Gen Z-ers vormen een dusdanig verwende generatie dat hun stagediven erop lijkt alsof ze vanuit hun bed crowdsurfend naar een EHBO-post worden getransporteerd, waar zal blijken dat een pleister op het schaafwondje, opgelopen tijdens het openen van de verpakking om de – voor het concert genuttigde – pompoemtaartje met topping van roomkaas, niet per se noodzakelijk was, maar ter geruststelling tóch werd aangebracht.
Zo. Even een hele generatie over één kam scheren om mijn frustratie over het gedrag van de jonge vrouw naast mij kwijt te raken. Het kan maar opluchten. De schuld van de Marokkanen en de Chinezen is het sowieso; in dit geval wilde ik daar de leden van Gen Z nog aan toevoegen. Ik had ervoor gezorgd dat ik nog vóór het begin van de voorprogramma-act van de Waalse formatie Eosine een plek in de Grolsch-zaal van 't Paard van Troje had bemachtigd. Tijdens eerdere optredens in deze zaal, van respectievelijk Gruppo Sportivo en Godspeed You! Black Emperor, was ik op de balkons gaan kijken of er daar nog een goede plaats beschikbaar was om een fatsoenlijke opnameplek te bemachtigen. Ik had toen nul op het rekest moeten constateren.
Beide concerten waren uitverkocht geweest. Hoewel ik ook destijds zeker niet té laat binnenkwam, was dat waarschijnlijk de reden dat ik mijn heil op de zaalvloer moest zoeken. Bij het concert van Gruppo lukte het me na de pauze nog dichtbij het podium te raken. Tijdens Godspeed You! slaagde ik er weliswaar in redelijk vooraan in de zaal een plaats op een verhoging tegen de muur te vinden. Het podiumlicht was dusdanig karig en de kwaliteit van de camera op mijn telefoon in vergelijking met die op mijn nieuwe dermate koef, dat het beeldniveau van Godspeed You! Black Emperor om te huilen was. De musici van de band in kwestie zullen er niet rouwig om zijn geweest. Ze verschijnen zelden in de openbaarheid, geven geen of nauwelijks interviews en hechten nogal aan hun anonimiteit. Wellicht was het podiumlicht aangepast aan de wens zo onherkenbaar mogelijk te blijven. Zo kwamen mijn opnamen op het scherm inderdaad over als tegen keizerlijk zwart.
Ik laat me afleiden. Ik was nu naar Den Haag gekomen om Psychedelic Porn Crumpets voor de vierde maal mee te maken. Eerder was daar in Rotown, Bitterzoet en Paradiso sprake van geweest. Vooraf was dit evenement, in tegenstelling tot de eerdere drie, niet uitverkocht. Misschien was het de reden dat ik een klein aantal minuten voor het begin van supportband Eosine nog een plek helemaal vooraan het balkon ter hoogte van de eerste etage vond. Ik prees mij zowel gelukkig als rijk. Ik had op die plaats steun tegen een staander en kon zonder welk in de weg staand publiek dan ook de muzikanten in beeld brengen.
Het ging zonder welk horten en stoten dan ook. Tot er op een bepaald moment een jongedame naast me opdook. Een Gen Z-ster. (Misschien is Gen Z-eres of G Z-erin een duidelijk omschrijving om duidelijk te maken dat het hier een vrouw betrof. Gen Z-ster zou de indruk kunnen wekken dat het hier handelde om een geweldig en zelfs beroemd persoon uit de generatie Z. Dat was ze bepaald niet.) Jaren lang heb ik in de veronderstelling verkeerd dat 'gen Z' een uit de biologie afkomstige term was, die op een genetische afwijking duidde. Inmiddels weet ik dat de afwijking slechts leeftijdgebonden is. Niet iets buitengewoon catastrofaal. Als je geluk hebt, ontgroei je de aandoening. Met wat goeie wil zou je er ook nog de afwijking van een dooie in kunnen zien, een persoon van gene zijde. Maar goed. Ik ben weer aan het afdwalen.
De gen Z-ster wurmde zich tussen mij en de pilaar in. Wild bewoog zij heen en weer op de muziek. Ik moest mijn telefoon telkens verder buiten het balkon bewegen om haar woeste armgebaren uit beeld te houden. Had deze trut niet in de gaten dat ik beeld- en geluidsmateriaal aan het vervaardigen was? Mijn ergernis groeide, tot ik de mogelijkheid overwoog het schepsel een kontje te geven en haar zaalvloerwaarts te dirigeren. Echter, daar stonden mensen onwetend te zijn van deze onverwachte soort stage diving, te weten: balkony falling. Ook ik heb zo mijn grenzen. Al gebiedt de eerlijkheid me te melden dat ik mij niet slechts uit medemenselijkheid niet liet overhalen tot het volvoeren van de geschetste reprimande. Ook met het oog op ingrijpen van, en verwijdering uit de venue door fors schouderbemeten leden van de sukjoeretie hield ik me gedeisd en liet ik corrigerend opvoedkundig ingrijpen achterwege.
Even vond de jongedame rust. Ze benutte haar pauze om zich – in het Engels – te excuseren. Ze was laat binnengekomen en had dus haar toevlucht niet meer in de zaal kunnen zoeken. Ze was gedwongen pal naast mij druk te staan doen. Ik vond het netjes dat ze tenminste de moeite deed uitleg te geven en antwoordde haar daarom dat ik het geen probleem vond. Was ik zelf ook niet een drukdoenerig baasje geweest, toen ik haar leeftijd had en 'moshpit' nog 'pogo' heette? Nou dan. Op mijn opmerking dat ik juist zo onbeweeglijk mogelijk bleef, omdat ik opnamen maakte, liet ze slechts geringschatting volgen. Dat kon volgens haar niet de bedoeling zijn. Zo kon je niet uit je ster gaan. Je niet laten verzwelgen door de euforie. (Let wel: ik citeer haar nu niet, noch parafraseer ik haar. De muziek stond werkelijk te hard om haar Engelse antwoord te verstaan. Ik schat nu slechts haar denkwijze in naar aanleiding van haar afkeurende houding en gezichtsuitdrukking.)
Erg veel empathie met mij toonde ze sowieso niet. Wel met de vriendin die zich tot nu toe in haar kielzog had opgehouden. Die liet ze zich tussen haar en mijn voormalig steunpunt, de staander, in wurmen. Dus kwam zijzelf nog dichter in mijn buurt staan, waardoor ik verder zijwaarts werd gedwongen. Ze dwong mij de elleboog van mijn nog vrije arm in haar richting te priemen. Die zou haar bewegingen tot binnen de marges van 'tot rede vatbaar' beperken. De vriendin was een obesitaire prop, die, ondanks het feit dat ik nu nog minder manoeuvreerruimte tot mijn beschikking had, mijn hart wist te stelen. Ze droeg een shirt met daarop de charmante tekst “I love sluts!”. Geen idee waarom ik altijd weer geroerd word door dit soort puberuitingen. Ergens gedurende mijn leven moet ik de afslag naar volwassenheid hebben gemist. Gelukkig is volwassenheid niet een voorwaarde om van muziek te kunnen genieten. Noch is druk bewegen dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten