Ik had het optreden van Party Dozen in het Bredase Mezz wél al een tijd tevoren in mijn agenda genoteerd; beluisterd had ik de muziek nog steeds niet. Dat deed ik in een laat stadium. De Australiërs, een man en een vrouw, vormen een duo. De taakverdeling is duidelijk: man, Jonathan Boulet, drumt; vrouw, Kirsty Tickle, speelt saxofoon. Veel van hun werk is instrumentaal, soms zingt Tickle ook. Verrassend vaak draait ze dan haar sax honderdtachtig graden en zingschreeuwt haar teksten door de brede uitgang van het blaasinstrument terug de hoorn in. Het levert een verrassend geluid op. Hoewel ik me altijd afvraag in hoeverre dit soort geintjes gimmick om de gimmick is, concludeer ik in het geval van Party Dozen dat het de muziek verrijkt.
Zou ik het optreden bezoeken, dan zou ik voor de derde maal in nog geen maand op een vocale verrassing worden getrakteerd. Basgitariste Tine Hill van Gustaf klonk bij de concerten in Rotown en TivoliVredenburg met behulp van technische stemmodulatie als Darth Vader. Ook Metdog nam een loopje met natuurlijk stemgeluid. Of de zang van Kirsty Tickle slechts door haar zang in de koperblazer of óók met eletronische modulatie tot stemvervorming kwam, heb ik niet kunnen waarnemen. Of de effecten met behulp van vocoder, pitch shifter of formant shifting werden veroorzaakt, is ook een vraag die ik onbeantwoord moet laten.
Een bezoek aan Mezz in Breda zou het niet worden. Dat evenement zou plaats vinden in de kleine zaal en het bleek al te zijn uitverkocht. Niet vreemd. Party Dozen is een goede band, die al een aantal jaren bezig is en verschillende albums uitbracht. Nota bene Nick Cave was dusdanig enthousiast over de muziek van Party Dozen dat hij bereid was een mopje mee te zingen in het nummer “Macca The Mutt” op het album “The Real Work”. Het wil carrièregewijs nogal helpen als een grote naam als Nick Cave heeft aangegeven geporteerd te zijn van je werk en er zelfs een vocale bijdrage aan heeft geleverd. Laat ik mijn eigen mening over Cave dit maal maar voor onder de stoelen of banken bewaren. Al zijn er naar mijn mening weinig artiesten op wie het adagium 'Fuck you, you poser' meer van toepassing zijn dan op hem. (Oei, ik kan het uithalen naar die man kennelijk niet laten. Welaan. In ieder geval een reden om zo op Bandcamp “Macca The Mutt” te beluisteren. Misschien dat Caves bijdrage me in dit geval eindelijk eens mild stemt.)
Belangrijker reden voor de Bredase uitverkochtheid: 'zaal' is een groot woord voor de kleine zaal van Mezz. Ik ging dus direct op zoek naar een andere mogelijkheid om ze live aan het werk te zien. Die bleek er te zijn. Er stond, de dag erop, een optreden gepland op de webzijde van het Utrechtse Ekko. Het optreden bleek niet op de hoofdlocatie aan de Bemuurde Weerd Westzijde te zijn, maar in een “De Kromme Haring” genoemde venue. Die locatie was me nog totaal onbekend. Ik vind het altijd prettig een concertgelegenheid te bezoeken waar ik nog niet eerder kwam.
Toen ik het adres, aan de Europalaan, had opgezocht, dacht ik dat mijn reis me via treinstation Vaartsche Rijn naar De Kromme Haring zou voeren. Bekend terrein. Ik stap daar uit en weer in als ik naar een concert in De Helling ga. Die gelegenheid is een stuk dichter bij het station gelegen dan de Europalaan, zag ik op Google Maps. Per Streetview maakte ik een proefwandeling. Met mijn chronische neuropathie in gedachten was ik zittend op mijn bureaustoel al spierpijn en een flauwte nabij. 9292OV opperde gelukkig een ander plan. Ik zou pal naast Utrecht CS de bus aan de Jaarbeurszijde kunnen nemen en mij op drie minuten wandelen van voor de deur van De Kromme Haring uitstappen.
Zo geschiedde. Ik had de luxe in te kunnen stappen in een bus, die door materiaalmalaise met enige vertraging vertrok. Dat was wél ongeveer direct na mijn arriveren op busperron C5. De chauffeur had me voor mijn instappen vrolijk en joviaal verteld dat hij halte Lanslaan zou aandoen; sterker, het was zelfs de eerste stop die hij zou maken. Ik denk dat zijn goede luim voortkwam uit opluchting dat hij nu een passagier met een ter zake dienend antwoord op een vraag kon helpen, waar hij de overige te vervoeren lieden wegens motorische perikelen had moeten laten wachten. En, zoals de belasting betalende burger donders goed weet; wachten, vertragingen of welk ongemak dan ook, in het openbaar vervoer of wherever , dat moeten we niet willen met zijn allen. Dan wordt ons tekort gedaan. Door wie? Door de overheid. Door wie anders? Hoge bloeddruk? De overheid. Lauw bier? De overheid. Toch muggen ondanks hor? De overheid. Je friet te doorbakken bij Smullers? De overheid.
De Kromme Haring bleek te zijn gevestigd op een heuse rafelrandlocatie, die zich ondanks die benaming dichter bij het centrum dan bij gemeentegrens of stadsrand van Utrecht bevindt. Er houden diverse andere uitgaansgelegenheden domicilie. Langs het geheel, dat als overkoepelende naam 'De Vechtclub' heet, ligt een ruime tuin waarin houten tuinmeubilair staat opgesteld. Voorafgaand aan het concert kon ik daar mijn meegenomen boterhammen oppeuzelen. Wegens mijn slokdarmperikelen ben ik gedwongen mijn voedsel inderdaad op te peuzelen; schransen is er absoluut niet bij. De grote, niet goed fijn gekauwde happen komen me op een gruwelijke pijn te staan. Door mijn peuzelactiviteit was ik te traag om de start van voorprogramma Ioana Iorgu van nabij mee te maken. De artiesten – het bleek tot mijn verrassing om een drummer + gitariste/zangeres te gaan – waren reeds begonnen toen ik nog druk doende peuzelen was. Eenmaal binnen hoorde ik pas dat het werkelijk zonde was een deel van haar optreden slecht vanuit de verte te hebben gehoord. Ze bracht stevige gitaarmuziek, ondersteund door een heftig drummende paukenist. Tevoren was ik er kennelijk té makkelijk en bevoordeeld van uitgegaan met een saaie singer-songwriteres te maken te zullen hebben.
Hoofdprogramma Party Dozen maakte ik wel van begin tot eind mee. Ik had me wat verder richting podium weten te wurmen dan tijdens de muziek van Ioana Iorgu, ideaal was het bepaald niet. Gelukkig kon ik tussen nummers even zittend rusten, met mijn bips op een tafel waar ook het mengpaneel van de geluidsmeneer stond. Bijna altijd weet ik een plek te vinden waar ik met een van mijn schouders tegen een wand of staander steun heb. Dat was er in De Kromme Haring niet bij. Jammerlijk, want door de neuropathie mis ik een deel van mijn evenwicht. Iets wat je gaat krijgen met afgestorven of tijdelijk niet werkende zenuwen aan je voetzolen. Doordat zich in het volle – achteraf bleek het evenals in Mezz ook hier te zijn uitverkocht – etablissement geen enkele verhoging bevindt en het podium nog geen twintig centimeter hoog was, bleken mijn opnamen achteraf wat betreft beeld niet prettig kijkmateriaal op te leveren. Over de geluidskwaliteit had ik niet te klagen. Dat was in orde en niet te hard. Dat laatste kwam me mooi uit. Want aan mijn gewoonte altijd wel iets te vergeten, had ik ook dit maal niet getornd. Ik was zonder oordoppen van huis vertrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten