Alweer een poosje terug maakte ik een top 100 met bands die ik graag eens live in concert zou meemaken, omdat het er nooit van kwam. Gisteren was ik eindelijk in de gelegenheid het optreden van een groep bij te wonen die al erg lang bestaat, maar die ik desalniettemin nooit in levenden lijve bezig zag en hoorde. Daar is nu een eind aan gekomen. Ik kan het Schotse Primal Scream afvinken.
Zojuist lees ik op Wikipedia dat frontman Bobby Gillespie de enige muzikant is die vanaf het ontstaan in 1982 deel uitmaakt van de groep. Gillespie was tijdens de beginjaren van de band óók drummer van The Jesus and Mary Chain. De leden van die shoegazers van het eerste uur dwongen hem te kiezen tussen beide groepen. Gillespie koos voor Primal Scream. Als dat inhoudt dat het universum daardoor verrijkt is geweest met alle twee de ensembles en er anders sprake was geweest van alleen The Jesus and Mary Chain, is het universum spekkoper geweest. Met maar één van beide bands had ons universum er een stuk kariger uitgezien en geklonken. Andere universums zouden over ons hebben gemeesmuild.
Was het de nogal hoge entreeprijs van bijna € 50,- dat Ronda verre van uitverkocht was? Was het de maandagavond? Was het een door de Pinkstergemeente afgekondigd veto op uithuizigheid tijdens de tweede Pinksterdag? Geen idee. Het balkon was niet eens toegankelijk. Het kwam mij aardig uit om een rustige plek op een van de twee zijtribunes te vinden. Vanaf hier kon ik bijna totaal ongestoord mijn opnamen maken. Wél kreeg ik behoorlijk last van mijn neuropathie. De angst voor kramp in mijn tenen noopte me het opnemen een korte periode te staken en te gaan zitten. Dit lukte zonder dat mijn zicht op het podium ineens werd belet door staand publiek, vlak voor me. Zo rustig was het waar ik mij bevond. Zittend merkte ik dat ik te weinig had gegeten. Een hongerig gevoel kan me behoorlijk op de zenuwen werken. Ik had kunnen beslissen bier te eten, maar aangezien ik zeer dik tegen een recordtijd alcoholische droogstand verkeer, overwoog ik het niet eens. In plaats daarvan dropte ik een 5 mg dragee diazepam. Zenuwen én het zeurend hongergevoel verdwenen vrij snel. Door die in de kiem te smoren had ik er maar mooi voor weten te zorgen dat ik in alle rust en – bij mij bekende nummers – met heus kippenvel van de muziek genoot. Dit was een uitermate doelgericht pilletje geweest. Een meester in functionaliteit. Het resultaat ervan pakte exact uit zoals ik het had bedoeld. Ik werd er niet duf van, niet traag; slechts het zeurende gevoel van een knorrende maag en de vrees voor wat dat gevoel eventueel aan schrik kon wekken en/of zelfs paniek veroorzaken, verdwenen ver naar de achtergrond. Ik was nog slechts bezig met de muziek.
De muziek, ja, laat ik daar iets specifieker op ingaan. Het Primal Scream van heden ten dage bestaat voor het studiowerk uit vier muzikanten. Tijdens live uitvoeringen komen er nog een saxofonist en toetsenist bij. Zéér typerend voor de PS-sound vind ik de twee achtergrondzangeressen. Ik weet niet hoe lang ze al bij de band betrokken zijn; hun vocalen waren in ieder geval ruimer dan ruim in orde. Als esthetische verrassing heeft Primal Scream ruimhartig ingespeeld op mijn bassistes-fetisj. Toen ik nog een schoolgaand type was, kon ik in de ban raken van het basspel én de ermee gepaard gaande motoriek van Kim Deal (Pixies; Breeders) en Kim Gordon (Sonic Youth). Primal Scream beschikt over Simone Butler. Het fijne aan schrijven is dat je er niet aan af kunt zien dat ik ben begonnen te stotteren. Het is een omgangsinvaliditeit waarvan ik slachtoffer zou kunnen worden door haar voorkomen. Haar uiterlijke presentatie was dusdanig dat ik geen zinnig woord over haar snaarberoering weet neer te schrijven. Te zeer in beslag genomen door de fetisj van een ooit schoolgaand type, dat dreigt uit te groeien tot vieze oude man. Hoewel, vies? Alles klopte aan haar verschijning. Haar ritmisch bewegen, haar interactie met het publiek en haar samenspel met de bandgenoten. Geen redenen om direct naar haar Only Fans-pagina op zoek te gaan. Haar basspel zal ongetwijfeld goed zijn geweest, bij Primal Scream spelen gitaar en saxofoon een duidelijk pregnantere rol in het collectieve geluid. Bas en drums vormen zeer specifiek de ritmesectie.
Weet je wat? Bekijk en beluister de opnamen zelf maar. Dan verheug ik me intussen over de volgende grootheden van vroeger tijden, die ik binnenkort bezoek: Happy Mondays (vrijdag in Paradiso), Kim Deal (nu solo, 21 juni in de Rotterdamse Schouwburg) en Nine Inch Nails (29 juni, tijdens mijn publieksdebuut in Ziggo Dome).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten