KINDEREN VOOR KINDEREN...MAAR DAN NIET VOOR KINDEREN (RØYKING - ZEEHELDENFESTIVAL - DEN HAAG - 10-7-2025)

Zelfs als ik in een gedisciplineerde conditie verkeer, lukt het me zelden mijn plannen te laten uitgroeien tot op te volgen dictaten, die de voornemens tot werkelijkheid promoveren. Donderdag was het architetuurfotografieweer, wat eigenlijk slechts inhoudt: zo blauw mogelijk zwerk. Of het koud of warm is, maakt niet uit. Op mijn te fotograferen wenslijst stond nog een aantal bouwprojecten in Den Haag - e.o. - dat ik wilde vastleggen. Donderdag was ook één van de vier dagen waarop op het Prins Hendrikplein het Zeeheldenfestival werd gehouden. Aangezien ik steeds fanatieker bezig ben met het vastleggen van concerten en deze ter verrijking van de mensheid achterlaten op YouTube, zou dit een uitgelezen kans zijn beide activiteiten - de registratie van stenenstapelarij in beeld, en die van het publiekelijk veil geven van schone tonen in beeld én geluid - op dezelfde dag uit te voeren.

Tevoren had ik al uitgevogeld dat ik de muziek van twee bands, Røyking en Noordwal, de moeite waard vond. Gezien de programmatijden betekende dit wel dat ik mijn fiets zou achterlaten in de stalling van Hollands Spoor. Ik zou de trein terug nemen, de volgende dag wederom per chemin de fer naar Den Haag gaan, er nog wat bouwprojecten vereeuwigen én wellicht nogmaals e.e.a. muzikaals vastleggen. Ik zou in ieder geval niet in het donker terug fietsen. Overdag scheren automobielen al iets te dicht naar mijn zin langs me heen. 's Avonds is de kans op de tyfus gereden worden me te groot. De automobilist heeft dan niet slechts minder zicht; hij/zij/hen/hun/hunnie/zullie heeft dan ook al een dag lang de kans gehad zich vol % te laten lopen.

Ik besloot over de parallelweg langs de A13, westelijk voorbijgaand aan vliegveld Zestienhoven, richting Delft te cruisen. Ik had tevoren gezien dat de wind uit het noordwesten woei, drie Beauforts krachtig. (Of is het "Beauforten"? In de tijd van de Romeinen was het "Beaufortae", dat heb ik onthouden van mijn lessen Latijn, van lang gelee. Of was het toch "Beauforti"? Hè, nu zit ik mezelf weer aan het twijfelen en in de war te brengen.) Welnu. Ik heb tactisch sterkere beslissingen genomen. Bijvoorbeeld door met wind in de rug heen te fietsen en terug per ov te reizen. Ik merkte dat ik aardig wat van mezelf vergde. Dat kan op zich pas kwaad als er kramp in ledematen schiet, er een bloeding in het brein plaatsvindt of het hart dienst weigert. Op zich doet de fietstraining me goed. De lichamelijke inspanning maakt stofjes in de herse...vul de riedel maar aan.

Van kramp was bijna sprake toen ik circa op het Prins Hendrikplein was aanbeland, het oorspronkelijk doel van de rit. Het moet voor het fietsersstoplicht op de kruising van de Koningin Emmakade en de Laan van Meerdervoort zijn geweest. Het was zo'n thrillseekermoment dat mij een behoorlijk aantal fracties te nabij het ideale thrillseekermoment was. Niet slechts op een infrastructureel kruispunt; ook op het kruispunt van: kan ik door berekenend mijn voet plat op het plaveisel te plaatsen kramp voorkomen of lig ik binnen enkele seconden luide kreten onderdrukkend naast mijn fiets, vergaand van de pijn, het overig verkeer op te houden?

Het werd gelukkig de eerste optie. Een paar minuten later stond ik al op het PH-plein opnamen te maken van Røyking. Hoe hun muziek te genreficiren? Garagepunk met opvoedkundig onverantwoorde teksten, die ik zo grappig acht, dat gitaarsolowerk dat ik bij andere bands soms over the top vind, me in dit geval totaal niet stoort. Of, zoals op de Bandcamp-site van Røyking uiterst pakkend staat vermeld: "Kinderen voor kinderen...maar dan niet voor kinderen."

"LIEVER LUI DAN MOE

Ik heb geen zin meer, krijg de tering.
Dus nu heb ik een uitkering.
't Is misschien een beetje fout.
Maar liever dat, dan een burn-out.

Weet je wat het is gewoon?
Ik sta niet op voor minimumloon.
Veertig uur is veel te veel.
Gratis geld is wat ik wil.

Dus ik zou me maar bekeren.
Waarom zou je nog studeren?
Want ook jij hoeft niets te doen.
Leef lekker op gratis poen.

Ik blijf liever in mijn bed.
Draai een jointje voor de pret.
Ik ga nergens meer naartoe.
Ik ben liever lui dan moe."

Na het optreden fietste ik nog verder, de Laan van Meerdervoort af. Ik wilde geenszins de indruk wekken liever lui dan moe te zijn. De Laan van Meerdervoort roep ik hierbij uit tot een straat die erin is geslaagd pleurislang te zijn. Na die te hebben uitgereden, bevond ik mij omstreeks Ockenburgh, bij Kijkduin en Loosduinen. Hier had ik de International School of The Hague nog op mijn lijst staan met te fotograferen, ooit beschreven bouwprojecten. Toen had ik al besloten dat de rit terug naar Rotterdam niet per spoor, maar met bips op eigen zadel zou worden volvoerd.

DE DAAR AHOY/AHOI BERENBOOT KOMT

Om tot een meer verantwoordelijke bedrijfsvoering te komen probeerde het Rotterdamse evenementencomplex Ahoy het voorbeeld van het Amsterdamse Ziggo Dome te volgen en zijn naam aan een sponsor te verbinden. Lange tijd leken onderhandelingen met een kandidaat een succesvol resultaat tot gevolg te hebben. Een internationale rederij, met Nederlandse wortels, was bereid financieel zéér ver te willen gaan om haar naam aan de event venue in Rotterdam Zuid te verbinden. Uiteindelijk sneuvelde het plan niet op een economische, maar op een taalkundige kwestie. De combinatie van Ahoy en de naam van scheepvaartonderneming, “Daar Komt De Berenboot, zou als naam voor het evenementencomplex Daar Komt De Berenboot Ahoy hebben opgeleverd.

“We vreesden dat die naam te veel afweek van het origineel 'Ahoy, daar komt de Berenboot' en daardoor voor verwarring zou zorgen,” aldus woordvoerders van beide onderhandelende partijen, die over de oorzaak van het mislukken opvallend eensgezind, wellicht zelfs verdacht unaniem waren.

Insiders, experts en deskundigen twijfelen dan ook ernstig aan de lezing. Zij beweren dat het plan sneefde omdat de naam van het evenementencomplex eindigt op een i-grec, waar het in de spreuk, gevolgd door 'daar komt de berenboot', 'Ahoi' – eindigend op de i – zou moeten zijn. Het oplossen van die uitdaging zouden de onderhandelende partijen te machtig hebben gevonden.

KIM DEAL - SCHOUWBURG - ROTTERDAM - 21-6-2025

Het was in het vorige millennium dat ik Kim Deal nog eens in levenden lijve aan het werk zag en hoorde, als bassiste van Pixies. Haar latere band, The Breeders, heb ik nooit live meegemaakt. In het huidig millennium was ik tevens nooit meer getuige van een Pixies-concert. Ik was dus buitengewoon opgetogen toen ik vernam dat Kim Deal in de Rotterdamse schouwburg zou optreden. Die venue schijnt tegenwoordig organogramgewijs Theater Rotterdam Schouwburgzaal genoemd te moeten worden. Een omschrijving waartegen ik met klem protesteer. Het is 'de schouwburg', gesitueerd aan het Schouwburgplein. En niks anders. Ook ik moet in mijn bestaan hier en daar een rode lijn trekken.

Wat betreft setlist heeft Kim Deal het niet te moeilijk gemaakt. Ze speelt avond aan avond – (wellicht dat er soms een uitzondering op deze regel is of is geweest) – de nummers van haar debuutalbum Nobody Lives You More, in de volgorde zoals die op de geluidsdrager staan. Daarna schakelt ze over naar oud werk van The Breeders, dat ze afwisselt met de twee nummers die ze solo opnam en die wél op single, maar niet op de langspeler verschenen: Beautiful Moon en Biker Gone. Ook de Pixies-klassieker Gigantic komt tot mijn vreugde nog voorbij. Om het geluidsopname voor mij te vereenvoudigen, vallen er tussen de diverse tracks ruime pauzes. Songs lopen niet in elkaar over. Ik heb hierover vooraf geen contact met haar persoonlijk gehad. Ook geen overleg met haar management gevoerd. Die klantvriendelijke geste komt puur uit haarzelf. Ik vermouth dat die een gevolg is van een in- en ingoede inborst. Sommige mensen hebben de beschikking over zo'n inborst.

Wat valt er verder nog op? Waar ik me de concerten van Pixies meen te herinneren als een orkaan van geluid, die startte, zonder zintuiglijk waarneembare hapering circa anderhalf uur aanhield en dan plotsklaps was afgelopen, valt het getreuzel van Kim Deal tussen de nummers me op. Ze staat behoorlijk aan te kutten met het stemmen van haar drie verschillende gitaren. Ook lijkt ze onmin te hebben met elektronica als pedalen en versterkers. Het maakt mij verder niet uit. Ze mag zeeën van tijd nemen. Ik zit inmiddels op een heerlijk relaxte stoel op het balkon in de schouwburg de plucheklever uit te hangen, waar ik het voorprogramma van Our Girl nog voor het podium staand heb gevolgd.

Ik heb me eenmaal genoopt te zien op het balkon van plaats te wisselen. Tijdens de eerste nummers zaten er twee luidruchtige, onder invloed van % verkerende heerschappen pal achter me. Hoewel ik niets van hun behoefte begrijp zich zo overdreven kenbaar te maken – toen ik zelf nog weleens een glaasje achterover sloeg, bleef ik altijd de ingetogenheid zelve – heb ik een discussie en eventueel ermee gepaard gaande in lichamelijkheden uitvloeiende ruzie voorkomen door simpelweg op te staan en mijn heil elders te zoeken. De irritantste delen van hun commentaar waren op de opnamen vooral hoorbaar tijdens Kim Deals gekut met instrumenten en elektronica tussen de nummers. Ik kan u met trots mededelen dat ik een deel van mijn digibiliteit achter me heb weten te laten. Inmiddels lukt het me met de montagefunctie van YouTube overbodige en/of storende delen van opnames weg te knippen.

TOET, TOET. BOING, BOING.

Edelachtbare. Tijdens de sit-in op het Malieveld tegen verwarde vrouwen die verplicht met een verwardemannenraket terug worden gestuurd naar hun eigen planeet bleek het tevoren dagen lang te hebben geregend. Ik kreeg dus volkomen gender-onafhankelijk een natte bips. Pas na de gewaarwording van vloeistofgevoeligheid aan het achterwerk ben ik om heen gaan schoppen naar hulpverleners, edelachtbare. Waren de hulpverleners in de gedaante van een doekje opgedaagd, dan zou ik het nooit zo ver hebben laten komen. De doekjes gingen echter vermomd als BOA, ambulancemedewerker of politieagent. Uit het feit dat ik even tevoren mijn bh en jarretels al had uitgetrokken, kan duidelijk worden geconcludeerd dat ik gedurende de periode tevoren misschien licht verward ben geweest. Daarna juist absoluut niet meer.

Nu zou ik graag per vliegende schotel, die tijdens het transport sirene en zwaailichten in werking heeft, worden vervoerd naar elders. Het maakt me niet zo veel uit naar welk zonnestelsel. Ik verzoek u er wel voor te zorgen dat ik tijdens de vlucht zo veel mogelijk afleveringen van Peppi en Kokki heb kunnen bingewatchen, opdat ik bij aankomst in het andere zonnestelsel duidelijk aanneembaar kan maken dat de publieke omroep in het stelsel waar ik oorspronkelijk vandaan kom decennia geleden al niet deugde. Ik neem aan dat u begrijpt dat ik niet ga omrekenen hoeveel decennia er in een lichtjaar passen, daar eerstgenoemde tijdsmaten betreft, waar het in het geval van lichtjaren om afstanden handelt. Begrijpt u het niet, dan wordt het tijd dat de rechtspraak verhuist van de auspiciën van het Ministerie van Justitie en Veiligheid naar dat van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.

U hoeft zich geen zorgen te maken over vluchtgevaar. Zou ik de kuierlatten willen nemen, dan zou ik de vliegende schotel dienen te verlaten. Op de meeste plekken in het heelal tussen de diverse zonnestelsels is het vanwege het gebrek aan aanwezigheid van zuurstof lastig ademen. Mocht ik ondanks alle bemoeilijkende omstandigheden tóch een vluchtpoging wagen, dan ben ik eenvoudig en live traceerbaar, aangezien er al voor mijn geboorte een GPS-tracker in mijn hersenen is geïnjecteerd, ten tijde van de mondiale epidemie ter ere van het nog ongeboren kind, een epidemie waarover de publieke omroepen op de planeet Aarde hebben gezwegen als het graf en die ook in geen geschiedenisboek of encyclopedie is terug te vinden.

Nu kunt u mij een complottheoreticus noemen; ik lach er om. De goegemeente noemt me ook complottheoreticus als ik beweer dat de Braziliaanse keeper Heurelho Gomes minder wedstrijden onder de doellat stond bij PSV dan bij Watford. Nu is dat laatste eenvoudig na te gaan via Wikipedia, terwijl je zelfs aan de hand van de meest vergevorderde artificiële intelligentie geen jota wijzer wordt van de mondiale epidemie ter ere van het nog ongeboren kind. Inderdaad, edelachtbare, duidelijker word ik er niet op. Ik schets dit slechts om de publieke opinie, de wanstaltige mening van de goegemeente, die er jegens mijn persoon heerst te verduidelijken. Men schildert mij doorgaans gitzwart af. Ik raad u daarom aan, edelachtbare, de verblijfsvergunning van de goegemeente in te trekken. Ongeacht wat de nationaliteit van de goegemeente is en n'importe quoi waar zij verblijft. De bevolking pikt het niet langer van de goegemeente.

Van een vluchtpoging mijnerzijds zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn. De kans op recidive is in mijn geval wél buitengewoon ernstig – zeer zwaar tegen honderd procent leunend – groot. Immers, bingewatchen vereist meermaals, om niet te zeggen 'veelvuldig', bekijken van hetzelfde programma. Kortom, recidive. Afhankelijk van het aantal lichtjaren én de snelheid van het mij transporterende voertuig zou vast te stellen moeten zijn hoeveel afleveringen van Peppi en Kokki het mij vergund is te aanschouwen. Als ik met het pistool op de borst vooraf moet schatten, kom ik op een enkele tientallen malen recidive. Zonder pistool op de borst op exact even veel, maar dat is – ik raad u aan mij hier op mijn woord te geloven – zuiver toeval.

Goed, edelachtbare. Deze monoloog diende als het zogenoemde 'gesprek bij de koffieautomaat'. Gewoon, omdat ik weliswaar gesteld ben op gesprekken, zo lang ik de enige ben die aan het woord blijft. Bij een dialoog gaat het al mis. Dialogen dragen het risico van tegenspraak in zich. Daar moet ik niets van hebben. Ik ben gesteld op BOA's, ambulancepersoneel en politieagenten, die zich voordoen als doekjes. En op edelachtbaren die tot mij komen in de verschijning van koffieautomaat.

KEPI GHOULIE - ROTOWN - STARDUMB 25 - ROTTERDAM - 7-6-2025

Kepi Ghoulie. Zijn naam was de reden dat ik mij meer ging verdiepen in de muziek van bands die in Rotown zouden optreden tijdens het tweedaags festival ter ere van het 25-jarig bestaan van platenlabel Stardumb. Al verder luisterend kwam ik tot het oordeel dat bezoek aan de fuif weliswaar niet als absolute must kon worden gekwalificeerd; zonde van mijn tijd was een andersoortig uiterste. Om het in bewoording beeldend trachten uit te leggen: de wijzer helde stevig over in de richting van absolute must en hield zich ver van de zijde zonde van mijn tijd. Kepi Ghoulie had ik eerder al eens meegemaakt op Vessel 11. Dat was me goed bevallen. Zo goed dat ik destijds niet eens had gepoogd de nummers onafhankelijk van elkaar op te nemen, maar het hele concert achtereen had vastgelegd en het zo op YouTube had geplaatst.

Hoe de muziek te kenschetsen? Fast country, is een term die me ineens te binnen schiet. Korte nummers, snel achtereen gespeeld, zonder lange pauzes tussen de tracks. Met diverse vleugjes redneck en hillbilly. De snelheid zou goed de reden kunnen zijn dat het helemaal geen bewuste keuze van me was liedjes niet afzonderlijk op te nemen; dat de praktijk me daartoe had gedwongen. Laat ik eerlijk zijn: dat is stukken waarschijnlijker.

Bob Dylan on steroids, zo zou Kepi Ghoulies muziek, positief omarmend bedoeld, ook kunnen worden genoemd. Misschien zou ik het werk van de Nobelprijs-minstreel beter te verhapstukken vinden als het op 78-toeren ten gehore zou worden gebracht. Al kleeft aan dat aantal toeren het nadeel van smurfenstemgeluid. Persoonlijk zou ik er geen bezwaar tegen hebben als het oeuvre van Dylan veel sneller én zonder zang zou worden afgespeeld. Maar een tekstloze singer-songwriter die de Nobelprijs voor Literatuur wint, is zelfs voor díe jury nogal veel van het ongeloofwaardig goede.

De uptempo muziek van Kepi Ghoulie vormde een heftig contrast met dat van het concert dat ik een avond tevoren had bijgewoond. Ook toen was er sprake geweest van een festival, genaamd 'Plein Public', gehouden op het Piet Heynsplein in Delfshaven. Rootz Lion speelde er, vergezeld van gastzanger Royalee (of de muzikanten waren de gasten van de zanger, wie het naadje van de kous wil weten, raad ik aan over te gaan tot onderzoeksjournalistieke actie) het ene puike mopje reggae na het andere. Nu ga ik iets verklappen, noem het – mocht je de behoefte niet kunnen weerstaan – een 'spoiler': reggae is een muziekgenre dat diverse slagen trager wordt gespeeld dan fast country.

Ik was tijdens 'Plein Public' in gezelschap van vrienden. Even had ik getracht ook daar opnamen te maken. Mijn neurose gebiedt mij dat namelijk in steeds heviger mate. Toch daalde het besef in dat ik met anderen op stap was. Het was nota bene mijn voorstel geweest de bijeenkomst te bezoeken. Misschien was het een idee over te gaan tot zoiets als het hebben van sociaal contact, in plaats van wederom de hele tijd uit een gefingeerde innerlijk noodzaak met mijn telefoon in mijn klauwen te staan.

Voor het eerst in jaren liet ik het maken van opnamen bij een concert achterwege. Hoewel ik mij, weer eenmaal thuis, een weinig ontaard voelde doordat ik geen opnamen hoefde te rangschikken, geen songtitels hoefde te achterhalen, niets op het www diende te werpen, geen territorium hoefde af te bakenen door mijn hondenplasje aan mijn abonnees veil te geven, heb ik niet de indruk er een posttraumatische stressstoornis door te hebben opgelopen. Ook op het Piet Heynsplein heb ik me vermaakt. Al is het best jammer dat ik het optreden nu niet via mijn laptopscherm visueel en auditief kan herbeleven.

Eén groot voordeel: doordat mijn aandacht niet de hele tijd was gevestigd op het zo goed mogelijk kadreren van camerabeeld maakte ik de afspraak dat een van de vrienden mij binnenkort een televisie cadeau komt doen. Een televisie met een heel groot scherm. De visuele herbeleving van concerten zal per dan van een andere, betere orde zijn. De wereld een dansfeest. Sociaal contact, soms heb je er nog iets aan ook. Veel gekker moet het niet worden.

PRIMAL SCREAM - TIVOLIVREDENBURG RONDA - UTRECHT - 9-5-2025

Alweer een poosje terug maakte ik een top 100 met bands die ik graag eens live in concert zou meemaken, omdat het er nooit van kwam. Gisteren was ik eindelijk in de gelegenheid het optreden van een groep bij te wonen die al erg lang bestaat, maar die ik desalniettemin nooit in levenden lijve bezig zag en hoorde. Daar is nu een eind aan gekomen. Ik kan het Schotse Primal Scream afvinken.

Zojuist lees ik op Wikipedia dat frontman Bobby Gillespie de enige muzikant is die vanaf het ontstaan in 1982 deel uitmaakt van de groep. Gillespie was tijdens de beginjaren van de band óók drummer van The Jesus and Mary Chain. De leden van die shoegazers van het eerste uur dwongen hem te kiezen tussen beide groepen. Gillespie koos voor Primal Scream. Als dat inhoudt dat het universum daardoor verrijkt is geweest met alle twee de ensembles en er anders sprake was geweest van alleen The Jesus and Mary Chain, is het universum spekkoper geweest. Met maar één van beide bands had ons universum er een stuk kariger uitgezien en geklonken. Andere universums zouden over ons hebben gemeesmuild.

Was het de nogal hoge entreeprijs van bijna € 50,- dat Ronda verre van uitverkocht was? Was het de maandagavond? Was het een door de Pinkstergemeente afgekondigd veto op uithuizigheid tijdens de tweede Pinksterdag? Geen idee. Het balkon was niet eens toegankelijk. Het kwam mij aardig uit om een rustige plek op een van de twee zijtribunes te vinden. Vanaf hier kon ik bijna totaal ongestoord mijn opnamen maken. Wél kreeg ik behoorlijk last van mijn neuropathie. De angst voor kramp in mijn tenen noopte me het opnemen een korte periode te staken en te gaan zitten. Dit lukte zonder dat mijn zicht op het podium ineens werd belet door staand publiek, vlak voor me. Zo rustig was het waar ik mij bevond. Zittend merkte ik dat ik te weinig had gegeten. Een hongerig gevoel kan me behoorlijk op de zenuwen werken. Ik had kunnen beslissen bier te eten, maar aangezien ik zeer dik tegen een recordtijd alcoholische droogstand verkeer, overwoog ik het niet eens. In plaats daarvan dropte ik een 5 mg dragee diazepam. Zenuwen én het zeurend hongergevoel verdwenen vrij snel. Door die in de kiem te smoren had ik er maar mooi voor weten te zorgen dat ik in alle rust en – bij mij bekende nummers – met heus kippenvel van de muziek genoot. Dit was een uitermate doelgericht pilletje geweest. Een meester in functionaliteit. Het resultaat ervan pakte exact uit zoals ik het had bedoeld. Ik werd er niet duf van, niet traag; slechts het zeurende gevoel van een knorrende maag en de vrees voor wat dat gevoel eventueel aan schrik kon wekken en/of zelfs paniek veroorzaken, verdwenen ver naar de achtergrond. Ik was nog slechts bezig met de muziek.

De muziek, ja, laat ik daar iets specifieker op ingaan. Het Primal Scream van heden ten dage bestaat voor het studiowerk uit vier muzikanten. Tijdens live uitvoeringen komen er nog een saxofonist en toetsenist bij. Zéér typerend voor de PS-sound vind ik de twee achtergrondzangeressen. Ik weet niet hoe lang ze al bij de band betrokken zijn; hun vocalen waren in ieder geval ruimer dan ruim in orde. Als esthetische verrassing heeft Primal Scream ruimhartig ingespeeld op mijn bassistes-fetisj. Toen ik nog een schoolgaand type was, kon ik in de ban raken van het basspel én de ermee gepaard gaande motoriek van Kim Deal (Pixies; Breeders) en Kim Gordon (Sonic Youth). Primal Scream beschikt over Simone Butler. Het fijne aan schrijven is dat je er niet aan af kunt zien dat ik ben begonnen te stotteren. Het is een omgangsinvaliditeit waarvan ik slachtoffer zou kunnen worden door haar voorkomen. Haar uiterlijke presentatie was dusdanig dat ik geen zinnig woord over haar snaarberoering weet neer te schrijven. Te zeer in beslag genomen door de fetisj van een ooit schoolgaand type, dat dreigt uit te groeien tot vieze oude man. Hoewel, vies? Alles klopte aan haar verschijning. Haar ritmisch bewegen, haar interactie met het publiek en haar samenspel met de bandgenoten. Geen redenen om direct naar haar Only Fans-pagina op zoek te gaan. Haar basspel zal ongetwijfeld goed zijn geweest, bij Primal Scream spelen gitaar en saxofoon een duidelijk pregnantere rol in het collectieve geluid. Bas en drums vormen zeer specifiek de ritmesectie.

Weet je wat? Bekijk en beluister de opnamen zelf maar. Dan verheug ik me intussen over de volgende grootheden van vroeger tijden, die ik binnenkort bezoek: Happy Mondays (vrijdag in Paradiso), Kim Deal (nu solo, 21 juni in de Rotterdamse Schouwburg) en Nine Inch Nails (29 juni, tijdens mijn publieksdebuut in Ziggo Dome).

MANNEQUIN PUSSY - DOORNROOSJE KLEINE ZAAL - NIJMEGEN - 28-5-2025

Tevoren begreep ik niet waarom ik mezelf toch weer had over weten te halen helemaal af te reizen naar Doornroosje in Nijmegen om er optreden nummer de tel al lang kwijt van band aantal zo veel meer dan er nog wijs uit te kunnen bij te wonen. Ik had de muziek van Mannequin Pussy een dag voor het concert nog eens beluisterd en was er niet dusdanig van onder de indruk geraakt dat deze een treinreis tot bijna in Duitsland rechtvaardigde. Enigszins merkwaardig was mijn plotselinge innerlijke weerbarstigheid wel. Eerder was ik kennelijk dermate geïmponeerd geweest door de klanken van het ensemble uit Philadelphia, dat ik al hun werk via Bandcamp mijn verzameling had binnengeloodst. Misschien was het de combinatie van de ruim vier uur reistijd en het aantal voorstellingen dat ik de laatste tijd bezoek, die me nu tegen de borst stuitte.

Toen ik dit typte, drie uur na thuiskomst, onderwijl mijn opnamen uploadend naar YouTube, zag ik om en kwam tot de conclusie dat mijn uitstapje tóch weer de moeite waard was geweest. Mede doordat de Nederlandse Spoorwegen uitermate puik (er staat 'puik'; niet 'punk') aan de voorspelde vertrek- en aankomsttijden hadden voldaan. Omdat ik met korting wilde reizen, was ik gedwongen geweest de daluren te benutten. Dit hield in dat ik Doornroosje later zou betreden dan dat de voorprogramma-act, Shortstraw, zou beginnen. Dat was willens en wetens. Ik had vooraf hun tonen niet voldoende aanlokkelijk gevonden om er ofwel een hoofdprijs heenreisgeld voor te betalen, ofwel enkele uren eerder in Nijmegen te arriveren en die tijdspanne ter plaatse moeten zien zoet te brengen. Vooral omdat langer wandelen momenteel pijnlijk is vanwege neuropathie. Vanwege een van kantoorregelmaat afwijkend dag- en nachtritme, had ik ook niet zo vroeg kunnen arriveren dat ik ter plekke een NS-fiets had kunnen huren om in Nijmegen en omstreken een tocht te maken, die de moeite waard was geweest.

Maar, ik broedde op een snood plan. De week erop zou Manu Chao in Park Brakkenstein spelen. Laat dat park, evenals het Goffertpark, nu ook in de stad aan de Waal liggen. En nu wilde het toeval bovendien dat ik in het bezit was van een toegangsbiljet voor dat evenement. In het geval van een aantrekkelijke weersgesteldheid zou het een dag bij uitstek zijn om mijzelve vroeg op de dag mijn nest uit te verordonneren en bijtijds in de trein oostwaarts te zitten. Bevonden zich in Nijmegen nog bouwprojecten waarover ik ooit schreef en die ik wilde fotograferen? Nee, nul. Ik zou ter plaatse mijn doel geheel zelf moeten zien te bepalen.

Gisteren bleek dat mijn bezoek aan Manu Chao er weer een zou worden in de serie 'Als je God wil laten lachen, vertel Hem je plannen'. Vrijdag staken de NS-medewerkers. In een groot deel van (of misschien zelfs geheel) het land zal er geen of nauwelijks transport per trein mogelijk zijn. Het was dus uiterst dubieus of ik in de mogelijkheid zou worden gesteld bijtijds in Park Brakkenstein te arriveren. Of ik weer thuis zou komen, werd me een stevig aantal maten té twijfelachtig. Denkt u hierbij aan het maatverschil tussen small en xxl. Daarmee is de omvang van mijn weerzin om against all odds toch een poging te wagen Noviomagum te bereiken ongeveer geschetst. De Latijnse naam van de Nijmegen benadrukte het idee van paard en wagen en/of trekschuit nog eens. Nee. Manu Chao zou er niet van komen.

Ik zwiepte mijn entreebewijs Ticketswap op. Op de webzijde van het evenement zelf zag ik dat het was uitverkocht. De vorige keer dat ik op de kaartverkoopwebsite een ticket had aangeboden, voor een concert van een band met de illustere naam Politie Warnsveld, was dat onverkocht gebleven. Ik besloot op Facebook de vraag te plaatsen of er wellicht iemand was die Manu Chao ook zou bezoeken, per voiture zou reizen en mij een lift wilde aanbieden. (Jahaaaaa. Ik bood aan een deel van de benzinekosten voor mijn rekening te nemen. Hoewel ik in de diepe overtuiging verkeer dat ik voor de verpozing die ik mensen met mijn aanwezig bied – een wieks hier, een grol daar, een gevatheid zus en allerlei ter zake dienende te berde gebrachte wetenswaardigheden zo – in wezen rijkelijk beloond dien te worden en dus eigenlijk een vergoeding zou moeten krijgen in plaats van een bijdrage in de reiskosten te moeten leveren.)

Goed. Met het lettertype in Times New Roman en de letterafmeting op 16 is mijn gewauwel al tot anderhalf A4 geraakt, waarbij ik nog nauwelijks iets over het eigenlijke onderwerp heb geschreven, het concert van Mannequin Pussy. Daarover was ik immers begonnen. Ik zal eens een poging wagen ermee verder te gaan. Het evenement werd op woensdag 28 mei gehouden in de kleine zaal van Doornroosje. Daar kun je slechts plaats nemen op vloerniveau. In de grote zaal heb je de uitwijkmogelijkheid van een ruim balkon. Als je in die grote zaal op tijd bent, heb je een prima opnamelocatie. Hier begaf ik me naar de zijkant van de zaal en ging tegen de muur staan. Daardoor had ik geen zicht op het complete podium. Eén bandlid zou gedurende het concert grotendeels buiten beeld blijven. Godschuwelijk vervelend, maar wie ruim 55 jaar op planeet Aarde vertoeft, weet dat het verblijf aldaar van godschuwelijke narigheid aan elkaar hangt en dat er niets anders opzit dan daar manmoedigheid tegenover te plaatsen. Zijn er geen andere keuzes? Nee.

Ik had tevoren geen setlist kunnen fotograferen, omdat ik bang was mijn opnameplek te verliezen als ik me voor de muziek naar het podium zou begeven. Ik kreeg de indruk dat Mannequin Pussy getrouw de volgorde van setlists tijdens vorige concerten volgde. Dat zou al te veel puzzel- en speurtochtwerk voorkomen als ik thuis aan het archiveren zou slaan. Soms vind ik het niet bezwaarlijk nog mijn best te moeten doen de correcte titels bij de nummers zien op te sporen. Dan vind ik het zelfs leuk, ja dan is dat vermaledijde woord 'uitdaging' bij wijze van hoge uitzondering eens wél op zijn plaats. Daarvan is slechts sprake als ik een concert dichtbij huis heb bijgewoond. Om na een terugreis van twee uur 's nachts nog lang aan de bak te moeten, bevalt me minder. Nu was daar gelukkig geen sprake van. De band speelde de tracks strak tegen de klanken waarop ze via het studiowerk tot de luisteraar komen. Tevens hielden de muzikanten tussen de nummers stiltes van gewenste lengte om eenvoudig eind en begin in mijn opnamen te kunnen aanbrengen.

Bij het inspelen was me al opgevallen dat gitariste en organiste Maxine Steen schaars gekleed ging. Een bikinitopje en -broekje, dat was het wel. Ik moest erom glimlachen. Ik zag dat ze – zou het haar interesseren – er aantrekkelijk uit zou kunnen zien. Met wat vetrolletjes bij haar buik en een beetje te dikke kont straalde ze uit dat haar voorkomen haar totaal geen ene hol interesseerde. Hier stond iemand die best zin had om muziek te spelen en dat deed ze dan ook kundig. Zelfs het aantrekken van de schaarse kledij leek haar vooral een hoop overbodige moeite te hebben gekost. Nee, Maxine Steen deed kennelijk niet aan dresscode. Een houding die me geweldig bevalt als iemand met muziekspel laat horen e.e.a. Aan het te berde brengen van schone kunsten beheerst. Tijdens de eerste drie nummers floepte haar linker tiet soms haar topje uit. Ze had haar handen vol aan haar snaren; iedere poging esthetisch iets te corrigeren liet ze achterwege. Tussen het derde en vierde nummer zonderde ze zich even af. Vervolgens keerde ze terug op het podium zonder topje; haar tepels had ze afgeplakt met kruislings aangebrachte fluorescerende tape. Mocht je buitengewoon geïnteresseerd zijn geraakt; in combinatie met het stroboscopische podiumlicht levert het aan het begin van “I don't know you” even een verrassend schouwspel op. Genoeg over het visuele aspect; het draait in het geval van muziek immers vooral om het geluid.

Waar ik de laatste tijd bij riot grrrl-achtige mevrouwenbands als Mannequin Pussy nogal eens mee word geconfronteerd, zijn de belerende praatjes tussendoor over hoe allerlei minderheden tekort wordt gedaan. Ik onderschrijf de mening bijna altijd totaal, echter, ik kom naar een optreden voor de muziek, niet om lessen sociale omgang te volgen. Frontvrouw Marissa “Missy” Dabice counterde die zienswijze met de mededeling dat ze hoe dan ook haar visie ging ventileren en wie het daar niet mee eens was, moest maar lekker opfucken. Het was hún show. Tja, wat valt daar tegenin te brengen? Niets en ik deed dan ook geen poging. Te veel gelul kan hoogstens een reden zijn een volgende keer af te zien van concertbezoek. Wat geleuter betreft, kan ik veel hebben. Is een kwestie van manmoedigheid. En het genre riot grrrl vind ik zo aantrekkelijk dat ik waarschijnlijk pas afhaak bij een verhouding 90% talkshow <=> 10% muziek of nog schever.

Missy hield ook een verhaal over de bandnaam en dat vooral mannen moeite hebben met het uitspreken van het tweede deel ervan – kindjes onder de achttien, doen jullie handjes even voor de ogen – 'pussy'. Ze vond het zelfs nodig het mannelijk deel van het publiek het woord te laten uitschreeuwen; gevolgd door de vrouwen in de zaal om haar stelling kracht bij te zetten. Het vermoeide me. Ik ging heel hard verlangen naar een beginakkoord of de drie tikken met drumstokjes op elkaar, ten teken dat de muziek weer een aanvang zou nemen. Het volgende nummer. Als-je-blieft! Ik ga niet op commando heel hard 'pussy' schreeuwen om te tonen dat ik het woord zonder gêne in de mond durf te nemen. Het woord 'pussy' in de mond nemen. Over de edele kunst van de cunnilingus doe ik geen uitlatingen.