Hoeveel veiliger naar het centrum van middle of the road kan mijn gevoelige aard het verdragen? Ik vraag het mij af als ik de muziek van Better Joy voor het eerst heb beluisterd. Is er meer reden om hun concert te bezoeken dan het bezit van een jaarabonnement, waarmee ik voor de bescheiden somma van € 60,- elk concert op Vessel 11 kan bijwonen? Geen idee. Ik ben niet aan het beantwoorden van de vraag toegekomen. Ik heb mijn schouders opgehaald, mijn fiets gepakt en heb de bescheiden afstand naar het rode lichtschip in de Wijnhaven wederom afgelegd. Op de fiets gaan zou overbodig zijn als ik in een conditie van totale fitheid verkeerde. Chemokuren hebben me met nogal pijnlijke voetzolen opgezadeld. Ik verkies het fietsen boven de wandeling. Dit bespaart me ook nog de aanspraak van straatdealers als ik door de Witte de Withstraat wandel.
Aanspraak waarop ik sowieso al nooit heb zitten of lopen wachten. En nu al helemaal niet meer. Ik krijg tegenwoordig mijn drug of choice op dokstersrecept; ik heb geen behoefte aan middelen van jeugdige stoethaspels, waarvan ik na inname wellicht rust en overzicht verlies. En er hoe dan ook te veel voor moet betalen. De pijnstiller oxycodon onderdrukt de pijn in mijn voetzolen. Het neemt ook de zorgen weg over mijn toekomst en de sores over – volgens de medische gemiddelden – een redelijk aanstaand afscheid van mijn verblijf tussen de levenden. Een leuke bonus is dat de medicatie euforie als bijwerking kan hebben en die in mijn geval ook heeft. Speel ik thuis goede muziek af en heb ik 10 mg geslikt, dan komen de composities harder binnen. Het brengt meer emotie teweeg. Vaker kippenvel. Vaker een glimlach van verbazing over het moois dat kundigen met een instrument in hun handen op me over weten te brengen.
Ik heb mezelf een strikt regime van oxycodon-inname opgelegd. Ik slik het nooit voor 0:00 uur. Nooit buitenshuis. Je zou wellicht denken dat het middel bij uitstek geschikt is voor concertbezoek; ik heb de proef nooit op de som genomen. Ik ben de leeftijd van experimenteren met stimuli voorbij. Dus met middernacht sta ik mijzelve inname van twee dragees van 5 mg toe. En dan om 2:00 uur nog eens twee. Ik kan in die tijd muziek draaien en daar extra van genieten. Ik kan ook proberen te schrijven. Dat laatste gaat me met oxycodon stukken beter af dan wanneer ik % zou hebben gedronken. De lompheid, Dutch courage, het gebrek aan overzicht en geheugenverlies die je met % over je krijgt, maken de invloed die oxy heeft er tot één van exquise verfijndheid.
Nog een groot – misschien zelfs het grootste – voordeel: iedere vorm van kater blijft achterwege. Oxycodon schijnt twee maal zo sterk te zijn als morfine. Als dat zo is, moet morfine worden voorgeschreven als iemand een snotneus heeft. Van een ervaringsdeskundige las ik dat hij oxy – ja, ik ben al in een fase beland dat ik het middel met een als koosnaam bedoelde afkorting aanduid – slechts één maal in de week slikte. 5 mg vergeleek hij met een aspirientje. Op zondag nam hij 80 mg en dan ging hij reuze lollig uit zijn bol. Ik kan me er wat bij voorstellen. Toch ga ik zijn voorbeeld geen navolging geven. Het is goed zoals het nu is. 20 mg in totaal, te verdelen over twee etappes. Een bijwerking is ook dat de ademhaling vertraagt. Ik merk dat na vier pilletjes al. Heel soms leidt het tot niet in slaap durven vallen, uit vrees niet meer te ontwaken. Dan lig je dus langer wakker dan gewenst. Lastig voor slaven en mensen in het bezit van zoiets onwenselijk en onmenselijk als een baan. Ik kan ertegen. Ik functioneer ongeveer hetzelfde als ik om drie uur 's middags uit mijn bed ben gekomen als wanneer het om vijf uur 's middags tijd was om eens op te staan.
