EXEGESE

2023 jaar na dato werd op Hemelvaartsdag besloten dat Jezus' kruisiging niet volgens het in het jaar 0 vigerende bestemmingsplan had mogen plaatsvinden. Het kruis zou zowel de maximaal toegestane hoogte als het maximaal bouwvolume hebben overschreden. (Jezus' geschreeuw, dat tijdens diens kruisiging het maximaal aantal decibels overschreed, werd buiten beschouwing gelaten. De Welstandscommissie had geen bezwaren tegen de houten materialisering en esthetische uitstraling van het kruis.)

De ontwerpers werden terug naar de tekentafelen gestuurd, met de opdracht om met een in omvang bescheidener kruis op de proppen te komen. Recalcitrant maakten zij een artist impression waarop Jezus niet aan een kruis, maar aan een parallellogram was genageld. Vanaf het jaar 2023 zou er sprake zijn van Jezus' parallellogramming, ipv kruisiging. Kruistochten werden parallellogramreizen; kruisvaarders parallellogramtoeristen en inlegkruisjes inlegparallellogrammetjes.

Nu was het wachten op Jezus' wederdalen op Aarde, hetgeen nogal in tegenspraak was met diens hemelvaart.

erking plaatsen

Delen

EEN EIND AAN HET GEZOEM

"Bier, bier, smurfenbier. Je wordt niet dronken, maar je hebt plezier." Vader Abraham zong het al. Hij ging in zijn lyrics compleet voorbij aan het feit dat wespen helemaal geen plezier aan smurfenbier beleven. Zij komen te overlijden als ze slechts aan de vloeistof in kwestie ruiken. Van geen enkele andere insectensoort is bekend dat smurfenbier een dergelijke funeste uitwerking heeft. Slechts de wesp legt het loodje. Ook dat aspect liet Vader Abraham in zijn gehele oeuvre compleet onderbelicht. Evenals het feit dat hij in werkelijkheid helemaal geen Vader Abraham heette, maar Pierre Kartner. 

Ja, er ging een hoop achterbaksheid onder die bolhoed en achter die baard schuil. En maar de vriendelijkheid zelve uithangen door zich bezorgd af te vragen of smurfen zich door een sleutelgat van de ene naar de andere ruimte kunnen bewegen. Ik heb die vraag opgevat als waarschuwing en laat op alle deuren aan de binnenzijde de sleutel in het slot zitten. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd. Ik kan daar niet ook nog eens smurfen in mijn huishouden bij gebruiken. Proost! 

OH JOEY, ZING EEN LIEDJE VOOR MIJ ALLEEN

 

“Pas als het achter de rug is, kom je erachter dat je een Nomen Est Omen-Erlebnis hebt gehad.” Johan Cruyff zou het gezegd kunnen hebben. Als hij daar slim genoeg voor was geweest. Dat was ie niet. Dus breng ik het zelf te berde.

Ik ben van Rotterdam naar Pijnacker gefietst. Koningsdag wordt er in evenementenzaal De Trucker luister bijgezet met een klein muziekfestival, waarop vier bands acte de présence zullen geven. Onderweg stuit ik op dit straatnaambord. Ik vind “Vrouwenrecht” een buitengewoon aparte naam voor een straat. Dus maak ik een foto van het bord.

Koning Bolle Hapsnoet viert de Koningsdag in mijn woonplaats Rotterdam. Ik had even een boodschap gedaan, ergerde me aan de drukte en was blij de stad te kunnen ontvluchten. Te meer omdat ik weer eens een optreden van Ramones tribute band “Hormones” zou kunnen bijwonen. Zij spelen Ramones-covers strak tegen de originele versies aan. Nou kunt u als bezwaar aanvoeren: waarom spelen ze covers en geen eigen werk? Het antwoord is eenvoudig: omdat Hormones een Ramones tribute band is. Een tribute band die nummers van Ramones speelt. Covers. Zo simpel ligt het. De wereld zit al vreemd genoeg in elkaar. Daar kunnen we niet ook nog eens coverbands bij gebruiken die slechts eigen werk ten gehore brengen. En een variant op Tante Leens “Oh Johnny...” - “Oh Joey, zing een liedje voor mij alleen” - zou een al te grote muzikale stijlbreuk met de overige nummers vormen. Dus die blijft achterwege.

Het grote verschil tussen Hormones en Ramones schuilt in de zang. Waar Ramones-zanger Joey Ramone bijna het gehele oeuvre dezelfde vocale monotonie liet horen, varieert Hormones-zangeres Sabrina Whatsinaname meer met haar stemgeluid, met af en toe verrassend hoge uithalen. Het zou kunnen dat ik Hormones daardoor net wat beter pruim dan Ramones, de scheppers van de originele tracks.

Als Hormones hun optreden hebben afgesloten met het nummer “Glad to see you go” besluit ik dat ik inderdaad moet gaan. Ik heb honger. Geen trek, maar honger. En ik heb er geen trek in mijn honger met bier te stillen. Aangezien ik de HALT-theorie ken, de letters staan voor de triggers die mensen kunnen verleiden naar de drank te grijpen - Hungry Angry Lonely Tired - besluit ik naar de Albert Heijn te wandelen om er beleg te kopen. Gesneden brood zit al in mijn rugzak. De meeste mensen zoeken in zo'n geval hun toevlucht in een snackbar of shoarmazaak. Maar net zo min als ik zin heb me dood te zuipen aan alcohol heb ik zin om me obesitas en een vet hart te vreten aan snacks. Dus? Volkorenbrood. Op een bankje in de Stationsstraat eet ik een paar boterhammen met bij de AH aangeschafte achterham.

Sabrina heeft me verteld dat ze fan is van de zangeres van DeFlour, Sara. Ik ken haar niet en ik ken de muziek van DeFlour niet. Omdat ik benieuwd ben en omdat ik het moe ben na een concert zonder te groeten ineens pleite te zijn - ik vind het eigenlijk zelfs onbeschoft - loop ik terug en ga De Trucker weer binnen. Ik hoor metal, niet mijn favoriete muzieksoort. DeFlour speelt metal covers. Gaandeweg het optreden blijkt dat er nummers tussen zitten die het aanhoren wel degelijk waard zijn. Soms beweeg ik zelfs mee. Al overdrijf ik die inspanning niet. Ik moet straks nog terug naar Rotterdam fietsen. Pas tegen het eind van het concert valt mijn franc. Joey Ramone was zanger van Ramones; Sabrina Whatsinaname is zangeres van Hormones. Min of meer alle metalbands hebben zangers; Sara Wierachternaamiknietken is zangeres van DeFlour. Vrouwenrecht. “Pas als je het achter de rug hebt, kom je erachter dat je een Nomen Est Omen-Erlebnis hebt gehad.”

Morgen zal ik op Google Maps én op Streetview kijken of de straatnaam nog steeds “Vrouwenrecht” is of dat de straat slechts op Koningsdag ter ere van de zangeressen van Hormones en DeFlour zo werd genoemd.

MESMERIZING

 

Er staat een rij in de apotheek constateer ik tot mijn tevredenheid. Mooi. Des te langer kan ik naar het album 'A Gilded Eternity' van Loop luisteren. Het werk kwam uit in 1990. Ik denk dat ik de cd ook in dat jaar aanschafte. Ik weet nog waarom. Bij het programma 120 Minutes op MTV kwam de clip van het nummer Arc-Lite (Sonar) vaak voorbij. Dat was mesmerizing. Ik zou omdat ik in het Nederlands schrijf de term 'betoverend' kunnen gebruiken, maar dat doet afbreuk aan Arc-Lite (Sonar). Arc-Lite (Sonar) was mesmerizing en dat is van net een hogere orde dan betoverend.

Nu ik 'A Gilded Eternity' 33 jaar na uitkomst weer hoor, valt het me op dat het hele album vanaf het allereerste nummer, Vapour, mesmerizing is. De kwaliteit is er in de loop der decennia slechts op vooruitgegaan. Zonder dat er iets aan de muziek is veranderd, vanzelfsprekend. Dat moet betekenen dat ik er tegenwoordig anders naar luister. Is de muziek doordat ik inmiddels veel meer levenservaring heb meer op mij toegesneden geraakt? Repeterende gitaarriffs, voortdurend aan de distortion gelegd. Gitaarsolo's die niet worden gespeeld om de sologitarist in het zonnetje te zetten, maar die telkens op de juiste momenten al te veel monotonie doorbreken en - hoewel het solo's zijn - fraai in de pas lopen met het ritme van de songs. Drums die volslagen repetitief hun eigen weg gaan en toch schitterend aansluiten bij de ook al strikt repetitieve muur van distorted gitaargeluid.

Ik beweeg mee op het ritme van Breathe Into Me. Op deze manier kan ik hele dagen in de rij van apotheken staan. Al te veel tijd is me niet gegund. Fuck it. Ik ben aan de beurt. Ik ben gedwongen halverwege Breathe Into Me mijn koptelefoon af te doen en mijn recept door te geven. Tenminste, het recept dat mijn huisarts heeft doorgemaild. Daar ben ik goed ziek van. Maar tegen die ziekte zullen ze hier geen medicijnen voorradig hebben.

"Waarmee kan ik u helpen?" vraagt de apotheekster.

"Arc-Lite (Sonar)", antwoord ik.

"Maar natuurlijk." Ze draait zich om en loopt naar achteren. Ik zie hoe ze voorover buigt, de geluidsinstallatie aanzet en een stevige draai aan de volumeknop geeft, in de rechter richting. Dan hoor ik op volume naar tevredenheid de drums het intro inzetten, gevolgd door het zich voortdurend op het randje van hysterie bevindende gitaargeluid en daarna draagt ook de zanger zijn steentje bij.

Ik sluit mijn ogen en glimlach. Vervolgens draai ik me om en kijk naar de overige klanten. Een oudere Marokkaanse man. Een veel te zware Nederlandse kerel in scootmobiel. En een jongere vrouw met hoofddoek, die haar kind bij de hand houdt.

Allen knikken ze naar me. Dankbaar. Ook zij waren hier aan toe. Is Arc-Lite (Sonar) een placebo, het zij zo. Het werkt op dit moment als medicijn.

CHINA-GATE

 

Ik zou me niet te druk maken over Chinezen die ons bespioneren met hun geheime dienst TikTok. Ik begrijp dat hun president Xi Jinping China aan de top van de wereldorde wil hebben. Maar het is kennelijk nog te moeilijk voor ze om een fatsoenlijk vaccin tegen Covid-19 uit te vinden. In plaats van compleet eenvoudig de patenten te omzeilen en de westerse vaccins te kopiëren, slaan ze zelf aan het knoeien, met uit taugé gewonnen vaccins. Die blijken niet zo goed of zelfs helemaal niet te werken. Dan sluiten ze eerst een dikke miljard van hun eigen inwoners op; vervolgens laten ze ineens de teugels vieren. Gevolg? Een tsunami van miljoenen Covid-doden. Dat ruimt lekker op. Zou dat de gedachte achter de tactiek van Xi zijn geweest? Dat een beetje uitdunning van de bevolking geen kwaad kan? Dat met de vergrijzing van de Chinese inwoners en de improductiviteit van bejaarden de verjonging best een duwtje in de rug kan gebruiken? En dat Covid-19 nu eenmaal een ziekte bij uitstek is die ervoor zorgt dat het oude brood het eerst op gaat?

Wat de spionage door China betreft die specifiek gericht is op Nederland: onze waterwerken. Het schijnt dat hun geheime dienst TikTok zich niet heeft gericht op de Afsluitdijk, niet op de stormvloedkering bij de Oosterschelde, niet op Maeslantkering in de Nieuwe Waterweg. Nee, China denkt dat je bij lekkende dijken levende mensen inzet die – als waren zij allen Hansjes Brinker, maar dan met spleetogen, een geel aandoende huid en sluik zwart haar – hun duim in de dijk steken om het achterland te behoeden voor onder water lopen. Dat komt mooi uit, want aan menselijk personeel heeft China voorlopig nog wel even voldoende reserve.

Wat heel verdacht is: telkens als ik tjap tjoy bestel bij mijn favoriete Chinese restaurant wordt me gevraagd of ik er bami of nasi bij wil. Als dat een keertje of zeven gebeurt, kan er nog sprake zijn van toeval, domheid of ongeïnteresseerdheid. Maar nee. Het gebeurt al-tijd. Zelfs zonder enige vorm van spionage door welke TikTok of andere Chinese geheime ballonnendienst zou nu toch duidelijk moeten zijn dat ik witte rijst bij mijn tjap tjoy wil. En waarom moet ik nog steeds Pekingeend bestellen als de hoofdstad al sinds jaar en dag 'Bejing' heet? Welke tactiek schuilt hierachter? Krijg ik eend te eten waarvan de versheidsdatum al twee decennia verstreken is? En waarom krijg ik altijd een gratis zakje kroepoek mee? Is het om mij af te kopen? Hopen ze dat ik over bepaalde zaken zwijg?

Jammer voor ze. Mooi niet. Ik houd mijn mond niet langer. Ik heb de Chinezen terug bespioneerd. En nu ga ik eens haarfijn uit de doeken doen hoe de vork in de steel zit.

Naast loempia's met kip verkopen de Chinezen loempia's met ham. Ik heb die informatie inmiddels ook doorgespeeld aan de autoriteiten in Taiwan. Als ze met deze kennis de Chinese marine niet buiten hun territoriale wateren kunnen houden, weet ik het ook niet meer.

WOKE WERELD

 

“Jautrumas, sensibilidad, følsomhed, sensitivité, citlivosť, ስሜታዊነት, Զգայունություն, সংবেদনশীলতা, sensibilidad ukat juk’ampinaka, həssaslıq, संवेदनशीलता के भाव बा, ထိလွosjetljivost, Чувствителносm, pagkasentibo, sentemeco, tundlikkus, seselelãme ƒe seselelãme, მგრძნობელობა, संवेदनशीलताय, sensibilidad rehegua, સંવેદનશીલતા, kozala na sensibilisation, סענסיטיוויטי, ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ, kepekaan, ភាពរសើប, sensitivitas, 感度, cезімталдық, ibyiyumvo, hankali, ʻo ka ʻike,רְגִישׁוּת, संवेदनशीलता, rhiab heev, érzékenység, íogaireacht, mmetụta, viðkvæmni, cезимталдуулук, fɔ gɛt sɛnsitiviti, fahatsapana, സംവേദനക്ഷമത, te tairongo, go ba le kwelobohloko, sensitipitas, dareenka, unyeti, உணர்திறன், cәнгатьчәнлек, ተሃዋስነት, ku twisisa, citlivost, duyarlılık, nhạy cảm, kutloelo-bohloko, känslighet, సున్నితత్వం, obuwulize, kumverera, ସମ୍ବେଦନଶୀଳତା, sensibilitate, осетљивост, සංවේදීතාව, občutljivost, ukuzwela, følsomhet, hisê nazik, 감광도, sezuvchanlik, wrażliwość, ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ, ma'ale'ale, Ifamọ,sensibilità, duýgurlyk, чувствительность, 靈敏度, herkkyys, sensitipitas, ҳассосият, pagkamapagdamdam, ຄວາມອ່ອນໄຫວ, nkate a ɛma obi te nka, sensibilidade, sensitifrwydd, uvakalelo, ndjeshmëria, sensitiwiteit, حساسية, Empfindligkeit, gevoeligheid”, las de polyglotte sensitivity reader, die verder niet zo gek veel om handen had, maar altijd nog nuttiger activiteiten verrichtte dan de collegae sensitivity readers.

HET LAATSTE SPROOKJE

Er was eens een als prinses vermomde heks die er genoegen in schiep oorwurmen in de hersenen van de mensen te implementeren. De heks deed dat zeer slinks. Ze stuurde de mensen een opname van de oorwurm, die nog geheel niet als 'Waarschuwing: oorwurm!' te herkennen was, maar als een buitengewoon vindingrijk uitgevoerde versie van het origineel, namelijk in koor gezongen. De mensen waren enthousiast, gingen de straat op en riepen: 'Prinses, bedankt voor deze vindingrijk uitgevoerde versie. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn.'

De mensen konden elkaar niet horen, want ze hadden allemaal noise reduction koptelefoons op. Uit elkaars vrolijke gezichten en geestdriftige gebaren konden ze wél opmaken dat de prinses hen dezelfde voorspoed had toebedeeld. Op hun smartphones bezochten de mensen de sociale media om de blijde tijding aan ál hun vrienden en volgers wereldkundig te maken. Dus ja, de vliegwielfunctie van de sociale media wakkerde het lopend vuurtje stevig aan.

's Avonds, toen de mensen hun noise reduction koptelefoons hadden afgezet en naar bed gingen, merkten zij iets merkwaardigs: de koorversie had in hun hoofd plaatsgemaakt voor het origineel. Toen de mensen wakker werden, merkten ze direct dat de originele versie nog steeds in hun hoofd aanwezig was en bij het de volgende avond weer naar bed gaan ook. Dag na dag, week na week, maand na maand zou dit zo verder gaan. Totdat de mensen er niet meer tegen konden en hun presidenten vroegen alsjeblieft die in de lucht hangende mutual assured destruction-kernoorlog te laten uitbreken. Ze verdroegen de oorwurm werkelijk niet meer.

De heks leefde nog lang, gelukkig en met een brede smile op haar gezicht, die veel gelijkenis vertoonde met een lachende emoticon op de sociale media, zoals die hadden bestaan voordat de bommen vielen. Glimlachend neuriede zij:

 

DE DROOMDIALOOG

 

'Geachte heer Van Hoek,

Hierbij delen wij u mede dat naar aanleiding van de bij u vastgestelde levensbedreigende WWA (Wekker- en Werkallergie) uw sollicitatieplicht is komen te vervallen. Daarnaast delen wij u mede dat uw maandelijkse bijstandsfooi is verviervoudigd. Als nietsnut en de-pot-verteerder heeft u veel meer tijd tot uw beschikking om geld uit te geven dan uw arbeidzame medeburgers en daar dient, begrijpelijkerwijs, iets tegenover te staan, te weten: pecunia. De verviervoudiging geldt het bruto voor u gereserveerd maandelijks bedrag. De netto verhoging van het maandelijks aan u uit te keren bedrag is een vertwaalfvoudiging, tot op het ZDWWWMR/HZMTWD-niveau (Zo De Wind Waait Waait Mijn Rokje/Het Zal Mijn Tijd Wel Duren-niveau).

Nog vragen?'

'Geen vragen. Wel een opmerking. Ik ga ervan uit dat u de uitbater van mijn stamlokaal over de netto vertwaalfvoudiging en niet over de bruto verviervoudiging heeft ingelicht, opdat ik er tot de werkelijke uitbetaling heeft plaatsgevonden redelijke hoeveelheden op de pof kan nuttigen. O, nog één opmerking. Zo ja. Fijn zo.'

BEHOEFTE AAN GEBORGENHEID

Kijk. Je hebt mensen die in hun voortdurende behoefte aan thrillseeking drugs tot op en over het randje gebruiken. En je hebt mensen die een huurwoning bewonen en op afbetaling een nergens te plaatsen inbouwkeuken aanschaffen en daarop een Shurgard huren om er hun nieuw aangeworven goed tot in de voorlopige eeuwigheid te stallen. Of mensen die een Shurgard huren en een dermate grote caravan kopen die na dagen proberen nog steeds niet in hun Shurgard blijkt te passen. Een euvel dat zij hadden kunnen voorkomen door zich tevoren van de afmetingen van zowel Shurgard als caravan te vergewissen.

Ik behoor tot geen van dat soort mensen.

Ik behoor tot het soort mensen dat het slachtoffer is van redelijk eenvoudig te falsificeren ideeën over voornoemde soorten mensen en dat de gecorrigeerde ideeën zo correct mogelijk geformuleerd tracht weer te geven in een - door het oprukken van de dictatuur der visuele media in de verdrukking geraakte - uitdrukkingswijze, genaamd 'taal'. Taal is iets met letters, lettergrepen, woorden, alinea's, hoofdstukken, artikelen, dissertaties, proefschriften, boeken. Noem maar op. Heel maf.

Dát soort mensen wordt ook wel 'absurdistisch auteur' genoemd.

Maar het kan nog gekker. Moet je eens een hele aflevering van Bassie en Adriaan bekijken. Ieder enigszins wijsgerig aangelegd persoon zal zien dat Bassie de denker, de filosoof, de denkwijzenacrobaat  is en Adriaan de clown.

Moraal: u wordt in het ootje genomen.

ONISCHE SEKS

 

Lee Majors, Amerikaans acteur, speelde in 'De Man van Zes Miljoen' de rol van de man van zes miljoen. Ik ga me nu niet afvragen in welke munteenheid hij de man van zes miljoen was. Voor het gemak neem ik aan dat het om zes miljoen Amerikaanse dollars ging. Het betrof immers een in de Verenigde Staten geproduceerde televisieserie en de Engelstalige titel luidde The Six Million Dollar Man. Dat maakt het allemaal wel zeer waarschijnlijk dat het om Amerikaanse dollars handelde.

Ook ga ik mij niet afvragen hoeveel de zes miljoen dollars inmiddels waard zouden zijn, nu we een aantal decennia van geldontwaarding verder zijn. Het zal in het huidig tijdsgewricht zeker geen zes miljoen Amerikaanse dollars meer zijn geweest. Echter nog altijd een bedrag waarmee ik het rustigjes aan een aantal jaren zou kunnen uitzingen.

Wat me uitermate boeit en waar ik wakker van lig: in zijn rol van man van zes miljoen was Lee Majors zogenoemd 'bionisch'. Wat is dat, 'bionisch'? At de man van zes miljoen onisch van twee walletjes? Had de man van zes miljoen onische seks met zowel mannen als vrouwen? Het lijkt me iets dat in praatprogramma's aan de orde zou moeten komen. Dan mag de kwestie of de man van zes miljoen alle zes miljoen dollars netjes opgaf bij de fiscus verder onbesproken blijven.

EEN MENSEN-MENS

 

Hoi, ik ben echt een mensen-mens.

Ik houd van mensen die houden van een achtergebleven zoetje op een half uitgelezen tijdschrift. Eén zoetje, niet twee of meer zoetjes. En het tijdschrift moet exact tot op de helft uitgelezen zijn. Niet tot en met 35 of 37 van de 72 pagina's, want ik houd niet van half werk.

Ik houd van mensen die houden van vuurtorens die lichtsignalen geven ten behoeve van schepen die niet over andere communicatiemiddelen beschikken dan vuurtorens en een door het zilte nat gehaalde vinger die vervolgens in de wind wordt gehouden.

Ik houd van mensen die speciaal naar de dierentuin gaan voor een frikandel zonder saus.

Ik houd van mensen die gasprijsplafonds negeren, de thermostaat nog een aantal graden Celsius hoger zetten en de ramen openen, omdat zij ook hun steentje willen bijdragen aan een opgewarmde Aarde, waar het altijd zomer is. Mensen die vervolgens tot de conclusie komen dat de energierekening zo hoog is dat er geen geld voor huur of hypotheek resteert en zij hun toevlucht zullen moeten zoeken in de daklozenopvang waar ik dagelijks langs loop en om sigaretten bietsende daklozenopvanginwonenden moet teleurstellen omdat ik gestopt ben met roken.

Ik houd van mensen die mij aanraken met woorden. En ik ga over mijn nek als zij terminologie als 'aanraken met woorden' gebruiken.

Ik houd van mensen die goed in hun kopje koffie roeren, omdat zij denken in oplossingen.

Ik houd van mensen die zich het hoofd breken over het verschil tussen durfinvesteerders en lefinvesteerders, die vervolgens trachten uit te rekenen hoeveel netto winst hun overwegingen zullen opleveren.

Ik houd van mensen die hulpverleners te lijf gaan als zij met een traumahelikopter naar het bureau Slachtofferhulp willen worden gebracht, omdat de laatste taxi pal voor hun neus bij de standplaats wegreed.

Ik houd van mensen die hechten aan eenvoud en simplisme, omdat de rest ze te moeilijk is en boven het hoofd groeit, waarna ze nog maar eens aan de bel gaan hangen om een rondje voor de hele zaak te geven en na sluitingstijd altijd netjes afrekenen plus het barpersoneel een rijkelijke fooi geven, waarbij zij de zeventig en tien procent van de oorspronkelijk verschuldigde somma niet meer van elkaar kunnen onderscheiden.

Ik houd van mensen die iedere aai over de bol hysterisch huilend een 'vergismoord' noemen.

Ik houd van mensen die het antwoord schuldig moeten blijven op de vraag of zij de chachacha of de tango prefereren, omdat zij wél bar- maar geen danstype zijn.

Ik houd van mensen die iets niet doen, daar zij op de hoogte zijn van het feit dat er geen betere reden is om een activiteit niet te ontplooien dan door er gewoon en botweg geen zin in te hebben.

Ik houd van mensen die alles beneden de twaalf uur slaap per etmaal als het niet behalen van de key performance indicator beschouwen.

Ik houd van mensen die snellere CO2-reductie compenseren met hun winderigheid.

Ik houd van mensen die volgens de beginselen van een oud Indiaas ambacht handgeweven wandkleden maken met daarop de tekst: “Je bent zelf een dubbeldik kerstnummer, vetklep.”

Ik houd van mensen die afgestudeerd topograaf zijn en altijd verdwalen, omdat theorie in de praktijk nogal eens in heg noch steg wil resulteren.

Ik houd van mensen die in paniek raken bij Google Translate, omdat ze geen flauw idee hebben hoe ze 'Google' vanuit het Engels naar het Nederlands moeten vertalen.

Ik houd van mensen die dissertaties schrijven over samenlevingen waarin sprake is van het uithuwelijken van mannelijke fruitvliegjes aan stronken prei.

Ik houd van mensen die excuses maken voor het slavernijverleden, omdat hun voorouders niet hard genoeg roeiden op de galeien en hun targets niet haalden bij het plukken van katoen.

Ik houd van mensen die mij bestraffend toespreken dat het stroopkoeken zijn die ze mij aanbieden in plaats van stroopwafels en dan ook nog proberen mij de stroopkoek uit de handen te grissen, wat vanzelfsprekend een vergeefse poging zal blijken te zijn.

Ik houd van mensen die het als hun levenswerk beschouwen alle songteksten van Willy Alberti in het Sanskriet te vertalen, maar er nooit aan toekomen, omdat ze er te lui voor zijn of omdat ze de complete nutteloosheid van hun zelfopgelegde taak inzien.

Ik houd van mensen die bladblazers ontwerpen die drie seconden na inschakeling het apparaat en de bediener van de bladblazer tot ontploffing brengen, zonder verdere slachtoffers te maken of de omgeving schade toe te brengen. Het aantal seconden mag variabel zijn, met een uitloop naar vier seconden. Langer niet. Bladblazers maken al meer dan voldoende lawaai.

Ik houd van mensen die pleiten voor beleidsmaatregelen als het invoeren van een algeheel vuurwerkverbod in ruil voor de vestiging van een culinaire dictatuur waarin nog slechts fastfoodmenu's met daarin gerechten samengesteld uit onbewerkte bonen zijn toegestaan, die binnen vier minuten bereid en op tafel geserveerd dienen te zijn, op straffe van forse geldboetes voor restauranthouders bij het overschrijden van de gestelde maximale termijn.

Ik houd van mensen die meerdere Lamborghini's bezitten en er voor kiezen hoe dan ook met het openbaar vervoer te reizen.

Ik houd van mensen die stickers 'zelfklevers' noemen zo lang zij niet op het Vlaams Blok stemmen en zo lang die stickers niet de afbeeldingen zijn die op computer- en telefoonbeeldschermen verschijnen, daar dát verondersteld sticker-zijn niets met kleven te maken heeft en zij in wezen slechts een digitale verzameling enen en nullen zijn. Mensen die stickers 'zelfklevers' noemen en op een orthodox linkse Waalse separatistenpartij stemmen sta ik oogluikend toe, al is de kans niet groot dat Walen van 'zelfklevers' gewagen. Het gebruik van de Franse in plaats van de Nederlandse taal is daar mede debet aan.

Ik houd van mensen met wie ik geen chemie heb, vanwege mijn bloedhekel aan scheikunde en allergie voor het periodiek systeem der elementen.

Ik houd van spirituele mensen die bovennatuurlijk, magisch en transcendent de nuchterheid zelve zijn.

Ik houd van dakloze huisjesmelkers die zwemmen in het geld, hun boodschappen doen bij de Voedselbank, proletarisch winkelen op Marktplaats, in de trein roepen 'een boa? ik haat slangen' en vervolgens de conducteur te lijf gaan.

Ik houd van mensen, niet van volleybalbondscoaches die een sport propageren waar met de handen aan de bal zitten usance is en een net niet bedoeld is om de bal in te schoppen, maar om er overheen te slaan.

Ik houd van mensen die ontploffen doordat ze te veel hebben gedronken, water hebben gedronken, zo veel water dat ze stijgende zeespiegels teniet doen en mensen die te veel alcohol drinken tot om en nabij nihil degraderen.

Ik houd van barmannen zo lang ze vrouw zijn.

Ik houd van mensen die een muziekinstrument kunnen bespelen, omdat ik zelf al een sleutelbeen breek bij het denken aan het aanslaan van een gitaarakkoord.

Ik houd van uitzendbureaumedewerkers die mij slechts bellen met de mededeling dat ze mijn geld weer hebben overgemaakt, nooit vragen waarom ik niet ben komen opdagen bij hun opdrachtgever, omdat ze me nooit welke opdracht dan ook hebben gegeven, daarvan ook niet het minste benul hebben, maar er slechts van op de hoogte zijn dat ze wekelijks een verse hoeveelheid salaris op mijn rekening dienen te storten én zo lang zij uitzendbureaumedewerkstérs zijn, daar ik gehecht ben aan een bepaald type gender, een woord dat men nog niet zo heel lang geleden ook wel omschreef als 'geslacht'.

Ik houd van mensen die gewoon nog het woord 'geslacht' in plaats van 'gender' gebruiken.

Ik houd van mensen die naar aanleiding van een aanbieding voor LinkedIn Premium pagina's lange essays schrijven met als enige uiteindelijke conclusie dat ze slechts van mening zijn pas overstag te gaan en een abonnement te zullen nemen als ze een aanbieding voor LinkedIn SuperPremium krijgen.

Ik houd van chefs van veiligheidsdiensten die hun medewerkers verplichten luiers te dragen ter voorkoming van het lekken van data.

Ik houd van Kamervoorzitters die hen onwelgevallige sprekers op handen laten dragen door de overige Kamerleden en de sprekers al crowdsurfend uit de Kamer laten verwijderen.

Ik houd van vormgevers werkzaam bij projectontwikkelaars en architectenbureaus die artist impressions van bouwprojecten maken waarop geen goedgeklede sigma- of daaraan verwante high value mannen en geen lachende bakfietsmoeders met een kop koffie staan afgebeeld, maar waarop de openbare ruimte vol ligt met hun roes uitslapende zwervers tussen hele en gebroken flessen, gewoon omdat de vormgevers bij hun aanstelling de functie-eis in de vacature waarin om een personeelslid met humor werd gevraagd van alle functie-eisen veruit het hoogst in het vaandel voeren.

Ik houd van Rijksbouwmeesters die alle gebouwen met systeemplafonds en/of Trespa-gevelbeplating een monumentale status willen toekennen en uitroepen tot het toppunt van duurzaamheid, n'importe quoi, ook niet of hun Energie Prestatie Coëfficiënt nu wel of niet de aanvaardbare waarden haalt.

Ik houd van taalkundigen die de uitdrukking n'importe quoi definitief bij de Nederlandse taal willen inlijven, zodat die volgens de hier te lande geldende regels in publicaties niet langer in italics, schuin afgedrukt, voor de lezer naar rechts hellend, hoeft te worden weergegeven en ook al zou dit geopolitiek op een groot conflict met Frankrijk kunnen uitdraaien.

Ik houd van zijinstromers die Nederlandse les geven aan VMBO'ers en hen proberen wijs te maken dat het de voorkeur verdient de uitdrukking 'in italics' als een Engelstalige in plaats van een Nederlandse te beschouwen, waardoor deze volgens de regels der Nederlandse taal in publicaties in italics gepresenteerd dient te staan.

Ik houd van coördinatoren journalistieke verantwoording die het principe 'hoor en wederhoor' aan hun laars lappen en als je ze daarmee confronteert, ontkennen het aan hun laars te lappen, maar zeggen dat ze er hun reet mee afvegen.

Ik houd van neo-liberalisten pur sang, van top tot teen gehuld in kleding met afbeeldingen van Che Guevara.

Ik houd van vieze mannen. Niet van pedofielen, maar van vieze mannen. Vieze mannen die als snoepjes vermomde tenen knoflook weggeven aan kleine kinderen en daar vervolgens geen enkele wederdienst voor verwachten.

Ik houd van eenvoudig op de kast te krijgen stoïcijnen.

Ik houd van altruïstische narcisten die rondjes blijven geven in kroegen waar de muziek exact zo hard staat dat je niets van hun monologen meekrijgt, in ruil waarvoor zij zichzelf de hele avond mogen feliciteren en op de eigen schouders mogen slaan; de eigen schouders, niet de mijne, voor alle duidelijkheid, zelf ben ik weliswaar een mensen-mens, maar ook weer niet zó altruïstisch dat ik mij alles laat welgevallen. De kroegen mogen bruin, roze, paars zijn of alle kleuren van de regenboog hebben. Ik maak geen onderscheid tussen l,h,b,t,i en plus of heterofiel. Ik ben me daar geen letterknecht.

Ik houd van strandgangers die – ingesmeerd met factor dertig – niet uit de bioscoop zijn weg te slaan.

Ik houd van hedendaagse filosofen die twitteren: “Ik heb Facebookduimpjes, dus ik ben. Kijk maar op mijn Instagram.”

Ik houd van verzekeringsagenten die altijd een schaar in hun driedelig bij zich dragen om al knippend compleet door het lint te gaan als zij geen 'makelaar in assurantiën' worden genoemd.

Ik houd van politici die, serenades brengend aan zeemeerminnen, tribunalen willen oprichten voor luchtspiegelingen, fata morgana's en visuele hallucinaties, terwijl ze auditieve hallucinaties ongemoeid laten.

Ik houd van postbodes met fietstassen vol smartphones waarvan de sd-kaarten overstromen door e-mail die nog bezorgd moet worden.

Ik houd van rappers die de teksten van Wolfgang Amadeus Mozart niet rappen, maar zingen. Vooral houd ik van hun vindingrijkheid, want ze verzinnen het toch maar.

Ik houd van drill-rappers die op rijm het Nederlandse poldermodel bewieroken en tot consensus komen, voordat ze elkaar neersteken.

Ik houd van exegeten die in de songtekst van het lied 'Vrijgezel' van Benny Neyman de grootste hyperbool ooit uit de mondiale lyricgeschiedenis herkennen als de zanger beweert dat een vrijgezel pas gaat slapen als hij alle sterren heeft gezien, terwijl het volstrekt onmogelijk is alle sterren te zien, daar het universum ofwel voortdurend uitdijend ofwel oneindig is en dus veel te veel lichtjaren omvattend voor iets eenvoudigs als de combinatie van menselijke zintuigen en het brein, dat even voor het slapen gaan alle exemplaren sterren in het onbegrensde zou moeten hebben waargenomen. 

Ik houd van langdurig werklozen die zich verheugen op de Kerstvakantie, omdat ze dan twee weken lang goedgekeurd de kantjes ervan af mogen lopen, de pot verteren en nog luier mogen zijn dan de luie stukken vreten die ze de rest van het jaar al zijn; van andere mensen hun belastingcenten, andere mensen-mensen, die ook de lamzakken uit de samenleving hun natje en droogje gunnen.

Ik houd van striptekenaars die tijdens hun werk mandarijnen oppeuzelen en hoofdpersonen opvoeren die niet uitglijden over bananenschillen, maar er juist vaste vloer onder de voeten door krijgen.

Ik houd van slangen indien zij die ene zijn die het water in de tank van mijn centrale verwarming weer op het juiste gehalte brengt en zich voordoet als een mens.

Ik houd van mezelf, al vraag ik me soms af of het de moeite waard is me dat dagelijks enkele uren voor de spiegel hardop in te prenten om me daar werkelijk van te overtuigen.

Ik houd van mensen, omdat ze altijd worden ingehaald door hun futiliteit.

Ik ben een mensen-mens, die van ontbrekende vangrails langs snelwegen houdt.

Ik ben zó'n mensen-mens dat slechts de mens als levend wezen op deze planeet me ruim voldoende biodiversiteit lijkt.

Onderschat mijn liefde niet.