WAT EEN ZOOTJE

Strenger straffen. Dat sowieso. Vooral mensen die de derde keer in een week bij de kassa hun bonuskaart weer vergeten blijken te zijn. Maar! Strenger straffen over de hele maatschappelijke linie. Persfotografen met stiekeme dashcams die de goedbedoelende, eerzame, altijd hard voor zijn geld gewerkt hebbende, shovel berijdende burger een zo hoog mogelijke straf, ja zelfs een gevangenisstraf of TBS (want nergens deinzen de mainstream media voor terug), willen aansmeren met hun laffe, achterbakse opnamen? Strenger straffen. Ons land gaat naar de ratsmodee. En nu ga ik op mijn shovel op een terras inrijden. Niet omdat daar toch niemand zit. Maar omdat terrasmeubilair dat in de regen werkloos buiten staat ook strenger gestraft moet worden. Dat terrasmeubilair ontneemt kelners en kelnerinnen hun fooien, met die gore regen. Ónze kelners en kelnerinnen. Nee, daar horen we de hoge heren in Den Haag niet over. Die zijn te druk met de notulen. Nooit hebben ze het over de notulen. Maar als het terrasmeubilair zich misdraagt, zijn de notulen ineens belangrijk.

EVEN ZO IN HET VOORBIJGAAN

“Vijf euro vijftig”, zegt de caissière.

Ik pak kleingeld uit mijn broekzak en een biljet uit mijn portefeuille. Dit bedrag kan ik exact passen.

“Meneer, het is hier een pinkassa.”

Ik steek mijn cash weer terug en antwoord haar dat ze een hoer van het grootkapitaal is.

Misprijzend kijkt ze me aan. Hoewel, misprijzend? Laat ik het 'walgend en vol ongeloof' noemen.

Op de display van haar kassa staat dat ik € 5,52 moet afrekenen. En dat is het bedrag dat van mijn rekening wordt afgeschreven. Niet 'vijf euro vijftig'. Ze had dus 'vijf euro tweeënvijftig' moeten zeggen. Want het is hier een pinkassa. Met mijn 'hoer van het grootkapitaal' heb ik het gelijk totaal aan mijn zijde.

Het ergste is dat ze daar geen flauw benul van heeft en in de veronderstelling verkeert dat ík hier de brute hond ben. Terwijl er nog geen seconde later ook nog eens automatisch akkoord wordt gegeven op twee eurocent extra afschrijving van mijn rekening.

IETS ESCHER-ACHTIGS

Architectengroep S5 situeerde de begane grond op de bovenste bouwlaag en heeft voor het uitkijkplatform tevergeefs transparantie trachten te bewerkstelligen door deze op maaiveldniveau achter een blinde muur te positioneren. Twee etages boven het gebouw bevindt zich – zwevend – de zevenlaags parkeergarage, die in de praktijk slechts met de auto bereikbaar is als er een wonder gebeurt. Direct naast de garage is het entreegebied voor bezoekers van het gebouw gesitueerd. Hiermee is de laagdrempeligheid letterlijk verhoogd. En hoe! Bij Architectengroep S5 beheersen ze de kunst als geen ander in hun ontwerpen afleesbaar te maken dat ze de volle 24 uur per dag compleet van het padje zijn.

In een eerder ontwerpstadium bevond de parkeervoorziening zich geheel verdiept. Op artist impressions was dat niet zichtbaar. Dat heb je nu eenmaal met artist impressions, dat er slecht zichtbaar is wat er onder de grond is gesitueerd. In dat geval kunnen afbeeldingen van doorsneden van het ontwerp een verhelderende blik op de situatie bieden. Uiteindelijk heeft in plaats van de parkeergarage de landingsbaan voor drones een onderkomen gekregen in de kelder.

Om het ontwerp een historiserend karakter te verschaffen is esthetisch aangesloten bij de architecturale stroming van het sciencefictionisme. Vandaar dat het gehele gebouw rust op kantelen, die tegelijkertijd de dragers van de hoofdconstructie vormen. Met de kantelen hebben de ontwerpers historiserend willen verwijzen naar kasteelarchitectuur uit de middeleeuwen. Door ze onderaan het gebouw vanaf maaiveldniveau te laten oprijzen, is tegelijkertijd gekozen voor een omkering: zo is historiseren sciencefictionisme geworden. Vanwege de ongebruikelijke lengte van de kantelen kunnen deze makkelijk de indruk van kolommen wekken.

Aan de voorwaarde om plasticiteit in het gevelbeeld te bewerkstelligen heeft Architectengroep S5 ruimschoots voldaan door geen plastic, maar hoedjes van papier in de façades te verwerken. Bij de eerste de beste regenbui raakt het papier al in het ongerede, waarna het in een mum van tijd zal zijn vergaan. Doordat het volume van de kantelen iets vóór de rooilijn uitsteekt, benadrukt het wegvallen van de hoedjes van papier door een toegenomen dieptewerking de plasticiteit in het gevelbeeld. Daarnaast is het gebruik van hoedjes van papier een toppunt van duurzaamheid en cradle-to-cradle. Er hoeft niet eens een poging te worden gewaagd de gevelmaterialisering te hergebruiken, de papieren hoedjes zullen immers vergaan. In dit geval is er dus letterlijk eigenlijk veel meer sprake van cradle-to-coffin dan cradle-to-cradle.

Inpandig is de maatvoering van het gebouw afgestemd op woningen, hoewel er kantoren in zullen zijn gevestigd. Dit met het oog op een eventuele toekomstige functiewisseling. De ontwerpers zijn van mening dat ze er wat gebruiksverandering betreft niet vroeg genoeg bij kunnen zijn. Het totale gebouw rust op een fundering van 24 m diepe, ongekookte spaghetti. De delen spaghetti reiken tot de dragende bodemlaag, die zij, in weerwil van hun geringe doorsnede, niet zullen perforeren, waardoor het gebouw buitengewoon toekomstbestendig (en dus duurzaam) zal zijn en nog eeuwen mee zal kunnen. Of het nu kantoren, woningen of kindercrèches herbergt.

Er is een speciaal leidingennetwerk aangelegd dat inpandig zorg zal dragen voor voortdurend verse aanvoer en verspreiding van aerosolen, die zwanger zijn van deeltjes Covid-19. De leidingen kunnen relatief eenvoudig worden aangepast om er dagelijks kanonschoten door te kunnen afvuren. Dit voor het geval er eens een definitief verbod op vuurwerk wordt uitgevaardigd. De welstandscommissie liet weten de nodige vraagtekens bij de functionaliteit van het gebouw te hebben, maar wat dat betreft moet de welstandscommissie zwijgen en zich beperken tot oordelen over de uiterlijke kenmerken.