Tevoren begreep ik niet waarom ik mezelf toch weer had over weten te halen helemaal af te reizen naar Doornroosje in Nijmegen om er optreden nummer de tel al lang kwijt van band aantal zo veel meer dan er nog wijs uit te kunnen bij te wonen. Ik had de muziek van Mannequin Pussy een dag voor het concert nog eens beluisterd en was er niet dusdanig van onder de indruk geraakt dat deze een treinreis tot bijna in Duitsland rechtvaardigde. Enigszins merkwaardig was mijn plotselinge innerlijke weerbarstigheid wel. Eerder was ik kennelijk dermate geïmponeerd geweest door de klanken van het ensemble uit Philadelphia, dat ik al hun werk via Bandcamp mijn verzameling had binnengeloodst. Misschien was het de combinatie van de ruim vier uur reistijd en het aantal voorstellingen dat ik de laatste tijd bezoek, die me nu tegen de borst stuitte.
Toen ik dit typte, drie uur na thuiskomst, onderwijl mijn opnamen uploadend naar YouTube, zag ik om en kwam tot de conclusie dat mijn uitstapje tóch weer de moeite waard was geweest. Mede doordat de Nederlandse Spoorwegen uitermate puik (er staat 'puik'; niet 'punk') aan de voorspelde vertrek- en aankomsttijden hadden voldaan. Omdat ik met korting wilde reizen, was ik gedwongen geweest de daluren te benutten. Dit hield in dat ik Doornroosje later zou betreden dan dat de voorprogramma-act, Shortstraw, zou beginnen. Dat was willens en wetens. Ik had vooraf hun tonen niet voldoende aanlokkelijk gevonden om er ofwel een hoofdprijs heenreisgeld voor te betalen, ofwel enkele uren eerder in Nijmegen te arriveren en die tijdspanne ter plaatse moeten zien zoet te brengen. Vooral omdat langer wandelen momenteel pijnlijk is vanwege neuropathie. Vanwege een van kantoorregelmaat afwijkend dag- en nachtritme, had ik ook niet zo vroeg kunnen arriveren dat ik ter plekke een NS-fiets had kunnen huren om in Nijmegen en omstreken een tocht te maken, die de moeite waard was geweest.
Maar, ik broedde op een snood plan. De week erop zou Manu Chao in Park Brakkenstein spelen. Laat dat park, evenals het Goffertpark, nu ook in de stad aan de Waal liggen. En nu wilde het toeval bovendien dat ik in het bezit was van een toegangsbiljet voor dat evenement. In het geval van een aantrekkelijke weersgesteldheid zou het een dag bij uitstek zijn om mijzelve vroeg op de dag mijn nest uit te verordonneren en bijtijds in de trein oostwaarts te zitten. Bevonden zich in Nijmegen nog bouwprojecten waarover ik ooit schreef en die ik wilde fotograferen? Nee, nul. Ik zou ter plaatse mijn doel geheel zelf moeten zien te bepalen.
Gisteren bleek dat mijn bezoek aan Manu Chao er weer een zou worden in de serie 'Als je God wil laten lachen, vertel Hem je plannen'. Vrijdag staken de NS-medewerkers. In een groot deel van (of misschien zelfs geheel) het land zal er geen of nauwelijks transport per trein mogelijk zijn. Het was dus uiterst dubieus of ik in de mogelijkheid zou worden gesteld bijtijds in Park Brakkenstein te arriveren. Of ik weer thuis zou komen, werd me een stevig aantal maten té twijfelachtig. Denkt u hierbij aan het maatverschil tussen small en xxl. Daarmee is de omvang van mijn weerzin om against all odds toch een poging te wagen Noviomagum te bereiken ongeveer geschetst. De Latijnse naam van de Nijmegen benadrukte het idee van paard en wagen en/of trekschuit nog eens. Nee. Manu Chao zou er niet van komen.
Ik zwiepte mijn entreebewijs Ticketswap op. Op de webzijde van het evenement zelf zag ik dat het was uitverkocht. De vorige keer dat ik op de kaartverkoopwebsite een ticket had aangeboden, voor een concert van een band met de illustere naam Politie Warnsveld, was dat onverkocht gebleven. Ik besloot op Facebook de vraag te plaatsen of er wellicht iemand was die Manu Chao ook zou bezoeken, per voiture zou reizen en mij een lift wilde aanbieden. (Jahaaaaa. Ik bood aan een deel van de benzinekosten voor mijn rekening te nemen. Hoewel ik in de diepe overtuiging verkeer dat ik voor de verpozing die ik mensen met mijn aanwezig bied – een wieks hier, een grol daar, een gevatheid zus en allerlei ter zake dienende te berde gebrachte wetenswaardigheden zo – in wezen rijkelijk beloond dien te worden en dus eigenlijk een vergoeding zou moeten krijgen in plaats van een bijdrage in de reiskosten te moeten leveren.)
Goed. Met het lettertype in Times New Roman en de letterafmeting op 16 is mijn gewauwel al tot anderhalf A4 geraakt, waarbij ik nog nauwelijks iets over het eigenlijke onderwerp heb geschreven, het concert van Mannequin Pussy. Daarover was ik immers begonnen. Ik zal eens een poging wagen ermee verder te gaan. Het evenement werd op woensdag 28 mei gehouden in de kleine zaal van Doornroosje. Daar kun je slechts plaats nemen op vloerniveau. In de grote zaal heb je de uitwijkmogelijkheid van een ruim balkon. Als je in die grote zaal op tijd bent, heb je een prima opnamelocatie. Hier begaf ik me naar de zijkant van de zaal en ging tegen de muur staan. Daardoor had ik geen zicht op het complete podium. Eén bandlid zou gedurende het concert grotendeels buiten beeld blijven. Godschuwelijk vervelend, maar wie ruim 55 jaar op planeet Aarde vertoeft, weet dat het verblijf aldaar van godschuwelijke narigheid aan elkaar hangt en dat er niets anders opzit dan daar manmoedigheid tegenover te plaatsen. Zijn er geen andere keuzes? Nee.
Ik had tevoren geen setlist kunnen fotograferen, omdat ik bang was mijn opnameplek te verliezen als ik me voor de muziek naar het podium zou begeven. Ik kreeg de indruk dat Mannequin Pussy getrouw de volgorde van setlists tijdens vorige concerten volgde. Dat zou al te veel puzzel- en speurtochtwerk voorkomen als ik thuis aan het archiveren zou slaan. Soms vind ik het niet bezwaarlijk nog mijn best te moeten doen de correcte titels bij de nummers zien op te sporen. Dan vind ik het zelfs leuk, ja dan is dat vermaledijde woord 'uitdaging' bij wijze van hoge uitzondering eens wél op zijn plaats. Daarvan is slechts sprake als ik een concert dichtbij huis heb bijgewoond. Om na een terugreis van twee uur 's nachts nog lang aan de bak te moeten, bevalt me minder. Nu was daar gelukkig geen sprake van. De band speelde de tracks strak tegen de klanken waarop ze via het studiowerk tot de luisteraar komen. Tevens hielden de muzikanten tussen de nummers stiltes van gewenste lengte om eenvoudig eind en begin in mijn opnamen te kunnen aanbrengen.
Bij het inspelen was me al opgevallen dat gitariste en organiste Maxine Steen schaars gekleed ging. Een bikinitopje en -broekje, dat was het wel. Ik moest erom glimlachen. Ik zag dat ze – zou het haar interesseren – er aantrekkelijk uit zou kunnen zien. Met wat vetrolletjes bij haar buik en een beetje te dikke kont straalde ze uit dat haar voorkomen haar totaal geen ene hol interesseerde. Hier stond iemand die best zin had om muziek te spelen en dat deed ze dan ook kundig. Zelfs het aantrekken van de schaarse kledij leek haar vooral een hoop overbodige moeite te hebben gekost. Nee, Maxine Steen deed kennelijk niet aan dresscode. Een houding die me geweldig bevalt als iemand met muziekspel laat horen e.e.a. Aan het te berde brengen van schone kunsten beheerst. Tijdens de eerste drie nummers floepte haar linker tiet soms haar topje uit. Ze had haar handen vol aan haar snaren; iedere poging esthetisch iets te corrigeren liet ze achterwege. Tussen het derde en vierde nummer zonderde ze zich even af. Vervolgens keerde ze terug op het podium zonder topje; haar tepels had ze afgeplakt met kruislings aangebrachte fluorescerende tape. Mocht je buitengewoon geïnteresseerd zijn geraakt; in combinatie met het stroboscopische podiumlicht levert het aan het begin van “I don't know you” even een verrassend schouwspel op. Genoeg over het visuele aspect; het draait in het geval van muziek immers vooral om het geluid.
Waar ik de laatste tijd bij riot grrrl-achtige mevrouwenbands als Mannequin Pussy nogal eens mee word geconfronteerd, zijn de belerende praatjes tussendoor over hoe allerlei minderheden tekort wordt gedaan. Ik onderschrijf de mening bijna altijd totaal, echter, ik kom naar een optreden voor de muziek, niet om lessen sociale omgang te volgen. Frontvrouw Marissa “Missy” Dabice counterde die zienswijze met de mededeling dat ze hoe dan ook haar visie ging ventileren en wie het daar niet mee eens was, moest maar lekker opfucken. Het was hún show. Tja, wat valt daar tegenin te brengen? Niets en ik deed dan ook geen poging. Te veel gelul kan hoogstens een reden zijn een volgende keer af te zien van concertbezoek. Wat geleuter betreft, kan ik veel hebben. Is een kwestie van manmoedigheid. En het genre riot grrrl vind ik zo aantrekkelijk dat ik waarschijnlijk pas afhaak bij een verhouding 90% talkshow <=> 10% muziek of nog schever.
Missy hield ook een verhaal over de bandnaam en dat vooral mannen moeite hebben met het uitspreken van het tweede deel ervan – kindjes onder de achttien, doen jullie handjes even voor de ogen – 'pussy'. Ze vond het zelfs nodig het mannelijk deel van het publiek het woord te laten uitschreeuwen; gevolgd door de vrouwen in de zaal om haar stelling kracht bij te zetten. Het vermoeide me. Ik ging heel hard verlangen naar een beginakkoord of de drie tikken met drumstokjes op elkaar, ten teken dat de muziek weer een aanvang zou nemen. Het volgende nummer. Als-je-blieft! Ik ga niet op commando heel hard 'pussy' schreeuwen om te tonen dat ik het woord zonder gêne in de mond durf te nemen. Het woord 'pussy' in de mond nemen. Over de edele kunst van de cunnilingus doe ik geen uitlatingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten