De ongeschreven Rotterdamse undergoundpodialogica dicteert min of meer dat een talentvolle band begint als één van de meerdere optredende gezelschappen op een festival. Left Of The Dial is waarschijnlijk Rotterdams belangrijkste muzikale beloftenfestijn. Vervolgens verzorgt een veelbelovende groep het voorprogramma van een bekender ensemble. Daarna is de band headliner op Vessel 11, promoveert een volgende keer naar Rotown en uiteindelijk valt een groep de eer te beurt het hoofdprogramma in Annabel of de Maassilo te verzorgen.
Het Londense Fat Dog sloeg de tussenstop Rotown over. De eerste keer zag en hoorde ik ze op Metropolis in het Zuiderpark en erna op Vessel 11. Ik had in 2022 vooral om hún optreden mee te maken Metropolis bezocht. Hun mengeling van punk, krautrock en jazz zou zonder de specifieke toevoeging van de mij voorheen onbekende muzieksoort klezmer misschien nog ietwat inwisselbaar zijn met die van vergelijkbare bands. Juist het extra klezmer maakt hun geluid tot de uiterst karakteristieke Fat Dog-sound. Muziek waarbij ik op zeker met de voetjes van de vloer zou gaan, ware het niet dat het mijn opnamen ten goede komt als ik juist zo bewegingloos mogelijk blijf.
Misschien dat mensen zich afvragen of het niet zonde is als je tijdens concerten wat betreft motoriek voortdurend met de rem erop aanwezig bent. Mijn antwoord daarop is simpelweg 'nee'. Ik geniet in stilstaande toestand meer dan voldoende. Genot dat – heel welkom – nu en dan tot uiting komt in het krijgen van kippenvel. Wellicht wordt die iedereen aan te raden gemoedstoestand deels veroorzaakt doordat ik het grootste deel van de tijd mijn ogen op het podium heb gericht. Ik sta niet de godganse tijd als een koekwaus op mijn schermpje te turen. Ik stel vooraf het kader vast waarbinnen de muzikanten in beeld zullen zijn. Ik zoom zelden in of uit. Hooguit beweeg ik zo rustig mogelijk iets met mijn telefoon terug naar een wenselijker stand, als ik heb gezien dat de muzikanten niet netjes meer in mijn eerder vastgestelde liggende rechthoek passen.
Ik tracht in een zaal altijd een positie in te nemen waar ik met een lichaamsdeel tegen muur, pilaar, reling of leuning steun heb. Dat is sowieso handig om het beeld zo stil mogelijk te houden. Met de door neuropathie veroorzaakte verdoofde of afgestorven zenuwuiteinden in mijn voetzolen komt het me nóg beter uit dan voorheen, aangezien mijn evenwichtsgevoel iets verstoord is. Niet alarmfase-éénwekkend verstoord; de kans op succesvol en schadeloos koorddansen is wel afgenomen. Heb ik nog meer te zeuren over mijn kwaaltjes? Nee. De rest is slechts hosanna. Voor zo ver je dat woord in het geval van levensbedreigende kanker kunt gebruiken. Na zeven gecombineerde infuusbeurten chemo- en immunotherapie zijn de afmetingen van de tumoren in een mate geslonken die de behandelend oncologiearts weinig eerder heeft meegemaakt. Het betekent naar alle waarschijnlijkheid en geconcludeerd uit de huidige medische stand van zaken helaas niet dat ik ooit genezen verklaard zal worden; uitstel van snelle aftakeling en nog niet rapido aanstaand een bewustzijnloos karkas zijn, is wél de verwachting.
Toen ik 16 april het concert van Fat Dog in Annabel meemaakte, was er nog geen CT-scan van mijn innerlijk hebben en houden gemaakt. Ik was dus nog onkundig van de hoopgevende resultaten. Het leidde op dat moment niet tot een zenuwslopende geestestoestand. Ik probeer waar en wanneer mogelijk de edele kunst van het schouderophalen uit te oefenen als het om mijn fysiek gaat. Zo lang ik niet al te veel pijn lijd, is mijn situatie te harden. Al houdt proberen een stoïcijnse levenshouding aan te nemen bepaald niet in dat ik zorgeloos door het leven ga. Zeker gedurende de week tussen de CT-scan en de mededeling over de waargenomen resultaten bekroop het idee van een nabij zijnd eind me nogal vaak. Daar hielp even een prettig muziekje luisteren weinig tegen. Steeds meer kwam de gedachte opzetten dat de pijntjes die ik in en rondom de maagstreek voelde, moesten wijzen op uitzaaiingen. De eerste drie infuusrondes hadden me zeer geholpen. De tumor in mijn slokdarm was zelfs geslonken van 1,5 naar 0,6 cm. Daarna moest het gedaan zijn geweest met de voorspoed. De behandeling zou me niet meer hebben geholpen, zo kwam de overtuiging steeds verder richting een percentage van honderd in me opzetten. Gelukkig bleek uiteindelijk ongeveer het tegendeel het geval te zijn.
Welaan. Frontman Joe Love en zijn gevolg maakten hun opwachting maken in Annabel. Het gevolg van de frontman is onderhevig geweest aan een stevige persoonswisseling. Zou dat een reden zijn waarom Fat Dog nu pas, na het een aantal jaren bij live optreden te hebben gehouden, met hun debuutalbum, Woof, is gekomen? Was de groep ten prooi aan te veel onderlinge strubbelingen om met een enigszins gerust hart de studio in te kunnen duiken? Fat Dog was vrij lang slechts bekend van hun live optredens. Op YouTube zijn prima opnamen te bekijken van complete concerten in de Londense cultvenue The Windmill, een geweldige uitgaansgelegenheid, waar je niet komt voor iets verheffend als een diepgaand gesprek, maar voor de muziek.
Hoewel? Wat weet ik eigenlijk van The Windmill? Ik neem aan dat je er niet komt voor het voeren van een diepgaand gesprek, omdat ik slechts beelden heb gezien van puike optredens, waar de muziek niet dusdanig zacht tot het publiek komt dat het de neiging krijgt zich te wijden aan een diepgaand gesprek of het uitwisselen van plaisanterieën en vrijblijvende kout. Vervolgens kom ik tot een conclusie die slechts een aanname is. Self confirmation BIAS. Ik heb alleen muziekopnames meegekregen, dús is dát hetgeen er in The Windmill gebeurt. Terwijl er in een etmaal voldoende tijd resteert voor overige bezigheden, naast instrumenten plaatsten, soundcheck, concert en podium weer leeg maken.
Wat ik Joe Love op Metropolis veel te lang zag doen, na afdalen van het podium zich mengen tussen het publiek en vanaf daar de vocalen voor zijn rekening nemen, hield hij het dit maal beperkt. Wellicht dat hij het nu mooi vond geweest, nadat de elleboog van een moshende bezoeker probeerde via zijn microfoon één of meerdere delen van zijn gebit uit zijn gelaat te verwijderen. Wie zal het zeggen? Een deel van mijn geest beschouwt de mic tegen zijn voortanden als zijn verdiende loon. Na het concert dat Fat Dog op Vessel 11 gaf, vroeg ik hem om een setlist. Daar deden ze niet aan, gaf hij me kortaf te kennen en liep hautain verder. Voorafgaand aan het concert in Annabel lagen de setlists al ruim op tijd op de uitvoerende muzikanten te wachten. Het weldenkende deel van mijn geest is blij dat de schade aan Loves gebit beperkt bleef. Op een gemankeerde frontman zat niemand te wachten.
In vol ornaat slaagde Fat Dog erin om de publieke reactie nog losser te weken dan een kleine week eerder in dezelfde venue met Tramhaus het geval was. Daarbij dient opgemerkt te worden dat het nummer 'Running' als afsluiter van een gig zich daarvoor uitstekend laat lenen. Tenminste, voor bijna iedereen in het publiek. Mij gaat running wat moeilijker af. Mijn benen werken niet mee. Is misschien maar goed ook. Ik word geacht mijn telefoon met camera zo roerloos mogelijk te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten