Kepi Ghoulie. Zijn naam was de reden dat ik mij meer ging verdiepen in de muziek van bands die in Rotown zouden optreden tijdens het tweedaags festival ter ere van het 25-jarig bestaan van platenlabel Stardumb. Al verder luisterend kwam ik tot het oordeel dat bezoek aan de fuif weliswaar niet als absolute must kon worden gekwalificeerd; zonde van mijn tijd was een andersoortig uiterste. Om het in bewoording beeldend trachten uit te leggen: de wijzer helde stevig over in de richting van absolute must en hield zich ver van de zijde zonde van mijn tijd. Kepi Ghoulie had ik eerder al eens meegemaakt op Vessel 11. Dat was me goed bevallen. Zo goed dat ik destijds niet eens had gepoogd de nummers onafhankelijk van elkaar op te nemen, maar het hele concert achtereen had vastgelegd en het zo op YouTube had geplaatst.
Hoe de muziek te kenschetsen? Fast country, is een term die me ineens te binnen schiet. Korte nummers, snel achtereen gespeeld, zonder lange pauzes tussen de tracks. Met diverse vleugjes redneck en hillbilly. De snelheid zou goed de reden kunnen zijn dat het helemaal geen bewuste keuze van me was liedjes niet afzonderlijk op te nemen; dat de praktijk me daartoe had gedwongen. Laat ik eerlijk zijn: dat is stukken waarschijnlijker.
Bob Dylan on steroids, zo zou Kepi Ghoulies muziek, positief omarmend bedoeld, ook kunnen worden genoemd. Misschien zou ik het werk van de Nobelprijs-minstreel beter te verhapstukken vinden als het op 78-toeren ten gehore zou worden gebracht. Al kleeft aan dat aantal toeren het nadeel van smurfenstemgeluid. Persoonlijk zou ik er geen bezwaar tegen hebben als het oeuvre van Dylan veel sneller én zonder zang zou worden afgespeeld. Maar een tekstloze singer-songwriter die de Nobelprijs voor Literatuur wint, is zelfs voor díe jury nogal veel van het ongeloofwaardig goede.
De uptempo muziek van Kepi Ghoulie vormde een heftig contrast met dat van het concert dat ik een avond tevoren had bijgewoond. Ook toen was er sprake geweest van een festival, genaamd 'Plein Public', gehouden op het Piet Heynsplein in Delfshaven. Rootz Lion speelde er, vergezeld van gastzanger Royalee (of de muzikanten waren de gasten van de zanger, wie het naadje van de kous wil weten, raad ik aan over te gaan tot onderzoeksjournalistieke actie) het ene puike mopje reggae na het andere. Nu ga ik iets verklappen, noem het – mocht je de behoefte niet kunnen weerstaan – een 'spoiler': reggae is een muziekgenre dat diverse slagen trager wordt gespeeld dan fast country.
Ik was tijdens 'Plein Public' in gezelschap van vrienden. Even had ik getracht ook daar opnamen te maken. Mijn neurose gebiedt mij dat namelijk in steeds heviger mate. Toch daalde het besef in dat ik met anderen op stap was. Het was nota bene mijn voorstel geweest de bijeenkomst te bezoeken. Misschien was het een idee over te gaan tot zoiets als het hebben van sociaal contact, in plaats van wederom de hele tijd uit een gefingeerde innerlijk noodzaak met mijn telefoon in mijn klauwen te staan.
Voor het eerst in jaren liet ik het maken van opnamen bij een concert achterwege. Hoewel ik mij, weer eenmaal thuis, een weinig ontaard voelde doordat ik geen opnamen hoefde te rangschikken, geen songtitels hoefde te achterhalen, niets op het www diende te werpen, geen territorium hoefde af te bakenen door mijn hondenplasje aan mijn abonnees veil te geven, heb ik niet de indruk er een posttraumatische stressstoornis door te hebben opgelopen. Ook op het Piet Heynsplein heb ik me vermaakt. Al is het best jammer dat ik het optreden nu niet via mijn laptopscherm visueel en auditief kan herbeleven.
Eén groot voordeel: doordat mijn aandacht niet de hele tijd was gevestigd op het zo goed mogelijk kadreren van camerabeeld maakte ik de afspraak dat een van de vrienden mij binnenkort een televisie cadeau komt doen. Een televisie met een heel groot scherm. De visuele herbeleving van concerten zal per dan van een andere, betere orde zijn. De wereld een dansfeest. Sociaal contact, soms heb je er nog iets aan ook. Veel gekker moet het niet worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten