, BOING.

Edelachtbare. Tijdens de sit-in op het Malieveld tegen verwarde vrouwen die verplicht met een verwardemannenraket terug worden gestuurd naar hun eigen planeet bleek het tevoren dagen lang te hebben geregend. Ik kreeg dus volkomen gender-onafhankelijk een natte bips. Pas na de gewaarwording van vloeistofgevoeligheid aan het achterwerk ben ik om heen gaan schoppen naar hulpverleners, edelachtbare. Waren de hulpverleners in de gedaante van een doekje opgedaagd, dan zou ik het nooit zo ver hebben laten komen. De doekjes gingen echter vermomd als BOA, ambulancemedewerker of politieagent. Uit het feit dat ik even tevoren mijn bh en jarretels al had uitgetrokken, kan duidelijk worden geconcludeerd dat ik gedurende de periode tevoren misschien licht verward ben geweest. Daarna juist absoluut niet meer.

Nu zou ik graag per vliegende schotel, die tijdens het transport sirene en zwaailichten in werking heeft, worden vervoerd naar elders. Het maakt me niet zo veel uit naar welk zonnestelsel. Ik verzoek u er wel voor te zorgen dat ik tijdens de vlucht zo veel mogelijk afleveringen van Peppi en Kokki heb kunnen bingewatchen, opdat ik bij aankomst in het andere zonnestelsel duidelijk aanneembaar kan maken dat de publieke omroep in het stelsel waar ik oorspronkelijk vandaan kom decennia geleden al niet deugde. Ik neem aan dat u begrijpt dat ik niet ga omrekenen hoeveel decennia er in een lichtjaar passen, daar eerstgenoemde tijdsmaten betreft, waar het in het geval van lichtjaren om afstanden handelt. Begrijpt u het niet, dan wordt het tijd dat de rechtspraak verhuist van de auspiciën van het Ministerie van Justitie en Veiligheid naar dat van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.

U hoeft zich geen zorgen te maken over vluchtgevaar. Zou ik de kuierlatten willen nemen, dan zou ik de vliegende schotel dienen te verlaten. Op de meeste plekken in het heelal tussen de diverse zonnestelsels is het vanwege het gebrek aan aanwezigheid van zuurstof lastig ademen. Mocht ik ondanks alle bemoeilijkende omstandigheden tóch een vluchtpoging wagen, dan ben ik eenvoudig en live traceerbaar, aangezien er al voor mijn geboorte een GPS-tracker in mijn hersenen is geïnjecteerd, ten tijde van de mondiale epidemie ter ere van het nog ongeboren kind, een epidemie waarover de publieke omroepen op de planeet Aarde hebben gezwegen als het graf en die ook in geen geschiedenisboek of encyclopedie is terug te vinden.

Nu kunt u mij een complottheoreticus noemen; ik lach er om. De goegemeente noemt me ook complottheoreticus als ik beweer dat de Braziliaanse keeper Heurelho Gomes minder wedstrijden onder de doellat stond bij PSV dan bij Watford. Nu is dat laatste eenvoudig na te gaan via Wikipedia, terwijl je zelfs aan de hand van de meest vergevorderde artificiële intelligentie geen jota wijzer wordt van de mondiale epidemie ter ere van het nog ongeboren kind. Inderdaad, edelachtbare, duidelijker word ik er niet op. Ik schets dit slechts om de publieke opinie, de wanstaltige mening van de goegemeente, die er jegens mijn persoon heerst te verduidelijken. Men schildert mij doorgaans gitzwart af. Ik raad u daarom aan, edelachtbare, de verblijfsvergunning van de goegemeente in te trekken. Ongeacht wat de nationaliteit van de goegemeente is en n'importe quoi waar zij verblijft. De bevolking pikt het niet langer van de goegemeente.

Van een vluchtpoging mijnerzijds zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn. De kans op recidive is in mijn geval wél buitengewoon ernstig – zeer zwaar tegen honderd procent leunend – groot. Immers, bingewatchen vereist meermaals, om niet te zeggen 'veelvuldig', bekijken van hetzelfde programma. Kortom, recidive. Afhankelijk van het aantal lichtjaren én de snelheid van het mij transporterende voertuig zou vast te stellen moeten zijn hoeveel afleveringen van Peppi en Kokki het mij vergund is te aanschouwen. Als ik met het pistool op de borst vooraf moet schatten, kom ik op een enkele tientallen malen recidive. Zonder pistool op de borst op exact even veel, maar dat is – ik raad u aan mij hier op mijn woord te geloven – zuiver toeval.

Goed, edelachtbare. Deze monoloog diende als het zogenoemde 'gesprek bij de koffieautomaat'. Gewoon, omdat ik weliswaar gesteld ben op gesprekken, zo lang ik de enige ben die aan het woord blijft. Bij een dialoog gaat het al mis. Dialogen dragen het risico van tegenspraak in zich. Daar moet ik niets van hebben. Ik ben gesteld op BOA's, ambulancepersoneel en politieagenten, die zich voordoen als doekjes. En op edelachtbaren die tot mij komen in de verschijning van koffieautomaat.