Goed.
De tomaten komen op de markt voor een zacht prijsje in veel groteren
getale opdraven dan zij bij 's lands grootste grootgrutter komen
opdraven. Of ze daar nu in de bonusaanbieding zijn of niet. Nog iets
merkwaardigs: ze smaken werkelijk naar tomaat. Bonusaanbiedingtomaten
smaken naar zout, peper en mayonaise, mits je dat op de tomaten hebt
aangebracht. Anders smaken ze naar de totale onbestendigheid,
vergelijkbaar met de oneindigheid van het universum
Maar: de
tomaten van de markt hebben de nare eigenschap direct na binnenkomst
in de woning een ontbindingsrevolutie te ontketenen. Leg de tomaten
ergens neer, ze beginnen spontaan uiteen te barsten en er verschijnen
van binnenuit vreemde witte gezichten op de oppervlakken, die bij
aankoop nog - min of meer - rood waren. Door de witte grimassen die
de tomaten trekken, lijkt het zelfs of sommige hun tong naar me
uitsteken. Het verwijderen van de mombakkesen, die kennelijk een
interne staat van plezier moeten uitdrukken, levert een hoop boen-,
kuis-, schrap- en schaafwerk op, zelfs als ik de tomaten slechts tot
soep of saus wil verwerken.
Daarnaast doen de tomaten
onderling lacherig over de heer des huizes. Ze verkneukelen zich
alvast over de nachtschadeoverdosis die ik mijzelf ga toedienen. Met
een beetje geluk wordt dat traumahelikopterwerk. Zelfs als ik die
witte smileys van hun oppervlak hebt geveegd, presteren ze het nog om
me uit te lachen. Hoe ik dat weet? Dat hoor ik toch? Ik hoor hoe ze
elkaar aanmoedigen het op een fermenteren te zetten. Als ik die
ontbinding langer tolereer, groeien de witte verschijnselen uit tot
borden en spandoeken met daarop opruiende kretologie; lopen ze binnen
de kortste keren een protestoptocht over mijn aanrecht. Misschien
gaan ze dan zelfs met nog onafgewassen bestek, borden en pannen
gooien.
Ik
vind het allemaal nogal rebels. ik beraad me op te nemen stappen en
de daarvoor te volgen procedures. Alle tomaten weg kieperen zou een
oplossing kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten