EXEGESE

2023 jaar na dato werd op Hemelvaartsdag besloten dat Jezus' kruisiging niet volgens het in het jaar 0 vigerende bestemmingsplan had mogen plaatsvinden. Het kruis zou zowel de maximaal toegestane hoogte als het maximaal bouwvolume hebben overschreden. (Jezus' geschreeuw, dat tijdens diens kruisiging het maximaal aantal decibels overschreed, werd buiten beschouwing gelaten. De Welstandscommissie had geen bezwaren tegen de houten materialisering en esthetische uitstraling van het kruis.)

De ontwerpers werden terug naar de tekentafelen gestuurd, met de opdracht om met een in omvang bescheidener kruis op de proppen te komen. Recalcitrant maakten zij een artist impression waarop Jezus niet aan een kruis, maar aan een parallellogram was genageld. Vanaf het jaar 2023 zou er sprake zijn van Jezus' parallellogramming, ipv kruisiging. Kruistochten werden parallellogramreizen; kruisvaarders parallellogramtoeristen en inlegkruisjes inlegparallellogrammetjes.

Nu was het wachten op Jezus' wederdalen op Aarde, hetgeen nogal in tegenspraak was met diens hemelvaart.

erking plaatsen

Delen

EEN EIND AAN HET GEZOEM

"Bier, bier, smurfenbier. Je wordt niet dronken, maar je hebt plezier." Vader Abraham zong het al. Hij ging in zijn lyrics compleet voorbij aan het feit dat wespen helemaal geen plezier aan smurfenbier beleven. Zij komen te overlijden als ze slechts aan de vloeistof in kwestie ruiken. Van geen enkele andere insectensoort is bekend dat smurfenbier een dergelijke funeste uitwerking heeft. Slechts de wesp legt het loodje. Ook dat aspect liet Vader Abraham in zijn gehele oeuvre compleet onderbelicht. Evenals het feit dat hij in werkelijkheid helemaal geen Vader Abraham heette, maar Pierre Kartner. 

Ja, er ging een hoop achterbaksheid onder die bolhoed en achter die baard schuil. En maar de vriendelijkheid zelve uithangen door zich bezorgd af te vragen of smurfen zich door een sleutelgat van de ene naar de andere ruimte kunnen bewegen. Ik heb die vraag opgevat als waarschuwing en laat op alle deuren aan de binnenzijde de sleutel in het slot zitten. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd. Ik kan daar niet ook nog eens smurfen in mijn huishouden bij gebruiken. Proost! 

OH JOEY, ZING EEN LIEDJE VOOR MIJ ALLEEN

 

“Pas als het achter de rug is, kom je erachter dat je een Nomen Est Omen-Erlebnis hebt gehad.” Johan Cruyff zou het gezegd kunnen hebben. Als hij daar slim genoeg voor was geweest. Dat was ie niet. Dus breng ik het zelf te berde.

Ik ben van Rotterdam naar Pijnacker gefietst. Koningsdag wordt er in evenementenzaal De Trucker luister bijgezet met een klein muziekfestival, waarop vier bands acte de présence zullen geven. Onderweg stuit ik op dit straatnaambord. Ik vind “Vrouwenrecht” een buitengewoon aparte naam voor een straat. Dus maak ik een foto van het bord.

Koning Bolle Hapsnoet viert de Koningsdag in mijn woonplaats Rotterdam. Ik had even een boodschap gedaan, ergerde me aan de drukte en was blij de stad te kunnen ontvluchten. Te meer omdat ik weer eens een optreden van Ramones tribute band “Hormones” zou kunnen bijwonen. Zij spelen Ramones-covers strak tegen de originele versies aan. Nou kunt u als bezwaar aanvoeren: waarom spelen ze covers en geen eigen werk? Het antwoord is eenvoudig: omdat Hormones een Ramones tribute band is. Een tribute band die nummers van Ramones speelt. Covers. Zo simpel ligt het. De wereld zit al vreemd genoeg in elkaar. Daar kunnen we niet ook nog eens coverbands bij gebruiken die slechts eigen werk ten gehore brengen. En een variant op Tante Leens “Oh Johnny...” - “Oh Joey, zing een liedje voor mij alleen” - zou een al te grote muzikale stijlbreuk met de overige nummers vormen. Dus die blijft achterwege.

Het grote verschil tussen Hormones en Ramones schuilt in de zang. Waar Ramones-zanger Joey Ramone bijna het gehele oeuvre dezelfde vocale monotonie liet horen, varieert Hormones-zangeres Sabrina Whatsinaname meer met haar stemgeluid, met af en toe verrassend hoge uithalen. Het zou kunnen dat ik Hormones daardoor net wat beter pruim dan Ramones, de scheppers van de originele tracks.

Als Hormones hun optreden hebben afgesloten met het nummer “Glad to see you go” besluit ik dat ik inderdaad moet gaan. Ik heb honger. Geen trek, maar honger. En ik heb er geen trek in mijn honger met bier te stillen. Aangezien ik de HALT-theorie ken, de letters staan voor de triggers die mensen kunnen verleiden naar de drank te grijpen - Hungry Angry Lonely Tired - besluit ik naar de Albert Heijn te wandelen om er beleg te kopen. Gesneden brood zit al in mijn rugzak. De meeste mensen zoeken in zo'n geval hun toevlucht in een snackbar of shoarmazaak. Maar net zo min als ik zin heb me dood te zuipen aan alcohol heb ik zin om me obesitas en een vet hart te vreten aan snacks. Dus? Volkorenbrood. Op een bankje in de Stationsstraat eet ik een paar boterhammen met bij de AH aangeschafte achterham.

Sabrina heeft me verteld dat ze fan is van de zangeres van DeFlour, Sara. Ik ken haar niet en ik ken de muziek van DeFlour niet. Omdat ik benieuwd ben en omdat ik het moe ben na een concert zonder te groeten ineens pleite te zijn - ik vind het eigenlijk zelfs onbeschoft - loop ik terug en ga De Trucker weer binnen. Ik hoor metal, niet mijn favoriete muzieksoort. DeFlour speelt metal covers. Gaandeweg het optreden blijkt dat er nummers tussen zitten die het aanhoren wel degelijk waard zijn. Soms beweeg ik zelfs mee. Al overdrijf ik die inspanning niet. Ik moet straks nog terug naar Rotterdam fietsen. Pas tegen het eind van het concert valt mijn franc. Joey Ramone was zanger van Ramones; Sabrina Whatsinaname is zangeres van Hormones. Min of meer alle metalbands hebben zangers; Sara Wierachternaamiknietken is zangeres van DeFlour. Vrouwenrecht. “Pas als je het achter de rug hebt, kom je erachter dat je een Nomen Est Omen-Erlebnis hebt gehad.”

Morgen zal ik op Google Maps én op Streetview kijken of de straatnaam nog steeds “Vrouwenrecht” is of dat de straat slechts op Koningsdag ter ere van de zangeressen van Hormones en DeFlour zo werd genoemd.

MESMERIZING

 

Er staat een rij in de apotheek constateer ik tot mijn tevredenheid. Mooi. Des te langer kan ik naar het album 'A Gilded Eternity' van Loop luisteren. Het werk kwam uit in 1990. Ik denk dat ik de cd ook in dat jaar aanschafte. Ik weet nog waarom. Bij het programma 120 Minutes op MTV kwam de clip van het nummer Arc-Lite (Sonar) vaak voorbij. Dat was mesmerizing. Ik zou omdat ik in het Nederlands schrijf de term 'betoverend' kunnen gebruiken, maar dat doet afbreuk aan Arc-Lite (Sonar). Arc-Lite (Sonar) was mesmerizing en dat is van net een hogere orde dan betoverend.

Nu ik 'A Gilded Eternity' 33 jaar na uitkomst weer hoor, valt het me op dat het hele album vanaf het allereerste nummer, Vapour, mesmerizing is. De kwaliteit is er in de loop der decennia slechts op vooruitgegaan. Zonder dat er iets aan de muziek is veranderd, vanzelfsprekend. Dat moet betekenen dat ik er tegenwoordig anders naar luister. Is de muziek doordat ik inmiddels veel meer levenservaring heb meer op mij toegesneden geraakt? Repeterende gitaarriffs, voortdurend aan de distortion gelegd. Gitaarsolo's die niet worden gespeeld om de sologitarist in het zonnetje te zetten, maar die telkens op de juiste momenten al te veel monotonie doorbreken en - hoewel het solo's zijn - fraai in de pas lopen met het ritme van de songs. Drums die volslagen repetitief hun eigen weg gaan en toch schitterend aansluiten bij de ook al strikt repetitieve muur van distorted gitaargeluid.

Ik beweeg mee op het ritme van Breathe Into Me. Op deze manier kan ik hele dagen in de rij van apotheken staan. Al te veel tijd is me niet gegund. Fuck it. Ik ben aan de beurt. Ik ben gedwongen halverwege Breathe Into Me mijn koptelefoon af te doen en mijn recept door te geven. Tenminste, het recept dat mijn huisarts heeft doorgemaild. Daar ben ik goed ziek van. Maar tegen die ziekte zullen ze hier geen medicijnen voorradig hebben.

"Waarmee kan ik u helpen?" vraagt de apotheekster.

"Arc-Lite (Sonar)", antwoord ik.

"Maar natuurlijk." Ze draait zich om en loopt naar achteren. Ik zie hoe ze voorover buigt, de geluidsinstallatie aanzet en een stevige draai aan de volumeknop geeft, in de rechter richting. Dan hoor ik op volume naar tevredenheid de drums het intro inzetten, gevolgd door het zich voortdurend op het randje van hysterie bevindende gitaargeluid en daarna draagt ook de zanger zijn steentje bij.

Ik sluit mijn ogen en glimlach. Vervolgens draai ik me om en kijk naar de overige klanten. Een oudere Marokkaanse man. Een veel te zware Nederlandse kerel in scootmobiel. En een jongere vrouw met hoofddoek, die haar kind bij de hand houdt.

Allen knikken ze naar me. Dankbaar. Ook zij waren hier aan toe. Is Arc-Lite (Sonar) een placebo, het zij zo. Het werkt op dit moment als medicijn.

CHINA-GATE

 

Ik zou me niet te druk maken over Chinezen die ons bespioneren met hun geheime dienst TikTok. Ik begrijp dat hun president Xi Jinping China aan de top van de wereldorde wil hebben. Maar het is kennelijk nog te moeilijk voor ze om een fatsoenlijk vaccin tegen Covid-19 uit te vinden. In plaats van compleet eenvoudig de patenten te omzeilen en de westerse vaccins te kopiëren, slaan ze zelf aan het knoeien, met uit taugé gewonnen vaccins. Die blijken niet zo goed of zelfs helemaal niet te werken. Dan sluiten ze eerst een dikke miljard van hun eigen inwoners op; vervolgens laten ze ineens de teugels vieren. Gevolg? Een tsunami van miljoenen Covid-doden. Dat ruimt lekker op. Zou dat de gedachte achter de tactiek van Xi zijn geweest? Dat een beetje uitdunning van de bevolking geen kwaad kan? Dat met de vergrijzing van de Chinese inwoners en de improductiviteit van bejaarden de verjonging best een duwtje in de rug kan gebruiken? En dat Covid-19 nu eenmaal een ziekte bij uitstek is die ervoor zorgt dat het oude brood het eerst op gaat?

Wat de spionage door China betreft die specifiek gericht is op Nederland: onze waterwerken. Het schijnt dat hun geheime dienst TikTok zich niet heeft gericht op de Afsluitdijk, niet op de stormvloedkering bij de Oosterschelde, niet op Maeslantkering in de Nieuwe Waterweg. Nee, China denkt dat je bij lekkende dijken levende mensen inzet die – als waren zij allen Hansjes Brinker, maar dan met spleetogen, een geel aandoende huid en sluik zwart haar – hun duim in de dijk steken om het achterland te behoeden voor onder water lopen. Dat komt mooi uit, want aan menselijk personeel heeft China voorlopig nog wel even voldoende reserve.

Wat heel verdacht is: telkens als ik tjap tjoy bestel bij mijn favoriete Chinese restaurant wordt me gevraagd of ik er bami of nasi bij wil. Als dat een keertje of zeven gebeurt, kan er nog sprake zijn van toeval, domheid of ongeïnteresseerdheid. Maar nee. Het gebeurt al-tijd. Zelfs zonder enige vorm van spionage door welke TikTok of andere Chinese geheime ballonnendienst zou nu toch duidelijk moeten zijn dat ik witte rijst bij mijn tjap tjoy wil. En waarom moet ik nog steeds Pekingeend bestellen als de hoofdstad al sinds jaar en dag 'Bejing' heet? Welke tactiek schuilt hierachter? Krijg ik eend te eten waarvan de versheidsdatum al twee decennia verstreken is? En waarom krijg ik altijd een gratis zakje kroepoek mee? Is het om mij af te kopen? Hopen ze dat ik over bepaalde zaken zwijg?

Jammer voor ze. Mooi niet. Ik houd mijn mond niet langer. Ik heb de Chinezen terug bespioneerd. En nu ga ik eens haarfijn uit de doeken doen hoe de vork in de steel zit.

Naast loempia's met kip verkopen de Chinezen loempia's met ham. Ik heb die informatie inmiddels ook doorgespeeld aan de autoriteiten in Taiwan. Als ze met deze kennis de Chinese marine niet buiten hun territoriale wateren kunnen houden, weet ik het ook niet meer.

WOKE WERELD

 

“Jautrumas, sensibilidad, følsomhed, sensitivité, citlivosť, ስሜታዊነት, Զգայունություն, সংবেদনশীলতা, sensibilidad ukat juk’ampinaka, həssaslıq, संवेदनशीलता के भाव बा, ထိလွosjetljivost, Чувствителносm, pagkasentibo, sentemeco, tundlikkus, seselelãme ƒe seselelãme, მგრძნობელობა, संवेदनशीलताय, sensibilidad rehegua, સંવેદનશીલતા, kozala na sensibilisation, סענסיטיוויטי, ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ, kepekaan, ភាពរសើប, sensitivitas, 感度, cезімталдық, ibyiyumvo, hankali, ʻo ka ʻike,רְגִישׁוּת, संवेदनशीलता, rhiab heev, érzékenység, íogaireacht, mmetụta, viðkvæmni, cезимталдуулук, fɔ gɛt sɛnsitiviti, fahatsapana, സംവേദനക്ഷമത, te tairongo, go ba le kwelobohloko, sensitipitas, dareenka, unyeti, உணர்திறன், cәнгатьчәнлек, ተሃዋስነት, ku twisisa, citlivost, duyarlılık, nhạy cảm, kutloelo-bohloko, känslighet, సున్నితత్వం, obuwulize, kumverera, ସମ୍ବେଦନଶୀଳତା, sensibilitate, осетљивост, සංවේදීතාව, občutljivost, ukuzwela, følsomhet, hisê nazik, 감광도, sezuvchanlik, wrażliwość, ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ, ma'ale'ale, Ifamọ,sensibilità, duýgurlyk, чувствительность, 靈敏度, herkkyys, sensitipitas, ҳассосият, pagkamapagdamdam, ຄວາມອ່ອນໄຫວ, nkate a ɛma obi te nka, sensibilidade, sensitifrwydd, uvakalelo, ndjeshmëria, sensitiwiteit, حساسية, Empfindligkeit, gevoeligheid”, las de polyglotte sensitivity reader, die verder niet zo gek veel om handen had, maar altijd nog nuttiger activiteiten verrichtte dan de collegae sensitivity readers.

HET LAATSTE SPROOKJE

Er was eens een als prinses vermomde heks die er genoegen in schiep oorwurmen in de hersenen van de mensen te implementeren. De heks deed dat zeer slinks. Ze stuurde de mensen een opname van de oorwurm, die nog geheel niet als 'Waarschuwing: oorwurm!' te herkennen was, maar als een buitengewoon vindingrijk uitgevoerde versie van het origineel, namelijk in koor gezongen. De mensen waren enthousiast, gingen de straat op en riepen: 'Prinses, bedankt voor deze vindingrijk uitgevoerde versie. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn.'

De mensen konden elkaar niet horen, want ze hadden allemaal noise reduction koptelefoons op. Uit elkaars vrolijke gezichten en geestdriftige gebaren konden ze wél opmaken dat de prinses hen dezelfde voorspoed had toebedeeld. Op hun smartphones bezochten de mensen de sociale media om de blijde tijding aan ál hun vrienden en volgers wereldkundig te maken. Dus ja, de vliegwielfunctie van de sociale media wakkerde het lopend vuurtje stevig aan.

's Avonds, toen de mensen hun noise reduction koptelefoons hadden afgezet en naar bed gingen, merkten zij iets merkwaardigs: de koorversie had in hun hoofd plaatsgemaakt voor het origineel. Toen de mensen wakker werden, merkten ze direct dat de originele versie nog steeds in hun hoofd aanwezig was en bij het de volgende avond weer naar bed gaan ook. Dag na dag, week na week, maand na maand zou dit zo verder gaan. Totdat de mensen er niet meer tegen konden en hun presidenten vroegen alsjeblieft die in de lucht hangende mutual assured destruction-kernoorlog te laten uitbreken. Ze verdroegen de oorwurm werkelijk niet meer.

De heks leefde nog lang, gelukkig en met een brede smile op haar gezicht, die veel gelijkenis vertoonde met een lachende emoticon op de sociale media, zoals die hadden bestaan voordat de bommen vielen. Glimlachend neuriede zij: