BEST SPANNEND

Omdat ik weleens wat actualiteit tot me neem, voelde ik mij met de neus op het feit gedrukt dat ik noch de muziek van Kneecap, noch die van Bob Vylan ooit tot me had genomen. Beide ensembles staan erom bekend tijdens hun concerten nogal uitgesproken standpunten inzake Israël-Palestina aan het publiek duidelijk te maken. Dat zegt me niet zo veel. Ik bezocht erg veel concerten. Niet vanwege politieke overtuiging, maar vanwege muzikale klanken die me aanspreken. Kunt u leuk met gitaar, piano, pauken en overig instrumentarium overweg? Bent u in staat deze vaardigheden met uw kornuiten tot een beluisterenswaardig geheel te smeden? De kans is groot dat u bij mij in het waarderingspulletje terechtkomt.

Het 'Free Palestina' is me bij concerten inmiddels zo vaak om de oren geslagen, dat ik bijna recalcitrant 'Israël, hiep-hiep-hoera' zou gillen. Ware het niet dat mijn hekel aan de staat Israël daarvoor veel te groot is. Zo groot dat het onderscheid tussen antisemiet of antizionist me geen moer meer uitmaakt. Antizionist, sowieso. Antisemiet? Mooi. Dan draag ik die kwalificatie als geuzennaam, net zoals een Feyenoord-supporter zich vereerd voelt met het ooit als scheldwoord bedoelde 'kakkerlak'. En rot nu maar lekker op met je davidsster.

O ja, voor ik het vergeet. Het verschil tussen de muziek van Kneecap en Bob Vylan. Eenvoudig, me ervan bewust zijnde dat ik niet alles van beide groepen tot me heb genomen: Kneecap, geen ruk aan, door de nadruk op rap en het gebrek aan muziek; Bob Vylan, goed te doen en entreebewijsaankoopwaardig, hoewel erg veel tevoren opgenomen muziek en slechts zanger en drummer op podium.

Dan doemt het volgende probleem op. O shit, nee. Het woord 'probleem' dient tegenwoordig te worden betiteld als 'uitdaging'. De volgende uitdaging, dus. Bob Vylan is afkomstig uit Ipswich, Suffolk, England. Kneecap uit Belfast, Northern Ireland. Verkies ik hier de onderdrukkers boven de onderdrukten? Of zou er weinig aan de hand zijn en het wellicht slechts met mijn muzikale voorkeur te maken hebben? Dit gevecht innerlijk met mezelf voeren is een beste uitdaging, die ik niet aanga. De klanken van Bob Vylan bevallen me beter dan die van Kneecap. That's it.

Bij het Tilburgse poppodium 013 doen ze niet erg aan muzikale voorkeuren. De commotie die was ontstaan na het optreden van Bob Vylan in Paradiso was voldoende reden om de twee Engelse artiesten te cancelen. In Doornroosje in Nijmegen was het tweetal een dag erna welkom. 013 is qua programmering voor de veilige shit, dat is me al wat langer bekend. 'Laf' is een groot woord, met 'makkelijk' duw je de pleister zo diep mogelijk in de reeds ontstoken wonde. Muzikaal en nu ook - zo blijkt - in het geval van eventueel de geringste aanleiding tot polemiek oproepend.

Wat had die gozer van Bob Vylan gegild? "Death to the IDF". IDF. Die vriendelijke jongens van het Israel Defense Force, die er nu en dan zin in hebben Palestijnse kinderen van ver een kogel in hun hersens te schieten, om trots te kunnen tonen dat hun training tot scherpschutter haar vruchten heeft afgeworpen. Allemaal om Israël te verdedigen, dat spreekt voor zich.

Het land verdedigt zich al sinds 1948 uitermate dapper tegen brute moslimkrachten. Hoewel? Dapper? They get by with a little help from their friends. Ik herinner me nog de Israëlische jonge vrouwen die bij een buurman logeerden en die de dienstplicht moesten vervullen. Ze vonden hun tijd in het leger 'best spannend'. 'Best spannend.' De waardering die de luxe onderdrukker aan een soort betaalde doe-vakantie kan geven. Ik neem aan dat lieden van het huidige IDF de situatie in Gaza ook 'best spannend' vinden. Fijn hoor, bij de bovenliggende partij behoren en een veel te groot deel van de mondiale opinie nog in je rug weten, omdat je je op het onderdrukken van zeer fragmentarische terreur kunt beroepen. 'Best spannend.'

Heb ik me daar ineens last van een plotsklaps oprispende vraag. Is het eigenlijk strafbaar om het verblijf van Anne Frank in het Achterhuis als 'best spannend' te kwalificeren?

R.M.F.C. + TUFF GUAC - ROTOWN - 26-8-2025

Toe maar. Ik zie nu dat er liefst twee volle weken tussen mijn laatste concert en dat van dinsdagavond zaten. Het moet een tijd geleden zijn geweest dat er nog eens sprake was van een dermate langdurig hiaat. Ik zou dat kunnen opzoeken. Ik verkies het zulks na te laten, wegens een toenemende mate van geen zin meer in van alles. Van het voorlaatste concert herinner ik me nog de pijnlijke neuropathievoetjes. Normaal zou ik mijn hand niet omdraaien voor een wandelingetje van Utrecht CS naar poppodium Ekko. Nu had ik het gevoeld. Aan heuse pijn grenzende irritatie was mijn deel geweest.

De voorstellingen van dinsdagavond vonden gelukkig plaats in Rotown, stukken dichter bij huis. Zelfs tegen de gang daarnaartoe zag ik op, tegen die paar honderd meter voetverkeer. De kanker begint inmiddels ook geestelijk zijn weerslag op me te krijgen, in de zin van: steeds meer geen zin in steeds meer. Niet heel erg verwonderlijk. Nog geen anderhalve week tevoren waren er een ambulance en politie komen voorrijden, toen er voedsel in mijn inwendige was blijven steken, ik chronisch de hik had gekregen en het gevoel had gehad te moeten kiezen uit direct de moord steken, ofwel onmiddellijk geopereerd worden. Zelden zo'n behoefte aan narcose gehad. Het algehele einde had het ook mogen zijn. Een idee dat telkens vaker begint te spelen. Slechts behoefte aan verdoving. En de donkere dagen moeten nog komen. Zijn ook altijd van die vreugdeverschaffers. Deze vuist op deze vuist en joepiedepoepie.

Dinsdagavond had ik vooraf mijn maag zonder al te veel pijn bij het slikken weten te vullen. Het verschafte me de hoop dat dit het begin was van het – tijdelijk – herstel in mijn slokdarm. Dat de bestralingen resultaat begonnen af te leveren en dat de mij voorspelde bijwerkingen, zwellingen, al eerder dan verwacht aan het afnemen waren. De bevredigde maag verschafte me daarnaast de moed naar Rotown af te zakken, zonder angst om de volgende uren te worden overvallen door een of andere hongerflauwte. Het is lastig genieten als je telkens het idee hebt tegen de vlakte te kunnen gaan.

Achteraf beschouwd ben ik zeer tevreden tóch naar de Nieuwe Binnenweg te zijn afgezakt. Mijn contact had me geschreven dat ze op de gastenlist – 'guestlist', in modern Nederlands – zou staan. Als ik haar naam noemde, zou ik toegang krijgen. Zelf zou ze niet komen opdagen. Nospray had de avond georganiseerd. De smaak van Nospray en die van mij willen nog weleens overeenkomen. Ik had de muziek van de bands vooraf weliswaar beluisterd en de concerten als bijwoonbaar verklaard, in de praktijk overtroffen ze mijn verwachtingen. Tuff Guac uit Antwerpen beet als voorprogramma het spits af. Even voordat ze begonnen was ik nog stevig in de stress geschoten. De nieuwe telefoon waarmee ik tegenwoordig opnamen maak, bleek dagen achtereen aan – 'on' in modern Nederlands – te hebben gestaan. Er resteerde nog twaalf procent batterijvermogen. Moest ik daarmee alle nummers van twee bands opnemen? Dat zou nooit lukken. Nog niet zo lang geleden zou ik bij dit soort tegenslag onherroepelijk aan de neut zijn gegaan. Dat heb ik afgeleerd. Neut betekent meer neut en nog meer neut, neut totdat het licht uitgaat en vanaf het ontwaken direct neut. Dat dag in, dag uit en voor ik het weet kliniekopname, als ik in de tussentijd de pijp nog niet ben uitgegaan. Ik ben bang dat ik 0,0 tussenweg heb als ik één slok % neem. Dat maakt ook geen ruk uit. Ik heb geen enkele trek in alcohol meer. Terugkijkend vind ik het een nogal zwakzinnig middel. Een substantie die debiliseert en wilskracht wegneemt. Na het drinken van % schijn je ook nog genoegen te moeten nemen met het effect: kater of – de wat mildere variant – nauwelijks vooruit te branden zijn.

Er zijn voldoende middeltjes die wenselijker effecten veroorzaken. Ze zouden kinderen – 'kids' in modern Nederlands – op de lagere school al moeten leren dat er allerlei ander lekkers bestaat. Misschien wordt het tijd voor een utopische roman waarin de protagonistenkids geen schoolmelk te drinken, maar school-xtc te slikken krijgen. Nee, ik ga geen poging wagen die roman te schrijven. Iets te veel kans dat ik voor het eind te hebben bereikt, ben getransfereerd naar het eeuwige foetsie.

Ik had dinsdagavond een andere keuze gemaakt dan school-xtc. Voor het de deur uitgaan had ik de mij voorgeschreven fentanyl genomen. Een prettig pijn stillend goedje, driehonderd maal sterker dan morfine. Er staan zeer vermakelijke filmpjes op YouTube over fentanylgebruik. Delen van steden in de VS zijn uitgegroeid tot gezellige, geïmproviseerde campings, waar het bovenlichaam van de staande gasten in een hoek van negentig graden ten opzichte van het onderlichaam is gepositioneerd. Het kan ook voorkomen dat de campinggasten compleet gestrekt liggen, omdat het voortdurend staan in een hoek van negentig graden ze is gaan vervelen. De gasten in de filmpjes zijn niet direct te kenschetsen als 'de typische Trump-stemmer'. Ook niet als 'de typische Biden-stemmer' of 'karakteristieke Kamala Harris-stemmer'. Ik verdenk de campinggasten ervan dat ze van hun stemrecht helemaal geen gebruik hebben gemaakt. Tja. Dat is natuurlijk een beetje vragen om moeilijkheden. Het voorrecht hebben te leven in een democratie en niet stemmen. Bij sommige mensen ligt het er duimendik bovenop dat ze terecht wensen te komen aan de verkeerde kant van zowel de geschiedenis, als het heden en de toekomst. Het cijfer driehonderd (uit “driehonderd maal sterker dan morfne”, weet u nog) zegt overigens weinig. Medici en apothekers in ons gave land zijn voldoende ontwikkeld om hoeveelheden voor te schrijven en/of toe te dienen, die in de praktijk niet direct fatale doses blijken te zijn.

Ik vraag ik me af in hoeverre fentanyl al is doorgedrongen tot mijn gave directe omgeving. En dus die van Rotown. In de buurt van het Nieuwe Instituut, Entrepotgebouw en Huis Sonneveld is de aanwezigheid van talloze toeristen en museumbezoekers enerzijds, en dopeheads anderzijds, ronduit kolderiek. Het straatbeeld lijkt zelfs het absurdisme ontstegen te zijn. Ongeveer een maand geleden mocht ik na concertbezoek al eens een crackroker op de opgang naar mijn voordeur begroeten. De man maakte, niet zonder te laten merken dat ik hem stoorde, voldoende ruimte vrij om me er langs te laten. Het is maar één keer voorgekomen en als het daarbij blijft, vind ik het allemaal prima. Ik heb bij die voordeur vervelender gebeurtenissen meegemaakt. Als iemand netjes opzij gaat en mij die zware voordeur achter me laat sluiten: halleluja, niks-aan-de-handa. Voor wat er verder met die persoon gebeurt, geldt hetzelfde: het zal me kroket wezen. Het me allemaal geen fuck meer uitmaken, lijkt me geen aan te raden levenshouding. Het me zeer veel geen fuck meer uitmaken lijkt me in mijn situatie aanraad- en aanvaardbaar. Noem het stoïcisme. Noem het wat je wil. Maakt me niet de minste fuck uit. We leven in een vrij land. Als je maar tien minuten voor de afspraak aanwezig bent in de daartoe aangewezen zone.

Goed. Ik wilde iets over muziek schrijven. Het voorprogramma van het Antwerpse Tuff Guac was buitengewoon in orde. Naast sterke eigen composities bevatte het werk ook nog eens een verrassend uitgevoerde cover van Otis Reddings (Sittin' on) The Dock Of The Bay. R.M.F.C. uit Sydney voldeed als hoofdact meer dan ruim voldoende. R.M.F.C., de afkorting schijnt voor Rock Music Fan Club te staan. Een naam die 'middle of the road' als eerste indruk bij mij teweegbrengt. R.M.F.C. had een probaat middel tegen die eerste indruk: met het nummer Harmless Activity, waarmee ze aftrapten, dirigeerden ze het vooroordeel direct naar de vergetelheid. Al vrij snel daarna kregen ze de moshpit los, die hoogstens tússen nummers heel even zou kalmeren. Mijn situering in de hoek, pal voor het podium, zorgde ervoor dat ik lichamelijk gevrijwaard bleef van geduw en gedrang.

En, nu ik eraan terugdenk, bij mijn voorlaatste concertbezoek aan Ekko in Utrecht was ik nog blij dat ik regelmatig op het podium had kunnen zitten om beeld en geluid op te nemen. Deze avond had ik nul keer de behoefte gehad om de bilpartij neder te vlijen. Betekent dit dat mijn fysieke toestand toch – voor zo lang dat dan weer duurt – aan de beterende hand is? Geen idee. En geen zin om er over na te denken. Al helemaal geen zin om te hopen. Fuck 'hoop doet leven'. Hoop is uitgestelde teleurstelling. Ik heb wel het idee dat ik, ondanks deze goed bevallen avond, steeds minder zin heb om nog activiteit buitenshuis te ontplooien. Wat dat betreft, is de dalende lijn ingezet. De vraag is of de curve weer omhoog zal gaan.

Nu ga ik eens koptelefoongewijs bij Bandcamp te rade of ik de muziek van Tuff Guac en R.M.F.C. digitaal tot de mijne zal maken. Een mens mot wat met zijn leven.

DE GROTE REÏNCARNATIESHOW

Leeft Jos Brink eigenlijk nog? Het was niet de kwestie die me hevig kwelde na het ontwaken. Het schoot me zojuist te binnen, omdat ik voor de serie “Een prachtige dag om...” iets absurdistisch en surrealistisch wilde schrijven over het door de gigantische vergrijzing immens populair geworden televisieprogramma, de Grote Reïncarnatieshow. Het overlijden nabij zijnde medemensen kregen in deze show de keuze hoe ze op het ondermaanse wensten terug te keren. 'Keuze' is overigens een groot woord. Tijdens de show kregen ze slechts de mogelijkheid van óf het één, óf het ander. Er was al een aflevering geweest waarin kandidaten of als Duitser of als Fransman konden terugkeren. A. vuilnisman of B. veganistisch kok in een keuken met levende runderbouillonblokjes in bio-industriehokjes was gepasseerd. En vuilnisman in een ligfiets of bewust kinderloze bakfietsmoeder, die poppen vervoert, waartegen ze tijdens het fietsen graag ellenlange monologen afsteekt, was aan de orde geweest. Voor wie de uitslagen van deze shows wil weten of ergens herhalingen van de uitzendingen terug wil zien...dat kan niet. Ik schrijf fictie, nitwit. Fictie. Dat betekent dat het verzonnen is.

Hoe ik op Jos Brink kwam? Toen het fenomeen 'spelletjesshow' mijn gedachten penetreerde zag ik hem ineens voor me. Hij stond iets duimen draaiend aan te geven op de televisie. Ja, volgens mij was het bij de publieke omroep, in de tijd dat die nog niet door de linkse elite was gekaapt. Een mooie tijd was dat, toen Jos zijn assistente Sandra Reemer, nog gewoon mocht uitmaken voor wat ze was, een blauwe. Of weet ik hoe hij haar precies noemde. Mijn geheugen wordt er niet beter op. Als beiden nog leven, adviseer ik Sandra die onverkwikkelijkheden nú weer op te rakelen en Jos een beste financiële poot uit te draaien. De tijd is er rijp voor. Of hoe noem je dat tegenwoordig? Ze heeft momentum. Goed. Ik ga u nu even alleen laten. Even op het www nagaan hoe het met de levens en eventuele einden daaraan van Jos en Sandra is gesteld. Ik ben zo terug.

Oké, oké. Duidelijk Die rechtszaak kunt u vergeten. Brink en Reemer zijn beiden al honderd jaar dood. Nou ja, bij wijze van spreken. Jos is tien jaar langer niet meer onder ons dan Reemer. Een hele tijd bedoelde ik met honderd jaar. Overdrachtelijk, begrijpt u wel. Als u er niet uitkomt vraagt u ChatGPT maar er een verklarend staafdiagram bij te vervaardigen. Dan probeer ik van ChatGPT los te krijgen hoe Jos Sandra ook weer noemde. Iets – nee, best wel e.e.a. meer dan iets – zegt mij dat hij er these days niet mee zou zijn weggekomen. Van seksisme zou men Jos ook tegenwoordig nog steeds moeilijk kunnen betichten, omdat hij zich zou verschuilen achter zijn geaardheid, ZRAEK (Zo Ruig Als Een Kokosmat, red.). Aan het verwijt van racisme zou hij niet ontkomen, de koloniale tyfusuitbuiter. Goed, even een momentje nog. Ik kijk of ik kan vinden wat die arme Sandra allemaal te verduren kreeg.

Yep. Gevonden. Werkelijk misselijk makend. Hij noemde haar 'kroepoekje'. Daarvoor moest ik van ChatGPT uitwijken naar YouTube. ChatGPT kwam met de ongeloofwaardige veronderstelling dat hij haar 'mijn Indonesisch nichtje' zou hebben genoemd. Ik kon me nog net inhouden om niet “Indonesisch nichtje, geloof je het zelf, stuk achterlijkheid?” terug te typen. 'Kroepoekje' was het dus, om haar afkomst te benadrukken. Dat heb ik ChatGPT direct na mijn vondst op YouTube fijntjes onder de neus gewreven. Al vraag ik me af of het wondermedium er iets van onthouden of opgestoken heeft. Waarschijnlijk zal dit stuk kunstmatige intelligentie volgende keer weer exact hetzelfde doen bij de vraag hoe Jos Brink Sandra Reemer noemde. Veel sneller dan het de individuele mens mogelijk is internetpagina's afspeuren en mogelijk zelfs wederom met 'mijn Indonesisch nichtje' op de proppen komen. Misschien dat ik het ooit nog eens probeer. Niet nu.

Ik vraag me af wat ik kwalijker vind, de verwijzing van haar komaf uit ons Indië of het bijna net zo walgelijke verkleinende 'je' achter 'kroepoek', waarmee hij haar gebrek aan lengte er nog maar eens fijntjes in wreef. ChatGPT lijkt me vooralsnog het bewijs dat artificial intelligence een vorm van intelligentie is die – zouden we die bij mensen aantreffen – als 'sub-Downsyndroom' zou worden gekwalificeerd. Laat defensie over aan AI en de wereldbevolking is eerder in een atoomoorlog met spontaan afgeschoten kernraketten compleet van de aardbol gevaagd dan ik aan kanker ben overleden. Leg de verantwoordelijkheid voor de medische wetenschap in de handen van AI en je zit voor de herfst opgescheept met een mondiale epidemie van AIDS die je al oploopt bij het denken aan snoepgoed. En dan van een soort die met geen AIDS-remmer te stuiten is.

Nu terug naar waarover ik was begonnen: de Grote Reïncarnatieshow. De aflevering waarin kandidaten de keuze krijgen of ze willen terugkeren als Jos Brink of Sandra Reemer schrap ik. Die twee zijn inmiddels voldoende aan bod geweest. Maar: wilt u terugkomen als barcode of als QR-code? In gedachten zie ik de spelleider al duimen draaiend het de kandidaten niet makkelijker maken. Achterbaks – het lijkt hier de publieke omroep wel – schetst hij ook al kwesties die in de toekomst kunnen spelen. Is er nog sprake van gewenste maatschappelijke integratie als een barcodevrouw met een QR-codeman in het huwelijk treedt? Wat als die twee partners kinderen krijgen? Is dat niet gewoon blöde Rassenmischung?

Zie je? Publieke omroep. De kandidaten ongemak aanpraten door dystopische vergezichten te schetsen. Expres dat Duits gebruiken. De linkse elite trekt de derderijkkaart weer om big tech in een kwaad daglicht te stellen. Natuurlijk zullen kandidaten als barcode willen terugkeren. De barcode dateert uit 1952 en refereert aan wederopbouw en veiligheid. De QR-code is modern en doet denken aan toekomst, chaos, een tsunami aan groene mannetjes, vrouwtjes en hennetjes. Alsof de toekomst van iemand die op het punt van overlijden staat nog niet voldoende ongewis is. Echt de publieke omroep weer, typisch het gemanipuleer van de linkse elite. Mensen wier sterven aanstaande is de duimschroeven nog eens aandraaien door op het eerste oog twee keuzes te bieden en die gepaard laten gaan van uiterst gestuurde consequenties, waaraan niet te ontkomen zou zijn. Persoonlijk zou ik het wel weten of ik als barcode of QR-code zou willen terugkeren. QR-code, 100%. Mijn telefoon herkent geen barcodes.

Na mijn reïncarnatie wil ik overigens wel gewoon hetzelfde telefoonnummer als voor mijn heengaan hebben. Ik zal eens aan ChatGPT vragen of dat bij alle mobiele telefoonproviders mogelijk is, of dat ik voor mijn afzwaaien uit het alhier voor een andere communicatiedienstverlener moet hebben gezorgd.

GESTUURDE ARBEIDSMARKT

 

Toen Wim Lex nog prins was, hadden de Oranjes liefst vier hofsysteembeheerders in dienst. Zij verzorgden een YouTube-kanaal voor W.L. onder de naam W.A. Van Buuren, het pseudoniem waaronder hij in 1994 de Elfstedentocht voltooide. In eerste instantie abonneerden veel schaatsliefhebbers zich op het kanaal, maar zij haakten bijna allen af. Er waren op het channel van het destijds nog als 'Prins Pils' door het leven gaand aanstaand staatshoofd slechts bewegende beelden te zien van stagedivers die na hun sprong niet door medeconcertgangers werden opgevangen.

Dag in, dag uit speurden de systeembeheerders het wereldwijde web af, op zoek naar valpartijen. Wim Lex noemde die missers 'epic'. Totdat zijn gezellin Maxima hem aan zijn verstand wist te brengen dat hij komend koning van Nederland was. En dat de taal die er in dat land werd gesproken steeds boller van anglicismen ging staan, terwijl het toch werkelijk Nederland was. En welke taal diende er in Nederland te worden gebezigd? Juist ja, Nederlands. De taal die zij al jaren trachtte onder de knie te krijgen. In eerste instantie had Maxima haar aanwijzing nog als verzoek overgebracht. Totdat W.L. bijdehand ging doen en meldde dat er in Argentinië mooi geen Argentijns werd gesproken. Toen werd Maxima's toon directief, to put it mildly: “Fuck you. Double U. L. Fuck you. Met je anglicismen.” Inmiddels was al ongeveer duidelijk wie er na de troonsbestijging in koninklijken huize Oranje de broek aan zou hebben.

Als Double U. L. de beelden van te pletter vallende stagedivers bekeek, bekroop hem een groot, noem het gerust 'majesteitelijk', gevoel van gemis. Waarom had zijn gezellin hem met slechts dochters opgezadeld? Hier had hij met een zoon naar willen kijken. Dit was altijd 'èch kankâhgènig', zo dacht hij regelmatig, zonder uit zijn rol te vallen, want hij dacht het slechts, sprak het nooit hardop uit, zoals hij zich ook nooit in het openbaar beklaagde over het slechts aan de natie geoffreerd hebben van dochters en hij aangaande zijn wederhelft de term 'mijn lekkere juntasnolletje' slechts door zijn hoofd, nooit door zijn mond liet spelen. Hij keek wel uit om dat woord hardop te gebruiken. W.L. wist donders goed uit welk soort nest zijn toekomstig gemalin afkomstig was. Daar kon je een beetje mee dollen, in de onschuldige trant van Argentijnen die geen Argentijns beheersen, maar je kon het beter uit je hoofd laten beledigend over te komen. Voor je het wist lazerden ze je in coma vanuit een vliegtuig de zee in.

Eenmaal het koningschap aanvaard, was het uit met de stagediveblooperpret. Maxima had keihard ingegrepen. Als prinses had zij het YouTube-channel met crashes nog oogluikend toe kunnen staan, als koningin zou zij het niet over haar kant laten gaan. Tenminste, de stagedivers die een harde landing maakten na sprongen tijdens klassieke concerten. Met missers tijdens de overige events, bij andere muziekstijlen, had ze geen moeite. Sterker, gepeupel dat het moest bezuren na de onaantrekkelijke zijde van de aardse aantrekkingskracht te hebben ervaren, kon zij waarderend aanzien. Misschien was dat iets genetisch, iets dat zij dna-gewijs had meegekregen, wellicht was het een familietrekje om zich te vermeien met neer pletterend Jan Hagel.

Een van de vier hofsysteembeheerders is na het afschaffen van het kanaal met beelden van mislukte stagedives bij klassieke voorstellingen gedwongen de ene week vijf en de week erop vier dagen te werken, in plaats van twee volledige werkweken te kunnen blijven draaien. Geheel in der minne geschikt met behoud van compleet salaris. Van de drie anderen werd hun volledige baan gehandhaafd. Daarnaast ontvingen zij een salarisverhoging die percentagegewijs gelijk stond aan hetgeen de in arbeidstijd gekorte aan loon had behouden. Dit bracht als publicitair nevenvoordeel mee dat de Oranjes er niet van konden worden beticht goedwillende landgenoten in het uitkeringscircuit te doen belanden. Niet onwaarschijnlijk is dat de Rijksvoorlichtingsdienst inzake het standpunt van Maxima een soufflerende rol heeft gespeeld. Het gerucht gaat dat de financiële afhandeling met de hofsysteembeheerders tot stand kwam na tussenkomst van de VvWvN (Vakbond voor Wilhelmussen van Nassauwe, red.)

DE AGRESSIEVE VERKOOPTECHNIEK VAN BIG TECH

Ik liep door een straat in een nieuwbouwwijk. Ik zou er het etiket 'Vinex' op kunnen plakken. Aangezien ik totaal niet weet of het stadsdeel waar ik mij bevond als stedelijk uitbreidingsgebied stond aangewezen in de Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra, houd ik het minder specifiek bij "nieuwbouwwijk". Juist toen ik mij weer eens kwaad wilde maken over 'Vinex', niet vanwege het onterechte verwijt dat de architectuur er armzalig zou zijn, maar omdat bij 'Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra' niet de afkorting 'Vinex', maar het moeilijker als één woord uit te spreken 'VNROE' hoort te staan, werd ik zachtjes, maar wel degelijk duidelijk toegesist.

“Pssst,” klonk het. Ik keek om me heen. Geen kut-Marokkaan in de buurt. En ook al niks anders buitenlands dat ik van pssst-en kon betichten. Drugs werden me niet aangeboden, noch werd ik om een bijdrage kleingeld gevraagd. Ook een groene gelukszoekende transseksueel uit een ver melkwegstelsel die van de belastingcenten van ons hardwerkende aardebewoners op onze planeet de boel kwam potverteren, viel nergens te bekennen.

“Pssst, kom eens wat dichterbij. Ik moet je wat vertellen.” Het geluid kwam van de voordeur van de nieuwbouwwoning die ik net passeerde. Op ooghoogte zag ik een rood lichtje knipperen. Dat moest de deurbel zijn. Toen ik dichterbij kwam, zag ik niet slechts de druktoets om te bellen en het lampje, maar ook een camera.

“Kom hier,” hoorde ik. De stem klonk weliswaar menselijk, maar was overduidelijk artificial intelligent gerealiseerd. Ik kwam nog een stap nader en hield mijn hoofd zijwaarts, tot vlak voor het rode lichtje. “Zal ik je iets verklappen?” fluisterde de stem. “E=MC2, klopt geen klote van. Oerknaltheorie? Nonsens. Binnen een mum van tijd leg ik je uit hoe de berekeningen zouden moeten zijn en wat de oorsprong van al het bestaan dan wél is. En ik verklaar het je niet slechts in het Nederlands, maar in honderd en twaalf verschillende talen. Ik ben namelijk niet zomaar een slimme deurbel. Ik ben de nieuwste generatie buitengewoon intelligente deurbel. De hyperintelligente deurbel. De IQ320. Ook hebben? Ga naar CoolBlue of MediaMarkt.”

Ik verbaas me niet snel meer. Dus ook deze ontmoeting – hoewel die me amuseerde – nam ik voor kennisgeving aan. Ik denk niet dat ik een exemplaar aanschaf. Ik ben niet in het bezit van een eigen woning, dus niet verantwoordelijk voor plaatsing van hang- + sluitwerk en aanverwant. Wel overweeg ik volgend jaar huurverhoging te weigeren als de huisbaas niet overgaat tot aanschaf en plaatsing van een buitengewoon intelligente deurbel. En dan absoluut de hyperintelligente versie, type IQ320. Want wat me ontzettend intrigeert, is dat de stem zachter ging spreken, toen ik mijn hoofd dichterbij hield. Aanwezigheidsdetectie to the max. Daar houd ik van.

Als de huisbaas betaalt.

HAPPEN NAAR DE BAAS

DNA-onderzoek moet uitwijzen of het jongetje door een wolf of een krokodil is aangevallen. In het geval van een kaaiman of alligator zou het erop kunnen duiden dat er op de Veluwe naast terugkeer van de wolf ook sprake is van de introductie van de krokodilachtige. De kans dat krokodilachtigen zijn voortgesproten uit gevallen boomvruchten wordt klein, maar niet onmogelijk geacht. "In theorie is het mogelijk dat er uit uit bomen gevallen kastanjes, eikels of dennenappels kaaimannen of alligators groeien. Dat hangt af van het soort mos waarop de boomvruchten terecht zijn gekomen. Andere soorten krokodilachtigen zijn zeer onwaarschijnlijk, zo niet onmogelijk," zo verwoordde een Veluwse boswachter het. Naast het wachten op bos staat de boswachter in kwestie ook bekend om het kweken van de Veluwse champignon, die een sterk hallucinogene werking heeft.

De VvVVW (Vakbond van Veluwse Vrije Wolven, red.) laat weten verstoord te zullen zijn als blijkt dat er zich ook krokodillen op de Veluwe bevinden. "Onze leden was toegezegd het alleenrecht op het bijten van mensenkinderen te hebben," aldus een woordvoerder.

AANRRRECHT

 

“Toen de boten nog van hout en de mannen van staal waren,” zei mijn grootvader vaak tegen me, om te laten blijken dat het er in zijn tijd wel even anders aan toeging. Hij liet me weten dat mijn generatie een stel softies was, een partij mietjes, miskleunen, potverdeerders, hangmathangers, dekantjeservanaflopers, rustigaandanbreekthetlijntjenieters. Een wereldoorlog zou ons leren. Hij had er één meegemaakt. Zijn ouweheer, mijn overgrootvader, liefst twee. Waren zij er minder van geworden? Precies. In wereldoorlogen werden kerels gemaakt. Vredestijd was voor transgendervoetbalcentrumspitsen, voorstoppers die na negentig minuten altijd met een hagelwit broekje van het veld stapten omdat het woord 'sliding' nog tot hun praktijk diende door te dringen, ausputzers die bij een temperatuur van zeventien graden boven nul in een maillot op het veld stonden en vrouwelijke voetbalanalisten die ervoor zorgden dat jij op zondagavond na Studio Sport nog altijd met een even vol bord eten op schoot zat als dat je voorgezet had gekregen, omdat je van weerzin over hun zogenaamd tactische uitleg geen hap had kunnen weg krijgen.

“Ja, opa. Onze generatie is een verzameling zoetebroodjesbakkers. We zijn me daar een stelletje pisnichterige suikerpopjes bij elkaar,” antwoordde ik dan, vermoeid van zijn voorspelbare, veel te vaak herhaalde riedel, die ik nog slechts met bijval als repliek kon aanvullen, omdat hem tegenspreken me inmiddels stukken erger vermoeide. “Jullie staken anders in mekaar. Mooie tijden waren dat. Toen de mannen nog stagediveden in lege concertzalen. Zonder iemand die ze opving. Onze generatie staat bij het begin van een song op het podium achterom te kijken of het luchtbed al is opgepompt en gaat pas liggen als het volgende nummer al halverwege is. En mannen waren het, in uw tijd. Hoofdletter M-mannen. Geen vrouw in het publiek te bekennen. Het enige recht van Riot Grrrl was het aanrrrecht. Van tussen de geslachten zwevende snoeshanen die in afwachting van overleg tussen bands, concertpodia en de snoeshaanvakbond nog geen keuze hadden kunnen maken tot welk gender ze wilden behoren, had al helemaal nog nooit iemand gehoord.”

“Ik geloof dat je eindelijk eens wat zaken op een rijtje begint te krijgen, knul. Maar met dat stagediven zonder publiek zit je toch mis. Wij gingen niet naar concerten. Wij voeren de continenten af. We deden bommetje vanuit het kraaiennest op het scheepsdek. Piraten, waren we. Maar aardige piraten. Zo keken we donders goed uit dat we niet bij elkaar op de nek sprongen. We belandden altijd op het dek, niet op onze scheepskameraden. Soms kwam het voor dat het hout van de schepen niet stevig genoeg was. Dan versplinterde het en kwamen we een verdieping eronder terecht. Lagen we ineens op het benedendek, tussen de slaven, die de galei naar de thuishaven roeiden. Zo integreerde je toch nog een beetje met het andere ras. Was er ineens ook veel minder sprake van rangen-, standen- of klassenverschil. Maar nooit namen we de riemen van ze over. Ons vanuit het kraaiennest droppen op dek – of per ongeluk zelfs onderdek – deden we. Door niet de knieval van zelf roeien te maken, voorkwamen we muiterij. De slaven zouden dat als de gegeven vinger hebben beschouwd, die ze tot hele hand mochten uitvergroten.”

Ik corrigeerde opa niet door te trachten hem bij te brengen dat 'slaven' inmiddels 'tot slaaf gemaakten' heetten. Dat zou een brug te ver en water naar de zee dragen zijn geweest. Maar, hoewel onze generaties onverenigbaar waren, kon ik mijn grootvader een zekere mate van VOC-mentaliteit niet ontzeggen. Toch, zo maakte hij op familiefeesten altijd duidelijk, wilde hij wat betreft politieke overtuiging niet met Balkenende in verband worden gebracht. Hij wilde niet in de CDA-hoek worden gepositioneerd. Als zeeman had hij zich voortdurend moeten aanpassen aan weersomstandigheden, waterstanden en -stromen, en windkrachten en -richtingen. Dat had van hem de karakteristieke zwevende kiezer gemaakt. En wat symboliseerde het zweven beter dan die schitterende meeuw uit het logo van de Partij Voor de Vrijheid? Exact. Hij was een zwevende kiezer. En daar zou hij standvastig in zijn.