Hoewel het middel als stevig verslavend wordt omschreven, heb ik nog steeds niet de lust tot inname van meer ervaren. Toen ik uit logeren was en ik geen pilletjes voorhanden had, bleef ieder onthoudingsverschijnsel achterwege. Oxy slikken is bepaald geen conditio sine qua non. Ik hoef het niet per se te nemen. Ik gun het mezelf vanwege de ontspannende werking. Misschien is de zorgeloosheid die het bij me teweegbrengt verslavend. En is het dus uitwijkgedrag. Welbeschouwd is alles fucking uitwijkgedrag. Op vakantie gaan is uitwijkgedrag van thuis blijven. Thuis blijven van de hort op gaan. Kinderen op de wereld plempen is uitwijkgedrag van kinderloos blijven, eten uitwijkgedrag van honger of trek hebben, of van slank blijven. Obesitas hebben is uitwijkgedrag van het beschikken over een lichaam als dat van een marathonloper. Oxycodongebruik is uitwijkgedrag van pijn lijden. En van de behoefte aan %. En uitwijkgedrag van over het naderende einde van je leven nadenken. En van minder van muziek genieten dan je mét doet. Kortom: ga een neukend eind wandelen met je voor de hand liggende gezever over uitwijkgedrag.
Juist ja. Wie typte daar 'muziek'? Dat was ik. En waar was ik over begonnen? Het optreden van Better Joy op Vessel 11. Hoewel de band inderdaad nogal binnen de lijntjes van het zogenaamd betamelijke blijft, heb ik geen spijt van mijn gang naar de rode boot. De muzikanten verstaan hun kunstje, voorvrouw Bria Keeley heeft een prima stem. Het geluid is nogal aan de veilige kant, maar nooit zodanig dat het me stoort. Uit mijn plaat ga ik er echter ook niet van. Better Joy is op tournee ter ere van, en ter promotie van het verschijnen van hun EP “heading into blue”. De titel van de EP én die van alle tracks zijn slechts weergegeven in kleine letters. Er zijn meer bands die dat doen, het gebruik van kleine letters. Ik vraag me af waarom? Is het een geforceerde poging tot bescheidenheid? Zoals het op een of ander zwakzinnig sociaal medium van goede smaak zou getuigen het gebruik van CAPITALS geheel achterwege te laten?
In dit geval mislukt de verdoezeling van ambitie door bescheidenheid te faken. De voorvrouw kondigt met bombarie aan dat het concert in Rotterdam het eerste is van het deel van de tournee buiten het United Kingdom, op het Europese vasteland. Als ik na het concert – ik heb inmiddels mijn rustbrengers ingenomen – naga waar Better Joy na het optreden op Vessel 11 nog zal optreden, ontwaar ik slechts één venue. De volgende dag zullen ze Supersonic te Parijs aandoen. Die twee optredens op het Europese vasteland zijn het dan, kennelijk. Vergeleken met de aaneengesloten periode die ze in Groot Brittannië weken achtereen op podia hebben doorgebracht, is het Europese deel aan de nogal magere kant. Haar enthousiasme over de publieke opkomst en de reactie van de toehoorders is niet nep, heb ik het idee. Het verzoek om een laatste lied honoreert Better Joy met een toegift. Bria Keeley geeft eerlijk toe dat ze door hun voorraad eigen nummers heen zijn. Ze besluiten nogmaals “waiting on time” te spelen. Helaas dit maal niet met hoofd-, maar alweer met kleine letters. Al is dát aan de muziek niet af te horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten