Ik geloof niet dat ik zo lang voornemens was om niet naar een gepland optreden op Vessel 11 te gaan als in dit geval. Ik had de muziek van het Zweedse Girl Scout vooraf beluisterd en was er niet zeer van onder de indruk geraakt. En ik had gelezen dat het concert uitverkocht zou zijn. Nu kwam ik, tot nog toe, met mijn jaarabonnement altijd binnen in het geval van een vooraf vol bezoek verwacht lichtschip. Volgens de huisregels heb je als jaarabonnementhouder géén recht op bijwonen van een concert als het is uitverkocht. Nooit wist ik mij – tijdens inmiddels drie jaar lidmaatschap – in de praktijk geconfronteerd met navolging van die regel.
Tot voorafgaand aan het concert van THUS LOVE en voorprogramma Dream Nails. De dienstdoende toegangscontroleur vertelde mij toen ik hem mijn V11-entreesleutelhanger toonde, dat hij me niet kon toelaten. Het evenement was uitverkocht. Ik vertelde hem rustig dat ik al een aantal jaren vaste bezoeker ben. Dat dit de eerste keer was dat mij de toegang werd geweigerd. En ik wees hem naar de plek die ik altijd inneem om opnamen te maken. Een hele riedel over de promotiewerking van mijn opnamen voor de muziekavonden op Vessel 11 en de ermee toegenomen publieke belangstelling kon ik achterwege laten. Hij had al bakzeil gehaald en gezegd dat ik door kon lopen. Mooi. Ik weet totaal niet of mijn opnamen ter promotie dienen. Ik betwijfel het zelfs. Het is bepaald niet zo dat het aantal views per optreden in de meerdere k's lopen.
Waar staan die k's eigenlijk voor? Ik moet dat toch eens zien uit te zoeken. Het heeft volgens mij iets met duizendtallen te maken. Maar een afkorting van 'thousand' kan ik er zo snel niet van maken. Ik ken de k als politiek correcte, woke afkorting voor zeikerds die menen dat het er iets toe doet als je het woord 'kanker' in zijn geheel uitspreekt of in de verkorte versie uitspreekt. Goed nieuws. Dit schrijvende schiet het me ineens te binnen dat de 'k' staat voor 'kilo'. Een kilo is duizend gram en een kilo is duizend views. Dat moet het wezen. Na mijn binnenkomst werd ik direct aan mijn jas getrokken. Wat nu weer? Het bleek een vriendin te zijn. Zij meldde me dat ze op het laatste moment nog een kaart via Ticketswap had weten te bemachtigen.
Iets over de muziek van Girl Scout? Wacht nog even. 's Middags herinnerde ik me dat de optredende band van de avond waarop me in eerste instantie de toegang werd geweigerd het publiek verzocht dichter bij het podium te komen staan. Hoe kunnen toeschouwers in een volle zaal nader tot de bühne komen zonder verdrukkingstaferelen te veroorzaken? Het schiet me ook weer te binnen dat de vriendin van de Ticketswapkaart me vertelde dat er op dat medium erg veel toegangsbewijzen werden aangeboden. Hoe zat het dus, naar alle waarschijnlijkheid? Alle tickets waren via de daartoe dienende www-kanalen afgenomen, maar niet elke koper had zin zich daadwerkelijk te Vessel 11 te vervoegen. Of één koper had zich rijk gerekend door meerdere kaarten aan te schaffen, in de tot gedachte gecorrumpeerde wens die alle te kunnen slijten en zat nu thuis zijn financiële domper weg te zuipen met weliswaar goedkope, maar ondanks de lage prijs toch gestolen rode wijn.
Dus checkte ik 's middags Ticketswap al om te kijken of er veel toegangsbewijzen aangeboden stonden. Zou dat zo zijn, dan zou ik – als mij de entree werd geweigerd – de toegangskaartcontroleur erop wijzen dat uitverkochtheid hoogstens een administratieve kwestie was, die in de praktijk bepaald niet tot een vol huis zou leiden. Toen ik niet lang voor aanvang nog eens op de kaartverkoopwebzijde keek, bleken weliswaar niet alle aangeboden entreebewijzen verkocht; er werd echter een veelvoud van het aantal aangeboden tickets gevraagd. Ik zag de bui al hangen. Dit zou weer tot weigering van toegang leiden bij het tonen van mijn sleutelhanger. Daarnaast had ik al zoveel geestelijke inspanning besteed aan mij informeren over de stand van kaartverkoopzaken en het verzinnen van de smoes die tóch tot mijn aanwezigheid zou leiden, dat de lust tot daadwerkelijk afzakken naar het lichtschip in de Wijnhaven me geheel was vergaan. Wie waren ze dan, van dat kutbandje Girl Scout, dat ik mij al die moeite had getroost? Met de muziek die ik tevoren had beluisterd, hadden ze me niet over de streep weten te trekken.
Onmiddellijk erna deed ik mijn schoenen en jas aan en verliet mijn woning. Mijn luimen kunnen vrij snel wisselen, qua volstrekt zeker zijn dit te zullen doen en direct compleet in het tegenovergestelde veranderen. Op de boot toonde ik mijn sleutelhanger aan de toegangscontroleuze/-controleuster (hoe noem je iemand van het vrouwelijk geslacht die erop toeziet dat je niet ticketloos naar binnen piept?) en mocht zonder welk mankeren dan ook verder lopen. Ik weet in ieder geval hoe ik deze toegangscontroleuze/-controleuster noem: tof wijf. Hoe de muziek was, kunt u zelf via de YouTube-link beluisteren. Ik ga dat echt niet iedere keer ook nog eens zitten recenseren. Al wil ik best kwijt dat het concert beter was dan ik naar aanleiding van het vooraf beluisterde had verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten