Het was in het vorige millennium dat ik Kim Deal nog eens in levenden lijve aan het werk zag en hoorde, als bassiste van Pixies. Haar latere band, The Breeders, heb ik nooit live meegemaakt. In het huidig millennium was ik tevens nooit meer getuige van een Pixies-concert. Ik was dus buitengewoon opgetogen toen ik vernam dat Kim Deal in de Rotterdamse schouwburg zou optreden. Die venue schijnt tegenwoordig organogramgewijs Theater Rotterdam Schouwburgzaal genoemd te moeten worden. Een omschrijving waartegen ik met klem protesteer. Het is 'de schouwburg', gesitueerd aan het Schouwburgplein. En niks anders. Ook ik moet in mijn bestaan hier en daar een rode lijn trekken.
Wat betreft setlist heeft Kim Deal het niet te moeilijk gemaakt. Ze speelt avond aan avond – (wellicht dat er soms een uitzondering op deze regel is of is geweest) – de nummers van haar debuutalbum Nobody Lives You More, in de volgorde zoals die op de geluidsdrager staan. Daarna schakelt ze over naar oud werk van The Breeders, dat ze afwisselt met de twee nummers die ze solo opnam en die wél op single, maar niet op de langspeler verschenen: Beautiful Moon en Biker Gone. Ook de Pixies-klassieker Gigantic komt tot mijn vreugde nog voorbij. Om het geluidsopname voor mij te vereenvoudigen, vallen er tussen de diverse tracks ruime pauzes. Songs lopen niet in elkaar over. Ik heb hierover vooraf geen contact met haar persoonlijk gehad. Ook geen overleg met haar management gevoerd. Die klantvriendelijke geste komt puur uit haarzelf. Ik vermouth dat die een gevolg is van een in- en ingoede inborst. Sommige mensen hebben de beschikking over zo'n inborst.
Wat valt er verder nog op? Waar ik me de concerten van Pixies meen te herinneren als een orkaan van geluid, die startte, zonder zintuiglijk waarneembare hapering circa anderhalf uur aanhield en dan plotsklaps was afgelopen, valt het getreuzel van Kim Deal tussen de nummers me op. Ze staat behoorlijk aan te kutten met het stemmen van haar drie verschillende gitaren. Ook lijkt ze onmin te hebben met elektronica als pedalen en versterkers. Het maakt mij verder niet uit. Ze mag zeeën van tijd nemen. Ik zit inmiddels op een heerlijk relaxte stoel op het balkon in de schouwburg de plucheklever uit te hangen, waar ik het voorprogramma van Our Girl nog voor het podium staand heb gevolgd.
Ik heb me eenmaal genoopt te zien op het balkon van plaats te wisselen. Tijdens de eerste nummers zaten er twee luidruchtige, onder invloed van % verkerende heerschappen pal achter me. Hoewel ik niets van hun behoefte begrijp zich zo overdreven kenbaar te maken – toen ik zelf nog weleens een glaasje achterover sloeg, bleef ik altijd de ingetogenheid zelve – heb ik een discussie en eventueel ermee gepaard gaande in lichamelijkheden uitvloeiende ruzie voorkomen door simpelweg op te staan en mijn heil elders te zoeken. De irritantste delen van hun commentaar waren op de opnamen vooral hoorbaar tijdens Kim Deals gekut met instrumenten en elektronica tussen de nummers. Ik kan u met trots mededelen dat ik een deel van mijn digibiliteit achter me heb weten te laten. Inmiddels lukt het me met de montagefunctie van YouTube overbodige en/of storende delen van opnames weg te knippen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten