KEPI GHOULIE - ROTOWN - STARDUMB 25 - ROTTERDAM - 7-6-2025

Kepi Ghoulie. Zijn naam was de reden dat ik mij meer ging verdiepen in de muziek van bands die in Rotown zouden optreden tijdens het tweedaags festival ter ere van het 25-jarig bestaan van platenlabel Stardumb. Al verder luisterend kwam ik tot het oordeel dat bezoek aan de fuif weliswaar niet als absolute must kon worden gekwalificeerd; zonde van mijn tijd was een andersoortig uiterste. Om het in bewoording beeldend trachten uit te leggen: de wijzer helde stevig over in de richting van absolute must en hield zich ver van de zijde zonde van mijn tijd. Kepi Ghoulie had ik eerder al eens meegemaakt op Vessel 11. Dat was me goed bevallen. Zo goed dat ik destijds niet eens had gepoogd de nummers onafhankelijk van elkaar op te nemen, maar het hele concert achtereen had vastgelegd en het zo op YouTube had geplaatst.

Hoe de muziek te kenschetsen? Fast country, is een term die me ineens te binnen schiet. Korte nummers, snel achtereen gespeeld, zonder lange pauzes tussen de tracks. Met diverse vleugjes redneck en hillbilly. De snelheid zou goed de reden kunnen zijn dat het helemaal geen bewuste keuze van me was liedjes niet afzonderlijk op te nemen; dat de praktijk me daartoe had gedwongen. Laat ik eerlijk zijn: dat is stukken waarschijnlijker.

Bob Dylan on steroids, zo zou Kepi Ghoulies muziek, positief omarmend bedoeld, ook kunnen worden genoemd. Misschien zou ik het werk van de Nobelprijs-minstreel beter te verhapstukken vinden als het op 78-toeren ten gehore zou worden gebracht. Al kleeft aan dat aantal toeren het nadeel van smurfenstemgeluid. Persoonlijk zou ik er geen bezwaar tegen hebben als het oeuvre van Dylan veel sneller én zonder zang zou worden afgespeeld. Maar een tekstloze singer-songwriter die de Nobelprijs voor Literatuur wint, is zelfs voor díe jury nogal veel van het ongeloofwaardig goede.

De uptempo muziek van Kepi Ghoulie vormde een heftig contrast met dat van het concert dat ik een avond tevoren had bijgewoond. Ook toen was er sprake geweest van een festival, genaamd 'Plein Public', gehouden op het Piet Heynsplein in Delfshaven. Rootz Lion speelde er, vergezeld van gastzanger Royalee (of de muzikanten waren de gasten van de zanger, wie het naadje van de kous wil weten, raad ik aan over te gaan tot onderzoeksjournalistieke actie) het ene puike mopje reggae na het andere. Nu ga ik iets verklappen, noem het – mocht je de behoefte niet kunnen weerstaan – een 'spoiler': reggae is een muziekgenre dat diverse slagen trager wordt gespeeld dan fast country.

Ik was tijdens 'Plein Public' in gezelschap van vrienden. Even had ik getracht ook daar opnamen te maken. Mijn neurose gebiedt mij dat namelijk in steeds heviger mate. Toch daalde het besef in dat ik met anderen op stap was. Het was nota bene mijn voorstel geweest de bijeenkomst te bezoeken. Misschien was het een idee over te gaan tot zoiets als het hebben van sociaal contact, in plaats van wederom de hele tijd uit een gefingeerde innerlijk noodzaak met mijn telefoon in mijn klauwen te staan.

Voor het eerst in jaren liet ik het maken van opnamen bij een concert achterwege. Hoewel ik mij, weer eenmaal thuis, een weinig ontaard voelde doordat ik geen opnamen hoefde te rangschikken, geen songtitels hoefde te achterhalen, niets op het www diende te werpen, geen territorium hoefde af te bakenen door mijn hondenplasje aan mijn abonnees veil te geven, heb ik niet de indruk er een posttraumatische stressstoornis door te hebben opgelopen. Ook op het Piet Heynsplein heb ik me vermaakt. Al is het best jammer dat ik het optreden nu niet via mijn laptopscherm visueel en auditief kan herbeleven.

Eén groot voordeel: doordat mijn aandacht niet de hele tijd was gevestigd op het zo goed mogelijk kadreren van camerabeeld maakte ik de afspraak dat een van de vrienden mij binnenkort een televisie cadeau komt doen. Een televisie met een heel groot scherm. De visuele herbeleving van concerten zal per dan van een andere, betere orde zijn. De wereld een dansfeest. Sociaal contact, soms heb je er nog iets aan ook. Veel gekker moet het niet worden.

PRIMAL SCREAM - TIVOLIVREDENBURG RONDA - UTRECHT - 9-5-2025

Alweer een poosje terug maakte ik een top 100 met bands die ik graag eens live in concert zou meemaken, omdat het er nooit van kwam. Gisteren was ik eindelijk in de gelegenheid het optreden van een groep bij te wonen die al erg lang bestaat, maar die ik desalniettemin nooit in levenden lijve bezig zag en hoorde. Daar is nu een eind aan gekomen. Ik kan het Schotse Primal Scream afvinken.

Zojuist lees ik op Wikipedia dat frontman Bobby Gillespie de enige muzikant is die vanaf het ontstaan in 1982 deel uitmaakt van de groep. Gillespie was tijdens de beginjaren van de band óók drummer van The Jesus and Mary Chain. De leden van die shoegazers van het eerste uur dwongen hem te kiezen tussen beide groepen. Gillespie koos voor Primal Scream. Als dat inhoudt dat het universum daardoor verrijkt is geweest met alle twee de ensembles en er anders sprake was geweest van alleen The Jesus and Mary Chain, is het universum spekkoper geweest. Met maar één van beide bands had ons universum er een stuk kariger uitgezien en geklonken. Andere universums zouden over ons hebben gemeesmuild.

Was het de nogal hoge entreeprijs van bijna € 50,- dat Ronda verre van uitverkocht was? Was het de maandagavond? Was het een door de Pinkstergemeente afgekondigd veto op uithuizigheid tijdens de tweede Pinksterdag? Geen idee. Het balkon was niet eens toegankelijk. Het kwam mij aardig uit om een rustige plek op een van de twee zijtribunes te vinden. Vanaf hier kon ik bijna totaal ongestoord mijn opnamen maken. Wél kreeg ik behoorlijk last van mijn neuropathie. De angst voor kramp in mijn tenen noopte me het opnemen een korte periode te staken en te gaan zitten. Dit lukte zonder dat mijn zicht op het podium ineens werd belet door staand publiek, vlak voor me. Zo rustig was het waar ik mij bevond. Zittend merkte ik dat ik te weinig had gegeten. Een hongerig gevoel kan me behoorlijk op de zenuwen werken. Ik had kunnen beslissen bier te eten, maar aangezien ik zeer dik tegen een recordtijd alcoholische droogstand verkeer, overwoog ik het niet eens. In plaats daarvan dropte ik een 5 mg dragee diazepam. Zenuwen én het zeurend hongergevoel verdwenen vrij snel. Door die in de kiem te smoren had ik er maar mooi voor weten te zorgen dat ik in alle rust en – bij mij bekende nummers – met heus kippenvel van de muziek genoot. Dit was een uitermate doelgericht pilletje geweest. Een meester in functionaliteit. Het resultaat ervan pakte exact uit zoals ik het had bedoeld. Ik werd er niet duf van, niet traag; slechts het zeurende gevoel van een knorrende maag en de vrees voor wat dat gevoel eventueel aan schrik kon wekken en/of zelfs paniek veroorzaken, verdwenen ver naar de achtergrond. Ik was nog slechts bezig met de muziek.

De muziek, ja, laat ik daar iets specifieker op ingaan. Het Primal Scream van heden ten dage bestaat voor het studiowerk uit vier muzikanten. Tijdens live uitvoeringen komen er nog een saxofonist en toetsenist bij. Zéér typerend voor de PS-sound vind ik de twee achtergrondzangeressen. Ik weet niet hoe lang ze al bij de band betrokken zijn; hun vocalen waren in ieder geval ruimer dan ruim in orde. Als esthetische verrassing heeft Primal Scream ruimhartig ingespeeld op mijn bassistes-fetisj. Toen ik nog een schoolgaand type was, kon ik in de ban raken van het basspel én de ermee gepaard gaande motoriek van Kim Deal (Pixies; Breeders) en Kim Gordon (Sonic Youth). Primal Scream beschikt over Simone Butler. Het fijne aan schrijven is dat je er niet aan af kunt zien dat ik ben begonnen te stotteren. Het is een omgangsinvaliditeit waarvan ik slachtoffer zou kunnen worden door haar voorkomen. Haar uiterlijke presentatie was dusdanig dat ik geen zinnig woord over haar snaarberoering weet neer te schrijven. Te zeer in beslag genomen door de fetisj van een ooit schoolgaand type, dat dreigt uit te groeien tot vieze oude man. Hoewel, vies? Alles klopte aan haar verschijning. Haar ritmisch bewegen, haar interactie met het publiek en haar samenspel met de bandgenoten. Geen redenen om direct naar haar Only Fans-pagina op zoek te gaan. Haar basspel zal ongetwijfeld goed zijn geweest, bij Primal Scream spelen gitaar en saxofoon een duidelijk pregnantere rol in het collectieve geluid. Bas en drums vormen zeer specifiek de ritmesectie.

Weet je wat? Bekijk en beluister de opnamen zelf maar. Dan verheug ik me intussen over de volgende grootheden van vroeger tijden, die ik binnenkort bezoek: Happy Mondays (vrijdag in Paradiso), Kim Deal (nu solo, 21 juni in de Rotterdamse Schouwburg) en Nine Inch Nails (29 juni, tijdens mijn publieksdebuut in Ziggo Dome).

MANNEQUIN PUSSY - DOORNROOSJE KLEINE ZAAL - NIJMEGEN - 28-5-2025

Tevoren begreep ik niet waarom ik mezelf toch weer had over weten te halen helemaal af te reizen naar Doornroosje in Nijmegen om er optreden nummer de tel al lang kwijt van band aantal zo veel meer dan er nog wijs uit te kunnen bij te wonen. Ik had de muziek van Mannequin Pussy een dag voor het concert nog eens beluisterd en was er niet dusdanig van onder de indruk geraakt dat deze een treinreis tot bijna in Duitsland rechtvaardigde. Enigszins merkwaardig was mijn plotselinge innerlijke weerbarstigheid wel. Eerder was ik kennelijk dermate geïmponeerd geweest door de klanken van het ensemble uit Philadelphia, dat ik al hun werk via Bandcamp mijn verzameling had binnengeloodst. Misschien was het de combinatie van de ruim vier uur reistijd en het aantal voorstellingen dat ik de laatste tijd bezoek, die me nu tegen de borst stuitte.

Toen ik dit typte, drie uur na thuiskomst, onderwijl mijn opnamen uploadend naar YouTube, zag ik om en kwam tot de conclusie dat mijn uitstapje tóch weer de moeite waard was geweest. Mede doordat de Nederlandse Spoorwegen uitermate puik (er staat 'puik'; niet 'punk') aan de voorspelde vertrek- en aankomsttijden hadden voldaan. Omdat ik met korting wilde reizen, was ik gedwongen geweest de daluren te benutten. Dit hield in dat ik Doornroosje later zou betreden dan dat de voorprogramma-act, Shortstraw, zou beginnen. Dat was willens en wetens. Ik had vooraf hun tonen niet voldoende aanlokkelijk gevonden om er ofwel een hoofdprijs heenreisgeld voor te betalen, ofwel enkele uren eerder in Nijmegen te arriveren en die tijdspanne ter plaatse moeten zien zoet te brengen. Vooral omdat langer wandelen momenteel pijnlijk is vanwege neuropathie. Vanwege een van kantoorregelmaat afwijkend dag- en nachtritme, had ik ook niet zo vroeg kunnen arriveren dat ik ter plekke een NS-fiets had kunnen huren om in Nijmegen en omstreken een tocht te maken, die de moeite waard was geweest.

Maar, ik broedde op een snood plan. De week erop zou Manu Chao in Park Brakkenstein spelen. Laat dat park, evenals het Goffertpark, nu ook in de stad aan de Waal liggen. En nu wilde het toeval bovendien dat ik in het bezit was van een toegangsbiljet voor dat evenement. In het geval van een aantrekkelijke weersgesteldheid zou het een dag bij uitstek zijn om mijzelve vroeg op de dag mijn nest uit te verordonneren en bijtijds in de trein oostwaarts te zitten. Bevonden zich in Nijmegen nog bouwprojecten waarover ik ooit schreef en die ik wilde fotograferen? Nee, nul. Ik zou ter plaatse mijn doel geheel zelf moeten zien te bepalen.

Gisteren bleek dat mijn bezoek aan Manu Chao er weer een zou worden in de serie 'Als je God wil laten lachen, vertel Hem je plannen'. Vrijdag staken de NS-medewerkers. In een groot deel van (of misschien zelfs geheel) het land zal er geen of nauwelijks transport per trein mogelijk zijn. Het was dus uiterst dubieus of ik in de mogelijkheid zou worden gesteld bijtijds in Park Brakkenstein te arriveren. Of ik weer thuis zou komen, werd me een stevig aantal maten té twijfelachtig. Denkt u hierbij aan het maatverschil tussen small en xxl. Daarmee is de omvang van mijn weerzin om against all odds toch een poging te wagen Noviomagum te bereiken ongeveer geschetst. De Latijnse naam van de Nijmegen benadrukte het idee van paard en wagen en/of trekschuit nog eens. Nee. Manu Chao zou er niet van komen.

Ik zwiepte mijn entreebewijs Ticketswap op. Op de webzijde van het evenement zelf zag ik dat het was uitverkocht. De vorige keer dat ik op de kaartverkoopwebsite een ticket had aangeboden, voor een concert van een band met de illustere naam Politie Warnsveld, was dat onverkocht gebleven. Ik besloot op Facebook de vraag te plaatsen of er wellicht iemand was die Manu Chao ook zou bezoeken, per voiture zou reizen en mij een lift wilde aanbieden. (Jahaaaaa. Ik bood aan een deel van de benzinekosten voor mijn rekening te nemen. Hoewel ik in de diepe overtuiging verkeer dat ik voor de verpozing die ik mensen met mijn aanwezig bied – een wieks hier, een grol daar, een gevatheid zus en allerlei ter zake dienende te berde gebrachte wetenswaardigheden zo – in wezen rijkelijk beloond dien te worden en dus eigenlijk een vergoeding zou moeten krijgen in plaats van een bijdrage in de reiskosten te moeten leveren.)

Goed. Met het lettertype in Times New Roman en de letterafmeting op 16 is mijn gewauwel al tot anderhalf A4 geraakt, waarbij ik nog nauwelijks iets over het eigenlijke onderwerp heb geschreven, het concert van Mannequin Pussy. Daarover was ik immers begonnen. Ik zal eens een poging wagen ermee verder te gaan. Het evenement werd op woensdag 28 mei gehouden in de kleine zaal van Doornroosje. Daar kun je slechts plaats nemen op vloerniveau. In de grote zaal heb je de uitwijkmogelijkheid van een ruim balkon. Als je in die grote zaal op tijd bent, heb je een prima opnamelocatie. Hier begaf ik me naar de zijkant van de zaal en ging tegen de muur staan. Daardoor had ik geen zicht op het complete podium. Eén bandlid zou gedurende het concert grotendeels buiten beeld blijven. Godschuwelijk vervelend, maar wie ruim 55 jaar op planeet Aarde vertoeft, weet dat het verblijf aldaar van godschuwelijke narigheid aan elkaar hangt en dat er niets anders opzit dan daar manmoedigheid tegenover te plaatsen. Zijn er geen andere keuzes? Nee.

Ik had tevoren geen setlist kunnen fotograferen, omdat ik bang was mijn opnameplek te verliezen als ik me voor de muziek naar het podium zou begeven. Ik kreeg de indruk dat Mannequin Pussy getrouw de volgorde van setlists tijdens vorige concerten volgde. Dat zou al te veel puzzel- en speurtochtwerk voorkomen als ik thuis aan het archiveren zou slaan. Soms vind ik het niet bezwaarlijk nog mijn best te moeten doen de correcte titels bij de nummers zien op te sporen. Dan vind ik het zelfs leuk, ja dan is dat vermaledijde woord 'uitdaging' bij wijze van hoge uitzondering eens wél op zijn plaats. Daarvan is slechts sprake als ik een concert dichtbij huis heb bijgewoond. Om na een terugreis van twee uur 's nachts nog lang aan de bak te moeten, bevalt me minder. Nu was daar gelukkig geen sprake van. De band speelde de tracks strak tegen de klanken waarop ze via het studiowerk tot de luisteraar komen. Tevens hielden de muzikanten tussen de nummers stiltes van gewenste lengte om eenvoudig eind en begin in mijn opnamen te kunnen aanbrengen.

Bij het inspelen was me al opgevallen dat gitariste en organiste Maxine Steen schaars gekleed ging. Een bikinitopje en -broekje, dat was het wel. Ik moest erom glimlachen. Ik zag dat ze – zou het haar interesseren – er aantrekkelijk uit zou kunnen zien. Met wat vetrolletjes bij haar buik en een beetje te dikke kont straalde ze uit dat haar voorkomen haar totaal geen ene hol interesseerde. Hier stond iemand die best zin had om muziek te spelen en dat deed ze dan ook kundig. Zelfs het aantrekken van de schaarse kledij leek haar vooral een hoop overbodige moeite te hebben gekost. Nee, Maxine Steen deed kennelijk niet aan dresscode. Een houding die me geweldig bevalt als iemand met muziekspel laat horen e.e.a. Aan het te berde brengen van schone kunsten beheerst. Tijdens de eerste drie nummers floepte haar linker tiet soms haar topje uit. Ze had haar handen vol aan haar snaren; iedere poging esthetisch iets te corrigeren liet ze achterwege. Tussen het derde en vierde nummer zonderde ze zich even af. Vervolgens keerde ze terug op het podium zonder topje; haar tepels had ze afgeplakt met kruislings aangebrachte fluorescerende tape. Mocht je buitengewoon geïnteresseerd zijn geraakt; in combinatie met het stroboscopische podiumlicht levert het aan het begin van “I don't know you” even een verrassend schouwspel op. Genoeg over het visuele aspect; het draait in het geval van muziek immers vooral om het geluid.

Waar ik de laatste tijd bij riot grrrl-achtige mevrouwenbands als Mannequin Pussy nogal eens mee word geconfronteerd, zijn de belerende praatjes tussendoor over hoe allerlei minderheden tekort wordt gedaan. Ik onderschrijf de mening bijna altijd totaal, echter, ik kom naar een optreden voor de muziek, niet om lessen sociale omgang te volgen. Frontvrouw Marissa “Missy” Dabice counterde die zienswijze met de mededeling dat ze hoe dan ook haar visie ging ventileren en wie het daar niet mee eens was, moest maar lekker opfucken. Het was hún show. Tja, wat valt daar tegenin te brengen? Niets en ik deed dan ook geen poging. Te veel gelul kan hoogstens een reden zijn een volgende keer af te zien van concertbezoek. Wat geleuter betreft, kan ik veel hebben. Is een kwestie van manmoedigheid. En het genre riot grrrl vind ik zo aantrekkelijk dat ik waarschijnlijk pas afhaak bij een verhouding 90% talkshow <=> 10% muziek of nog schever.

Missy hield ook een verhaal over de bandnaam en dat vooral mannen moeite hebben met het uitspreken van het tweede deel ervan – kindjes onder de achttien, doen jullie handjes even voor de ogen – 'pussy'. Ze vond het zelfs nodig het mannelijk deel van het publiek het woord te laten uitschreeuwen; gevolgd door de vrouwen in de zaal om haar stelling kracht bij te zetten. Het vermoeide me. Ik ging heel hard verlangen naar een beginakkoord of de drie tikken met drumstokjes op elkaar, ten teken dat de muziek weer een aanvang zou nemen. Het volgende nummer. Als-je-blieft! Ik ga niet op commando heel hard 'pussy' schreeuwen om te tonen dat ik het woord zonder gêne in de mond durf te nemen. Het woord 'pussy' in de mond nemen. Over de edele kunst van de cunnilingus doe ik geen uitlatingen.

PSYCHEDELIC PORN CRUMPETS - PAARD GROLSCH ZAAL - DEN HAAG - 29-5-2025

Gen Z-ers vormen een dusdanig verwende generatie dat hun stagediven erop lijkt alsof ze vanuit hun bed crowdsurfend naar een EHBO-post worden getransporteerd, waar zal blijken dat een pleister op het schaafwondje, opgelopen tijdens het openen van de verpakking om de – voor het concert genuttigde – pompoemtaartje met topping van roomkaas, niet per se noodzakelijk was, maar ter geruststelling tóch werd aangebracht.

Zo. Even een hele generatie over één kam scheren om mijn frustratie over het gedrag van de jonge vrouw naast mij kwijt te raken. Het kan maar opluchten. De schuld van de Marokkanen en de Chinezen is het sowieso; in dit geval wilde ik daar de leden van Gen Z nog aan toevoegen. Ik had ervoor gezorgd dat ik nog vóór het begin van de voorprogramma-act van de Waalse formatie Eosine een plek in de Grolsch-zaal van 't Paard van Troje had bemachtigd. Tijdens eerdere optredens in deze zaal, van respectievelijk Gruppo Sportivo en Godspeed You! Black Emperor, was ik op de balkons gaan kijken of er daar nog een goede plaats beschikbaar was om een fatsoenlijke opnameplek te bemachtigen. Ik had toen nul op het rekest moeten constateren.

Beide concerten waren uitverkocht geweest. Hoewel ik ook destijds zeker niet té laat binnenkwam, was dat waarschijnlijk de reden dat ik mijn heil op de zaalvloer moest zoeken. Bij het concert van Gruppo lukte het me na de pauze nog dichtbij het podium te raken. Tijdens Godspeed You! slaagde ik er weliswaar in redelijk vooraan in de zaal een plaats op een verhoging tegen de muur te vinden. Het podiumlicht was dusdanig karig en de kwaliteit van de camera op mijn telefoon in vergelijking met die op mijn nieuwe dermate koef, dat het beeldniveau van Godspeed You! Black Emperor om te huilen was. De musici van de band in kwestie zullen er niet rouwig om zijn geweest. Ze verschijnen zelden in de openbaarheid, geven geen of nauwelijks interviews en hechten nogal aan hun anonimiteit. Wellicht was het podiumlicht aangepast aan de wens zo onherkenbaar mogelijk te blijven. Zo kwamen mijn opnamen op het scherm inderdaad over als tegen keizerlijk zwart.

Ik laat me afleiden. Ik was nu naar Den Haag gekomen om Psychedelic Porn Crumpets voor de vierde maal mee te maken. Eerder was daar in Rotown, Bitterzoet en Paradiso sprake van geweest. Vooraf was dit evenement, in tegenstelling tot de eerdere drie, niet uitverkocht. Misschien was het de reden dat ik een klein aantal minuten voor het begin van supportband Eosine nog een plek helemaal vooraan het balkon ter hoogte van de eerste etage vond. Ik prees mij zowel gelukkig als rijk. Ik had op die plaats steun tegen een staander en kon zonder welk in de weg staand publiek dan ook de muzikanten in beeld brengen.

Het ging zonder welk horten en stoten dan ook. Tot er op een bepaald moment een jongedame naast me opdook. Een Gen Z-ster. (Misschien is Gen Z-eres of G Z-erin een duidelijk omschrijving om duidelijk te maken dat het hier een vrouw betrof. Gen Z-ster zou de indruk kunnen wekken dat het hier handelde om een geweldig en zelfs beroemd persoon uit de generatie Z. Dat was ze bepaald niet.) Jaren lang heb ik in de veronderstelling verkeerd dat 'gen Z' een uit de biologie afkomstige term was, die op een genetische afwijking duidde. Inmiddels weet ik dat de afwijking slechts leeftijdgebonden is. Niet iets buitengewoon catastrofaal. Als je geluk hebt, ontgroei je de aandoening. Met wat goeie wil zou je er ook nog de afwijking van een dooie in kunnen zien, een persoon van gene zijde. Maar goed. Ik ben weer aan het afdwalen.

De gen Z-ster wurmde zich tussen mij en de pilaar in. Wild bewoog zij heen en weer op de muziek. Ik moest mijn telefoon telkens verder buiten het balkon bewegen om haar woeste armgebaren uit beeld te houden. Had deze trut niet in de gaten dat ik beeld- en geluidsmateriaal aan het vervaardigen was? Mijn ergernis groeide, tot ik de mogelijkheid overwoog het schepsel een kontje te geven en haar zaalvloerwaarts te dirigeren. Echter, daar stonden mensen onwetend te zijn van deze onverwachte soort stage diving, te weten: balkony falling. Ook ik heb zo mijn grenzen. Al gebiedt de eerlijkheid me te melden dat ik mij niet slechts uit medemenselijkheid niet liet overhalen tot het volvoeren van de geschetste reprimande. Ook met het oog op ingrijpen van, en verwijdering uit de venue door fors schouderbemeten leden van de sukjoeretie hield ik me gedeisd en liet ik corrigerend opvoedkundig ingrijpen achterwege.

Even vond de jongedame rust. Ze benutte haar pauze om zich – in het Engels – te excuseren. Ze was laat binnengekomen en had dus haar toevlucht niet meer in de zaal kunnen zoeken. Ze was gedwongen pal naast mij druk te staan doen. Ik vond het netjes dat ze tenminste de moeite deed uitleg te geven en antwoordde haar daarom dat ik het geen probleem vond. Was ik zelf ook niet een drukdoenerig baasje geweest, toen ik haar leeftijd had en 'moshpit' nog 'pogo' heette? Nou dan. Op mijn opmerking dat ik juist zo onbeweeglijk mogelijk bleef, omdat ik opnamen maakte, liet ze slechts geringschatting volgen. Dat kon volgens haar niet de bedoeling zijn. Zo kon je niet uit je ster gaan. Je niet laten verzwelgen door de euforie. (Let wel: ik citeer haar nu niet, noch parafraseer ik haar. De muziek stond werkelijk te hard om haar Engelse antwoord te verstaan. Ik schat nu slechts haar denkwijze in naar aanleiding van haar afkeurende houding en gezichtsuitdrukking.)

Erg veel empathie met mij toonde ze sowieso niet. Wel met de vriendin die zich tot nu toe in haar kielzog had opgehouden. Die liet ze zich tussen haar en mijn voormalig steunpunt, de staander, in wurmen. Dus kwam zijzelf nog dichter in mijn buurt staan, waardoor ik verder zijwaarts werd gedwongen. Ze dwong mij de elleboog van mijn nog vrije arm in haar richting te priemen. Die zou haar bewegingen tot binnen de marges van 'tot rede vatbaar' beperken. De vriendin was een obesitaire prop, die, ondanks het feit dat ik nu nog minder manoeuvreerruimte tot mijn beschikking had, mijn hart wist te stelen. Ze droeg een shirt met daarop de charmante tekst “I love sluts!”. Geen idee waarom ik altijd weer geroerd word door dit soort puberuitingen. Ergens gedurende mijn leven moet ik de afslag naar volwassenheid hebben gemist. Gelukkig is volwassenheid niet een voorwaarde om van muziek te kunnen genieten. Noch is druk bewegen dat.

HIJ, DE ONDERGESNEEUWD RAKENDE MAN

Gezien het feit dat er in het dagelijks taalgebruik al een eeuwtje of twintig sprake is van 'Onze lieve Heer' en niet van 'Onze lieve Dame' als er wordt verwezen naar het opperwezen, lijkt het me vrij logisch dat mannen in het maatschappelijk debat en alles eromheen - de slaapkamer bijvoorbeeld, om maar een dwarsstraat te noemen; of ruimer, het dagelijks leven - net iets meer te vertellen hebben dan vrouwen. Waarom moet er tegenwoordig dan direct worden gesmeten met een brute, walgelijk onder de gordel stigmatiserende term als 'patriarchaat'? Dat is toch van de zotte? Alsof in een patriarchaat de mogelijkheid zou bestaan dat je als rechtgeaard burger bij het lezen van het sportnieuws berichten over vrouwenvoetbal zomaar plompverloren tussen die over écht voetbal zou aantreffen. Kom nou toch een beetje.

Goed. Ik ga een was ophangen, voordat ik weer het al te makkelijke verwijt krijg rolpatroonbevestigend bezig te zijn. En ik moet zorgen dat ik me geen deurwaarder op de hals haal. Dus als u bovenstaande tekst opvat als de start van een crowdfundactie om mijn achterstallige SGP-contributie te kunnen betalen, zal ik de laatste zijn die daar bezwaar tegen maakt.